ตอนที่ 1370 สมบัติจ๋า เรามาแล้ว! (8)
ฟ่านจั๋วก็ตกใจเช่นกัน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจวินอู๋เสียถึงได้สนใจโลงศพของจักรพรรดิแห่งความมืดขึ้นมา
พูดตามตรง พวกเขาทุกคนแค่อยากได้พลังที่แข็งแกร่ง แต่ไม่อยากรบกวนการพักผ่อนชั่วนิรันดร์ของจักรพรรดิแห่งความมืด ดังนั้น การเปิดโลงศพ……จึงเป็นเรื่องที่น่าตกใจจริงๆ
เย่กูอ้าปากค้าง มองเด็กสาวผู้งดงามที่เอ่ยคำพูดน่าตกใจออกมา ทั้งร่างเขาแข็งทื่อไปทันที
[เด็กสาวคนนี้เป็นใคร? ถึงได้กล้าขอให้เปิดโลงศพของนายท่านเจว๋?]
หลังจากจวินอู๋เสียพูดคำพวกนั้นออกมา นางก็หันหลังกลับและเดินไปหาจวินอู๋เหยาที่อยู่ห่างจากนางเพียงไม่กี่ก้าว
“ท่านจะช่วยข้าไหม?” จวินอู๋เสียจ้องมองจวินอู๋เหยาโดยไม่ละสายตา
จวินอู๋เหยารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะออกมา “ถ้าเจ้าสนใจ งั้นเราก็เปิดกัน”
เย่ฉากับเย่เหม่ยแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว
[นายท่านเจว๋! พูดง่ายไปแล้วขอรับ!]
[ท่านไม่รู้หรือขอรับว่าตัวท่านยังยืนสบายดีอยู่ตรงนี้ เพราะงั้นในโลงก็ต้องว่างเปล่า! คุณหนูพยายามจะหาคำตอบเรื่องตัวจริงของท่าน! คุณหนูสงสัยแล้วว่าท่านคือจักรพรรดิแห่งความมืด ท่านจะไม่หาทางจัดการหน่อยหรือขอรับ!?]
[นี่ไม่ใช่เวลาจะมาเอาใจสาวแบบไม่มีขอบเขตนะขอรับ!!]
แม้ว่าเย่ฉากับเย่เหม่ยจะกังวลจนแทบบ้าแล้ว แต่พวกเขาก็ไม่สามารถเปลี่ยนคำพูดที่จวินอู๋เหยาพูดออกมาแล้วได้
จวินอู๋เสียเพียงแค่มองอย่างเงียบๆไปที่จวินอู๋เหยาซึ่งยังคงยิ้มมุมปากอยู่ มองเข้าไปในดวงตาของเขาที่มีประกายรื่นเริงที่คุ้นเคย
“เสี่ยว……เสี่ยวเสีย……เจ้าอยากเปิดโลงศพจริงๆหรือ?” เฉียวฉู่ถามเสียงสั่น
“ข้าเกรงว่ามันจะไม่เหมาะนะ จักรพรรดิแห่งความมืด……เสียชีวิตมาหลายปีแล้ว การที่พวกเรามาที่นี่เพื่อขโมยสมบัติของเขาที่ถูกฝังไว้ในสุสานของเขาก็ถือเป็นการดูหมิ่นอย่างมากแล้ว ถ้าเรายังจะรบกวนการพักผ่อนอันสงบสุขของเขาอีก……” เฉียวฉู่พยายามเกลี้ยกล่อมอย่างเต็มที่ เขาไม่เข้าใจเลยว่าจวินอู๋เสียไปเอาความคิดบ้าๆนี้มาจากไหน
ตลอดการเดินทางมาที่นี่ เขาไม่เคยได้ยินนางพูดถึงความคิดแบบนี้เลยสักครั้ง
จวินอู๋เสียลดสายตาลงต่ำเล็กน้อย นางเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นว่า
“ข้าล้อเล่นน่ะ”
“หา?” เฉียวฉู่ยืนแข็งค้างทันที
เขาไม่เคยเห็นจวินอู๋เสียล้อเล่นอะไรมาก่อน พอทำเป็นครั้งแรกก็เล่นเรื่องใหญ่ขนาดนี้เลย เล่นเอาพวกเขากลัวแทบตาย
พอจวินอู๋เสียเปลี่ยนคำพูดอย่างกระทันหัน เย่ฉากับเย่เหม่ยก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“แค่ล้อเล่นงั้นหรือ?” แต่จวินอู๋เหยาเฝ้ามองจวินอู๋เสียอยู่อย่างใกล้ชิด เขาจับได้ว่าสาวน้อยดูเหมือนจะรู้อะไรบางอย่างแล้ว แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่แน่ใจว่ามี “ร่างของจักรพรรดิแห่งความมืด” อีกร่างอยู่ในโลงศพหรือเปล่า และถ้าโลงศพถูกเปิดออกและพบว่ามันว่างเปล่า จวินอู๋เสียก็จะสามารถยืนยันการคาดเดาของตัวเองได้
[แต่……]
[ทำไมเด็กน้อยถึงเปลี่ยนใจ?]
ดูเหมือนว่าจวินอู๋เสียจะไม่สืบสาวเรื่องนั้นต่อแล้ว นางมองไปที่ของวิเศษที่วางอยู่บนชั้นวางโครงกระดูก ท่าทางสงบนิ่งและสุขุมของนางดูเหมือนคำพูดเมื่อกี้เป็นเพียงการล้อเล่นจริงๆ
ขณะที่นางเดินไปที่หน้าชั้นวางโครงกระดูก เจ้าแมวดำที่นอนอยู่ไหล่ของจวินอู๋เสียก็พูดขึ้นด้วยเสียงที่ได้ยินกันแค่สองคนว่า
“เจ้านายเจออะไรเข้าหรือ?” มันรู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่ขึ้นๆลงๆของจวินอู๋เสีย และเมื่อครู่นี้มันก็สัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงในอารมณ์ของจวินอู๋เสีย
“มันจะแตกต่างกันตรงไหน?” จู่ๆจวินอู๋เสียก็ถามขึ้น
เจ้าแมวดำชะงักไป
ตอนนั้นจวินอู๋เสียอยากรู้ตัวตนของจวินอู๋เหยาจริงๆ ว่าจะเป็นอย่างที่นางเดาเอาไว้รึเปล่า แต่พอนางถามเขาว่าเขาจะยอมช่วยนางไหม ท่าทางที่เด็ดเดี่ยวและหนักแน่นของเขาทำให้จวินอู๋เสียรู้สึกว่า……
การพิสูจน์ความจริงของนางไม่ใช่เรื่องจำเป็นเลย
[เขาเป็นใคร หรือเคยเป็นใครมาก่อน ไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป]
[สำหรับนาง เขาก็คือจวินอู๋เหยา]
[เป็นจวินอู๋เหยาหนึ่งเดียวไม่มีสอง จวินอู๋เหยา คนที่คอยปกป้องและคอยชี้แนะให้นางอยู่เสมอ!]