บทที่ 57: อุปกรณ์เคลื่อนย้าย
“ใช่ฉันวางแผนที่จะออกจากที่นี่หลังอาหารเช้า” หยวนกล่าวหลังจากที่หลี่เอ๋อถามถึงการจากไปของเขา
“ อย่างนั้นเหรอ…ฉันเข้าใจ” หลี่เอ๋อพยักหน้าก่อนจะพูดต่อ “ไปคุยกับคนอื่นต่อเถอะ”
“ตกลง.”
ในเวลาต่อมาหยวนและครอบครัวเหลาเริ่มรับประทานอาหารเช้า
“ หลังจากนี้พี่หยวนมีแผนจะไปที่ไหนหรือยังวางแผนจะไปฝึกที่ป่าไผ่ม่วง” หลิงเอ๋อถามเขาระหว่างอาหารเช้า ในขณะที่พวกเขาพูดคุยตามปกติหลังอาหารเช้าเธอไม่ต้องการเสียเวลาอีกต่อไปหลังจากรู้ว่าเขาจะจากไปในไม่ช้า
“ไม่แผนการของฉันเปลี่ยนไปแล้วฉันจะไปเมืองสปริงหลังจากนี้เพื่อพบกับใครบางคนส่วนการฝึกที่ป่าไผ่ม่วง … นั่นคงต้องรอจนกว่าจะถึงวันหลัง”
“เมืองสปริงนั่นค่อนข้างไกลจากที่นี่แม้ว่าคุณจะบินไปที่นั่นด้วยดาบก็ตาม” ลอร์ดพูดกับเขา
“จริงเหรอ…มันไกลแค่ไหน” หยวนถามเขาด้วยความกังวลเล็กน้อยด้วยความกังวลว่าเขาอาจจะไม่ได้พบกับยูรุตรงเวลา
“เมืองสปริง อยู่ห่างจากเมืองปังของเราไปประมาณ 30,000 ไมล์คุณจะใช้เวลามากกว่า 100 ชั่วโมงในการบินไปที่นั่นแม้ว่าคุณจะบินโดยไม่ได้พักตลอดการเดินทางก็ตาม”
“ ไม่มีทาง…” ใบหน้าของ หยวนเสียทันทีหลังจากที่ได้รู้ว่าเมืองสปริงอยู่ห่างจากตำแหน่งปัจจุบันของเขาแค่ไหน วันหยุดพักผ่อนทั้งหมดของ ยูรุจะสิ้นสุดลงเมื่อเขาไปถึงที่นั่นและเขาจะต้องรออีกหนึ่งสัปดาห์ก่อนที่พวกเขาจะเล่นด้วยกันได้
เมื่อเห็นความสิ้นหวังบนใบหน้าของหยวน หมิงก็พูดออกมาดัง ๆ “ ถ้าคุณรีบมากขนาดนั้นเพื่อไปที่เมืองสปริงทำไมคุณไม่ใช้อุปกรณ์เคลื่อนย้ายในเมืองเหลียงอยู่ห่างจากที่นี่เพียง 3,000 ไมล์เท่านั้น แต่ คุณจะต้องจ่ายทองจำนวนมหาศาลเพื่อใช้มัน”
“จริงเหรอฉันสามารถไปถึงเมืองสปริงได้ในระยะเวลาสั้น ๆ ถ้าฉันใช้อุปกรณ์เคลื่อนย้ายนี้?!” สีหน้าไม่พอใจของหยวนสดใสขึ้นทันที
“ใช่คุณควรจะไปถึงเมืองสปริงให้ได้ก่อนที่เวลาจะหมดลง อย่างไรก็ตามมันก็ไม่ถูกนักอย่างไรก็ตามอุปกรณ์ เคลื่อนย้ายต้องใช้พลังงานทางจิตวิญญาณจำนวนมหาศาลในการทำงานและยิ่งคุณต้องไปไกลเท่าไหร่ ราคายิ่งแพง ดัวยทองคำที่เราให้คุณควรจะมากเกินพอที่คุณจะใช้ ” หมิง พูดกับเขา
“ขอบคุณ! ฉันจะใช้อุปกรณ์เคลื่อนย้ายนี้แม้ว่าจะต้องเสียแขนและขาก็ตาม!” หยวนพูดกับเขา
“ ทำไมพี่รีบขนาดนี้พี่หยวนคนที่คุณนัดเจอสำคัญขนาดนี้เลยเหรอ” ทันใดนั้นหลิงเอ๋อก็ถามเขา
“ใช่เธอคือคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของฉัน!” เขาตอบตกลงอย่างไม่ลังเล
“ คนที่สำคัญที่สุดในชีวิตคุณ…?” หลี่เอ๋อพูดซ้ำด้วยเสียงต่ำรู้สึกอิจฉาคน ๆ นี้
แม้แต่เสี่ยวฮัวก็อดไม่ได้ที่จะมองเขาด้วยความสนใจของเธอ
“ มันไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าถ้าไม่ใช่เพราะเธอตอนนี้ฉันคงไม่มีชีวิตอยู่” หยวนพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงใจ
“ เธอเป็นคนรักของคุณพี่หยวนหรือเปล่า” หมิงอดไม่ได้ที่จะถามเขา
“ ฮ่าฮ่าฮ่า…แน่นอนไม่ใช่” หยวนหัวเราะกับคำพูดของเขาก่อนจะพูดว่า “เธอเป็นน้องสาวของฉัน”
‘โอ้เป็นแค่น้องสาวของเขา … ‘ ตระกูลเหลาถอนหายใจอย่างโล่งอกหลังจากได้ยินคำพูดของเขา
“น้องสาวของพี่หยวน…เธอเป็นคนแบบไหน?” ทันใดนั้นเสี่ยวฮัวก็ถามเขาขณะที่จ้องมองเขาอย่างจริงจัง
“ เธอเป็นคนใจดีมากที่ให้ความเป็นอยู่ที่ดีของคนอื่นอยู่เหนือตัวเธอเอง แม้ว่าเธอจะยุ่งกับเรื่องของตัวเองมาก แต่เธอก็ไม่เคยพลาดที่จะดูแลฉันในทุกๆวันแม้ว่าเธอจะเหนื่อยล้าและฉันก็อดขอบคุณเธอไม่ได้ “
“ ดูเหมือนว่าคุณจะมีน้องสาวที่ยอดเยี่ยมพี่หยวนฉันเข้าใจดีว่าทำไมคุณต้องจากไปตอนนี้” หลี่เอ๋อพูดกับเขาด้วยรอยยิ้ม
เมื่อคุยกันเสร็จพวกเขาก็กินต่อ
ในเวลาต่อมาเมื่อรับประทานอาหารเช้าเสร็จลอร์ดก็กระซิบกับคนรับใช้คนหนึ่ง
คนรับใช้กลับมาในไม่กี่นาทีต่อมาพร้อมกับม้วนหนังสือในมือและส่งให้หยวน
“แผนที่นั้นจะแสดงวิธีเดินทางไปเมืองเหลียงจากที่นี่เนื่องจากคุณจะบินมันจะง่ายกว่าถ้ามีมัน แต่คุณต้องผ่านเทือกเขาก่อนจึงจะเห็นเมืองเหลียง”
“ขอบคุณ” หยวนยอมรับแผนที่
“ ให้ฉันไปส่งพี่ข้างนอกนะพี่หยวน” หลิงเอ๋อ ลุกขึ้นยืนและพูดกับเขา
“ ฉันจะไปด้วย” หลี่เอ๋อ กล่าว
ไม่กี่อึดใจต่อมาหลิงเอ๋อก็โอบแขนข้างหนึ่งเข้าใกล้หน้าอกของเธอในขณะที่หลี่เอ๋อเดินไปหาอีกข้างหนึ่งก่อนจะพาเขาออกไปข้างนอกทำให้หยวนดูเหมือนชายหนุ่มรูปงามที่มีสาวงามในแขนแต่ละข้างของเขา
เมื่อพวกเขาออกไปข้างนอกหยวนก็ตกตะลึงกับฝูงชนจำนวนมากที่เต็มไปด้วยถนน
“ทะ ทำไมที่นี่คนเยอะจัง?” เขาตกตะลึง
“ หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นกับจ้าวภูเขาเมืองปังของเราก็เต็มไปด้วยผู้มาเยือนหลายคนดูเหมือนจะมาที่นี่เพื่อตามหาพี่หยวนและแม้ว่าเราจะบอกพวกเขาไปแล้วว่าคุณออกจากเมืองนี้ไปนานแล้ว แต่ผู้คนก็ยังแห่เข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน.” หลิงเอ๋อ พูดกับเขา
“ ฉันเข้าใจ…แล้วฉันก็บินออกไปจากที่นี่ได้ยังไงกัน…” หยวนถอนหายใจ
“ลาก่อนนะหลี่เอ๋อ หลิงเอ๋อฉันจะไม่ลืมประสบการณ์ของฉันที่นี่” จากนั้นเขาก็พูดกับพวกเขาด้วยรอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้าของเขา
“ ขอฉันกอดลาได้ไหม” ทันใดนั้นหลี่เอ๋อก็ถามเขา
หยวนพยักหน้าและอ้าแขนโดยไม่คิดมากเรื่องนี้
หลี่เอ๋อ กระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของเขาทันทีและสวมกอดเขาแน่น “กลับมาเยี่ยมที่นี่บ้างนะถ้ามีเวลา ฉันจะรอคุณเสมอ”
“ฉันมาแน่.”
หลังจากกอดเขาสักครู่หลี่เอ๋อก็ปล่อยแขนของเธอและถอยหลังออกไปก่อนที่จู่ ๆ จะกระโจนเข้าหาหยวนและจูบเขาที่แก้ม
“… “
หยวนพูดไม่ออก แต่เขาไม่สนใจมัน
“ แล้วพบกันใหม่พี่หยวน…” หลี่เอ๋อพูดกับเขาด้วยใบหน้าแดงก่อนที่จะวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน
“ ถึงเวลาบอกลาแล้ว” หลิงเอ๋อก็เข้าไปกอดเขา
“ ฉันจะคิดถึงคุณ” เธอพึมพำกับเขา
ไม่กี่อึดใจต่อมา หลิงเอ๋อก็ปล่อยเขาและจูบเขาที่แก้มอีกข้างของเขาซึ่งแตกต่างจาก หลี่เอ๋อเธอไม่ได้หนีไปในทันที
“ครั้งต่อไปที่คุณมาเยี่ยมเรา เราจะได้ทำอะไรที่ใกล้ชิดมากขึ้น” เธอขยิบตาให้เขาด้วยท่าทางยั่วยวน
แม้ว่าหยวนจะไม่เข้าใจความหมายเบื้องหลังคำพูดของเธอ แต่เขาก็พยักหน้าโดยไม่คำนึงถึง
“แล้วพบกันใหม่” เขาพูดกับเธอ
เมื่อหลิงเอ๋อเข้าไปในบ้านเสี่ยวฮัวก็พูดกับเขาว่า “พี่หยวนกลายเป็นหนุ่มฮอตไปแล้ว”
“ฮิฮิ … ” เขายิ้มอย่างเขินอายก่อนจะพูด “ยังไงก็ตามเราจะมุ่งหน้าที่เมืองเหลียงเพื่อใช้อุปกรณ์เคลื่อนย้ายนั่นกันเถอะ”
จากนั้นหยวนก็ดึงดาบวิญญาณของเขาออกมาเพื่อให้เสี่ยวฮัวควบคุมมัน ไม่กี่อึดใจทั้งสองก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าที่แจ่มใสและออกจากเมืองทำให้ผู้คนที่เห็นพวกเขาตกใจจากด้านล่าง
………