บทที่ 593 ทำไมชอบมีคนมาแย่งผู้จัดการกับเขา
ในที่สุดกงซวี่ก็ไม่ฝืนใจอีกต่อไป เข้าไปชิดเยี่ยหวันหวั่นแล้วเริ่มพูดเอาความดีความชอบเข้าตัวเอง “พี่เยี่ย ช่วงนี้ผมเป็นเด็กดีเชื่อฟังครูฝึกสอนการแสดง ไม่ขาดเลยสักคลาสเลยนะครับ!”
ถังซิงหั่วทำสีหน้าพูดไม่ออก
อะไรนะ?
เมื่อกี้นายเพิ่งว่าฉันเอง ปรากฏว่าตัวเองก็แอบไปฝึกเรียนการแสดงเหมือนกัน นี่หน้าด้านหรือเปล่าเนี่ย
ถังซิงหั่วทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว “บ้าเอ๊ย! ฉันว่านะกงซวี่ นายมันหน้าด้านเกินไปแล้ว เมื่อกี้ใครบอกว่า…”
ยังไม่ทันจะพูดคำข้างหลัง กงซวี่ก็คว้าคอถังซิงหั่วไว้ลากเขาไปอีกด้าน “หุบปาก! ถ้านายกล้าแฉฉัน ฉันกับนายจบไม่สวยแน่!”
ถังซิงหั่วผลักกงซวี่ออก จัดแจงเสื้อผ้าตัวเอง “นายเล่นอะไรน่ะ ทำไมจะต้องเอาใจใส่เจ้านั่นด้วย”
ไม่รู้ว่ากงซวี่คิดอะไร พลันหรี่ตาลงก่อนร้องฮึ “ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน! ยังไงก็ไม่อนุญาตให้นายมาทำให้งานฉันเสีย! ตอนนี้ฉันเป็นนักแสดงที่พยายามจะไต่เต้าขึ้นไปข้างบน! ไม่เหมือนนาย!”
ใบหน้าถังซิงหั่วเต็มไปด้วยความพูดไม่ออก “ยางอายล่ะ?”
อีกฟาก เยี่ยหวันหวั่นกับหานเซี่ยนอวี่ทักทายกัน ไม่นานก็มีคนเดินเข้ามาพูดคุยด้วย
หญิงสาวหน้าตาน่ารักบริสุทธิ์ผุดผ่องคนหนึ่งเดินมาทางเยี่ยหวันหวั่น “สวัสดีค่ะ ฉันหลินซือซือ”
“สวัสดีครับ ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้ว ผมเคยดูละครคุณ!”
หญิงสาวยิ้มราวดอกไม้บานทันที “คุณเป็นผู้จัดการจริงเหรอคะ คุณหล่อขนาดนี้ เป็นนักแสดงก็ยังได้เลย?”
หญิงสาวพูดพลางนั่งลงตรงที่นั่งข้างเยี่ยหวันหวั่นอย่างเป็นธรรมชาติ
กงซวี่ที่อยู่ไม่ไกลเห็นที่นั่งตัวเองโดนคนอื่นนั่งแทนแล้ว สีหน้าจึงดูไม่ดีขึ้นมาทันที
“กงซวี่… กงซวี่… ดูอะไรน่ะ พูดกับนายอยู่ได้ยินหรือเปล่า”
“อย่าพูดมาก ฉันยุ่งอยู่!” กงซวี่พูดจบก็เดินตึงๆ ตรงไปทางเยี่ยหวันหวั่น
“ซือซือ” กงซวี่ยิ้มตาหยีเดินมาตรงหน้าหลินซือซือ “เมื่อกี้เหมือนฉันเห็นแฟนเธอเดินออกไปกับเสี่ยวฉินน่ะ!”
“อะไรนะ?” หลินซือซือเปลี่ยนสีหน้าทันที จากนั้นรีบลุกขึ้นยืน
กงซวี่ไล่หลินซือซือไปในไม่กี่คำพูด จากนั้นนั่งลงอย่างมั่นคงข้างเยี่ยหวันหวั่น แล้วกระซิบเสียงเบาข้างหู “พี่เยี่ย พี่อย่าไปสนิทกับหลินซือซือคนนี้มาก ผู้หญิงคนนี้ภายนอกดูบริสุทธิ์ ที่จริงข้างในเละเทะมาก มนุษยสัมพันธ์ดีไปทั่ว!”
พอกงซวี่ขยับเข้าไปใกล้ ก็ได้กลิ่นที่หอมเป็นพิเศษโชยมา…
เอ๋ หรือว่าพี่เยี่ยฉีดน้ำหอมด้วย?
เห็นกงซวี่มานินทาคนอื่นแบบนี้ เยี่ยหวันหวั่นก็พูดไม่ออก
นายยังมีหน้าไปว่าคนอื่นเละเทะ มนุษยสัมพันธ์ดีไปทั่ว? เอาความกล้ามาจากใครที่ไหน?
เห็นท่าทางเยี่ยหวันหวั่นไม่เชื่อ กงซวี่รีบเอนไปทางหานเซี่ยนอวี่ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม “ไม่เชื่อพี่ถามพี่เซี่ยนอวี่ดู! ที่ผมพูดทั้งหมดเป็นความจริง! พี่อวี่ พี่ว่าจริงไหม”
หานเซี่ยนอวี่กระแอมเบาๆ “เรื่องนี้…ฉันไม่ค่อยรู้”
เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกว่าเด็กคนนี้น่าจะมีปัญหาด้านไอคิวเล็กน้อย
เขาอยากว่าคนอื่นในทางเสียๆ หายๆ แต่ไม่รู้เลยว่ารวมตัวเขาเองเข้าไปด้วยเหมือนกัน ชีวิตส่วนตัวของหานเซี่ยนอวี่เรียบง่ายขนาดนั้น ย่อมไม่มีทางรู้ว่าใครในวงการเละเทะ ส่วนที่ว่าทำไมกงซวี่ถึงรู้ดีขนาดนี้ เหตุผลนั้นแค่คิดก็รู้ได้แล้ว…
“เอาละๆ นายหยุดพักบ้าง ไม่ต้องไปสนใจว่าคนอื่นจะเป็นยังไง ฉันจะไปคุยกับลั่วเฉิน”
“ฮะ? ทำไมล่ะ! ผมยังไม่ได้คุยกับพี่สักหน่อยเลยนะ…” กงซวี่ทำหน้าเศร้าสร้อย
รู้อย่างนี้ไม่เชิญเจ้านั่นมาหรอก!
น่าหงุดหงิด ทำไมถึงชอบมีคนมาแย่งผู้จัดการกับเขา!
………………………………………………………………
บทที่ 594 ตามหาเบาะแสของคุณหนูใหญ่
เยี่ยหวันหวั่นไปคุยกับลั่วเฉินเรื่องขั้นตอนการถ่ายทำมังกรผงาด 2 และงานถ่ายแบบปกนิตยสารที่เพิ่งรับให้เขาช่วงนี้
ปรากฏว่าฝั่งนี้พูดคุยกันไม่กี่คำ ก็มีสาวน้อยหลายคนเดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าตื่นเต้น
เยี่ยหวันหวั่นกำลังสงสัยว่าตัวเองดังขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร สาวน้อยหน้าแบ๊วคนหนึ่งในนั้นก็พูดขึ้นมา “ที่แท้คุณก็คือเยี่ยไป๋นี่เอง คุณช่วยดูดวงให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ?”
“อะไรนะ?” เยี่ยหวันหวั่นอึ้งไป
“พี่ซินบอกว่าคุณดูดวงได้ แล้วยังแม่นด้วย!” พวกสาวๆ พูดอย่างตื่นเต้น
“เอ่อ…” เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก
คิดไม่ถึงว่าเฉียวเข่อซินจะเผยแพร่ฉายา ‘หมอดู’ ของเธอออกไป
“เรื่องนี้ พี่ซินเขาพูดเล่นน่ะ ผมจะดูดวงเป็นจริงๆ ได้ยังไง” เยี่ยหวันหวั่นพูดอย่างจนปัญญา
สาวน้อยหลายคนนี้ชาติที่แล้วเธอไม่เคยเห็นเลยสักคน จะไปรู้อนาคตพวกเธอได้อย่างไร
“พี่เยี่ย พี่คงไม่ได้ดูถูกพวกเราแล้วไม่ยอมดูดวงให้หรอกนะ พี่ซินถึงกับบอกว่าพี่เก่งมาก แม้แต่เธอจะได้รางวัลจินหลาน พี่ยังทายถูกเลย!”
“ใช่แล้วๆ! พวกเราจ่ายเงินให้ก็ได้!”
เหล่าสาวๆ กลับไม่เชื่อ
โดนสาวๆ หลายคนห้อมล้อมจนทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายเยี่ยหวันหวั่นเลยพูดว่า “ผมเป็นพวกวัตถุนิยม ไม่มีทางเชื่อเรื่องพวกนี้ ยุคสมัยนี้จะมีเรื่องเล่นแร่แปรธาตุแบบเต๋าอยู่ได้ยังไง”
เพิ่งพูดมาถึงตรงนี้ ในหัวเยี่ยหวันหวั่นมีชายหนุ่มคนหนึ่งที่แต่งตัวเหมือนนักพรตลัทธิเต๋าลอยขึ้นมา…
พูดถึงนักพรตเต๋า เธอเคยเจอตัวเป็นๆ ครั้งหนึ่ง วันนั้นบังเอิญเจอกลุ่มแชร์ลูกโซ่ห้าคนที่แผงขายอาหาร
คนหนึ่งเปิดแผงขายกระดูกสัตว์ คนหนึ่งหน้านิ่งไร้อารมณ์และชอบนอน คนหนึ่งกล้ามใหญ่มาก คนหนึ่งเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์เย้าย้วนเหมือนผู้หญิง แล้วยังมีอีกคนประหลาดที่สุด แต่งตัวเป็นนักพรตเต๋า
ตอนนั้นคนพวกนั้นไม่มีเงินจ่ายค่าอาหาร เธอคิดจะเอาเปรียบเนี่ยอู๋หมิงเลยออกเงินช่วยพวกเขาไป ปรากฏว่านักพรตเต๋าคนนั้นดูดวงให้เธอฟรี พูดอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าเธอมีโชคเรื่องความรัก
สุดท้าย เยี่ยหวันหวั่นต้องคิดหาทุกวิถีทางถึงจะทำให้พวกเธอเชื่อว่าตัวเองดูดวงไม่เป็นจริงๆ…
ในขณะเดียวกัน
กลางดึก
ในบ้านตระกูลผู้สืบทอดวิชาต่อสู้แบบโบราณหลังหนึ่ง ชายหนุ่มหน้าสวยนั่งอยู่ตรงที่นั่งประธาน มุมปากดูเหมือนยิ้มอยู่
สองฝั่งข้างที่นั่งประธาน มีผู้อาวุโสใบหน้าซีดขาวอยู่หลายคน
“สาขาของตระกูลเนี่ย…จิ๊ๆ…” ผ่านไปนาน ชายหนุ่มหน้าสวยหัวเราะเสียงเย็น
ตระกูลผู้สืบทอดวิชาต่อสู้แบบโบราณแห่งนี้เป็นสาขาย่อยจากสาขาใหญ่ในยุโรปซึ่งตระกูลเนี่ยสร้างไว้ในประเทศ Z มีอำนาจมากในประเทศ Z ทั้งยังมีชื่อเสียงโด่งดังมาก วันนี้กลับมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญคนหนึ่งมาหา
นำโดยชายชรา สวมชุดขาว ผมมีสีขาวแซมบ้าง ถึงแม้จะชรา แต่สายตากลับเต็มไปด้วยพลัง
“ตัวอยู่สาขาย่อยตระกูลเนี่ย แต่สาขาใหญ่กลับอยู่ยุโรป คนควบคุมอยู่ห่างไกล ถึงได้ใจกล้ามาก ปีกกล้าขาแข็ง เปลี่ยนชื่อตระกูลเนี่ย ตั้งชื่อเองเป็นตระกูลโจว ความกล้าของพวกคุณสมควรได้รับคำชมเชย” สายตาชายหนุ่มผู้มีเสน่ห์ราวกับมีด กวาดมองผ่านชายชราชุดขาว
“คุณเป็นใคร ต้องการอะไร” ชายชราชุดขาวขมวดคิ้วเข้ม
ชายหนุ่มหน้าตาดีมากคนนี้บุกเข้ามาในคฤหาสน์อย่างไร้สัญญาณเตือน แค่สิบกระบวนท่าก็ฆ่าคนฝีมือดีในตระกูลไปได้หลายคน ความสามารถในการต่อสู้ช่างน่าสะพรึงกลัว!
“หืม จุดประสงค์ที่ผมมาวันนี้ก็ไม่มีอะไร…แค่ต้องการให้พวกคุณบอกผมเรื่องเบาะแสของคุณหนูเนี่ยอู๋โยว!” ชายหนุ่มยิ้มบอก
ได้ยินคำพูดนี้ บรรดาผู้อาวุโสหลายคนที่อยู่ข้างๆ ต่างประหลาดใจกัน
เนี่ยอู๋โยวเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลเนี่ยสาขาใหญ่ที่ยุโรป ว่ากันว่าหายตัวไปสี่ปีแล้ว ครั้งสุดท้ายที่ปรากฏตัว ได้ยินมาว่าอยู่ใกล้พรมแดนประเทศ Z…
…………………………………………….