ตอนที่ 73 : ทําไมฉันต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้ด้วย
กรมตํารวจอาชญากรรมหลงเฉิง
ห้องสอบสวน
หยานจื่อเหรินและจ้าวเต่อจูตํารวจอาชญากรรมใหม่ไฟแรงสองคนกําลังทําการสอบสวนเจียงเฉินอยู่
และในระหว่างนี้เอง เทพธิดาซีหลานของพวกเขาก็ไม่ได้สนใจที่จะกินหรือดื่มอะไรทั้งนั้นเธอทําเพียงแค่จ้องมองการสืบสวนผ่านทางกล้องเท่านั้น
วันนี้คนร้ายที่พวกเขาตามหาก็ถูกจับมาแล้ว
และพวกเขาก็จะต้องทําหน้าที่แทนเทะธิดาซีหลานของพวกเขาในการทําให้เขายอมรับว่าเขานั้นคือคนร้ายให้ได้
กล้าที่จะหลอกลวงเทพธิดาของพวกเขา มันผู้นั้นก็จะต้องจ่ายราคาที่ไม่ต่ําอย่างแน่นอน!
หยานจื่อเหรินมองไปที่เจียงเฉินแล้วตบมือลงบนโต๊ะ “ไอหนุ่มตอบคําถามฉันมาแล้วก็อย่าได้คิดโกหกเด็ดขาด นายชื่ออะไร แล้วก็เมื่อวันที่ 10 พฤษภาคมนายไปอยู่ที่ไหนมาบ้าง?”
เจียงเฉินที่นั่งอยู่ก็เอนตัวไปพิงพนักพิงแล้วตอบอย่างขี้เกียจว่า “ชื่อเจียงเฉิน เมื่อสามวันก่อนอยู่ที่เหลียงเฉิง”
เจียงเฉินที่ต้องเผชิญหน้ากับคําถามที่ซ้ำไปซ้ำมา ของตํารวจสองคนนี้
แต่เขาก็ยังตอบกลับไปอย่างใจเย็น แทนที่จะนั่งเงียบๆ เพราะเขากําลังวางแผนหาทางจับคนร้ายตัวจริงอยู่
เพราะหลังจากที่เขาถูกจับมาเขาถึงได้รู้ว่าเหยื่อฆาตกรรมในครั้งนี้ไม่ใช่หลันหน่วนหยสย ดังนั้นเขาจึงโล่งใจไปเยอะและในเวลาเดียวกันเขาก็วางแผนที่จะพูดคุยกับตํารวจกลุ่มนี้ไปในตัว
หลินซีหลานเธออยู่ข้างนอกและกําลังมองดูผ่านการสืบสวนอยู่จากอีกห้องหนึ่ง และดูเหมือนว่าการสืบสวนจะเป็นไปได้ด้วยดี
และเหล่าตํารวจหลายๆคนที่กําลังดูอยู่กับเธอก็พูดคุยกันอย่างดุเดือด
“ในที่สุดก็จับเขาได้ซะที หลินซีหลานเธอฉลาดจริงๆเลย!”
“ใช่ ใช่ หลินซีหลานเธอเป็นถึงตํานานเลยนะระหว่างที่เรียนจิตวิทยาอาชญากรรม
“สมกับที่เป็นดอกไม้งามของกรมตํารวจเราจริงๆเลย ทั้งสวยทั้งมีพรสวรรค์ ซีหลาน! เธอเป็นไอดอลของฉันเลย ”
คําชื่นชมต่างก็เข้าหูของหลินซีหลานทั้งนั้น
หลินซีหลานมีความสุขไม่น้อย เธอรีบเอาโทรศัพท์ออก มาก่อนจะออกไปมุมห้องแล้วโทรหาพ่อของเธอ ผู้การหลินเจิ้นปีป
ปีป~
โทรไปไม่นานก็รับสาย
หลินซีหลานกระพริบตาสวยๆของเธอ มันเต็มไปด้วยความคาดหวัง “พ่อ~ หนูจะบอกอะไรให้~ ตอนนี้หนูจับผู้ชายที่ปลอมตัวเป็นตํารวจอาชญากรรมวันนั้นได้แล้ว ตอนนี้กําลังสอบสวนเขาอยู่แถมเขายังเหมือนกับฆาตกรที่เราได้ข้อมูลมาจากวิลล่าหลานฉานด้วย”
ผู้การหลินตกตะลึงก่อนจะดุออกมา “นี่เธอจับเขากลับมาทําไม? ช่วยจริงจังกับงานหน่อยได้ไหมหม?”
หลินซีหลานที่โดนดุถึงงทันที “ฮีม? มีอะไรไม่ถูกต้องหรอคะ? อีกอย่างรูปร่างหน้าตาของเขาก็ตรงกับผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมนะพ่อ!”
หลินเจิ้นตะโกนกลับ “มันตรงอะไรกันเล่า! รีบเลยนะ! รีบไปปล่อยเขาเดี๋ยวนี้เลย!”
“???”
ตาที่สวยงามของหลินซีหลานเบิกกว้าง เธอไม่อยากจะเชื่อ “ไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้พ่อบอกเองไม่ใช่หรอว่าเขา เป็นตํารวจปลอมนะ?”
“ลูกตัดสินด้วยตัวเองไม่ได้เลยหรอ? พ่อฝึกลูกมาตั้งนานเพื่อที่ลูกจะได้ไม่ไปทําอะไรน่าอาย! รู้ไหมว่าเจียงเฉินเขาเป็นใคร? เขาเป็นตํารวจอาชญากรรมพิเศษระดับประเทศ แถมยังมียศสูงกว่าลูกอีกตั้ง 1 ขั้นแล้วลูกจับเขากลับมาเนี่ยนะ? แล้วการทําแบบนี้มันคือการทําผิดวินัยอีกรู้ไหม!”
หลินเจิ้นยืนขึ้นด้วยความโกรธ “ถ้าเกิดเรื่องถูกส่งไปเบื้องบน พ่อของลูกคงไม่เหลือหน้าให้ใครได้มองอีกแล้ว ลูกทําให้พ่อปวดหัวจริงๆเลย! ความคิดลูกไม่ต่างจากแม่เลย!”
“…..”
ตู๊ด ตู๊ด~~
สายถูกตัดโดยหลินซีหลาน
ใบหน้าน่ารักๆของเธอก็ค่อยๆหดหู
พ่อนั่นและที่ผิด~~
ครั้งก่อนพ่อได้พูดแบบนี้เลย!
และ~~
แถมเขายังพูดว่าฉันเหมือนแม่…
“ฮืออออออ~~”
มีนาตาจากดวงตาที่สวยงามของเธอก็ค่อยๆไหลออกมา จมูกน้อยๆก็เริ่มแดง หลังจากนั้นเธอก็วิ่งตรงไปที่ห้องน้ำทันที
เธอมองดูตัวเองผ่านกระจก ก่อนจะเริ่มสงสัยกับชีวิต ของตัวเอง?
มันเปรเพราะฉันหลินซีหลานไม่เหมาะกับการเป็นตํารวจยังไง!?
ฉันนะก็มีทั้งไหวพริบและสติปัญญาที่ดีเหมือนกัยตํารวจคนอื่นๆ
มีทั้งความสวยและความภาคภูมิใจ T^T
แต่ทําไมฉันต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้ด้วย
หลังจากอยู่คนเดียวและคิดไปมาซักพัก ดวงตาเธอก็เปร่งประกายออกมา
ทันใดนั้นเธอก็หยุดร้องไห้
“ฉันเข้าใจแล้ว!”
“มันไม่ใช่เพราะฉันไม่เหมาะสมพอ แต่มันเป็นเพราะเจียงเฉินคนนั้นดีเกินไป เขาเป็นถึงตํารวจอาชญากรร มระดับประเทศ! ครั้งนั้นเขาคงไม่ได้โกหกฉันจริงๆ แต่ด้วย เพราะว่าข้อมูลของเขาเป็นความลับระดับสูง เลยทําให้ครั้งก่อนพ่อจะต้องไม่มีสิทธิ์เข้าถึงข้อมูลนี้แน่ๆ”
“ถ้าทุกอย่างมันเป็นไปตามนี้จริงๆ งั้นฉันก็เป็นฝ่ายถูกอยู่แล้ว!”
“ใช่! มันต้องเป็นแบบนั้น!”
หลินซีหลานหยิบทิชชูขึ้นมาด้วยความรวดเร็วก่อนจะ เช็ดน้ําตาออกไป แม้ดวงตาของเธอจะยังแดงอยู่ก็ตาม
แล้วก็เดินกลับไปที่ห้องสืบสวนทันที
เพื่อที่จะไปขอโทษเจียงเฉิน
…..
ในเวลานี้เอง
ภายในห้องสืบสวน
เจียงเฉินก็เผยตัวคนของเขาให้ตํารวจที่นั่นได้รู้ว่าเขา นั้นคือตํารวจอาชญากรรมจากเหลียงเฉิง!
แต่ตอนนี้ใครมันจะไปเชื่อกัน!
หยานจื่อเหรินยิ้มออกมา “กล้ามากนะที่มาเล่นตลกอะไรแบบนี้ขําจะตายอยู่แล้ว นายบอกว่านายเป็นตํารวจอาชญากรรมจากเหลียงเฉิงงั้นสินะ ฉันจะบอกอะไรให้นะ แกนะ ไม่รอดหรอก! เพราะบังเอิญว่าฉันมีพี่ชายเป็นผู้กํากับอยู่สถานนีตํารวจเหลียงเฉิง!”
สั้น~~~~
ในเวลานี้เอง โทรศัพท์ของหยางจื่อเหรินก็ดังขึ้น
หยานจื่อเหรินดูตื่นเต้นมาก “พี่ใหญ่! เยี่ยมไปเลย ผมกลัวว่ามันจะไปรบกวนพี่ก็เลยไม่ได้โทรไปเอง แต่ในที่สุดพี่ก็โทรมา! พอดีพวกผมจับผู้ต้องสงสัยได้คนหนึ่งเละเขา พูดว่าเขาเป็นอะไรนะ? เจ้าหน้าที่ตํารวจอาชญากรรมพิเศษ?”
“น้องจื่อกังนายหมายถึง พี่เจียงเฉิงใช่ไหม?”
“ใช่ พี่แซ่เจียง…”
ตาของหยานจื่อเหรินเบิกกว้าง หน้าของเขาแข็งข้างไปทันที “พี่ใหญ่ นี่พี่พูดเรื่องอะไรกันแน่? พี่เจียงเฉิน?”
หยางจือกังยิ้มแล้วพูดออกมา “ใช่แล้ว พี่เจียงเฉิน พอดีพี่ มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเขา เขามาที่เหลียงเฉิงเมื่อสี่วันก่อน ตอนนี้คนในเหลียงเฉิงไม่มีใครไม่รู้จักเขาแล้ว!”
หยานจื่อเหรินตกตะลึงโดยสมบูรณ์ เขาเปิดโหมดวีดีโอคอลก่อนจะหันกล้องไปทางเจียงเฉิน “พี่ชาย ช่วยผมดูหน่อยว่านี่เขาใช่ไหม?”
เจียงเฉินทักทาย “สวัสดี พี่จื่อกัง”
หยางจื่อกังที่ได้ยินก็เปลี่ยนน้ําเสียงมาพูดด้วยความจริงใจทันที “โอ้ พี่เจียงเฉินทําไมนายถึงได้มาอยู่ที่นี่ ได้ล่ะเนี่ย? บังอัญอะไรขนาดนี้ พี่เจียงพี่รู้จักกับน้องชายฉันด้วยหรอ?”
เจียงเฉินตอบ “ผมไม่ได้รู้จักเขา แต่เท่าที่ผมรู้คือเขากําลังจะจับผมส่งเข้าคุก”
หยางจื่อกังเงียบไปสองวินาที ก่อนจะด่าน้องชายตัวเอง “จื่อเหริน! นายทําอะไรลงไป? ขอโทษพี่เจียงเดี๋ยวนี้เลยนะ แล้วก็แม่เขาบ่นคิดถึงแกมากและขอให้แกกลับมา แต่ตอนนี้แกไม่ต้องกลับมาแล้ว!”
การแสดงออกของหยางจื่อเหรินแข็งค้าง!
บ้าเอ้ย!
ฉันก็คิดถึงแม่เหมือนกันนะ!
“พี่ใหญ่เจียงเฉิน!! น้องชายทําผิดไปแล้ว! มันเป็นความเข้าใจผิดมันเป็นความเข้าใจผิดครั้งใหญ่เลย!”
หยางจื่อเหรินที่ได้รู้เรื่องแล้วก็แทบอยากจะร้องไห้ออกมา
พี่ใหญ่ที่เขาเคารพที่สุดยังเรียกเจียงเฉินว่าพี่ แล้วเขาที่เป็นน้องเล็กจะให้เรียกยังไง!!
ในเวลานี้เองหลินซีหลานเธอก็กลับมาถึงหน้าประตูเข้าห้อง โดยที่ไม่รู้เลยว่าตํารวจข้างในตอนนี้ต่างก็กําลังสรรเสริญเจียงเฉินกันอยู่
” อะแฮ่ม”
เธอไอออกมาก่อนจะเปิดเข้าไปข้างใน
และเมื่อเข้ามาเธอก็ต้องตกตะลึงกับสิ่งที่เธอได้เห็น!
เจียงเฉินกําลังนั่งพิงเก้าอี้ส่วนขาของเขาก็กําลังยกพาดไว้บนโต๊ะสอบสวน
หยินจื่อเหรินก็กําลังนวดไหล่ให้เขาอยู่ด้านหลัง ส่วนจ้าวเต่อจูก็กําลังนวดขาให้อยู่
หยานจื่อเหรินพูดประจบออกมา “พี่ใหญ่เจียงเฉิน พี่ช่วย พูดให้ผมได้กลับบ้านหน่อยนะพี่”
เจียงเฉินที่กําลังหลับตาและผ่อนคลายอยู่ก็ตอบกลับ “ก็ได้ เรื่อง่ายๆแค่นี้เดี๋ยวพูดให้ แล้วก็กดให้มัน แรงๆหน่อย”
หยานจื่อเหรินมองไปทางจ้าวเต่อจูแล้วพูดด้วยความโกรธ “ไม่ได้ยินรีไง พี่เจียงบอกให้นายเพิ่มแรงลงไปอีก!”
จ้าวเตือจูนั้นนับว่าเป็นน้องของหยานจื่อเหรินเมื่อเขา ได้ยินเช่นนั้นเขาก็อยากจะร้องไห้ในใจ!
(ที่พี่เจียงเฉินพูดเขาหมายถึงนายต่างหาก!)
หลินซูหลานที่มาเห็นแล้วก็โง่งมไปทันที
นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
ทุกคนรู้ตัวตนของเขาแล้ว?
เป็นไปไม่ได้!
พวกเขาจะไปมีอํานาจเข้าถึงข้อมูลแบบนั้นได้ยังไง?
ไม่สิจําไว้เรามาเพื่อขอโทษเขา ฉันจะต้องยอมรับความผิดครั้งนี้
หลินซีหลานขมวดคิ้วและพูดอย่างเคร่งขรึม “พวกนาย สองคนทําอะไรกันกัน? ออกมาจากตัวเขาเดี๋ยวนี้!”
หยานจื่อเหรินและจ้าวเต่อจูตกใจก่อนจะหยุดทุกสิ่งที่ พวกเขากําลังทําอยู่ทันที
หลินซีหลานยิ้มอย่างอายๆ ก่อนจะวิ่งอย่างรวดเร็วไปที่หลังของเขาแล้วเริ่มนวดไหล่ให้เขาทันทีแล้วมุมปากของเธอก็ค่อยๆยกขึ้น
“ฮี่ฮี่~พี่เจียงเฉิน~ดูสิฉันนวดเป็นยังไงบ้าง?”
หยานจื่อเหรินกับจ้าวเต๋อจูตกตะลึง!
“ได้ยังไงกัน~”
“บ้าเอ้ย!”
ให้พวกผมออกแล้วพี่เข้าไปแทนเนี่ยนะ?
ให้ตายเถอะ!
ยังไงซะผู้หญิงก็คือผู้หญิงมือของเธอยิ้มให้สัมผัสที่นุ่มกว่าของผู้ชายอยู่แล้ว
เจียงเฉินจึงเพลิดเพลินไปกับมัน
เขาปล่อยให้หลินซีหลาน ผู้กองตํารวจอาชญากรรมสาวคนนี้นวดไป การปฏิบัติแบบนี้ เทียบได้กับการปฏิบัติต่อจักรพรรดิเลยทีเดียว!
นี่มันเป็นจุดสุดยอดของชีวิตเลยทีเดียว~
หลบสีหลาบในระหว่าที่บาดก็แอบมองหน้าเจียงเฉินจากข้างหลังของเขา
หล่อมาก! หล่อกว่าในวีดีโอที่เธอเคยถ่ายไว้ซะอีก!
แถมยังยศสูงกว่าฉันด้วย~
ตั้งแต่ครั้งนั้นที่เขาช่วยคนอื่นไว้เขาก็เป็นไอดอลของฉันมาตลอด~
หลังจากผ่านไป 3 นาที…