SC:
ซี่ซี่…
หลินเฉิง กำลังกลั้นลมหายใจและบังคับดาบในมือค่อยๆเจาะรูบนกำแพงด้านหน้าของเขา เขาคิดอะไรได้ก่อนและยกเลิกความคิดที่จะเข้าไปยังประตูหน้า สุดท้ายแล้วเรื่องนี้มันเสี่ยงเกินไป สถานการณ์ภายในยังไม่ชัดเจนเขาไม่ต้องการที่จะถูกปิดล้อมด้วยกลุ่มคนที่อยู่ด้านใน ดังนั้นเขาจึงหาวิธีอื่นและคิดได้ว่าเขาถือดาบที่แข็งแกร่งอยู่บนหลังของเขา!
แม้ว่ากำแพงจะมีความหนามากกว่าการตัดกระจกเล็กน้อยแต่มันก็ยังดีกว่าที่เดินเข้าไปยังประตูหน้า ยิ่งกว่านั้นดาบของ หลินเฉิง นั้นคมมาก ภายใต้การแทงอย่างรุนแรงมันไม่ได้ส่งเสียงดังใดๆอีกทั้งดาบยังจมลงไปในกำแพงอีกด้วย!
หลินเฉิง ใช้ความพยายามเพียงไม่กี่นาทีเปิดรูกำแพงเพียงพอที่จะทำให้คนคนหนึ่งผ่านเข้าไป
“นี่กลิ่นอะไร…”
ทันทีที่กำแพงถูกทะลวงออกไปหลินเฉิง ก็ได้กินมาจากอีกฝั่ง เขาขมวดคิ้วและย่นจมูกทันที หลินเฉิง พยายามดมกลิ่นเหม็นที่ไม่สามารถอธิบายได้จากด้านใน แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร จนเขาไอเบาๆ 2 ครั้ง
หลินเฉิง รู้สึกแปลกๆจึงส่งสัญญาณให้กับหยูซานและโคล่าเพื่อให้อยู่ในสถานะเตรียมพร้อม จากนั้นเขาดึงผ้าออกมาสวมไว้บนใบหน้าของเขา ก่อนที่จะกระโดดเข้าไปในกำแพง
คร่อกๆๆ
เพียงกระโดดเข้ามาด้านในหลินเฉิง ก็ได้ยินเสียงกรนดังก้องในหูของเขา เขาหันหลังกลับไปอย่างรวดเร็วและมองไปรอบๆพบกับแพนด้าตัวหนึ่งนอนน้ำลายไหลอยู่ข้างกำแพง
ขนาดรูปร่างของหมีแพนด้าตัวนี้ไม่แตกต่างจากที่เคยเห็นมากนักแต่ หลินเฉิง ไม่กล้าที่จะประมาท การที่เขาเก็บสัตว์ตัวนี้ไว้ที่นี่โดยไม่มีความสามารถพิเศษใดๆเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อ
“ไปตายสิพวกเขาคงไม่เก็บแพนด้าตัวนี้เอาไว้รีดสเปิร์มหรอกนะใช่ไหม!”
เมื่อเห็นว่าแพนด้ากำลังนอนหลับอดไม่ได้ที่จะสาปแช่งแต่เขายังคงเคลื่อนตัวออกไปอย่างเงียบๆและตัดแท่งเหล็กที่เป็นกรงด้วยดาบยาว
“แกร็ก”
ทันใดนั้นหลินเฉิง ที่พยายามเงียบอยู่ตลอดเวลาก็ได้ยินเสียงดังเกิดขึ้นอย่างรุนแรง มีนกเหยี่ยวขนาดใหญ่ 2 ตัวซึ่งมีขนาดใหญ่ผิดปกติอย่างมากพุ่งตรงมาที่ศีรษะของเขา
ปัง-
หลินเฉิงถอยออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วได้ยินเสียงกระแทกอย่างแรงกับลูกกรงด้านหน้าของเขา หลังจากที่นกเหยี่ยว 2 ตัวนี้ชนเข้ากับกรงเหล็กพวกมันกระพือปีกที่แข็งแกร่งและจ้องมอง หลินเฉิง อย่างดุเดือด
“เยี่ยมมาก!”.novel-lucky.
หลินเฉิง มองเห็นเหล็กเส้นโค้งงอจากการกระแทกของนกอินทรีย์จากนั้นก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยมาจากด้านหลัง!
หลินเฉิง เงยหน้าขึ้นและพบกับชายหัวล้านที่เคยพบบนหลังคา เขายังคงกอดอกและมอง หลินเฉิง ราวกับคนตาย
“สหายฉันกำลังกังวลอยู่เลยว่านายไปอยู่ที่ไหน ด้วยเหตุนี้ ท่านจิว จึงส่งนกอินทรีย์คู่ออกมาสะกดรอยตามนาย! โดยไม่คาดคิดว่า นายไม่เพียงแต่คิดที่จะหลบหนีแต่กล้าที่จะแอบเข้ามาในนี้ ฉันชื่นชมความกล้าหาญของนายจริงๆ”
เมื่อมองเห็นหลินเฉิง ยืนอยู่ในกรงโดยไม่พูดอะไร เฉิงเก๋อ จึงพูดออกมา หลินเฉิง ขมวดคิ้วแล้วพูดออกมาว่า
“อินทรีคู่อย่างนั้นหรอหมายถึงเหยี่ยว2ตัวนี้น่ะหรอ?”
“เหยี่ยว?นายคิดว่ามันเป็นเพียงแค่นกธรรมดาเหรอ นก 2 ตัวนี้สามารถฉีกนายออกเป็นชิ้นๆได้ทันที!”
เมื่อเห็นว่าหลินเฉิง ไม่สามารถแยกแยะระหว่างความแตกต่างของนกอินทรีกับเหยี่ยวได้ เฉิงเก๋อ อดไม่ได้ที่จะด่าทอ
“หมีป่ากับงูพิษตายด้วยน้ำมือของคนโง่อย่างแกได้ยังไง!”
“ก็ได้..เหยี่ยวนี้มีชื่อว่าอินทรีใช่ไหม?”
เฉิงเก๋อต้องการที่จะสาปแช่ง หลินเฉิง มากกว่านี้ ในขณะเดียวกัน หลินเฉิง เองก็เฝ้ามองนกอินทรีย์ 2 ตัวนี้อย่างระมัดระวัง จากนั้น หลินเฉิง ก็พูดว่า
“มันยากสำหรับพวกนายใช่ไหมที่ต้องวิ่งไปรอบๆท่ามกลางสายฝนเพื่อตามหาผม…ดังนั้นผมจึงมาหาท่านจิวด้วยตัวเองยังไงล่ะ”
เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง ยังคงมีฝีปากในการพูดด้วยทัศนคติที่กล้าหาญ ใบหน้าของ เฉิงเก๋อ มืดมนและพูดคำว่า
“ปากดีนักนะไอ้เด็กเวร!อย่างไรก็ตามในเมื่อแกมาถึงที่นี่แล้ว ถ้าฉันไม่ตอบสนองคงทำให้เสียชื่อเสียงของ ท่านจิว”
จากนั้นเขาก็ตะโกนไปด้านหลังของหลินเฉิง ว่า “เทียนซือ ตัดแขนขาของมัน!”
หลินเฉิง รีบหันศีรษะไปด้านหลังของเขาอย่างรวดเร็วและพบว่าแพนด้าที่เคยนอนอยู่ตรงมุมก่อนหน้านี้ได้ตื่นขึ้นมาแล้ว ในเวลานี้มันกำลังนั่งอยู่บนพื้นและมองมาที่ หลินเฉิง อย่างไร้เดียงสาและไม่ได้ตอบสนองคำสั่งของ เฉิงเก๋อ
“หืม?”
เมื่อเห็นว่าแพนด้าไม่เชื่อฟัง เฉิงเก๋อ ขมวดคิ้ว
“ไอ้หมีโง่!แกไม่ได้ยินสิ่งที่ฉันสั่งหรือไงต้องการที่จะโดนสั่งสอนโดย ท่านจิว ใช่ไหม?”
เมื่อได้ยินถึงคำขู่ของ เฉิงเก๋อ เทียนซือขมวดคิ้วและแสดงออกอย่างหงุดหงิด ทันใดนั้นปากมันก็เปิดออกพร้อมกับร้องออกมา “โฮ่งฮ่ง” และวิ่งมาหา หลินเฉิง
“เพ้ย!!”
เมื่อได้ยินเสียงเห่าที่คุ้นเคยหลินเฉิง แทบอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เขาไม่เคยคิดว่าเสียงร้องของแพนด้าจะเป็นเช่นนี้
เพียงพยายามกลั้นหัวเราะทันใดนั้นหลินเฉิง ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างกระโดดข้ามศีรษะของเขาอย่างรวดเร็ว และทันใดนั้น หลินเฉิง ก็เห็นโคล่าที่กระโดดเข้ามาจากทางรูกำแพง
“บัดซบ!ที่แกรีบกระโจนเข้ามาเพราะคิดว่าเจอหมาตัวเมียใช่ไหม?แต่นี่มันหมีแพนด้าโว้ย!!”
หลินเฉิง เข้าใจทันทีว่าทำไมโคล่าถึงกระโดดเข้ามาอย่างฉับพลันโดยไม่พูดไม่จา เมื่อเห็นสุนัขตัวหนึ่งปรากฏตัวขึ้น เฉิงเก๋อ และอินทรียักษ์ทั้ง 2 ตัวรวมทั้งหมีแพนด้าตกตะลึงอยู่สักครู่ จากนั้นหมีแพนด้าพยายามที่จะเอื้อมอุ้งเท้าอวบอ้วนของมันจับหัวของโคล่า
“อวู้โฮ่งโฮ่ง!!”
ทันทีที่มีแพนด้าสัมผัสลงบนหัวของโคล่าโคล่าได้เห่าออกมาอย่างรุนแรง ทำให้หมีแพนด้าตัวนั้นหวาดกลัวและวิ่งกลับไปที่มุมด้านหนึ่งเพื่อซุกตัวอยู่ที่นั่น
เมื่อเห็นฉากนี้หลินเฉิง แทบอยากตบหน้าผากของตัวเองพร้อมกับพูดไม่ออก
“อา!!…เป็นเรื่องดีที่สุนัขโง่ตัวนี้ปรากฏตัวขึ้น เราจะได้ไม่จำเป็นต้องออกค้นหามันอีก!ในเมื่อนายอยู่กับสุนัขโง่ของตัวเองแล้ว แต่ก็เหมือนว่าอินทรีคู่ยังไม่พอเล่น”
เมื่อเห็นการปรากฏตัวของโคล่าเฉิงเก๋อ ขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดขึ้นอย่างโศกเศร้า อย่างไรก็ตาม หลินเฉิง ถามขึ้นด้วยความประหลาดใจว่า
“เฉิงเก๋อ ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่ แต่..คุณเพิ่งพูดว่าผมและหมาโง่ตัวนี้ไม่พอสำหรับให้นกใหญ่ 2 ตัวของคุณเล่นอย่างนั้นหรอ?
“เหอะเทียนซือ จัดการกับพวกมันทั้งคู่ให้ทุกข์ทรมาน!”
เมื่อได้ยินคำถามของหลินเฉิง เฉิงเก๋อ ไม่ได้สนใจที่จะตอบเขาแต่หันหน้าไปหาเทียนซือและออกคำสั่งแทน!
—————————————————–