ตอนที่ 78 : ศึกในบ้านของตํารวจสาวตัวน้อย
“ตอนนี้ก็ดูวีดีโอแล้ว ไหนว่ามาซิ?”
ชายน่าสงสารรู้สึกพอใจกับความฉลาดของตัวเอง
เสี่ยวเฟยพูดอย่างช่วยไม่ได้ใบหน้าสวยของเธอค่อยๆมีหยดน้ำไหลผ่าน เธอกัดฟันแล้วพูดออกมา “พี่สาวเสี่ยวหยาน เดียวหนูจะเป็นคนจ่ายเงินเอง”
“ไม่ต้องหรอก”
เล้งเสี่ยวหยานปฏิเสธเธอก่อนจะมองชายน่าสงสารด้วย สายตาอันเย็นชาของเธฮ “ฉันจะจ่ายให้แกมากเท่าที่แกต้องการ”
ชายที่น่าสงสารเดาะลิ้นออกมาด้วยความโกรธ
“เธอน่าจะรู้ดีนะว่าการตรวจทั่วๆไปก็ต้องใช้เงินหลักหมื่นหยวนแล้ว และการที่มือของฉันหักบวกกับค่าทําขวัญรวมๆแล้วก็ 150,000”
พยาบาลและหมอที่ได้ยินก็เริ่มกระซิบกัน
“ตั้ง 150,000 มันไม่ดูมากไปหน่อยหรอ”
“แต่ไม่จ่ายก็คงไม่ได้หรอก ก็เธอไม่มีหลักฐานนิ กล้องวงจรปิดก็จับภาพไว้ไม่ได้แล้วอีกอย่างถ้าคุณเล้งเธอเข้าใจผิด ปเองล่ะ?”
“นั้นก็ถูกนะ คุณเล้งเธอเป็นฝ่ายไปหักแขนของเขาเองจริงๆ”
“โอ้พระเจ้า! ประธานเจียงเขาไปหาผู้หญิงที่ชอบใช้ความรุนแรงแบบนี้มาเป็นแฟนได้ยังไงกัน!”
“ใช่ ใช่ สายตาของประธานเจียงแย่เกินไปแล้ว!”
“….”
ได้ยินเช่นนี้เล้งเสี่ยวหยานเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ และเริ่มรู้สึกว่าเธอนั้นไม่คู่ควรกับเจียงเฉินอีก
แม้ว่าเธอจะดูเย็นชาและแข็งแกร่ง แต่เมื่อได้ยินแบบนี้ เธอก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นถูกมีดแทงเข้าที่หัวใจ
เธอหยิบบัตรธนาคารของเธอออกมา “150,000 ก็ 150,000”
ชายที่น่าสงสารกําลังจะยื่นมือไปรับมัน แต่ก็ถูกคนอีกคนหนึ่งที่มาทันเวลาชิงไปก่อน
เมื่อเห็นเจียงเฉินในชุดคนส่งพัสดุ ชายที่น่าสงสารก็โกรธขึ้นมาทันที
“แกเป็นใครวะ? ทําไมถึงได้กล้ามาโขมยเงินคนอื่น?”
เจียงเฉินไม่ได้สนใจคําพูดไร้สาระของเขา แต่เขาใช้เพียงหลังมือตบไปบนหน้าของอีกฝ่าย
“เพียะ!”
ทันใดนั้นผู้คนที่ยืนดูอยู่ก็เงียบลงทันที!
เงียบและน่ากลัว!
ชายที่น่าสงสารรู้สึกมึนงงไปในทันที ก่อนจะเอามือมาปิดใบหน้าที่กําลังแดงจากการโดนตบอย่างไม่อยากจะเชื่อ “แก ไอ้คนส่งพัสดุ แกกล้าตบกูหรอ? ถึงรู้ไหมว่าพ่อกู เป็นใคร?”
เจียงเฉินดึงตราตํารวจอาชญากรรมออกมาและพูดด้วยความเย็นชา “ฉันไม่สนหรอกนะว่าพ่อแกเป็นใคร แต่ตอนนี้ออกไปจากที่นี่ได้แล้ว!”
ตํารวจอาชญากรรมพิเศษ?!
เมื่อกี้ฉันเพิ่งจะรียกเขาว่าคนส่งพัสดุ!
นี่มันอะไรกันวะเนี่ย- แม่งเอ้ย!
แล้วทําไมตํารวจทําไมถึงได้มาใส่ชุดคนส่งพัสดุกัน?
ชายที่น่าสงสารตกใจก่อนจะรีบวิ่งหนีออกไปทันที!
เจียงเฉินจับมือเล้งเสี่ยวหยานก่อนจะมองหน้าทุกๆคนรอบๆ “ผมจะบอกอะไรให้นะ ในเมื่อเธอคือผู้หญิงของผม ต่อให้เธอทุบตีใครก็ตามเธอก้เป็นฝ่ายถูก! แล้วก็การที่มาพูดแบบนั้นลับหลังนะถ้ากล้าพอก็มาพูดต่อหน่าผมสิ!”
ทั้งโรงพยาบาลเงียบลงทันที!
เงียบจนเข็มตกก็ได้ยินเสียง
พวกเขาไม่คิดเลยว่าเจียงเฉินจะดูแลเล้งเสี่ยวหยานดีขนาดนี้
ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมาเลยแม้แต่น้อย!
เล้งเสี่ยวหยานก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในใจของเธอ ดวงตาของเธอในตอนนี้แดงก่ำ ในตอนนี้เธอรู้เพียงว่าเธอนั้นเป็นสิ่งที่สําคัญมากในใจของเจียงเฉิน
เธอปล่อยตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเจียงเฉินก่อนจะกระซิบออกมาเบาๆ “สามี”
เจียงเฉินลูบหัวของเธอเบาๆแล้วพูดว่า “คุณในตอนนี้ดีอยู่แล้ว แม้จะมีเพียงแค่ผมคนเดียวเท่านั้นที่รับรู้ได้ ส่วนคนอื่นๆไม่ต้องไปสนใจหรอก!”
เล้งเสี่ยวหยานรู้สึกอบอุ่นในใจของเธอและเธอก็หยุดร้องไห้
ก่อนจะคิดกับตัวเองว่าเธอนั้นจะต้องไม่หวั่นไหวอีกต่อไป เธอจะอยู่ข้างๆเจียงเฉินและช่วยเขาให้ได้มากที่สุดเท่าที่เธอจะทําได้!
หลังจากผ่านไปซักพักเล้งเสี่ยวหยานก็ยืนนิ่งไหล่ของเจียงเฉินก่อนจะกลับมาหาเสี่ยวอู๋
หมอและพยาบาลที่เห็นทั้งคู่จากไปก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกก่อนจะเริ่มพูดคุยกัน
“ประธานเจียงใจดีกับแฟนของเขาจริงๆ! นี่เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่ได้เห็นอะไรแบบนี้ฉันล่ะอิจฉาแฟนของท่านประธานจริงๆ”
“ใช่! แล้วก็ประโยคที่ท่าประธานเจียงพูดออกมามันหล่อมากเลย มันทําให้ฉันนึกถึงประโยคนี้เลย ต่อให้โลกทั้งใบต่อต้านคุณ ผมก็จะไม่หยุดรักคุณ”
“ท่าประธานเจียงเขาหล่อจริงๆ! ถ้าฉันได้มีแฟนที่ดีแบบท่านประธานเจียงนะ”
“…”
พวกคนที่พูดถึงเล้งเสี่ยวหยานก่อนหน้านี้ต่างก็หน้าแดงด้วยความอับอาย แถมยังรู้สึกไม่ดีราวกับกินแมลงสาบลงไปทั้งเป็นเลย!
นางพยาบาลสาวเสี่ยวเฟยมองดูแผ่นหลังของเจียงเฉินที่กําลังเดินจากไป ในแววตาของเธอเป็นด้วยความเคารพและน่าทึ่ง
เธออิจฉาเล้งเสี่ยวหยานมากจริงๆที่ได้แฟนที่ดีแบบนี้
………
ในวอร์ดผู้ป่วย
หางตาของเล้งเสี่ยวหยานยังคงเต็มไปด้วยน้ำตา เธอมองไปที่เจียงเฉินด้วยความรัก “สามีทําไมคุณถึงไม่ถามฉันเลยว่าเกิดอะไรขึ้น?”
เจียงเฉินมองไปที่เธอ “ผมไม่ถามหรอก เพราะยังไงคุณก็เป็นฝ่ายถูกอยู่แล้ว! แล้วต่อให้คุณเป็นฝ่ายผิดมันก็เป็นความผิดของคนอื่นอยู่ดี!”
“ฉันรักคุณจังเลย”
เล้งเสี่ยวหยานกอดคอของเจียงเฉินก่อนจะเขย่งตัวขึ้นและจูบเขา
“อืม..อา…”
ทั้งสองต่างแทรกลิ้นไปหากันและกันโดยที่ไม่มีใครเห็นพวกเขา
มันทั้งนุ่มทั้งชุ่มชื้น
สัมผัสที่สุดแสนจะวิเศษ
เล้งเสี่ยวอู๋ที่เห็นก็แกล้งหลับทันที่ที่เขาเห็น
หลังจากจูบกันไปซักพัก ทั้งสองก็แยกกันอย่างไม่เต็มใจเพราะยังไงซะที่นี่ก็ยังมีเสี่ยวอู๋อยู่
ถ้าตรงนี้ไม่มีเสี่ยวอู๋อยู่ล่ะก็ เจียงเฉินคงจะเริ่มถอดเสื้อผ้าของเล้งเสี่ยวหยานทันที
เจียงเฉินอยู่กับน้องชายของเธอซักพักก่อนจะออกไปก่อนและบอกกับเล้งเสี่ยวหยานไว้ก่อนจะไปว่า ถ้ามีปัญหาอะไรก็ให้เธอโทรหาเขาอย่าแก้มันเองด้วยตัวคนเดียว
ทันทีที่เจียงเฉินออกไป นางพยาบาลสาวเสี่ยวเฟยก็เข้ามา
เธอจับมือของเล้งเสี่ยวหยานด้วยความขอบคุณก่อนจะพูดออกมา
“พี่สาวเสี่ยวหยาน แฟนของพี่เขาเท่สุดๆไปเลย! พี่ไปเจอเขาได้ยังไงกัน?”
เล้งเสี่ยวหยานไม่ได้ตอบเพียงแต่บอกไปว่าเธอนั้นไม่สะดวกจะบอกเท่านั้น
เสี่ยวเฟยถามต่อ “งั้นแฟนพี่ดีขนาดนี้ แล้วพี่ไม่กลัวว่าจะโดนคนอื่นแย่งไปหรอ? พี่จะไม่จับตาดูเขาจริงๆหรอ?”
เล้งเสี่ยวหยานยิ้มออกมา” ก็นะ ตราบใดที่ฉันยังคงได้ยืนเคียงข้างเขา ฉันก็ไม่สนคนอื่นหรอก”
“นั่น”
มีความสงสัยบางอย่างบนใบหน้าของเสี่ยวเฟย แล้วเธอก็ลองถามกับตัวเอง
งั้นถ้าฉันได้เป็นเมียน้อยเขา ก็คงไม่เลวมั้ง
…..
ตอนกลางคืน
แสงจากดวงจันทร์ส่องลงมาอย่างงดงาม และก็มีสายลมเย็นๆคอยพัดผ่าน
เจียงเฉินยืนพิงข้างๆรถ Koenigsegg One:1 กําลังรอหลินซีหลานลงมาอยู่ชั้นล่าง
ไม่นาน
หลินซีหลานเธอก็ออกมาพร้อมกับกระเป๋า LV
ขาที่ขาวและเรียวยาวก้าวลงมาพร้อมกับรองเท้าส้นสูงประมาณ 3 ซม. และด้วยความสูงประมาณนี้ทําให้รูปร่างของเธอดูสมบูรณ์แบบและสดใส
เธอเดินมาด้วยความรวดเร็ว
กลิ่นอายจากหญิงสาวฟุ้งกระจายไปทั่ว
ปากเล็กๆของเธอก็ดูเหมือนจะฮัมเพลงอยู่
เธอนั้นดูดีมากทีเดียว หน้าตาก็น่ารักและยังแฝงไปด้วยความน่าเกรงขามและรูปร่างของเธอนั้นก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าสาวๆคนไหนที่เจียงเฉินรู้จัก
ร้านอาหารหยาจู
ร้านนี้เป็นร้านที่หลินซีหลานเลือกด้วยตัวเอง
เธอถามเจียงเฉินก่อนเลยว่าอยากจะกินอะไร เพราะไม่ว่าเขาจะกินอะไรเธอก็จะกินอันนั้น เพราะเธอนั้นคุ้นเคยกับที่นี่อยู่แล้ว
บนตะในตอนนี้เต็มไปด้วยจานอาหารที่เจียงเฉินอยากจะกินเต็มไปหมด
หลินซีหลานเองก็นั่งตรงข้ามกับเขา
จริงๆด้วย!
สิ่งที่อินเทอร์เน็ตพูดนั้นถูกต้อง เกมในบ้านนั้นแตกต่าง
นี่จะต้องสะท้อนถึงด้านของการเป็นภรรยาและแม่ที่ดีของฉัน!
Hey
ทันใดนั้นตาของเธอก็ส่องประกายออกมา “โอ้! ฉันลืมสั่งเครื่องดื่มไปเลย เจียงเฉินนายอยากจะดื่มอะไรล่ะ? เดี๋ยวฉันไปเอามาให้”
เจียงเฉินพูด “งั้นผมขอโค้กละกัน”
“โอเค”
หลินซีหลานขยิบตาหวานๆของเธอ ก่อนจะลุกขึ้นและวิ่งออกไปด้วยความสุข
ไม่นานเธอก็เดินเอาโค้กมาหนึ่งแก้วและกาแฟอีกหนึ่งแก้วมาเธอหมุนตัวไปมาก่อนจะชนเข้ากับชายวัยกลางคนโดยไม่ได้ตั้งใจ
เพล้ง
แก้วกาแฟและโค้กต่างสาดกระจายไปโดนชายวัยกลางคน
ชายคนนั้นโกรธมาก “เดินภาษาอะไรวะเนี่ย? ได้เดินดูทางรึเปล่าหะ?”
“ขอโทษค่ะ”
ปากของหลินซีหลานปิดแน่นก่อนจะช่วยเขาเช็ดน้ำบนสูทของเขาออก ทันใดนั้นตาของเธอก็ส่องประกายออกมา “เอ๋ เสื้อสูทของคุณกันน้ำได้นิ! งั้นคงไม่เป็นไรแล้วมั้งคะ?”
“คิดจะจบก็จบงั้นหรอ? น้ำก็หกจนเลอะหมดแล้ว แล้วจะไม่รับผิดชอบใช่ไหม?”
ชายคนนั้นดูโกรธเป็นอย่างมากเขาเอื้อมือไปคว้ามือของหลินซีหลาน
ทางด้านหลินหลานเธอก็ไม่ยอมเธอป้องกันตัวเองก่อนจะถอยออกมา
เพราะถึงยังไง เธอก็เป็นตํารวจความคล่องแคล่วของเธอนั้นก็ไม่น้อยอยู่แล้ว เมื่อเธอหลบไปด้านหลังเธอนั้นก็ทรงตัวได้ดีไม่ล้มแต่ว่าเธอไปกระแทกกับเด็กด้านหลังเธอจนล้ม!
โค้กในมือของเด็กคนนั้นสาดออกไปทั่วตัวของเด็กชายคนนั้น เด็กชายคนนั้นกางขาออกก่อนจะร้องไห้ออกมาเสียงดัง!