ตอนที่ 206 นายเคยคิดถึงไหม
“อ่อ งั้นก็ดีมากไม่ใช่เหรอ” ชุยหังอดกลั้นความทุกข์ระทมในใจ แล้วทำเป็นพูดเหมือนใจกว้าง
“นายรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ว่าย่าฉันแก่มากแล้ว ปกติถ้าเป็นเรื่องที่ท่านอยากให้ฉันทำ ฉันไม่กล้าที่จะไม่ทำ” หลูจื้อเอ่ยบอก
ชุยหังสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นจึงเอ่ยขึ้น “ไม่เป็นไร นายพูดต่อเถอะ”
“แล้วถ้าท่านอยากให้ฉันคบกับผู้หญิงคนนั้น ฉันอาจจะ…”
“โอเค ฉันรู้แล้ว” ชุยหังพูดขึ้น
หลูจื้อชะงักไปทันที ก่อนจะเอ่ยถาม “อะไรกัน นายรู้แล้ว?”
“นายต้องคบหามีคู่ใจแล้วไง ฉันรู้อยู่แล้ว” ชุยหังเอ่ยบอก
หลูจื้อเงียบงัน ไม่พูดจาอยู่นานสองนาน
ชุยหังฟังเสียงหายใจหอบของหลูจื้อทางนั้น มือก็กำมือถือแน่น ไม่ต้องการให้แสดงอาการตื่นตระหนกใดๆ ออกไปทั้งสิ้น
ถึงแม้ว่าในใจจะร้าวรานแล้วก็ตาม แต่เขายังอดกลั้นเอาไว้ บอกตัวเองไม่ว่าจะอย่างไร ตัวเองจะร้องไห้ไม่ได้
เวลานี้มาร้องไห้ ก็ถือว่าตัวเองแพ้แล้ว
“นายจะไม่แยกจากฉันไปหรอกใช่ไหม” ในที่สุดหลูจื้อก็พูดขึ้นมา
ชุยหังเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองคิดอย่างไร ยิ่งไปกว่านั้นคือยิ่งไม่รู้ว่าควรจะตอบเช่นไร
ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาจะพูดได้อย่างไม่ลังเลเลย แต่ตอนนี้เขาไม่กล้า
ตัวเองมอบสิ่งที่ดีงามให้หลูจื้อไปหมดแล้ว แล้วหลูจื้อพูดกับตัวเองว่าย่าเขาชอบผู้หญิงคนหนึ่งหวังจะให้เขาและเธอคบกัน
“ไม่รู้ ตอนนี้สมองฉันตีกันไปหมด” ชุยหังบอกไป
หลูจื้อเอ่ยต่อ “ฉันเองก็ด้วย ไม่รู้เลยว่าควรจะๆ ทำยังไงแล้ว”
“นายจะทำยังไงได้ล่ะ ต้องฟังคนในครอบครัวอยู่แล้ว นายตัดสินใจแล้วไม่ใช่เหรอ หลักๆ คือไม่รู้ว่าควรจะจัดการฉันยังไงสินะ” ชุยหังเอ่ยขึ้น
ประโยคนี้ทำเอาหลูจื้อใบ้กิน ที่ชุยหังพูดมาไม่ผิด ตอนนี้เขาเผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่รู้เลยว่าตัวเองควรจะจัดการเรื่องชุยหังอย่างไรแล้ว
เขาสามารถจะไม่ทำตามหัวใจตัวเองไปคบกับผู้หญิงที่ตัวเองไม่ชอบได้ แต่ไม่มีทางจะทิ้งๆ ขว้างๆ ชุยหังอยู่ทางนี้ได้
ชุยหังเอ่ยบ้าง “ถ้านายบอกกับย่านายว่านายไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ ก็ไม่ได้เหรอ”
หลูจื้อเอ่ยบอก “ฉันเคยลองแล้ว เหมือนจะไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่”
“อืม ไม่เป็นไร งั้นนายก็ฟังท่านเถอะ คนแก่อายุปูนนี้แล้ว สุขภาพก็ไม่ดี” ชุยหังยังคงฝืนใจกดกลั้นความเจ็บปวดในใจตัวเอง เขาพูดไปตรงๆ
หลูจื้อได้ยินน้ำเสียงของเขาที่นิ่งสงบจนดูผิดปกติ ก็เอ่ยถามไปตรงๆ “นายโกรธอีกแล้วใช่ไหม”
“เปล่า ฉันโกรธนายน้อยครั้งมาก นายรู้อยู่ไม่ใช่หรือไง”
“เรื่องนี้ฉันรู้ ฉันรู้ตั้งแต่ตอนนั้น นายอดทนกับฉัน ตั้งแต่พวกเราคบกัน ทุกครั้งเป็นฉันที่มีเรื่องตลอด” หลูจื้อพูดมา
ชุยหังพูดขึ้น “ทำไงได้ งานของนายรัดตัวเกินไป อีกอย่างครอบครัวก็ซับซ้อนกว่าฉันอีก เรื่องพวกนี้ที่จริงก่อนหน้านี้ฉันก็เคยคิดไว้”
“งั้นในเมื่อนายเคยคิดมา แล้วได้คิดถึงสถานการณ์แบบนี้ไหม” หลูจื้อเอ่ยถาม
ในใจชุยหังกลายเป็นกระแสน้ำที่โหมกระหน่ำรุนแรงไปแล้ว ถึงแม้ว่าจะเคยคิดถึง แล้วจะยังไงได้ล่ะ
สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่อยากจะทำร้ายใครอยู่ดี โดยผู้หญิงที่ไม่ได้ทำอะไรผิดคนนั้น
“เคยคิดถึง แต่ผลลัพธ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่” ชุยหังบอกไปตามจริง
ก่อนหน้านี้สถานการณ์ทั้งหมดที่เขาคิดถึงต่างคือการที่ตัวเองถอยออกมา
หลูจื้อแยกจากตัวเองไป ยังกลับไปใช้ชีวิตเป็นชายแท้ได้ แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรอยู่อย่างนี้ตลอด จะไม่ยุติธรรมกับเธอได้
สู้เอาการทำร้ายกัน แล้วก็ความเจ็บปวดทรมานส่งให้ตัวเองทั้งหมดยังจะดีกว่า
พวกเขาได้ไปใช้ชีวิตปกติ ส่วนตัวเองก็แค่ล้มลงไปบนเส้นทางที่เดิมทีไม่ค่อยจะราบเรียบอยู่แล้วอีกครั้งก็เท่านั้นเอง
“ก่อนหน้านี้ฉันเคยพูดว่าให้นายรอฉัน ครั้งนี้นายยินยอมไหม”
ตอนที่ 207 นายอยากปล่อยมือใช่ไหม
คำถามของหลูจื้อโจมตีเข้าไปในใจอย่างจัง ชุยหังแทบจะไม่มีทางจะหลบหลีกได้
ก่อนหน้านี้เขาฝึกซ้อมอยู่ในหัวสมองตัวเองมานับครั้งไม่ถ้วน ในที่สุดก็ยังต้องเผชิญหน้ากับคำถามที่โดนตัวเองบังคับกดมันลงไปจนได้
‘การรอคอยนี้มีระยะเวลากำหนดไว้หรือเปล่า…
…หรือว่าจะมีผลลัพธ์อย่างแน่นอนใช่ไหม’
ถ้าตัวเองเลือกที่จะรอแล้ว ถ้าอย่างนั้นจะต้องใช้วิธีแบบไหนกัน คือการถอยห่างชั่วคราวให้หลูจื้อได้ไปเสพสุขชีวิตของชายแท้จริงๆ ไม่มีตัวเองเป็นตัวรบกวน หรือว่าให้เขาแบ่งเวลาให้ตัวเองกับผู้หญิงคนนั้น แล้วให้หลูจื้อลำบากกับทั้งสองฝั่ง?
“รอนายแล้วจะเป็นยังไง ไม่รอนายแล้วจะเป็นยังไงอีก” ชุยหังเอ่ยถามกลับ
“ถ้านายยอมรอฉัน ฉันจะจัดเรื่องนี้ให้จบในเวลาอันสั้นที่สุด ถ้านายไม่ยอมรอฉัน ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นยังไงได้” หลูจื้อเอ่ยบอก
“ถ้าฉันไม่รอนายจริงๆ นายจะปล่อยมือไปเลยใช่ไหม” ชุยหังเอ่ยถาม
เรื่องแบบนี้ เขาไม่มีวิธีจะปลอบใจตัวเอง ให้ตัวเองตัดสินใจในแบบที่ดีที่สุด
เขาทำได้เพียงบังคับตัวเองไปเผชิญหน้ากับความจริง
ถ้าตัวเองเลือกที่จะไม่รอจริงๆ หลูจื้อจะมีท่าทีอย่างไร พวกเขาสองคนจะเป็นคนแปลกหน้ากันจากนี้ไป หรือจะมีการเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้นได้
เรื่องแบบนี้ไม่ใช่แค่อาศัยเขาคนเดียวแล้วจะรอดจะมีผลลัพธ์ได้
เหมือนว่าหลูจื้อจะคิดไม่ถึงว่าชุยหังจะถามคำถามนี้ได้ เขาหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ฉันก็ไม่รู้ ฉันไม่อยากปล่อยมือ”
“เรื่องนี้ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ว่านายอยากหรือไม่อยาก นายไม่อยากคบกับผู้หญิงคนนี้ แต่เหมือนนายเองก็ทำอะไรไม่ได้ นายอยากคบกับฉัน แต่นายกลับไม่มีหนทางจะสื่อสารกับครอบครัวได้ นี่คือความจริงที่นายเผชิญหน้าอยู่”
“ใช่ไง ตอนนี้ฉันมองออกแล้ว นายยังคงเหมือนเมื่อก่อนใช่ไหม เห็นปัญหาตรงจุด ฉันยังคิดว่าหลังจากที่นายคบฉันแล้ว ก็เปลี่ยนเป็นคนโง่ไปเลย” หลูจื้อเอ่ยอย่างขื่นขม
ชุยหังพูดบ้าง “เปลี่ยนเป็นคนโง่แล้ว แต่ว่าจะหลอกตัวเองกับปัญหาแบบนี้ไม่ได้ นายจะคบกับผู้หญิงคนอื่นแล้ว ฉันยังอยู่ที่นี่ปลอบใจตัวเอง ไม่เป็นไร ขอเพียงแต่ใจของนายยังอยู่กับฉันที่นี่ก็โอเคแล้ว ก่อนหน้านี้ฉันก็เคยพูดไปแล้วว่าไม่ค่อยจะยุติธรรมกับคนเขาเท่าไหร่”
“นายคิดแค่ว่าจะไม่ยุติธรรมกับคนเขาหรือเปล่า แล้วความยุติธรรมกับตัวนายเองล่ะ”
“ฉันมีอะไรยุติธรรมไม่ยุติธรรมเหรอ ถึงยังไงนายรักฉัน ฉันรักนาย พวกเราเคยคบกันมา ฉันไม่รู้สึกว่าไม่มีอะไรไม่ยุติธรรม นายเองก็ไม่ได้บังคับฉัน แล้วก็ไม่ได้หลอกฉันด้วย ฉันสมัครใจเองทั้งนั้น” น้ำเสียงของชุยหังฟังแล้วยิ่งรู้สึกสลดใจขึ้นไปอีก
“นายยิ่งพูดแบบนี้ ฉันยิ่งทุกข์ใจ รู้สึกผิดกับนายมาตลอด” หลูจื้อบอกไป
ชุยหังเอ่ยต่อ “มักจะมีความรู้สึกผิดความรู้สึกหนึ่งเสมอ ถ้าไม่อย่างนั้นก็คือการทำให้เสียใจ ถ้าไม่อย่างนั้นก็ต้องรู้สึกผิดกับครอบครัว แต่ทำให้ฉันเสียใจ ฉันก็ไม่ตายหรอก ทำให้ครอบครัวเสียใจ ย่านายสุขภาพไม่ไหวแล้ว นี่คือความจริงที่พวกเราต้องเผชิญ”
“ทำไมนายถึงฉลาดขนาดนี้ ยังใจเย็นขนาดนี้อีก” หลูจื้อพูดขึ้น
ชุยหังกล่าว “ไม่ใช่ว่าฉันฉลาด และก็ไม่ใช่ว่าฉันใจเย็น ฉันหมดหนทางแล้วต่างหาก ฉันไม่สบายใจมาก แล้วฉันทำอะไรได้ ฉันพูดว่าไม่อยากให้นายแต่งงาน อยากจะคบกับนายไปทั้งชีวิต แต่ว่าตอนนี้นายคิดมันเป็นจริงได้เหรอ ผู้หญิงคนนั้นปรากฏตัวแล้ว นายปฏิเสธอะไรไม่ได้เลย จะให้ฉันทำยังไง หรือจะให้ฉันออกหน้าให้เธอห่างนายออกไป บอกเธอว่านายเป็นของฉัน ให้เธอไสหัวไปงั้นเหรอ”
หลังจากที่หลูจื้อได้ฟังก็เงียบงันอีก ผ่านไปตั้งนานกว่าเขาจะพูดต่อ “ฉันรู้ว่าฉันควรจะทำยังไงแล้ว ฉันจะบอกกับเธอไปตรงๆ ย่าฉันชอบเธอ แต่ฉันไม่ชอบ”