ตอนที่ 1694 การตัดสินใจของจิ่นอวี้ (1)
ลั่วเอ๋อร์ยกยิ้มและเผยรอยยิ้มมั่นใจ
“ข้าไม่เคยผิดคำพูดและข้าก็จะรักษาสัญญาเสมอ”
“ก็ได้ ข้าจะกลับมาภายในครึ่งเดือนและข้าหวังว่าเจ้าจะดูแลนายท่านอย่างดีในช่วงเวลานี้”
จิ่นอวี้กำหมัดและสูดหายใจเข้าลึก ในเมื่อชีวิตของนางถูกนายท่านช่วยไว้ นางก็มีชะตาที่จะใช้ชีวิตเพื่อเขา
เมื่อนางคิดได้อย่างนั้น จิ่นอวี้ก็มองลั่วเอ๋อร์เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะออกจากพระราชวังไป
ร่างงดงามและอ่อนแรงก็ค่อยๆ หายไปจากสายตาของลั่วเอ๋อร์…
…
ณ ตระกูลจวิน เยี่ยฉีเบิกตากว้างและมองไปรอบๆ อย่างงุนงง “อวิ๋นลั่ว…”
ตอนที่นางกำลังจะเรียกชื่ออวิ๋นลั่วเฟิง นางก็รู้สึกว่าดูไม่สุภาพจึงกลืนคำพูดลงไป “พี่สะใภ้ เหตุใดท่านถึงพาข้ามาที่นี่เจ้าคะ”
อวิ๋นลั่วเฟิงเดินเข้าไปข้างในช้าๆ และพูดเบาๆ “เพื่อมาพบใครบางคน”
“ท่านพี่หญิงอวิ๋น”
ทันทีอวิ๋นลั่วเฟิงเข้ามาในตระกูลจวิน ร่างบอบบางก็พุ่งเข้ามาในอ้อมกอดของอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างรวดเร็ว
“ท่านพี่หญิงอวิ๋น ในที่สุดท่านก็กลับมา ข้าคิดถึงท่านมาก”
จวินหลิงเอ๋อร์เงยใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือของนางขึ้นขณะที่ดวงตาโตมีชีวิตชีวาของนางปรากฏรอยยิ้มน่าเอ็นดูอยู่
พูดตามตรง อวิ๋นลั่วเฟิงรู้สึกชอบจวินหลิงเอ๋อร์ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้านาง ไม่อย่างนั้นอวิ๋นลั่วเฟิงก็คงไม่ร่วมมือกับนางตอนที่เฉาเยี่ยฉินทำให้จวินหลิงเอ๋อร์อับอาย
“อดีตผู้นำตระกูลกับอวิ๋นเซียวกลับมาหรือยัง” อวิ๋นลั่วเฟิงเลิกคิ้วและใช้ฝ่ามือลูบศีรษะของจวินหลิงเอ๋อร์อย่างอ่อนโยนแล้วยกยิ้ม
จวินหลิงเอ๋อร์ส่ายหน้า “ท่านปู่และท่านพี่เซียวยังไม่กลับมาเจ้าค่ะ”
ยังไม่กลับมาอีกหรือ
อวิ๋นลั่วเฟิงขมวดคิ้ว หรือว่าพวกเขาจะเผชิญหน้ากับเรื่องยุ่งยากบางอย่าง
จวินหลิงเอ๋อร์ทำตัวติดกับอวิ๋นลั่วเฟิงและกอดแขนนางเอาไว้ ดวงตาน่ารักสดใสของนางเป็นประกายเจ้าเล่ห์
“ท่านพี่หญิงอวิ๋น ถ้าท่านอยากจะไปหาพวกเขา ท่านพาข้าไปด้วยได้หรือไม่เจ้าคะ”
หลายวันมานี้ท่านปู่ของนางก็ไม่อยู่ข้างๆ และนางก็ถูกท่านพ่อขังเอาไว้ในจวน นางไม่ได้รับอนุญาตให้ก้าวออกไปข้างนอกจึงทำให้นางเบื่อมากๆ ดังนั้นนางจึงพยายามโน้มน้าวให้อวิ๋นลั่วเฟิงพานางออกไปหาอดีตผู้นำตระกูลด้วย
เมื่อเห็นว่าจวินหลิงเอ๋อร์กอดแขนของอวิ๋นลั่วเฟิงและทำตัวออดอ้อนนาง หลินรั่วไป๋ก็อารมณ์ไม่ดี นางส่งเสียงขึ้นจมูกและเดินเข้ามาเพื่อดึงแขนอีกข้างของอวิ๋นลั่วเฟิงและเบิกตากว้างมองตรงไปที่จวินหลิงเอ๋อร์
แต่ว่าจวินหลิงเอ๋อร์ก็ไม่ได้สังเกตเห็นหลินรั่วไป๋เพราะดวงตาของนางยังคงจับจ้องไปที่อวิ๋นลั่วเฟิง “ท่านพี่หญิงอวิ๋น…”
“ครั้งนี้ข้ามาเพื่อทิ้งนางไว้ที่นี่” อวิ๋นลั่วเฟิงชี้นิ้วไปที่เยี่ยฉีแล้วพูดต่อ “ข้ากลับมาครั้งหน้า ข้าจะพานางกลับแดนลับแล”
แดนลับแลงั้นหรือ
หัวใจของจวินหลิงเอ๋อร์เต้นเร็วขึ้นและดวงตาสดใสของนางก็มองตามนิ้วของอวิ๋นลั่วเฟิงไปที่เยี่ยฉีโดยที่ดวงตาเบิกกว้างของนางเต็มไปด้วยความสงสัย
“ท่านพี่หญิงอวิ๋น แม่นางท่านนี้คือ…”
“นางชื่อเยี่ยฉี” อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้มและพูดว่า “บุตรสาวบุญธรรมของท่านแม่”
บุตรสาวบุญธรรมของท่านแม่พี่หญิงอวิ๋นงั้นหรือ ก็หมายความว่า…
ดวงตาของจวินหลิงเอ๋อร์เป็นประกายและจับมือของเยี่ยฉีพร้อมหัวเราะเบาๆ รอยยิ้มเจิดจ้าจนแสบตาปรากฏขึ้นบนใบหน้าน่าเอ็นดูของนาง
“ท่านพี่หญิงเยี่ยฉี ยินดีต้อนรับกลับบ้านเจ้าค่ะ”
บ้าน?
เยี่ยฉีชะงักก่อนหันไปมองอวิ๋นลั่วเฟิงด้วยความงุนงง และแสดงออกอย่างชัดเจนว่าต้องการคำอธิบาย
ไม่จำเป็นต้องรอให้อวิ๋นลั่วเฟิงอธิบายให้เยี่ยฉีฟัง ผู้นำตระกูลจวิน จวินเซวียนก็เดินก้าวเร็วๆ ออกมาจากจวน ทันทีที่เขาก็เห็นอวิ๋นลั่วเฟิง ดวงตาของเขาก็เป็นประกายขณะที่เขารีบเดินเข้ามาหานาง “เฟิงเอ๋อร์ เจ้ากลับมาแล้วหรือ”
…………………………………..
ตอนที่ 1695 การตัดสินใจของจิ่นอวี้ (2)
อวิ๋นลั่วเฟิงพยักหน้า “อวิ๋นเซียวยังไม่กลับมาแล้วข้าก็ตั้งใจจะออกเดินทางด้วยตัวเอง”
ถ้าไม่มีอุบัติเหตุอะไรด้วยความสามารถของอวิ๋นเซียวเขาก็ไม่ควรกลับมาช้า
“เรื่องนี้…” จวินเซวี่ยนลังเล ถ้ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับอาจารย์และอวิ๋นเซียว เขาก็หวังเป็นอย่างมากว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์ที่รุนแรงแบบนั้นขึ้นอีกแต่ว่าขณะเดียวกันจวินเซวี่ยนก็เข้าใจว่าต่อให้เขาพยายามจะหยุดนาง อวิ๋นลั่วเฟิงก็ต้องรีบออกไปอย่างหุนหันอยู่ดี
“เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ไปเถอะ” หลังจากที่เงียบไปชั่วครู่ จวินเซวี่ยนก็ยอมรับการตัดสินใจของอวิ๋นลั่วเฟิง
“ท่านพ่อเจ้าคะ…” จวินหลิงเอ๋อร์ทำปากยื่นอย่างไม่พอใจและพูดอย่างน่าสงสารว่า “ลูกอยากไปกับท่านพี่หญิงด้วยเจ้าค่ะ”
เมื่อจวินเซวี่ยนได้ยินคำขอของนางเขามองหน้าจวินหลิงเอ๋อร์ “ด้วยความสามารถของเจ้าในตอนนี้ อย่าคิดที่จะได้ออกไปไหนและอย่าทำตัวซุกซน! เจ้าควรอยู่ที่จวนและเพิ่มความแข็งแกร่งของตัวเองจะดีกว่า”
จวินหลิงเอ๋อร์รู้สึกแย่จนน้ำตาเกือบไหล จู่ๆ นางก็คิดถึงช่วงเวลาที่ได้ใช้ชีวิตออกเดินทางไปทั่วโลกกับท่านปู่ของนาง…
“ท่านลุง ข้าจะทิ้งเยี่ยฉีไว้ในความดูแลของท่านและข้าก็หวังว่าตระกูลจวินจะดูแลนางเป็นอย่างดี”
จวินเซวี่ยนเป็นศิษย์ของผู้เฒ่าจวินแต่ก็เป็นคนสำคัญของตระกูลจวินเหมือนกัน ดังนั้นการที่อวิ๋นลั่วเฟิงจะเรียกเขาว่าท่านลุงก็ไม่ได้ผิดอะไร
“นางแซ่เยี่ยงั้นหรือ” ดวงตาของจวินเซวี่ยนเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจและมองเยี่ยฉีขึ้นลงอย่างสงสัย
เมื่อเยี่ยฉีถูกเขามองนางก็ตัวแข็งและรู้สึกไม่สบายใจ
“พี่สะใภ้ ข้าอยากไปกับท่าน…”
“ไม่จำเป็น” อวิ๋นลั่วเฟิงส่ายหน้า “ตระกูลจวินก็เหมือนบ้านเจ้าและพวกเขาก็จะดูแลเจ้าตอนที่เจ้าอยู่ที่นี่”
จวินเซวี่ยนที่ตอนแรกเก็บความสงสัยเอาไว้ก็เข้าใจขึ้นมาทันทีหลังจากที่ได้ยินคำพูดของอวิ๋นลั่วเฟิง เขาหัวเราะเบาๆ อย่างดีใจและพูดว่า “เจ้าก็คือบุตรสาวบตรธรรมของน้องสาวข้านี่เอง ในเมื่อเข้ามาที่ตระกูลจวินของข้าแล้ว พวกเราก็ต้องดูแลเจ้าอย่างดี เจ้าสบายใจเถอะ”
ก่อนหน้านี้อวิ่นลั่วเฟิงได้พูดถึงเรื่องที่จวินเฟิ่งหลิงรับเลี้ยงบุตรสาวและบุตรชายบุญธรรมรวมถึงยังให้กำเนิดฝาแฝดชายหญิงคู่หนึ่งด้วย
เด็กแฝดคู่นั้นอายุแค่ห้าปีดังนั้นสตรีตรงหน้าเขาต้องเป็นบุตรสาวบุญธรรมของน้องสาวเขาแน่นอน
เยี่ยฉียิ่งฟังยิ่งสับสน ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยคำถามขณะที่มองอวิ๋นลั่วเฟิง
“ข้าลืมอธิบาย” เมื่อเห็นสีหน้าสับสนของเยี่ยฉีนางก็พูดขึ้นช้าๆ “ท่านแม่ไม่ได้มาจากแดนลับแลแต่มาจากแคว้นเจ็ดเมือง ผู้นำตระกูลจวินคนก่อนเป็นบิดาของนางและผู้นำตระกูลจวินคนปัจจุบันก็เป็นศิษย์ของอดีตผู้นำตระกูล”
เยี่ยฉีนิ่งงันเพราะนางไม่สามารถเชื่อหูตัวเองได้ หัวใจของนางเต็มไปด้วยความตื่นเต้นขณะที่น้ำตาไหลออกจากดวงตา
“สรุปว่าท่านแม่บุญธรรมมีบ้านเกิดของนางและข้าก็มีท่านตาสินะ…”
นี่เป็นเรื่องที่ดีมากจริงๆ!
นางรีบยกมือขึ้นปิดปากเพื่อป้องกันไม่ให้เสียงร้องไห้เล็ดลอดออกไป
“ท่านพี่หญิงเยี่ย อย่าเสียใจไปเลยเจ้าค่ะ” จวินเฟิงหลิงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมายื่นให้เยี่ยฉี “ในอนาคต ท่านก็เป็นหนึ่งในครอบครัวของเราและถ้าใครกล้ารังแกท่าน ข้าก็จะแก้แค้นเขาให้ท่านเอง!”
ไหล่ของเยี่ยฉีสั่นเล็กน้อย “ข้าไม่ได้เสียใจ ข้าแค่รู้สึกดีใจมากเกินไปหน่อย…”
“หลายปีมานี้ ท่านแม่บุญธรรมทุกข์ทรมานมาก ท่านพ่อบุตรธรรมของนางเสียเร็วเกินไปและไม่ได้ทิ้งอะไรไว้ให้นางเลย นางยังถูกไอ้ชั่วของตระกูลเซียวหลอกจนให้กำเนิดพี่ชายของข้า นางต้องถูกต่อว่าและลงโทษเพราะเขาเป็นขยะ นางเกือบจะต้องทิ้งชีวิตไว้ที่ไพรลับแลแล้ว”
“ถ้านางไม่ได้ท่านพ่อบุญธรรมช่วยไว้ ไม่แน่นางอาจจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว! ตอนแรกนางคิดว่าความลำบากของนางจะหมดลงแล้วและความสุขก็กำลังจะเริ่มต้นแต่ใครจะคิดว่านางจะไม่สามารถมีบุตรได้และถูกตระกูลเยี่ยดูแลเหมือนขอทาน”
ถ้าไม่ใช่เพราะอวิ๋นลั่วเฟิงปรากฏตัว จวินเฟิงหลิ่งก็คงไม่สามารถกลับตระกูลเยี่ยได้!
เมื่อคิดถึงความทรมานตลอดหลายปีที่ผ่านมาของท่านแม่บุญธรรม เยี่ยฉีก็รู้สึกเจ็บปวด