ฮ่อหยุนเฉิงเห็นท่าทางประหลาดใจของซูฉิง ดวงตาปรากฏรอยยิ้ม เมื่อชอบใครสักคน ในสายตาของเขา
ทุกสิ่งที่เธอทำก็ล้วนน่ารัก
เขากุมมือซูฉิง ก้าวไปข้างหน้า โอบเอวหญิงสาว “ฉันคิดถึงเธอแล้ว ก็เลยมาดูเธอ หาเวลามาได้ไม่ง่ายเลย”
ฮ่อหยุนเฉิงปากไม่ตรงกับใจ น้ำเสียงแฝงแววขุ่นเคืองเล็กน้อย แต่เขาเป็นแบบนี้แค่ต่อหน้าซูฉิงเท่านั้น
ซูฉิงอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ เธอดึงมือออกจากมือของฮ่อหยุนเฉิงแล้วพูดเสียงเบาว่า “นายมาตอนกลางวันหรือหลังเลิกงานไม่ได้เหรอ? นี่มันเที่ยงคืนแล้วนะ นายไม่ไปพักผ่อนที่เมืองใหม่สุ่ยเยว่หรือไง?”
แค่ได้ยินซูฉิงพูดเมืองใหม่สุ่ยเยว่ สี่คำนี้ก็ทำให้ฮ่อหยุนเฉิงปวดหัวไประลอกหนึ่ง
ตอนนี้เขายุ่งอยู่กับบริษัทและสวนสนุกอ่าวเป๋ยไห่ทุกวัน กลับไปยังต้องรับมือกับถังรั่วอิงอีก โดยเฉพาะคนเบื้องหลังนั่น เหนื่อยทั้งกายใจจนเกือบจะรับไม่ไหวอยู่แล้ว
ถ้าเขาไม่ต้องการค้นหาผู้ที่อยู่เบื้องหลังถังรั่วอิง เขาไม่ทำอย่างนี้แน่
“ฟังเธอพูดอย่างนี้ ที่ฉันเข้าได้ก็ ใต้เท้าภรรยาหึงแล้วหรือไง?”
เห็นใบหน้าของซูฉิง ฮ่อหยุนเฉิงก็เปลี่ยนหัวข้อแล้วหัวเราะขึ้นมา กระซิบที่หูของหญิงสาว น้ำเสียงของเขาเบาและเชื่องช้า แฝงไว้ด้วยความคลุมเครือที่เย้าย้วน
“เวลานี้ไม่ต้องพูดถึงเมืองใหม่สุ่ยเยว่แล้ว ฉันคิดถึงเธอทุกวัน อยากอยู่ด้วยกันแค่กับเธอ…”
เขาเดินไปซ้อหลังซูฉิง โอบแขนรอบเอวของหญิงสาว วางคางบนไหล่ของซูฉิง แตะริมฝีปากบางๆ ของเขาที่ใต้กกหูของเธอ
ซูฉิงเอียงศีรษะเล็กน้อย หันมาเผชิญหน้ากับฮ่อหยุนเฉิงภายในอ้อมแขนของเขา ใช้มือทั้งสองข้างโอบประคองใบหน้าของอีกฝ่ายไว้ เผยรอยยิ้มที่อ่อนโยน
“เอาล่ะ ฉันรู้นะว่านายคิดถึงฉันมาก และฉันก็เหมือนกัน… ฉันดีใจมากที่นายมาวันนี้ แต่เราต้องดูสถานการณ์โดยรวมก่อน ก่อนอื่นต้องให้ความเป็นธรรมกับนายซะหน่อยแล้ว”
ซูฉิงกระพริบตาใหเขาอย่างขี้เล่น จากนั้นเขย่งเท้าขึ้นจูบหน้าผากของฮ่อหยุนเฉิง “อย่าอารมณ์เสียน่า
—— ว่าแต่ถังรั่วอิงย้ายเข้ามาที่เมืองใหม่สุยเยว่สักพักหนึ่งแล้ว เธอมีอะไรผิดปกติบ้างไหม? ”
ฮ่อหยุนเฉิงถอนหายใจ ทั้งสองเดินไปที่โซฟาและนั่งลง ฮ่อหยุนเฉิงนึกถึงการกระทำของถังรั่วอิงในระยะนี้จึงพูดกับซูฉิงว่า: “ระยะนี้ถังรั่วอิงมักจะรบกวนฉันเสมอ บางครั้งเธอก็จงใจเอาซุปมาให้ฉันในห้องหนังสือ… เย็นวันนี้ยังถามว่าช่วงนี้ช่วงนี้ฉันยุ่งขนาดนี้บริษัทโครงการใหญ่อะไรหรือเปล่า ฉันคิดว่าเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว ”
หากถงรั่วอิงเป็นถังถังจริง เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนที่จะทำสิ่งเหล่านี้
ผู้หญิงคนนี้ยิ่งเหมือนว่าเข้ามาข้างกายเขาเพื่อเป้าหมายอะไรสักอย่างเรื่อยๆ
ชูฉิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง นิ้วชี้กดลงไปที่ริมฝีปากล่าง ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงที่เข้าท่าได้
แต่ว่าต้องให้ฮ่อหยุนเฉิงฝืนทนสักหน่อย
เธอมองฮ่อหยุนเฉิงด้วยความลังเลเล็กน้อยครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ฉันคิดว่า ในเมื่อมีคนสั่งให้เธอเข้าใกล้นาย เราควรใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ แล้วพวกเรามีแผนรับมือพอดี ทำไมนายไม่เล่าข่าวแผนโครงการสวนสนุกให้เธอฟัง ดูซิว่าพอถึงเวลาเธอจะทำอย่างไร เชิญท่านลงโอ่งไง”
ฮ่อหยุนเฉิงพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว แต่ไม่นานก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ นี่ซูฉิงให้เขาเข้าหาถังรั่วอิงก่อนหรือ?
เขาเม้มริมฝีปาก มองหญิงสาว แกล้งถามอย่างหยอกล้อว่า” จากที่เธอพูดแบบนี้ ฉันต้องใกล้ชิดกับเธอไประยะหนึ่ง เธอจะไม่หึงหรือไง?”
ซูฉิงถูกเขาถาม สำลักครู่หนึ่งแล้วหัวเราะ แต่เธอจงใจหลีกเลี่ยงการจ้องมองของฮ่อหยุนเฉิง นั่งตัวตรง ไม่มองหน้าอีกฝ่ายตรงๆ นิ้วทั้งสิบงอขึ้นมา
ด้วยความสัตย์จริง ย่อมมีความหึงหวงอยู่แล้ว แต่เธอเป็นคนที่มีเหตุผล ไม่ต้องพูดถึงว่าถ้าปัญหาของถังรั่วอิงไม่ได้รับการแก้ไข เธอและหยุนเฉิงคงไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้
อดทน แล้วอย่างไรล่ะ?
เห็นได้ชัดว่าฮ่อหยุนเฉิงไม่ได้ติดอย่างนั้น
หลังจากเห็นการแสดงออกของซูฉิง เขาก็ไม่มีความสุขสักเท่าไร แม้ว่าจะเป็นล้อเล่น แต่ใครก็ตามที่มีไหวพริบสามารถบอกได้เลยว่าเขาหึงหวงมากในขณะนี้
“เธออยากให้ฉันอยู่ถังรั่วอิงใช่มั้ย”
ซูฉิงตกตะลึงไปจริงๆ
เธอหันศีรษะกลับมา มองฮ่อหยุนเฉิงด้วยสีหน้าประหลาดใจ ยังไม่ทันถามอย่างหยอกล้อ ก็ถูกชายหนุ่มบีบแก้มเบาๆ
ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงขยายใหญ่ขึ้นต่อหน้าเธอ อยู่ใกล้แค่เอื้อม
“หรือเธฮใช้โอกาสที่ระยะนี้ฉันไม่อยู่ข้างๆ ไปอยู่กับเฉินจุนเหยียนซะเป็นส่วนใหญ่? พวกเธอคุยกันบ่อยแค่ไหน?”
ผู้ชายที่มีความรักนั้นล้วนทำเป็นเด็กและใจแคบ
จนถึงตอนนี้ ซูฉิงเพิงเข้าใจว่าสิ่งที่เรียกว่า “วรรณกรรมเสแสร้ง” บนอินเทอร์เน็ตไม่ได้ไร้เหตุผลเลยจริงๆ
เธอเหลือบมองฮ่อหยุนเฉิงอย่างหมดหนทาง คิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรอยู่นาน จึงไม่ได้พูดอะไร เพียงนั่งห่างจากเขาเพิ่มเล็กน้อย หยิบแก้วน้ำที่อยู่ตรงหน้าเธออย่างเบา และเป่าไอร้อนที่ลอยขึ้นมา
……
ความคิดเห็นบนอินเทอร์เน็ตจะไม่สงบลงไปช่วงหนึ่ง แต่ทีมงานของหลินหนานก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้การประชาสัมพันธ์กลบเรื่องอื้อฉาวนี้
อย่างไรก็ตามยวี๋น่าก็เป็นมือสมัครเล่น ชีวิตส่วนตัวของมือสมัครเล่นและศิลปินมีความสำคัญพอ ๆ นี่เป็นแนวคิดที่ ซูฉิงนำมาใช้ในบริษัทเสมอมา
ฮ่อหยุนเฉิงยังคงยุ่งอยู่กับโครงการสวนสนุกอ่าวเป่ยไห่ วิดีโองานแถลงข่าวถูกโพสต์บนอินเทอร์เน็ต ส่วนระหว่างเขาและ ซูฉิง หึงหวงก็คือหึงหวง เกี่ยวกับเรื่องถังรั่วอิง ในใจเขาก็แบ่งแยกไว้ชัดเจน
“พี่เฉิง พี่กลับมาแล้ว”
วันนี้ฮ่อหยุนเฉิงเลิกงานกลับไปเมืองใหม่สุ่ยเยว่ ถังรั่วอิงยังคงทักทายเขาเช่นเคย
“อืม”
ฮ่อหยุนเฉิงปรากฏรอยยิ้มในดวงตาของเขา สิ่งที่เขาทำได้ดีที่สุดคือการสวมหน้ากากต่อหน้าทุกคน ยกเว้นซูฉิง
มือของเขาแตะไปที่ใบหน้าด้านข้างของถังรั่วอิง นิ้วโป้งถูไปมาเบาๆ “วันนี้กลับมาดึกหน่อย วันนี้พยาบาลดูแลเธอดีมั้ย อย่าลืมดูแลร่างกายตนเองนะ”
“ตอนที่พี่ไม่อยู่ ฉันกินยาตามเวลาทุกครั้ง พยาบาลก็พูดว่าร่างกายฉันฟื้นตัวเร็วมาก”
ทั้งสองคุยกันสักพัก ระหว่างมื้ออาหาร ถังรั่วอิงกินไปไม่กี่คำก็มองฮ่อหยุนเฉิงอย่างเงียบ ๆ
ฮ่อหยุนเฉิงสงสัยเล็กน้อย จึงถามไปตามสัญชาตญาณ” ทำไมเหรอ?”
“พี่เฉิง ช่วงนี้พี่ผอมไปหมดแล้ว ทำไมล่ะงานหนักเหรอ? ให้ฉันตุ๋นของบำรุงร่างกายให้พี่เอาไปที่บริษัทพรุ่งนี้มั้ย?”
ตรงประเด็น
มือของฮ่อหยุนเฉิงที่ถือช้อนหยุดชะงักครู่หนึ่ง แล้วส่ายหัว แสร้งกล่าวอย่างผ่อนคลายว่า “ไม่ใช่หรอก บริษัทเพิ่งซื้อที่ดินในอ่าวเป๋ยไห่เพื่อสร้างสวนสนุก และขณะนี้กำลังสรุปรายละเอียดของโครงการ ยังมีสภาพแวดล้อมโดยรอบอีก เลยค่อนข้างยุ่งน่ะ”
“หลังจากโครงการนี้ตกลงเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ผ่อนคลายลง ถึงตอนนั้นก็จะมีเวลาอยู่กับเธอมากขึ้น แต่ระยะนี้ ต้องรีบจัดการวางแผนงาน ดังนั้นฉัน… ส่วนใหญ่จะอยู่ในห้องหนังสือ”