บทที่ 274 หญ้าจื่อเยียน
“หอหนึ่งในหล้า?”
นี่องค์กรอะไรอีก? ทำไมไม่เคยได้ยินมาก่อน ความทรงจำในสมองก็ไม่มีที่เกี่ยวกับหอหนึ่งในหล้าเลย
“ผู้คนร่ำลือ หนึ่งสำนักหนึ่งหอ ผีเทพก็กลุ้ม ที่ว่าหนึ่งสำนักหนึ่งหอนั้น ก็คือสำนักรู้ฟ้าและหอหนึ่งในหล้า ข่าวสารที่พวกเขากุมอยู่ล้วนเป็นสุดยอดของใต้หล้า กล่าวได้ว่า ขอเพียงพวกเขาต้องการสืบ ก็ไม่มีเรื่องใดที่สืบไม่ได้ขอรับ”
ชิงเฟิงไม่ได้บอกกู้ชูหน่วน ว่าเจ้าของสำนักรู้ฟ้าก็คือท่านอ๋อง
เขายิ่งไม่กล้าเอ่ย ว่าระยะนี้กำลังสืบเรื่องฐานะของพระชายาและอี้เฉินเฟย พบกับอุปสรรคมากมาย คล้ายมีมือคู่หนึ่งท่ามกลางความไร้รูปลักษณ์ ตัดตอนเบาะแสของพวกเขาเสมอ ทำให้พวกเขาไม่มีความคืบหน้า นี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยมีมาก่อน
กู้ชูหน่วนเกี่ยวนิ้ว “ว่ามาอย่างนี้ ความสามารถของที่จัดประมูลเฟิงเซียงแข็งแกร่งมาก”
“จากปัจจุบันนี้ก็ใช่ขอรับ ไม่เคยมีผู้ใดกล้าก่อเรื่องที่จัดประมูลเฟิงเซียงมาก่อน แม้จะเป็นลูกหลานอ๋องตระกูลใหญ่ก็ยังไว้หน้าหลายส่วน เพราะทุกคนล้วนมีเรื่องสกปรกอยู่บ้าง หากล่วงเกินที่จัดประมูลเฟิงเซียง ก็เป็นไปได้มากว่าเรื่องเน่าเหม็นพวกเขาจะถูกเปิดโปงทันที”
ระหว่างการสนทนา งานประมูลก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว
“ที่ประมูลครั้งนี้ก็คือหญ้าจื่อเยียนต้นหนึ่ง แม้หญ้าจื่อเยียนเป็นเพียงสมุนไพรทั่วไป แต่กลับพบได้ยากยิ่ง อีกทั้งมีหญ้าจื่อเยียน โอกาสที่จะหลอมยาชะไขกระดูกก็จะเพิ่มขึ้นมากกว่าร้อยละแปดสิบ มีประโยชน์สำหรับผู้ไม่มีวรยุทธ์ อยากเกิดชีพจรยุทธ์หรือยอดฝีมือที่วรยุทธ์ชั้นยอดที่ไม่อาจบรรลุขั้นหนึ่ง กับคนประเภทนี้ บางทีห่างความสำเร็จเพียงแค่ขาดหญ้าจื่อเยียนเท่านั้น!”
สายตาคนทั้งงานต่างตกตะลึง ดวงตาแต่คนปรากฏความโลภ
ณ ที่นั้นมีคนเท่าไรไร้วรยุทธ์
ทั้งมีคนเท่าไรที่มีพรสวรรค์เรียนยุทธ์สูงส่ง แต่กลับบรรลุยอดฝีมือยุทธ์ขั้นหนึ่งไม่ได้
พวกเขาแทบอยากประมูลหญ้าจื่อเยียนให้ได้เสียตอนนี้
“ราคาเริ่มต้นที่สี่พันตำลึง”
“ห้าพันตำลึง”
“หกพันตำลึง”
“หกพันห้าร้อยตำลึง”
“หกพันแปดร้อยตำลึง”
ผู้คนจำนวนมากแย่งกันประมูล กู้ชูหน่วนกลับไม่รู้ว่าการค้าประมูลจะดีเช่นนี้
นางเห็นกู้เฉิงเซี่ยงก็ยกป้ายเพิ่มราคาด้วย คาดว่าคงอยากประมูลหญ้าจื่อเยียนมอบให้กู้ชูหยุน
อ๋องเจ๋อก็บอกราคาหลายครั้ง เหมือนต้องได้หญ้าจื่อเยียนมาให้ได้
กู้ชูหน่วนชูป้ายฉับพลัน “หนึ่งหมื่นห้าพันตำลึง!”
ทั้งงานประมูลเงียบโดยพลัน คนจำนวนไม่น้อยมองทางกู้ชูหน่วน
กู้ชูหน่วนมีใบหน้างามล่มเมือง นางไม่อยากเป็นที่ฮือฮามากเกินไป เวลานี้จึงสวมผ้าปิดหน้า บดบังโฉมหน้าทั้งหมด เผยเพียงนัยน์ตาระยับเป็นประกาย
แม้เป็นดังนั้น เรือนร่างนางที่ขยับเขยื้อน นัยน์ตาดำขาวตัดชัด ก็ยังคงดึงดูดคนจำนวนไม่น้อย
กู้ชูหยุนชะงัก “ท่านพ่อ เหมือนจะเป็นน้องสามชูหน่วน”
กู้เฉิงเซี่ยงดุเสียงเย็น “นางไม่มีวรยุทธ์สักหน่อย ประมูลหญ้าจื่อเยียนอะไร หรือว่านางคิดอาศัยเพียงหญ้าจื่อเยียนก็เปิดชีพจรยุทธ์สำเร็จ เรียนยุทธ์แบบเปลืองแรงน้อยแต่ได้ผลงานมากหรือ?”
“บางที…อาจอาศัยเทพสงคราม นางก็สามารถหลอมยาสำเร็จ เปิดชีพจรยุทธ์ได้”
ในดวงตากู้ชูหยุนแวบความริษยานิดหนึ่ง
ริษยาความงามของนาง
ริษยาที่นางแต่งกับชายที่กุมอำนาจอยู่ในมือ
ส่วนนาง…กลับได้แต่ถูกบังคับให้แต่งกับเซียวหยู่เซวียนพวกคนเสเพล
ที่นางชื่นชม คืออาจารย์ซ่างกวนชัดๆ
“เมื่อก่อนปรมาจารย์ขั้นสี่เคยจับชีพจรยุทธ์กับนาง ร่างกายนางเปิดชีพจรยุทธ์ไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเข้าขั้นหนึ่ง”
“ท่านพ่อ วรยุทธ์ข้าเจอกับคอขวด หญ้าจื่อเยียนนี้สำคัญกับข้ายิ่งนัก หวังว่าท่านพ่อจะช่วยข้าประมูลมาให้ได้” กู้ชูหยุนกัดฟันขาว เอ่ยอย่างน้อยใจ
สีหน้ากู้เฉิงเซี่ยงอ่อนลงทันที “เจ้าวางใจเถอะ ไม่ว่าอย่างไรข้าต้องประมูลหญ้าจื่อเยียนมาให้เจ้าให้ได้”
บทที่ 273 หอหนึ่งในหล้า
บทที่ 275 นางจงใจเหยียบหัวข้า