องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 247 ฮูหยินกั๋วกงเป็นคนที่เข้าใจง่าย
“ฮูหยิน หากท่านอ๋องตวนทรงรักใคร่อย่างจริงใจเล่า？” ฉีเฟยอวิ๋นถาม ฮูหยินกั๋วกงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“ฮูหยิน ท่านคิดว่าอย่างไร หากหลังจากสามเดือนนี้ พระชายารองอวิ๋นยังต้องการไปจากท่านอ๋องตวน เช่นนั้น……ท่านก็กลับมาอีกครั้ง แล้วจวนอ๋องเย่ของเราจะไม่ขัดขวาง
แต่หากเห็นด้วย แล้วหลังจากสามเดือนนี้พระชายารองอวิ๋นต้องการที่จะอยู่ต่อ ท่านก็ห้ามบีบบังคับให้แยกทางกัน”
“เกรงว่าจะไม่ถึงสามเดือน ฉวนเอ๋อร์ก็คงจะไม่อยู่ที่นั่นแล้ว” ฮูหยินกั๋วกงยังคงไม่เห็นด้วย และพูดออกมาอย่างอึดอัดใจ
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวต่อ：“ฮูหยิน หรือว่าสตรีในจวนกั๋วกงของพวกท่าน ไม่มีความกล้าหาญมากพอ？ไม่กลัวที่จะอยู่ในสนามรบ แต่รักบุรุษสักคนแล้ว ไม่กล้าที่จะถอยกลับ？”
“สตรีในจวนกั๋วกงของเราไม่รักตัวกลัวตาย และจะไม่ถูกขัดขวางโดยความรักของลูก ๆ อย่างแน่นอน
เพียงแต่ฉวนเอ๋อร์ยังเด็ก และอ๋องตวนก็มีสตรีในดวงใจแล้ว
เดิมทีหม่อมฉันก็ไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานในครั้งนี้
เป็นพระมเหสีและท่านราชครูจวินที่ให้คำมั่นสัญญาว่าจะไม่ทำให้ฉวนเอ๋อร์ต้องลำบาก ข้าถึงได้ตอบตกลง
แต่ในตอนนี้ฉวนเอ๋อร์เกือบจะต้องอดตาย และจะให้จวนกั๋วกงของข้าคิดอย่างไร？”
“ฮูหยินกล่าวได้ถูกต้อง แต่นี่เป็นเรื่องภายในจวนของอ๋องตวน อันที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
แม้ว่าทุกบ้านล้วนมีปัญหาของตนเอง แต่คิดว่าทักษะการเอาตัวรอดของพระชายารองอวิ๋นที่หลังจวนนั้นอาจจะผิดพลาดไปบ้าง แต่เทียบไม่ได้เลยกับการอยู่ในสนามรบ
จะเห็นได้ว่าพระชายารองอวิ๋นซื่อสัตย์และมีคุณธรรม แต่เป็นเพราะนางยังเด็ก จึงไม่เข้าใจเรื่องหลังจวน
แต่หากมีคนคอยสอนนางได้ดี เชื่อว่าจะหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดเรื่องเช่นนี้ได้
พระชายารองอวิ๋นเพียงแค่คิดว่าอาหารมื้อสองมื้อที่ให้นางกินก็เพียงพอแล้ว แต่ไม่คิดว่ามันจะแย่ลงเรื่อย ๆ
หากพระชายารองอวิ๋นนำเรื่องนี้ไปบอกพระมเหสีหรือท่าน อาจจพไม่เป็นเช่นนี้
พระชายารองอวิ๋นเคยไปทานอาหารที่จวนอ๋องเย่ เดิมทีสาวใช้ที่ชื่อตงเอ๋อร์อยากจะบอกข้า แต่ก็ถูกพระชายารองอวิ๋นห้ามไว้
จะเห็นได้ว่าพระชายารองอวิ๋นไม่ต้องการสาวไส้ให้กากิน
ประการแรกจะเห็นได้ว่าพระชายารองอวิ๋นนั้นมีคุณธรรมสูงส่ง ประการที่สองคือนางซื่อสัตย์ และประการที่สามเชื่อว่านางต้องการอยู่ที่จวนอ๋องตวน
พระมเหสีหวาพยักหน้าเห็นด้วย
สีหน้าของฮูหยินกั๋วกงยังคงไม่ค่อยดีนัก แต่นางก็ไม่ได้พูดอะไร
ฉีเฟยอวิ๋นยังคงกล่าวต่อว่า：“ข้าก็รู้สึกเหมือนเช่นพระชายาตวน ซึ่งถือว่ามีเมตตากรุณามากแล้ว แต่หากเป็นข้าจะไม่มีที่ว่างสำหรับพระชายารอง”
“……”
ผู้คนที่อยู่บนพระที่นั่งต่างมองมาที่ฉีเฟยอวิ๋น หนานกงเย่กล่าวว่า：“พระชายากลายเป็นสตรีผู้กล้าหาญ และไม่กลัวที่จะพูดจาไร้สาระ เรื่องของข้าจะเพียงพอสำหรับเจ้าได้อย่างไรกัน？”
“แล้วเมื่อคืนที่ท่านอ๋องทรงสาบานว่าหากแต่งกับพระชายารอง จะยอมออกไปให้รถชนตาย” ในขณะที่ฉีเฟยอวิ๋นกล่าว พระพันปีก็ถอนหายใจ
“ไร้สาระ” พระพันปีโกรธมาก
หนานกงเย่รีบกล่าวว่า：“ข้าไม่ได้พูด หากเจ้าไม่ยอมข้าจะลงมือ！”
พระพันปีหน้าแดง หน้าไม่อายจริง ๆ！
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“หม่อมฉันเพียงแค่รู้สึกง่วงนอน และต้องการให้ท่านอ๋องรีบไปพักผ่อนก่อนเพคะ”
“ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าจริงหรือเท็จ เจ้าไม่ได้บอกกับข้าอย่างชัดเจน？”
ฉีเฟยอวิ๋นปฏิเสธ：“หม่อมฉันง่วงจนเผลอหลับไป แล้วท่านอ๋องก็ปลุกหม่อมฉันขึ้นมา จากนั้นก็สะกิด และหม่อมฉันก็ได้ยินท่านอ๋องบอกว่าอยากมีอะไรกับหม่อมฉัน？”
“เหลวไหล ข้าไม่ได้อยากเป็นพ่อเร็วขนาดนั้น หมอประจำจวนบอกว่าต้องขยัน จึงจะสามารถเป็นพ่อได้”
พระพันปีทนฟังไม่ได้ จึงตรัสว่า：“พอแล้ว เรื่องของพวกเจ้า กลับไปคุยกันเองเถอะ จะได้ไม่ต้องขายหน้า”
ฉีเฟยอวิ๋นโค้งคำนับเป็นการตกลง ในขณะที่หนานกงเย่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
พระมเหสีเหลือบมองพระพันปี ช่างหน้าไม่อายจริง ๆ！
เรื่องที่จะไม่แต่งพระชายารองก็ต้องเอามาสาบาน หากแต่งกับพระชายารองขอให้รถชนตาย เช่นนั้นวันหน้าก็ไม่สามารถแต่งงานได้แล้ว
พระมเหสีหวาหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดมุมปาก เพื่อจะได้ไม่ต้องหัวเราะออกมา
พระพันปีมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอย่างเย็นชา：“ปกติแล้วข้ามักจะตามใจเจ้ามากเกินไป เจ้าถึงได้กล้ายุยงให้อ๋องเย่ไม่แต่งกัพระชายารอง”
“เสด็จแม่ หม่อมฉันไม่ได้พูดนะเพคะ เป็นท่านอ๋องที่พูดออกมาเอง หม่อมฉันหลับไปอย่างสะลึมสะลือ แต่ท่านอ๋องทรงดื่มน้ำเย็นและปลุกหม่อมฉันขึ้นมา และพูดคุยกับหม่อมฉันอยู่ครึ่งคืน เมื่อตื่นมาในตอนเช้า หม่อมฉันก็ง่วงมากจนเดินสะดุด”
“ไม่มีอะไรคืบหน้า” พระพันปีโกรธมากและเหลือบมองไปที่หนานกงเย่ จากนั้นก็มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นได้รับสัญญาณว่าให้หันไปหาฮูหยินกั๋วกง
“ฮูหยิน ในตอนแรกที่ข้าแต่งงานกับท่านอ๋อง พระองค์ต้องการจะฆ่าข้า แต่ในตอนนี้เขาไม่เพียงแต่จะไม่ฆ่าข้า แต่ยังใจดีและไม่มีทางที่จะโชคร้าย
ท่านอ๋องตวนทรงเป็นคนฉลาดและตาถึง เขาเพียงแค่เลอะเลือนไปชั่วขณะ หลังจากนั้นแล้วเขาก็จะเข้าใจ”
“ใช่ ฮูหยิน ข้าก็โกรธมาก หากท่านยังไม่วางใจ ข้าจะให้ทานราชครูจวินพาบุตรสาวของเขากลับไป เช่นนี้ก็น่าจะเพียงพอแล้ว？” พระมเหสีหวากล่าวอย่างกังวลใจ
ฮูหยินกั๋วกงกล่าวว่า：“ไม่จำเป็นเพคะ การให้นางสนมนั้นสูงส่งกว่าพระชายาเอก จวนกั๋ววกงของหม่อมฉันคงจะแบกรับไม่ไหว
ในเมื่อพระชายาเย่กล่าวเช่นนั้นแล้ว หม่อมฉันก็จะเห็นแก่หน้านาง แล้วค่อยตัดสินใจเรื่องของฉวนเอ๋อร์ในอีกสามเดือนข้างหน้า
แต่หม่อมฉันจะไม่ยอมให้ฉวนเอ๋อร์กลับไปอีกแน่นอน ฉวนเอ๋อร์ควรจะไปอยู่ที่จวนกั๋วกง ส่วนเงินเดือนของฉวนเอ๋อร์ก็ให้ส่งไปที่จวนกั๋วกง อย่างน้อยจวนกั๋วกงของเราก็ไม่ได้หักเงินเดือนฉวนเอ๋อร์”
“เช่นนั้นก็ได้ เหยี่ยนเอ๋อร์จะได้ไปที่จวนกั๋วกงบ่อย ๆ” พระมเหสีหวาพอใจเป็นอย่างมาก ไม่เช่นนั้นหากหย่าร้างไปจะทำอย่างไร ต่อไปบุตรสาวของใครจะกล้าแต่งงานกับอ๋องตวน
ฮูหยินกั๋วกงโค้งคำนับ：“หม่อมฉันทูลลาเพคะ”
หลังจากพูดจบแล้ว ฮูหยินกั๋วกงก็เดินออกไปอย่างโกรธจัด
ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมอง จากนั้นก็ทูลลาและถอยออกไป หนานกงเย่ก็จากไปเช่นกัน
หลังจากที่ออกไปกันหมดแล้ว พระมเหสีหวาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ และดดินไปข้างหน้าราชครูจวิน：“ท่านราชครูจวิน เจ้าคงสงสารข้าใช่หรือไม่ เจ้าพาบุตรสาวของท่านกลับไปเถอะ นางรู้จักเหตุผลขึ้นเมื่อไหร่ค่อยส่งนางกลับมา ไม่เช่นนั้นเจ้าก็คงต้องเอาชีวิตของข้า”
“พระมเหสีวางพระทัยได้พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะอบรมนางให้ดี เพื่อไม่ให้พระมเหสีและพระพันปีต้องลำบากพ่ะย่ะค่ะ” ราชครูจวินเหลือบมองจวินฉูฉู่ที่อยู่บนพื้น เขาทูลลาและสั่งให้คนนำจวินฉูฉู่ออกไป
หลังจากที่ทุกคนจากไปแล้ว พระมเหสีหวาก็หันไปมองพระพันปี จากนั้นก็ถอนสายบัว：“หม่อมฉันทูลลานะเพคะ ขอบพระทัยท่านพี่”
“ถึงอย่างไรจวินฉูฉู่ก็เป็นคนในตระกูลจวิน ข้ารู้ว่าเจ้าคิดอย่างไร แต่ท่านราชครูจวินไม่เข้าใจความคิดของเจ้า？ยิ่งไปกว่านั้นพระสนมเซียวก็มีทายาทมังกรแล้ว และยังต้องเห็นแก่หน้านาง ขอเพียงไม่เกิดเรื่องขึ้นก็คงจะไม่มีอะไรร้ายแรง
“เพคะ”
พระพันปีหันหลังเดินจากไปก่อน ในขณะที่พระมเหสีหวาหันหลังเดินออกไปจากตำหนักเฉาเฟิ่ง
ฉีเฟยอวิ๋นออกจากวังและไปที่จวนกั๋วกง
และนั่งไปในรถม้าของฮูหยินกั๋วกง
ในรถม้า ฉีเฟยอวิ๋นขอโทษฮูหยินกั๋วกง
“ช่างเถอะ ท่านก็ทำเพื่อฉวนเอ๋อร์เช่นกัน ข้าก็ไม่ได้คิดจะให้หย่าร้างกันจริง ๆ เพียงแต่โกรธ และจึงมาฟ้องร้อง！
จวินฉูฉู่ของตระกูลจวินรังแกกันมากเกินไป ในตอนแรกท่านราชครูจวินมาสู่ขอเรื่องการแต่งงาน คราวก่อนข้าก็อยากดูว่าท่านราชครูจวินจะอธิบายกับข้าอย่างไร
แต่กลับเป็นท่านที่เห็นแก่หน้าข้า”
ฉีเฟยอวิ๋นจึงไม่พูดอะไรมากนัก ดูเหมือนว่าฮูหยินกั๋วกงจะเป็นคนที่เข้าใจง่าย
เมื่อรถม้ามาถึงจวนกั๋วกง และหญิงชราของ ฮูหยินกั๋วกงก็ถามว่า：“พระชายาเย่ ท่านอ๋องตวนจะปฏิบัติต่อฉวนเอ๋อร์อย่างจริงใจได้จริงหรือเพคะ？”
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“อันที่จริงท่านอ๋องตวนก็เป็นคนดีและเฉลียวฉลาด เพียงแต่ตามืดบอดไปชั่วขณะหนึ่ง”
ฮูหยินกั๋วกงถามว่า：“แล้วฉวนเอ๋อร์ล่ะ？”
“อันนั้นข้าก็ไม่รู้แล้ว ฮูหยิน พระชายารองอวิ๋นเป็นคนน่ารักเช่นนั้น ข้าชอบนาง และท่านอ๋องตวนก็ไม่ใช่คนโง่ เขาจะมองไม่เห็นเลยหรือ？”
ฮูหยินกั๋วกงพยักหน้า：“หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น”