ไม่นาน ชาหวานก็กลับมาที่ห้องส่วนตัว
ยังไม่ทันเห็นไพ่ตรงหน้ามายมิ้นท์ แค่เห็นรอยยิ้ม “อ่อนโยน” ที่มุมปากของส้มเปรี้ยว ชาหวานก็เดาได้บ้าง
ช่วงเวลาที่เธอออกไป คิดว่ามายมิ้นท์คงแพ้อย่างน่าเวทนา
ชาหวานไปนั่งข้างๆ มายมิ้นท์ กวาดสายตามองไพ่มายมิ้นท์ ยังคงน่าเวทนาเกินกว่าจะดูเหมือนเคย เธอกดเสียงต่ำลง “ประธานมายมิ้นท์ คนที่นั่งตรงข้ามไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นคนที่อดีตสามีคุณแอบชอบ คุณจะให้เธอตบหน้าจริงๆ เหรอ?”
“ไม่ต้องกังวล ชนะสามในห้านะ” มายมิ้นท์ยิ้ม ตั้งแต่นั่งในห้องส่วนตัวเล่นไพ่จนถึงตอนนี้ สีหน้าก็ยังสงบเหมือนเดิม
เมื่อตอบชาหวานกลับ มายมิ้นท์ก็ทิ้งไพ่ลงไปอีกครั้ง
“ชนะ” ส้มเปรี้ยวล้มไพ่ตรงหน้าทิ้ง ยิ้มที่ริมฝีปากชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
ชาหวาน “……”
“มายมิ้นท์ เธอแพ้ส้มเปรี้ยวสองตาแล้ว ฉันว่าไม่จำเป็นต้องเล่นแล้ว” เพื่อนสาวที่นั่งข้างๆ ส้มเปรี้ยวทำเสียงฮึดฮัด โอ้อวดหยิ่งผยอง “ส้มเปรี้ยวของเราไม่ใช่คนขี้เหนียว เธอขอโทษหล่อนซะ เราจะเชิญช่างสักที่ดีที่สุดมาช่วยเธอลบรอยสักนั้น”
ส้มเปรี้ยวเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย มองไปที่มายมิ้นท์ ดูเหมือนกำลังรอเธอก้มศีรษะยอมรับความพ่ายแพ้ น้ำเสียงก็สุภาพอ่อนโยน
“คุณมายมิ้นท์ ยังเล่นไหมคะ?”
“เล่น” มายมิ้นท์ดันไพ่นกกระจอกเข้าไปในเครื่อง สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง “ตกลงกันว่าชนะสามในห้า”
เพื่อนสาวของส้มเปรี้ยวกลอกตาใส่เธอ พูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ให้โอกาสยอมแพ้เธอไม่ยอม ต้องแพ้คาที่สินะ! ส้มเปรี้ยวเราเล่นไพ่เก่งมาก เธอเล่นชาติหนึ่งก็ชนะเธอไม่ได้หรอก!”
“เอาล่ะ” ส้มเปรี้ยวเปล่งเสียงห้าม สายตาที่มองไปทางมายมิ้นท์นั้นมีความภูมิใจ “ในเมื่อคุณมายมิ้นท์อยากเล่น ฉันก็จะเล่นเป็นเพื่อนแน่นอน”
เริ่มต้นตาใหม่อย่างรวดเร็ว
เพราะห้องส่วนตัวล้วนมีแต่ผู้หญิง เวลาเล่นไพ่ทุกคนก็ปากไม่ว่าง กินไปด้วยคุยเล่นไปด้วย
เพื่อนสาวคนนั้นของส้มเปรี้ยวชื่อว่าขนมผิง ทางซ้ายมือคือมายมิ้นท์ ทางขวามือคือเกศวดี
ขนมผิงไม่ได้แค่ดูไพ่ แต่ยังปอกส้มไปด้วย และส่งให้เกศวดีอย่างเอาอกเอาใจ “พี่เกศ ครั้งนี้พี่กลับมาอยู่เมืองเดอะซีนานเท่าไร? ฉลองปีใหม่ที่นี่ไหม?”
“ปีหน้ากลับเมืองน้ำรุ้ง” เกศวดีโยนไพ่ได้เสียงดังเป็นพิเศษ ขมวดคิ้วพูดขึ้น “เลอแปงอยากหย่ากับฉัน กลับมาเมืองเดอะซีตั้งแต่เนิ่นๆ เพื่อหาทนายความ”
ขนมผิงก็ตกใจเพราะเธอ พูดจากลายเป็นระมัดระวังอย่างมาก “ตอนแรกตระกูลลิลิตประกายสิทธิ์ขอร้องปู่คุณ ให้เลอแปงแต่งงานกับคุณไม่ใช่เหรอ? ใช้ประโยชน์จากตระกูลเสนาประกรของพวกคุณทำสิ่งต่างๆ สำเร็จไม่น้อย เขากล้าหย่ากับคุณได้ไง?”
“ก็ไม่ใช่……” พูดได้ครึ่งหนึ่ง เกศวดีนึกถึงอะไรบางอย่างได้ ก็ไม่ได้พูดต่อ แค่หัวเราะเยาะ “เฮอะ ฉันไม่ใช่คนที่เขาอยากแต่งก็แต่ง อยากหย่าก็หย่าหรอกนะ ฉันอยากดูสิว่าทนายคนไหนในเมืองเดอะซีจะกล้ารับคดีฟ้องหย่านี้!”
มายมิ้นท์ฟังเงียบๆ ดวงตาผลุบลงเล็กน้อย
ตระกูลลิลิตประกายสิทธิ์ในเมืองเดอะซีเธอเข้าใจไม่มาก เพราะครอบครัวประเภทนี้ทำตัวต่ำต้อยมาก แค่รู้ว่าผลกระทบของตระกูลลิลิตประกายสิทธิ์ในเมืองเดอะซีนั้นยิ่งใหญ่ ไม่ต่างอะไรจากตระกูลเสนาประกรในเมืองน้ำรุ้งมากนัก
เกศวดีกล้าหยิ่งผยองเช่นนี้ เพราะมีประวัติครอบครัวอันแข็งแกร่ง แถมมีปู่ซึ่งเป็นผู้นำระดับสูงสนับสนุนเธอ ถึงแม้จะแต่งงานกับตระกูลลิลิตประกายสิทธิ์ที่อยู่ตำแหน่งเดียวกับตระกูลเสนาประกร นั่นก็คือตระกูลลิลิตประกายสิทธิ์คบผู้มีฐานะสูงกว่า
ถ้าตอนแรกแต่งงานกับเปปเปอร์ ตระกูลกิตติภัคโสภณไม่ได้เกิดเรื่อง แม่สามีจะเคารพเธอหรือไม่
ในงานแต่งงานครั้งนี้เธอคงไม่แพ้อย่างจนตรอกขนาดนี้ใช่ไหม?
มายมิ้นท์นึกถึงเรื่องราวในอดีตจนเหม่อลอย ทันใดนั้นก็ได้ยินขนมผิงพูดขึ้น “ส้มเปรี้ยวหมั้นกับประธานเปปเปอร์วันที่สามสิบ อยากเชิญเราไปกินอาหารเย็นส่งท้ายปีเก่า ในเมื่อพี่เกศก็ฉลองปีใหม่ที่เมืองเดอะซี ถึงตอนนั้นเราไปแสดงความยินดีกับเธอด้วยกันเถอะ”
“เอ๋?” เกศวดีประหลาดใจนิดหน่อย “ช่วงก่อนหน้านี้ฉันได้ยินว่าเธอหมั้นกับประธานเปปเปอร์ไปแล้ว ทำไมยังมีหมั้นอีกครั้งล่ะ?”
“ตอนแรกจะหมั้นนั่นแหละ ผลสุดท้ายสร้อยคอสำหรับหมั้นเส้นนั้นถูกใครบางคนขโมยไป ใครบางคนน่ารังเกียจมากจริงๆ!” ขนมผิงพูดอย่างยากที่จะเข้าใจ หลังจากเหลือบมองไปทางมายมิ้นท์ ก็เพิ่มระดับเสียง “แต่ครั้งนี้จะไม่เป็นแล้ว ประธานเปปเปอร์บอกว่าเชิญแค่เพื่อนสนิทไม่กี่คนของทั้งสองฝ่ายไปกินอาหารเย็นส่งท้ายปีเก่าที่ตระกูลนวบดินทร์ ประธานเปปเปอร์บอกอีกว่าวันวาเลนไทน์ปีหน้าจะจัดพิธีแต่งงานกับส้มเปรี้ยว!”
“แต่งงานวันวาเลนไทน์เหรอ?” เกศวดีถามส้มเปรี้ยว “จริงเหรอ?”
ส้มเปรี้ยวตอบอืม ยิ้มอ่อนโยนดุจน้ำ “ฉันหลับหมดสติมาหกปี เปปเปอร์รู้สึกว่าล่าช้ามานานมากแล้ว อยากจัดงานแต่งงานไวๆ ชุดแต่งงานกำลังให้คนออกแบบ แต่แหวนแต่งงานยังไม่ได้เลือก”
“ให้คนออกแบบชุดแต่งงานโดยเฉพาะเลยเหรอ? ส้มเปรี้ยว ประธานเปปเปอร์รักเธอเกินไปแล้วล่ะ!” ขนมผิงพูดเกินจริง เลียแข้งเลียขาส้มเปรี้ยว
ขนมผิงเห็นมายมิ้นท์ก้มศีรษะไม่พูดจา ก็เหมือนอยากทำให้เธอรำคาญ แกล้งทำเป็นถามด้วยความสงสัย “คุณมายมิ้นท์ ฉันได้ยินว่าตอนที่เธอแต่งงานกับประธานเปปเปอร์ พิธีแต่งงานเรียบง่ายและหยาบมาก ชุดที่สวมก็เป็นชุดราตรี มันคือเรื่องจริงไหม?”
“……”
“แต่งงานจะใส่ชุดราตรีได้ยังไง เป็นลางไม่ดีมากๆ ประธานเปปเปอร์ไม่ให้ชุดแต่งงานเธอใช่หรือเปล่า?”
“……”
เห็นมายมิ้นท์ไม่พูดอยู่ตลอด เสียงขนมผิงก็ยิ่งแหลมขึ้นเรื่อยๆ แถมยังเอามือมาผลักมายมิ้นท์นิดหน่อย “คุณมายมิ้นท์ ทำไมเธอไม่พูดล่ะ?”
“เธอรู้ได้ไงว่าตอนประธานมายมิ้นท์แต่งงานไม่ได้สวมชุดแต่งงาน เธอไปร่วมพิธีแต่งงานของประธานมายมิ้นท์เหรอ?” ชาหวานเห็นมายมิ้นท์ถูกรังแกแบบนี้ ก็มองต่อไปไม่ไหว “และพี่สาว คำพูดเธอมีปัญหานะ”
ขนมผิงหัวเราะเยาะ “เธอแต่งงานไม่ได้สวมชุดแต่งงาน จะไม่ให้คนพูดถึงเหรอ? อีกอย่างคำพูดฉันมีปัญหายังไง?”
“ทุกคนรู้กันหมดว่าประธานมายมิ้นท์กับประธานเปปเปอร์ในอดีตเป็นสามีภรรยากัน พี่สาวพูดแบบนี้ จะแอบแฝงเสียดสีคุณส้มเปรี้ยวว่าเลือกได้แค่สามีมือสองของเธอหรือไง” ชาหวานน้ำเสียงสุภาพอ่อนโยน สีหน้าแววตาก็ไร้เดียงสา
พูดจบก็เหลือบมองไปทางส้มเปรี้ยว “คุณส้มเปรี้ยว คุณไม่คิดงั้นเหรอ?”
ขนมผิงไม่คิดว่าชาหวานจะกะล่อนแบบนี้ เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าส้มเปรี้ยวก็เรียบเฉยแล้ว ทั้งร่างก็ตื่นตระหนก “ส้มเปรี้ยว ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะ ฉันไม่ได้คิดว่าประธานเปปเปอร์เป็นสามีมือสองของคุณ……”
ชาหวานหัวเราะคิกคักออกมา ปิดริมฝีปากแดง “เธอบอกไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น แต่ยังพูดอีกว่าประธานเปปเปอร์เป็นสามีมือสอง มันหมายความว่ายังไงกันแน่?”
“……” ขนมผิงโกรธจนหน้าเขียวไปหมดแล้ว
มายมิ้นท์เดิมทีอารมณ์ตกต่ำ ไม่อยากสนใจขนมผิง แต่ไม่คิดว่าชาหวานจะช่วยตนพูด
เธอยกริมฝีปากแดงขึ้น กำลังจะพูด ตอนที่เงยหน้าขึ้นก็เห็นประตูห้องส่วนตัวถูกเปิดออกพอดี เงาร่างสูงหนึ่งก็เดินเข้ามา