เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 285 ห้อง 205
มันน่ารำคาญจริง ๆ
แอเรียนเสียใจกับมันหลังจากที่ส่งข้อความไปแล้ว เธอสนิทกับมาร์คมากพอที่จะพูดคุยเรื่องนี้ได้หรือไม่? พวกเขาดูพวกเขาจะเข้ากันได้ดี แต่พวกเขาก็ยังไปไม่ถึงขั้นนั้น!
ในขณะที่เธอวางโทรศัพท์ของเธอลงและกำลังจะไปรับประทานอาหารกลางวัน ทันใดนั้นเองโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอคิดว่าเป็นมาร์คแต่พบว่าเป็นวิลเมื่อเธอหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมา เธอไม่ได้ลังเลที่จะรับสาย วิลจะโทรหาเธอเพื่ออะไร
เสียงของวิลแหบพร่าดังมาอีกด้านหนึ่งของปลายสาย “แอริ… ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย ฉันอยู่ที่ห้อง205 โรงแรมซัมเมอร์ มันใกล้กับออฟฟิศของเธอ เธอจะออกมาสักพักได้ไหม?”
ก่อนที่เธอจะทันได้ตอบกลับสายโทรศัพท์ก็ถูกตัดไป แอเรียนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เนื่องจากเป็นช่วงพักกลางวัน เธอพอจะมีเวลาออกไปข้างนอกสักครู่
ขณะที่เธอกำลังเดินทาง เธออดรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลไม่ได้ มันเป็นวันที่สองที่เธอมาทำงานในบริษัทใหม่ วิลรู้ได้อย่างไรว่าเธออยู่ที่นี่? โรงแรมซัมเมอร์ตั้งอยู่ห่างจากไกลด์มากและใกล้กับบริษัทใหม่ของเธอ ด้วยความไม่ใส่ใจเธอคงจะรู้หลังจากที่ได้พบกับวิล เธอจะไม่ถามอะไรมาก มันคงไม่แปลกที่วิลจะให้ความสนใจกับเธอแม้ว่าเธอจะคิดว่ามันไม่จำเป็นก็ตาม
เมื่อแอเรียนมาถึงห้อง 205 เธอกำลังจะเคาะประตูเมื่อเธอพบว่าประตูเปิดแง้มอยู่ กำลังคิดว่าวิลตั้งใจเปิดประตูทิ้งไว้ให้เธอ เธอเข้าไปโดยไม่ลังเล ทันทีที่เธอเข้าไป เงาสีดำก็ปรากฏขึ้นด้านหลังของเธอ ก่อนที่จะปิดปากและจมูกของเธอ ลำคอของเธอถูกกดทับด้วยท่อนแขนแกร่งจนหายใจไม่ออก เธอไม่มีเวลาแม้แต่จะดิ้นรนต่อสู้ ก่อนที่กลิ่นบางอย่างจะโชยเข้าจมูกของเธอและเธอก็หมดสติไปในทันที
…
แอเรียนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร เธอตื่นขึ้นมาเพราะเสียงพูดคุยที่อยู่รอบ ๆ ตัวของเธอ เธอรู้สึกอ่อนเพลียไปหมดขณะที่เธอพยายามจะลืมตาขึ้น เมื่อเธอมองเห็นได้ชัดขึ้นแล้ว เธอเห็นมาร์คและแอรี่กำลังยืนอยู่ข้าง ๆ เตียง ขณะที่เธอและวิลอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าทั้งคู่ และนอนอยู่บนเตียง!
วิลยังคงไม่ได้สติ
แอเรียนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากที่ปะติดปะต่อเรื่องราวได้แล้ว เธอไม่ได้คิดว่าวิลคือคนทำผิด มีบางคนใส่ร้ายพวกเขา!
แอรี่ถ่ายภาพของพวกเขาไม่หยุดหย่อนด้วยโทรศัพท์ของเธอ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ อย่างไรก็ตาม เธอเผยสีหน้าแสดงความเสียใจและความโศกเศร้า “พี่มาร์คที่รักดีกับเธอมากนะ ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะทำแบบนี้!”
แอเรียนไม่กล้ามองไปที่มาร์ค ในตอนนี้เขาคงอยากจะฆ่าเธอ เธออยากรู้จริง ๆ ว่ามาร์คและแอรี่มาจับเธอกับวิลด้วยกันแบบ ‘คาหนังคาเขา’ ได้อย่างไร เธอสงสัยว่าแอรี่จะบงการอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ “เธอ… แอรี่… เธอใส่ร้ายฉัน!
แอรี่ไปเกาะมาร์ค “ฉันใส่ร้ายเธอเหรอ? ลืมหรือไง เธอกับวิลเป็นแบบนี้อยู่แล้วเมื่อฉันมาถึงที่นี่ ฉันแค่ไม่ต้องการให้มาร์คถูกหลอกอีกแล้ว ฉันอยากให้เขาเห็นธาตุแท้ของเธอแบบที่เธอเป็น นั่นคือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงเรียกเขามา ฉันรู้เรื่องนี้ได้อย่างไรน่ะเหรอ ฉันมีบุคคลลึกลับที่ต้องขอบคุณในเรื่องนี้ ฉันค่อนข้างแปลกใจเมื่อเห็นว่าเธอและวิลกำลังทำเรื่องสกปกรกในโรงแรมซัมเมอร์ ฉันคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าเธอจะพบกับจุดจบของตัวเองเร็วขนาดนี้!”
แอเรียนดันตัวเองให้ลุกขึ้นและคลุมตัวของเธอเอาไว้ด้วยผ้าห่มด้วยกลัวว่าร่างกายของเธอจะเผยออกมาให้เห็น
มาร์คที่เงียบอยู่ตลอด ในที่สุดเขาก็พูดขึ้น “ทำไมเธอจะต้องปกปิดตัวเอง? เธอไม่รู้สึกละอายใจเมื่อเธอทำมันลงไป แอเรียน เธอมันน่าขยะแขยง!”
แอเรียนนิ่งไปชั่วขณะก่อนที่เธอจะรวบรวมความกล้าเพื่อสบตากับมาร์ค เธออยากจะเห็นท่าทีของเขา คนที่เกลียดและขยะแขยง ในช่วงสิบปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยเห็นเขาแสดงท่าทางแบบนี้ไม่ว่าเขาจะเกลียดเธอมากแค่ไหนก็ตาม “ไม่ใช่แบบนั้นนะ… ฟังฉันก่อน… มันไม่ใช่แบบนั้นจริง ๆ !”
มาร์คก้มลงคีบเสื้อผ้าของเธอที่กระจัดกระจายขึ้นมาจากพื้นด้วยสองนิ้วของเขาและโยนใส่หน้าของเธอด้วยการแสดงออกที่ถูกทรยศ “เลิกทำเรื่องน่าอายสักที”
หลังจากนั้นเขาก็ออกไปจากห้องโดยมีแอริตามหลังเขาออกไป