หยางเฟิงเห็นถึงตรงนี้ สีหน้าเปลี่ยนเป็นไม่ดีมาก
กี่ครั้งของการบังคับรื้อถอน ทำให้เกิดโศกนาฏกรรมของครอบครัวแตกแยก
ยิ่งไปกว่านั้นการรื้อถอนในชนบทนั้น แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับการรื้อถอนในเมือง
การรื้อถอนในเมืองเป็นการรื้อถอนมากยิ่งรวย
การรื้อถอนในชนบทยิ่งรื้อก็ยิ่งยากจน!
เหตุผลก็คือ ค่าชดเชยของชนบทและในเมืองต่างกัน
ดังนั้น เกษตรกรเกือบทั้งหมดจึงปฏิเสธที่จะรื้อถอน!
เย่หลงก้าวไปข้างหน้า ตะโกน: “พวกแกอยากจะรื้อถอน ก็ให้ข้ามบนร่างของข้าไป!”
“ไอแก่ ดูเหมือนแกจะไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา!”
เมื่อเห็นเย่หลงแข็งข้ออย่างนี้ จางต้าพ่าวก็หงุดหงิดทันที
การรื้อถอนหลายครั้งก่อนหน้านี้ ก็เพราะเย่หลงไอแก่ นี้ค่อยขัดอยู่ข้างใน
ไม่อย่างนั้น ชาวนาที่ซื่อสัตย์เหล่านี้ จะกล้าต่อต้านกับตัวเองได้อย่างไร?
“วันนี้ฉันก็จะตีแกให้ตาย!”
จางต้าพ่าวหยิบแท่งเหล็ก เดินไปหาเย่หลงอย่างดุเดือด
“ที่รัก คุณต้องช่วยปู่น้อยเขา!”
เมื่อเห็นสถานการณ์เย่เมิ่งเหยียนกล่าวด้วยสีหน้ากังวล
หยางเฟิงจับมือเธอไว้ ยิ้มกล่าว: “คุณไม่ต้องกังวล ผมจะช่วยพวกเขาแน่!”
ขณะที่หยางเฟิงกำลังจะเดินออกไป เย่ไห่ที่อยู่ด้านข้างก็เร็วกว่าเขาหนึ่งก้าว
“พวกแกอย่ายโสโอหัง ฉันคือเย่ไห่ประธานเฟิงเมิ่งกรุ๊ป และตอนนี้ฉันขอสั่งให้พวกแกออกจากหมู่บ้านตระกูลเย่ทันที!”
เย่ไห่จ้องที่ จางต้าพ่าวด้วยใบหน้าเขียวปั้ดและตะโกน
จางต้าพ่าวเหล่มองเย่ไห่กล่าว: “เฟิงเมิ่งกรุ๊ป? ฮ่าฮ่า!มึงไม่ต้องมาขู่กูให้มาก อย่างแกจะเป็นประธาน เฟิงเมิ่งกรุ๊ปได้ยังไง? ถึงแม้ว่าแกจะเป็นประธานของเฟิงเมิ่งกรุ๊ปแล้วยังไง? ที่นี่คืออำเภอเมือง ก็ไม่ใช่ตงไห่? หรือว่าเฟิงเมิ่งกรุ๊ปพวกแกมือก็ยืนมาถึงที่นี่ได้เหรอ?”
ได้ยินเช่นนี้ เย่ไห่โกรธจัด
ตัวเองได้ประกาศตัวตนแล้ว แต่จางต้าพ่าวกลับไม่ได้เอาตัวเองไว้ในสายตา
ดูเหมือนว่าจางต้าพ่าวและคนอื่นๆ ไม่สนทำนองคลองธรรมในพื้นที่จะชินแล้ว!
เย่ไห่ตะโกนเสียงดัง: “พวกแกอย่างนี้ ไม่มีกฎหมายแล้วหรือไง? เชื่อไหมฉันแจ้งตำรวจมาจับแก?”
“ฮ่าฮ่าฮ่า!” จางต้าพ่าวหัวเราะเสียงดัง: “ที่นี่พวกเราก็คือกฎหมาย ถ้ามีความสามารถแกแจ้งตำรวจสิ!”
เย่ไห่ก็ไม่เชื่อแล้ว จางต้าพ่าวและคนอื่นๆ ที่นี่ จะสามารถไม่สนทำนองคลองธรรมได้จริงๆ
ไม่มีความลังเลใดๆ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมแจ้งตำรวจ
เมื่อเห็นว่าเย่ไห่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรหาตำรวจจริงๆ จางต้าพ่าวก็ด่าขึ้นทันที: “ให้ตายสิ!ไอ่ตัวไหนไม่รูดซิปดีๆ เอาเจี้ยวอย่างแกเผยออกมา? กล้าขวางทางกู วันนี้กูก็จะตีมึงให้ตาย!”
พูดคำนี้จบ จางต้าพ่าวโบกแท่งเหล็กในมือตีไปยังหัวของเย่ไห่อย่างแรง
เย่ไห่สีหน้าตกใจ
เขาคิดไม่ถึงว่า จางต้าพ่าวบอกลงมือก็ลงมือ
“พ่อ!”
เวลานี้ เย่เมิ่งเหยียนกกรีดร้องเสียงดัง
จี๊ด!
และเมื่อแท่งเหล็กในมือของจางต้าพ่าวกำลังจะตีลงมาบนหัวของเย่ไห่
ทันใดนั้น เงาหนึ่งก็พุ่งเข้ามาราวกับฟ้าแลบ
ในไม่ช้า จางต้าพ่าวก็พบว่าแท่งเหล็กในมือของตัวเองไม่สามารถตีลงมาได้
เขาเงยหน้าขึ้นมอง ตกใจขึ้น เมื่อพบขณะนี้ชายคนหนึ่งคว้าข้อมือของเขา
หยางเฟิงจ้องมองเขาอย่างเย็นชาและพูดว่า “กล้าตีพ่อฉัน ไม่รู้ที่ตาย!”
พรึ่บ!
ไม่พูดพร่ำทำเพลงใดๆ หยางเฟิงบิดไปอย่างแรง
ด้วยเสียงที่คมชัด ข้อมือของจางต้าพ่าวโดนเขาบิดหักโดยตรง
อ๊า!
จางต้าพ่าวกรีดร้องอย่างน่ากลัวออกมา แท่งเหล็กในมือตกลงกับพื้น
“หยางเฟิง!”
เมื่อเห็นการกระทำกะทันหันของหยางเฟิง เย่ไห่ก็ตะโกน
หยางเฟิงหันกลับไปพูดกับเย่ไห่: “พ่อ พ่อกลับไปก่อน ที่นี่ให้ผมจัดการก็พอแล้ว”
ได้ยินคำพูดนี้ เย่ไห่ก็ไม่ดัดจริตใดๆ ถอยกลับไป
จัดการกับจางต้าพ่าวและคนอื่นๆ ใช้เหตุผลนั้นไร้ประโยชน์ พวกเขาก็เป็นแค่กลุ่มอันธพาล