เพิกเฉยต่อสีหน้าบึ้งตึงของเปปเปอร์ ทามทอยถามอีกครั้ง “นายให้คนส่งมะม่วงไปที่เทนเดอร์กรุ๊ป มันเกิดอะไรขึ้นล่ะ?”
เปปเปอร์ขมวดคิ้ว “ฉันไม่ได้ให้คนส่งมะม่วงไปที่เทนเดอร์กรุ๊ป”
หลังจากทามทอยรู้ว่าเพราะเรื่องมะม่วงพิศมัยถึงได้ด่ามายมิ้นท์ สีหน้าเปปเปอร์ก็ยิ่งหนักอึ้ง โทรไปสอบถามที่สวนฟรุตตี้
ผู้รับผิดชอบทางด้านนั้นตรวจสอบดู ก็รีบขอโทษ “ขอโทษค่ะ ประธานเปปเปอร์ คนส่งของเขาไม่รู้เรื่องที่คุณหย่า เขานึกว่าคุณมายมิ้นท์ยังเป็นภรรยาของคุณ จึงเอามะม่วงไปส่งที่บริษัทคุณมายมิ้นท์ ขอโทษจริงๆ ค่ะ”
เปปเปอร์เปิดลำโพง ทามทอยที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็ได้ยิน “เฮ้อ มายมิ้นท์น่าสงสารจริงๆ โดนแม่นายด่าไปหนึ่งยก”
“……” เปปเปอร์นวดคิ้ว ในใจก็หงุดหงิดมากเช่นกัน
เขาไม่คิดว่าจะมีคนกล้าแอบถ่ายเขาที่โฮมสเตย์เหมยแดง ยิ่งไม่คิดว่าเพราะเรื่องส่งมะม่วงหนึ่งกล่องไปผิด พิศมัยจะไปหาเรื่องมายมิ้นท์ที่เทนเดอร์กรุ๊ป
หลังจากบริกรมาเสิร์ฟอาหารออกไปแล้ว เปปเปอร์ก็ถามทามทอย “มายมิ้นท์ได้คุยกับคนของโรงงานทิพย์ฟ้าหรือยัง?”
“คุยแล้ว มายมิ้นท์จะไปดูโรงงานโรงงานทิพย์ฟ้าวันพฤหัสบดี”
ทามทอยยังชมมายมิ้นท์ไปสองประโยค “ฉันคิดว่าถึงแม้นายจะไม่ได้ทักโรงงานทิพย์ฟ้าก่อนล่วงหน้า ด้วยฝีปากของมายมิ้นท์ อีกฝ่ายก็ยินยอมช่วยเธอทำสินค้าล็อตนั้น ถึงเธอจะเพิ่งเข้าวงการธุรกิจ แต่เรียนรู้ไวมาก สุดยอดจริงๆ”
“งั้นเหรอ?” เปปเปอร์จู่ๆ ก็รู้สึกว่าเขารู้จักมายมิ้นท์น้อยมาก และไม่เคยสนใจเธอเลย
เขาแต่งงานกับมายมิ้นท์มาหกปี สิ่งที่สะดุดตามากๆ คือภาพเธอทำงานหนักที่ตระกูลนวบดินทร์
มายมิ้นท์จะทำอาหารอร่อยๆ รอเขากลับมากิน ช่วยเขารีดชุดสูท เป็นภรรยาที่เหมาะสม
ไม่คิดว่านอกจากงานบ้าน มายมิ้นท์จะโดดเด่นในเรื่องอื่นๆ ด้วย
ทามทอยยักไหล่ “คราวหน้านายลองดูเองแล้วจะรู้ อดีตภรรยานายคนนี้น่ะสุดยอดจริงๆ”
“แต่พี่เปอร์ ฉันงงมาก บริษัทคิตติ้งพลัสจะเซ็นสัญญากับเทนเดอร์กรุ๊ปไม่ใช่เหรอ? ทำไมนายแนะนำโรงงานทิพย์ฟ้าให้เธอล่ะ?” ทามทอยถาม “ถ้าทำแบบนี้ นายก็จะติดหนี้บุญคุณโรงงานทิพย์ฟ้า ต่อไปโรงงานทิพย์ฟ้าก็จะเอาบุญคุณนี้มารบกวนนาย”
“ใบสั่งซื้อต่างประเทศนี้ มันสำคัญกับความไม่มั่นคงของเทนเดอร์กรุ๊ปมากๆ” เปปเปอร์กินอาหาร สีหน้าแววตาไม่สั่นไหวเลย “บริษัทคิตติ้งพลัสทำสินค้าต่างประเทศได้ยอดเยี่ยม แต่เทียบไม่ได้กับโรงงานทิพย์ฟ้า และไม่มีชื่อเสียงเท่าโรงงานทิพย์ฟ้า ถ้าเทนเดอร์กรุ๊ปจับโรงงานทิพย์ฟ้าไว้ได้ ทำงานร่วมกับโรงงานทิพย์ฟ้าในระยะยาว เทนเดอร์กรุ๊ปไม่จำเป็นต้องไปขอร้องทุกที่ ฝ่ายร่วมมือจะมาหาตนถึงที่ เอาเงินมาให้เทนเดอร์กรุ๊ป”
“ทำไมฉันฟังแล้วแปลกๆ?” ทามทอยลูบคาง “นี่พี่เปอร์กำลังช่วย ‘อดีตภรรยา’ ของนายหาเส้นสายใช่ไหม?”
เปปเปอร์เงียบไปสักพัก ก็พูดขึ้นเรียบๆ “ตอนที่หย่าเธอก็ไม่ได้รับทรัพย์สินร่วมกัน บ้านก็ไม่เอา ของพวกนี้ถือเป็นการชดเชยของฉันที่มอบให้เธอ”
“งั้นการชดเชยของนายมันกระจอกเกินไปแล้ว เธออยู่บ้านพวกนายมาหกปีนะ” ทามทอยหัวเราะเฮอะๆ “ถ้าฉันเป็นมายมิ้นท์ หกปีที่ถูกแม่นายใช้ทุกวัน ให้เงินชดเชยฉันพันล้าน ฉันยังรู้สึกน้อยเลย……”
ทามทอยยังพูดไม่จบ เปปเปอร์ก็วางตะเกียบทันที คว้าเสื้อโค้ตสูทหลังเก้าอี้ขึ้น “ฉันจะกลับบริษัท”
ทามทอยเห็นผู้ชายเปิดประตูออกไป ก็พูดตะโกน “ฉันพูดเรื่องจริง พี่เปอร์นายไม่ชอบฟังเหรอ?”
สิ่งที่ตอบสนองเขาก็คือการปิดประตูห้องส่วนตัวอย่างแรง
“แตกก็แตก ยังไงถ้าประตูพังฉันไม่ได้เป็นคนชดใช้” ทามทอยยักไหล่ และเรียกบริกรเข้ามาสั่งอาหารจำนวนไม่น้อย
……
เรื่องที่พิศมัยมาก่อเรื่องที่เทนเดอร์กรุ๊ป ถูกพนักงานเทนเดอร์กรุ๊ปแอบบันทึกวิดีโอเอาไว้ แล้วแพร่กระจายมันในกรุป
ทุกคนล้วนประหลาดใจมาก ไม่คิดว่าเปปเปอร์ที่ตัดสินใจเด็ดขาดในแวดวงธุรกิจ ผู้เย็นชาสูงส่ง แต่กลับมีแม่เป็นมนุษย์ป้า และมีคนเห็นวิดีโอที่ถูกตัดต่ออย่างร้ายกาจในครึ่งหลัง รู้สึกว่ามายมิ้นท์ทำเกินไป อย่างไรแล้วก็ไม่ควรทำอดีตแม่สามีแบบนี้
ถึงขนาดมีคนเปิดโปงว่ามายมิ้นท์คบกับนายแบบเอฟวายเอนเตอร์เทนเมนท์คนนั้นตั้งนานแล้ว มีชู้ระหว่างแต่งงาน ถูกเปปเปอร์จับได้ก็เลยหย่า
แผนร้ายต่างๆ นานา ก็ถูกขยายความตามใจชอบในแวดวงธุรกิจ
มายมิ้นท์ไม่มีเวลาไปสนใจเรื่องซุบซิบนินทาน่าเบื่อพวกนั้น เธอจัดการธุระในบริษัทเรียบร้อยแล้ว วันพฤหัสบดีก็ไปที่เมืองน้ำรุ้ง
โรงงานโรงงานทิพย์ฟ้าอยู่ที่ฐานอุตสาหกรรมเมืองน้ำรุ้ง ครอบครองพื้นที่ขนาดใหญ่มาก
หลังจากมายมิ้นท์ทักทายเถ้าแก่โรงงานทิพย์ฟ้าแล้ว ก็ตามเขาไปเยี่ยมชมโรงงาน ดูคนงานผลิตสินค้าต่างประเทศ เยี่ยมชมสินค้าต่างประเทศเหล่านั้นที่พวกเขาทำ ตั้งแต่กินข้าวตอนกลางวันก็คุยกันตลอดจนถึงบ่าย พอบ่ายสองโมง ทั้งสองฝ่ายก็เซ็นสัญญากัน
เมื่อเห็นตราประทับของโรงงานทิพย์ฟ้าอยู่บนสัญญา ใบหน้ามายมิ้นท์ก็เผยรอยยิ้มผ่อนคลาย
เธอจับมือกับเถ้าแก่โรงงานทิพย์ฟ้า “สินค้าล็อตนี้ต้องลำบากคุณเลย จะปีใหม่แล้ว ถึงตอนนั้นฉันจะให้เลขาเอาของไหว้วันปีใหม่มาให้คุณกับเหล่าคนงานนะคะ”
“เป็นเรื่องที่ควรทำอยู่แล้ว ประธานมายมิ้นท์คุณเกรงใจไปแล้วครับ”
มายมิ้นท์ปฏิเสธคำเชิญของเถ้าแก่โรงงานทิพย์ฟ้าในการกินข้าวเย็น แล้วซื้อตั๋วเครื่องเที่ยวบ่ายสามโมง
บ่ายสี่โมงครึ่งก็กลับมาถึงเมืองเดอะซี
เมื่อออกมาจากทางเดินสนามบิน คนข้างๆ ก็เดินอย่างเร่งรีบ ชนมายมิ้นท์โดยไม่ได้ระวัง เกือบทำให้โทรศัพท์มายมิ้นท์ลอยไป
“ขอโทษค่ะ”
เห็นอีกฝ่ายขอโทษ มายมิ้นท์ก็ไม่โต้เถียง เร็วกว่าอีกฝ่ายหนึ่งก้าว หยิบผ้าพันคอบนพื้นขึ้นมา ตอนที่จะส่งไปให้ อีกฝ่ายก็เงยหน้าขึ้นมาพอดี
มายมิ้นท์เห็นว่าเป็นคนรู้จัก ก็ทักทายอย่างสุภาพ “คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ บังเอิญจังค่ะ”
คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เห็นว่าเป็นมายมิ้นท์ สีหน้าอ่อนโยนก็บึ้งตึงขึ้น
เธอดึงผ้าพันคอมาจากมือมายมิ้นท์ ไม่พูดขอบคุณสักคำเดียว แต่กลับพูดอย่างเย็นชา “คืนนี้เราจะไปกินข้าวกับพ่อแม่เปปเปอร์ ยืนยันวันหมั้นของเปปเปอร์กับส้มเปรี้ยว คุณมายมิ้นท์ ในเมื่อเธอกับเปปเปอร์หย่ากันแล้ว รบกวนเธออยู่ห่างๆ เขาหน่อยนะ”
มายมิ้นท์ได้ยินดังนั้น ริมฝีปากแดงก็ยกขึ้นเล็กน้อย “ขอโทษจริงๆ ค่ะ ถ้าฉันไม่ได้เอาดวงใจสีครามนั้นมาจากประธานเปปเปอร์ ประธานเปปเปอร์ก็คงได้หมั้นกับคุณส้มเปรี้ยวนานแล้ว”
“เธอ!” สีหน้าคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์แย่มาก จ้องเขม็งมายมิ้นท์
“คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์คุณไม่ต้องเป็นห่วง ฉันคนนี้ไม่รู้จักสิ่งที่เรียกว่าเสียดาย และจะไม่มีทางเปลี่ยนใจ ประธานเปปเปอร์กับคุณส้มเปรี้ยวเหมาะสมกันมาก” หลังจากพูดจบ มายมิ้นท์ก็เดินเฉียดคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ไปอย่างสง่างาม
“……” เดิมทีแล้วคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์อยากจะเตือนมายมิ้นท์ แต่กลับถูกไม่กี่ประโยคของมายมิ้นท์ทำให้โกรธ
เธอทำหน้าบึ้งตึง เข็นกระเป๋าเดินทางออกไปจากสนามบิน เห็นมายมิ้นท์กำลังคุยอะไรบางอย่างกับเลขาของเธอโดยบังเอิญ ขณะที่ขึ้นรถ ใบหน้าด้านข้างของมายมิ้นท์ก็เคลื่อนผ่านดวงตาคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ไปอย่างรวดเร็ว ทำให้คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์รู้สึกคุ้นเคยอย่างอธิบายไม่ถูก
คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์จ้องรถคันนั้นอย่างเหม่อลอย จนกระทั่งมันขับออกจากสนามบินไป
“ภรรยา” เยี่ยมบุญรีบเดินไปรับกระเป๋าเดินทางในมือคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ “รถติดระหว่างทาง ช้าไปสองสามนาที”
เห็นคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ไม่สนใจตน เยี่ยมบุญจึงถามขึ้น “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
“ป-เปล่า” คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ละสายตากลับมา เดินไปทางรถคันนั้นกับเยี่ยมบุญ พลางถามขึ้น “กลางคืนกินข้าวที่ไหน?”
เยี่ยมบุญเปิดประตูหลังรถ คุ้มครองเธอขึ้นไป “ที่โรงแรมสุขสกายภายใต้นวบดินทร์กรุ๊ป แค่เสื้อผ้าชุดเดียว ให้คนส่งมาที่เมืองเดอะซีก็ได้ คุณจะไปรับเองที่เมืองน้ำรุ้งทำไม เหนื่อยแย่เลย”
“นี่มันชุดราตรีตัวโปรดของส้มเปรี้ยว คืนนี้ต้องใส่ ฉันกลัวคนอื่นจะทำมันลวกๆ จนพังเอา” คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์พูดขึ้น “คืนนี้กินข้าวกับคนในครอบครัวเปปเปอร์ เธอจะเสียหน้าไม่ได้”
“ใช่ๆ รู้ว่าคุณรักส้มเปรี้ยว ขึ้นรถเถอะ”
คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ขึ้นรถไปแล้ว เห็นยิปโซช่อใหญ่ช่อหนึ่งวางไว้เบาะนั่งริมหน้าต่างรถ รอยยิ้มบนใบหน้าเธอก็หายไปในพริบตาเดียว กลายเป็นซับซ้อนนิดหน่อย
จากนั้นเยี่ยมบุญก็เข้ามา เห็นคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ถือดอกยิปโซอยู่ในมือ แววตาก็มืดมนนิดหน่อย
“วันนี้ครบรอบวันตายของชวนชม”