ไก๋หนานและคนอื่นๆที่กำลังค้นหาตามเต้นท์ของทั้งแคมป์ได้พลาดโอกาสที่ดีที่สุดในการไล่ตามคนร้ายตัวจริงไปแล้ว ไม่เพียงแต่พวกเขาจะปรากฏตัวทีหลังจากคนร้ายหายไปตัวแล้ว แต่พวกเขายังหาเบาะแสอะไรไม่เจอเลยอีก ในตอนนี้พวกเขาก็ได้แต่กวาดดูตามเต้นท์ไปเรื่อยๆ และจู่ๆไก๋หนานที่พึ่งเดินออกมาจากเต้นท์ล่าสุดก็ก้าวเท้าเดินเข้าไปหาเด็กชายที่มีท่าทีนิ่งสงบ
“ซงเสี่ยว?” ไก๋หนานนิ่วหน้า เพราะตอนที่เขาเอาแต่วิ่งไล่ตามหาตัวการอยู่ เขาก็ลืมไปเลยว่ามันมีอีกคนอยู่ที่นี้ แล้วก่อนหน้านี้ซงเสี่ยวไปอยู่ที่ไหนมากัน?
“ทางด้านซ้ายมีถนน พวกเขาผ่านไปทางนั้น” ซงเสี่ยวพูดขึ้นมาแค่นั้น และไม่ได้อ้างอะไรถึงชูฮันเลย
เก็บรวบรวมข้อมูลและส่งมอบมันให้คนที่เหมาะสมที่สุด!
หลังขบคิดอยู่พักหนึ่งในที่สุดเด็กชายที่แสนเฉลียวฉลาดก็เข้าใจในคำพูดของชูฮันอย่างถ่องแท้ การรวบรวมข้อมูลควรครอบคลุมทุกที่ทุกเวลาและควรรู้ว่าข้อมูลไหนควรบอกคนที่มีลักษณะแตกต่างกันไปยังไง เขาเรียกชูฮันว่า นายท่าน ซึ่งมันก็แสดงชัดอยู่แล้วว่าข้อมูลที่เขาบอกไก๋หนานและคนอื่นๆจะเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นและต้องไม่เกี่ยวข้องกับนายท่านของเขา
ถ้าหวังไคได้เห็นว่าซงเสี่ยวบอกอะไรแก่ไก๋หนานบ้าง มันจะเข้าว่าทำไมชูฮันถึงเสียเวลาสั่งสอนเด็กนี้ ช่างแสนฉลาดและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน!
นี่เป็นอีกสาเหตุที่ชูฮันไม่ให้ซงเสี่ยวออกไปไล่ตามพวกคนร้ายด้วย ชูฮันไม่ชอบการต้องมาคอยรับผิดชอบดูแลใคร แต่เขาก็แอบบอกใบ้คำสั่งให้กับซงเสี่ยวไป ความจริงแล้ว ชูฮันก็แค่ลองพนันกับตัวเองดูว่าซงเสี่ยวจะเข้าใจเข้าความหมายแฝงที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของเขารึเปล่าและซงเสี่ยวจะนำไปพูดกับไก๋หนานยังไง
———–
บนถนนในยามค่ำคืน ตวนฮงเหว่ยนอนตัวช้ำอยู่ที่พื้นด้วยฝีมือของชูฮัน มีเลือดสาดกระเซ็นไปอยู่ที่พื้น
หวังไคพุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าชูฮัน มันตรงเข้าไปนั่งยองๆอยู่ข้างๆหน้าของตวนฮงเหว่ยพร้อมกับเตะอัดสีข้างของตวนฮงเหว่ยพร้อมตะคอกอย่างเกรี้ยวกราด “มึงกล้าดูถูกชื่อกูทุกวันๆ หวังไคเป็นสิ่งมีชีวิตที่หล่อเหลาที่สุด มึงมันก็แค่ขยะ? กล้าดียังไงมาดูถูกคู่หูของคนหล่อ?!”
หวังไคระบายความโกรธของตัวเองอยู่ประมาณ 5 นาที และทันทีที่หวังไคหยุด หน้าของตวนฮงเหว่ยทั้งหน้าก็บวมเละจนมองเห็นหน้าเดิมไม่ออก
“เฮ้อออออ” หวังไคถอนหายใจด้วยความโล่งก่อนจะหันหน้าไปหาชูฮัน “อืม ชูฮัน นายฆ่ามันสิ”
ตวนฮงเหว่ยโดนอัดจนเละ ชูฮันอยากจะพูดว่าทำไมไม่ทำเอง ทว่าทันใดนั้นเขาก็หันไปเห็นหลูชูซเวที่นอนกองอยู่ที่พื้นซะก่อน
ตวนฮงเหว่ยตะลึงค้างกับชื่อที่ได้ยินจากปากหวังไค ตาของมันแทบจะเด้งหลุดออกมาจากเบ้าด้วยความช็อคพร้อมกับจ้องไปที่ชูฮัน ไอ้กระต่ายที่พึ่งเหยียบเขามันพูดว่าอะไรน่ะ?
ชูฮัน?!
ในตอนนั้นเองตวนฮงเหว่ยรู้สึกเสียดายจากใจจริงๆ สีหน้าของตวนฮงเหว่ยเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เหงื่อท่วมเต็มหน้าผากด้วยความช็อค ตวนฮงเหว่ยรู้สึกท้อแท้ ผู้ชายที่กำจัดลูกผสมระยะ 2 ได้ง่ายๆตรงหน้าเขาไม่ได้ชื่อหวังไค แต่เขาชื่อ ชูฮัน!
ผู้ชายคนนี้คืออันดับหนึ่งของรายชื่อต่อสู้ระยะ 2 แถมยังได้คะแนน S+ ติดต่อกันทั้งสองครั้ง และเป็นคนที่ไก๋หนานและอีกหลายคนมักจะพูดถึงว่าเป็นนายพลที่อายุน้อยที่สุดของจีน…ชูฮัน!
สมองของตวนฮงเหว่ยชาจนทำอะไรไม่ถูกและรู้สึกอับอายกับตัวเอง ตวนฮงเหว่ยรู้ว่าชีวิตตัวเองจบแล้วอย่างแน่นอน!
“ชูฮัน?” เมื่อชูฮันไม่ปริปากพูดอะไร หวังไคก็เริ่มก่อกวนในหัว “เร็วเข้ารีบอัดไอ้ขยะนี้สิ!”
“คนนี้ฉันไม่ฆ่า” ทันใดนั้นชูฮันก็ตัดสินใจ
“เอ่อ…” หวังไคช็อค “นายมีไข้งั้นเหรอ?”
แรกเริ่มชูฮันเองก็ตั้งใจจะฆ่าตวนฮงเหว่ยเหมือนกันทว่าเมื่อรวบรวมเบาะแสของหลูชูซเวและตวนฮงเหว่ยเข้าด้วยกันแล้ว ทันใดนั้นชูฮันก็นึกถึงบางอย่างขึ้นได้
พัฟ!
จู่ๆขวานซิ่วโหลของชูฮันก็ตัดเข้าที่คางของตวนฮงเหว่ย และต่อด้วยเอ็นร้อยหวายและกระแทกเข้าที่ตาของตวนฮงเหว่ย ชูฮันยืนบิดริมฝีปากขณะมองดูตวนฮงเหว่ยที่นอนส่งเสียงทุรนทุรายอยู่ที่พื้นด้วยความเจ็บ
เมื่อได้เห็นแบบนั้นหวังไคก็ไม่ปริปากพูดขึ้นมาอีก มันเองก็ตะลึงไปเหมือนกัน
หลังจากที่ตาของตวนฮงเหว่ยถูกกระแทกไปเขาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีก มีเสียงฝีเท้าที่ดูเร่งรีบกำลังมุ่งหน้ามาในระยะใกล้ ไก๋หนานและคนอื่นๆที่พึ่งมาถึงต่างมีสายตาหวาดกลัวเมื่อได้เห็นภาพน่าสยองตรงหน้าประกอบกับชูฮันที่ยืนหน้านิ่งอยู่
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน?” ไก๋หนานถามทันที
ชูฮันชี้นิ้วไปที่พื้นและบรรยายเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างรวบรัดให้ทุกคนฟัง “ลูกผสมระยะ 2 ประกอบกับคนร้ายที่ปลอมตัวเข้ามา 2 คน ซึ่งก็คือคู่สามีภรรยาแต่พวกมันอยู่ไหนฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ไอ้ลูกผสมนั่นฉันฆ่าเอง ส่วนหลูชูซเวและทหารก็บาดเจ็บหนักแต่ไม่ตาย ตวนฮงเหว่ยก็พิการ”
คำพูดที่ไม่ยาวและไม่ซับซ้อน ทว่าคนที่ได้ฟังกลับแทบจะเป็นลมและหายไม่ออก ขนาดของข้อมูลมันยิ่งใหญ่เกินไป พวกเขาต้องการความเงียบเพื่อตั้งสติ!
หลังจากความเงียบ 5 วินาที กลุ่มคนก็เริ่มส่งเสียง ถกเถียง โวยวาย จนจับเนื้อหาใจความแทบไม่ค่อยได้
“ฉันเข้าใจผิด?”
“นี่นายฆ่าลูกผสมระยะ 2 ด้วยตัวเองเลยเหรอ”
“ก่อนที่เราจะมาถึงมันมีแค่พี่หวังไคอยู่คนเดียวเหรอ?”
“หวังไคอยู่คนเดียวจริงๆ”
“พระเจ้า! แล้วทำไม—-“
“เงียบ!” ไก๋หนานตะโกนแทรกขึ้นมาด้วยความโกรธ เขาเดินวนไปมาอยู่สักพักแล้วจู่ๆเขาก็หยุดพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึกขณะจ้องไปที่ชูฮัน “ฉันจำเป็นต้องตัดสินใจบางอย่าง ฉันต้องการให้นายตอบคำถามก่อน”
ชูฮันที่ไม่สนใจอะไรพยักหน้า
ไก๋หนานมีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย “นายฆ่าลูกผสมระยะ 2 ใช่มั้ย?”
ชูฮันพยักหน้า
ไก๋หนานเริ่มมีสีหน้าตกใจเช่นเดียวกับน้ำเสียงที่เริ่มสั่น “ตวนฮงไม่ได้ชื่อตวนฮงแต่ชื่อตวนฮงเหว่ย?”
ชูฮันพยักหน้าต่อ
ไก๋หนานเริ่มเนื้อตัวสั่นและถามคำตอบสุดท้ายออกมา “นายเป็นคนทำร้ายตวนฮงเหว่ยใช่มั้ย?”
ชูฮันพยักหน้า
ไก๋หนานไม่ถามอะไรต่ออีก อีกครั้งที่บรรยากาศเงียบนิ่งอย่างสุดขีด
หลังจากผ่านไปพักใหญ่ ในที่สุดก็มีคนพูดพึมพำขึ้นมา—
“ตวนฮงเหว่ย…เกี่ยวข้องอะไรกับพลโทตวนเจียงเหว่ยมั้ย?”