เดิมทีแล้วมายมิ้นท์อารมณ์ไม่ดี แต่ไม่คิดว่าราเม็งที่อยู่ห่างไกลจะให้คนส่งของขวัญให้เธอ
ของขวัญชิ้นนี้ ทำให้อารมณ์หดหู่ของเธอหายไปหมดเลย
หลังจากตอบวีแชทราเม็งกลับ มายมิ้นท์ก็สวมแหวนบนนิ้วนางอย่างผ่อนคลาย ปิดบังรอยแหวนที่ทิ้งไว้ตอนที่สวมแหวนแต่งงานก่อนหน้านี้
รอยยิ้มสดใสที่มุมปากเธอทำให้เปปเปอร์เห็นมัน ดวงตาก็หนักอึ้งทันที
ขนมผิงไม่คิดว่าจะมีคนมอบของขวัญแพงขนาดนี้ให้มายมิ้นท์ ก็ทั้งโกรธและอิจฉา
ขนมผิงนึกอะไรบางอย่างได้ ก็จงใจพูดเสียงดัง “คุณมายมิ้นท์ เธอบอกว่าแฟนเธอคือลาเต้ไม่ใช่เหรอ ตอนมาคลับก็แจ้งชื่อลาเต้ แล้วคุณราเม็งคนนี้ ใช่นายแบบคนนั้นที่มีข่าวลือกับเธอใช่ไหม?”
“ทำให้คุณราเม็งมอบของขวัญแพงขนาดนี้ให้กับเธอได้ ฉันว่าพวกเธอไม่ใช่แค่เพื่อนหรอก” ขนมผิงทำเสียงฮึดฮัดเย็นชา “เมื่อก่อนได้ยินพวกเขาพูดกันว่าเธออาจจะมีผู้ชายข้างนอก ถึงได้หย่ากับประธานเปปเปอร์ ฉันยังไม่เชื่อ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าข่าวซุบซิบจะเป็นจริง!”
ในใจมายมิ้นท์ยิ้มเยาะ
ทำมเธอถึงหย่ากับเปปเปอร์ คนรอบข้างไม่รู้ หรือเปปเปอร์ก็ไม่รู้งั้นเหรอ?
มายมิ้นท์มองไปทางเปปเปอร์ บางทีอาจจะคาดหวังว่าเขาจะอธิบายให้ตนสักหน่อย แต่ผู้ชายกำลังโอบส้มเปรี้ยวนั่งอยู่ตรงนั้น สายตาเย็นชา ไม่ไหวติง
ใช่แล้ว ทุกอย่างเมื่อครู่นี้เธอเห็นแล้วไม่ใช่เหรอ?
ยังคาดหวังอะไรอีก?
เมื่อรอยสักที่เอวถูกลบออกไปแล้ว เปลวไฟจางๆ ภายในใจมายมิ้นท์ ก็มอดดับอย่างสมบูรณ์
“คุณมายมิ้นท์ พูดอะไรหน่อยสิ?” ขนมผิงค่อยๆ กดดัน “ของขวัญชิ้นนี้ของคุณราเม็ง ลาเต้รู้ไหม? เขารู้ไหมว่าเธอเหยียบเรือสองแคม?”
“ห้องส่วนตัวดีๆ ทำไมมีนกกระจอกบินเข้ามาหนึ่งตัวนะ!” เสียงลาเต้ก็ดังขึ้นภายในห้องส่วนตัวทันที
ตามมาด้วยลาเต้ที่สวมเสื้อเชิ้ตสีดำเดินเข้ามาในห้องส่วนตัวอย่างเนือยๆ ตามใจชอบ มีท่าทางรังเกียจ “นกกระจอกตัวนี้เอาแต่พูดพล่าม เอะอะเสียงดังจริงๆ ตัดลิ้นมันทิ้ง ให้มันหุบปากก็ดีนะ”
คำพูดโหดเหี้ยมของเขาทำให้ลิ้นขนมผิงเย็น ถอยหลังสองสามก้าวโดยไม่รู้ตัว
ลาเต้ยืนนิ่งตรงหน้าขนมผิง มองเธอจากบนลงล่าง ทำเสียงจึ๊ “เธอถอยทำไม กลัวเหรอ? หรือเธอคือนกกระจอกตัวนั้น?”
“ม-ไม่ใช่” ขนมผิงพูดตะกุกตะกัก
“ฉันว่าใช่นะ เสียงเธอเหมือนนกกระจอกตัวนั้นมากเลยล่ะ” ลาเต้คว้าเส้นผมขนมผิงไว้ทันที เอาศีรษะเธอกดลงบนโต๊ะไพ่นกกระจอก สั่งแบบไม่ได้ใส่ใจ “เฮ้ ใครว่างบ้าง เอามีดมาให้ฉันหน่อย”
ชาหวานหยิบมีดผลไม้ในจานผลไม้ขึ้นมาทันทีแล้วส่งไป แถมยังพูดด้วยความใส่ใจ “ใบมีดนี้แหลมมากนะ นายอย่าบาดมือเอาล่ะ”
สองขาขนมผิงสั่นระริก หวาดกลัวจนร้องไห้ทันที “ส้ม，ส้มเปรี้ยว……พี่เกศ……”
อย่างไรก็ตามภายในห้องเงียบสงบมาก ไม่มีใครพูดให้เธอเลยจริงๆ ส้มเปรี้ยวกำแขนเสื้อเปปเปอร์ไว้แน่น โกรธจนกัดฟันจะยืนขึ้นมา แต่ถูกเปปเปอร์พลิกมือกดเอาไว้ บ่งบอกให้เธอนั่งลง
เขาอยากจะดูสิว่าลาเต้คนนี้ จะมีความสามารถออกหน้าแทนมายมิ้นท์ได้มากแค่ไหนกัน
“ทำไม เป็นใบ้ไปหมดเลย?”
ลาเต้สำรวจรอบๆ ถึงได้เห็นเปปเปอร์และส้มเปรี้ยว ไม่คิดว่าจะอยู่กันหมด
เขาหัวเราะเยาะ และหันไปมองชาหวานที่ส่งมีดผลไม้ให้ตัวเอง “เมื่อกี้พวกเธอรังแกมิ้นท์ของฉันใช่ไหม เธอบอกฉันหน่อยสิ?”
“ไม่ใช่แค่รังแก!” ชาหวานเดินมาทันที แล้วบอกเรื่องราวทั้งหมดกับลาเต้
หลังจากลาเต้ฟังจบ ก็กวาดตามองเปปเปอร์ หัวเราะเยาะ ขณะที่โยนขนมผิงที่เป็นลูกน้องทิ้งไป ก็พูดกับมายมิ้นท์ว่า “พวกคุณไปที่ห้องส่วนตัวก่อน เรื่องทางนี้ฉันจัดการเสร็จแล้วจะไป”
“ไม่ต้องแล้ว ไปกันเถอะ” มายมิ้นท์ควงแขนเขา ไม่อยากให้เขามีปัญหากับตระกูลเสนาประกรเพราะตัวเอง “ฉลองวันเกิดคุณเป็นเรื่องสำคัญ”
และการกระทำนี้มันสะท้อนลึกเข้าไปในดวงตาเปปเปอร์ ดวงตาก็หนักอึ้งขึ้น
“ไม่ได้หรอก คุณถูกรังแก เพื่อนสมัยเด็กอย่างฉันจะยืนดูเฉยๆ ไม่ได้” ลาเต้กวักมือ ให้ชาหวานพามายมิ้นท์ออกไป “ฉันแค่จะสั่งสอนพวกเธอนิดหน่อย ไม่ลงมือหรอก”
“เถ้าแก่เราไปกันเถอะค่ะ ลาเต้จะทำตามที่สมควร” ชาหวานลากมายมิ้นท์ ทั้งสองออกมาจากห้องส่วนตัวอย่างรวดเร็ว
ลาเต้เดินมาข้างๆ โต๊ะไพ่อย่างรวดเร็ว หาที่นั่งลงตามใจชอบ “มา เรามาเล่นกันอีกสักสองสามตา”
“พวกเธอสามคนมาเล่นด้วยกันโต๊ะเดียวก็ได้” เขาก้มศีรษะจุดบุหรี่หนึ่งมวน สูบมันก่อนจะพูดขึ้นอย่างไม่ได้ใส่ใจ “ถ้าใครสักคนสามารถชนะไพ่ในมือฉันได้ ฉันจะให้เธอคนนั้นสิบล้าน และคุกเข่าเรียกเธอคนนั้นว่านายหญิง ถ้าฉันเอาชนะไพ่พวกเธอได้ พวกเธอต้องถอดเสื้อผ้า และต้องออกไปจากห้องส่วนตัวด้วยสภาพนี้”
เทียบกับเงินเดิมพันที่ลาเต้ให้ แค่ถอดเสื้อผ้ามันไม่สำคัญเลย ทำให้ผู้หญิงไม่กี่คนในห้องส่วนตัวนั้นใจเต้น
ชนะไพ่หนึ่งตาสามารถได้เงินสิบล้านเลยนะ!
เกศวดีทนดูท่าทีแบบนี้ของลาเต้ไม่ไหวแล้ว หลังจากกัดฟัน ก็ก้าวเท้ายาวๆ เดินไปหา ดึงเก้าอี้ขวามือลาเต้ออกแล้วนั่งลง ยิ้มเยาะ “ลาเต้ ฉันจะรอคำเรียกนายหญิงจากนาย!”
ลาเต้พิงเก้าอี้ ด้วยความเอ้อระเหยลอยชาย “ได้ ใครอยากอีกบ้าง รีบๆ มา เล่นเสร็จฉันจะต้องไปอยู่กับมิ้นท์ฉันแล้ว!”
อย่างไรแล้วเกศวดีก็อยู่ เธอไม่เอ่ยปากพูด ทุกคนใจเต้นก็ไม่กล้าทำอะไร
เกศวดีเลือกผู้ที่เล่นไพ่ค่อนข้างเก่งในกลุ่มผู้หญิง จากนั้นก็มองไปทางส้มเปรี้ยว
เธอไม่ได้พูด แต่ส้มเปรี้ยวก็เข้าใจมัน
“เปปเปอร์ คุณลาเต้รังแกเกินไปแล้ว คุณช่วยหน่อยสิ” ส้มเปรี้ยวพูดอย่างอ่อนโยน เธอรู้ว่าเปปเปอร์เล่นไพ่เก่ง ลาเต้ก็คงไม่ชนะ
เปปเปอร์นั่งตรงนั้นไม่ขยับ น้ำเสียงก็หนักอึ้ง “ฉันยังมีอีเมลต้องจัดการ คุณไปเล่นเถอะ”
ส้มเปรี้ยวไม่คิดว่าเขาจะปฏิเสธ ร่างแข็งทื่อทันที ไม่นานก็ยกยิ้มบางๆ ให้ผู้ชาย “ก็ได้ งั้นคุณรอฉันแป๊บหนึ่ง”
เล่นไพ่กับผู้หญิงสามคน ลาเต้ไม่ได้กดดันเลยสักนิด เล่นไพ่ทั้งเร็วทั้งโหดเหี้ยม
ไพ่ใบสุดท้ายยังไม่ชัดเจน เขาก็เริ่มเคาะโต๊ะ พูดขึ้นอย่างใจร้อน “เธอเป็นหมูเหรอ เล่นไพ่ได้ช้ามาก เร็วหน่อยได้ไหมฮะ?”
ทำให้เธอโกรธจนหน้าแดงก่ำไปหมด
ส้มเปรี้ยวคิดว่าตัวเองเล่นไพ่ได้ไม่แย่ คิดว่าพวกเธอสามคนเล่นกับลาเต้คนเดียว ต้องมีสักคนที่เอาชนะได้ ไม่คิดเลยว่าไม่ว่าเธอจะเล่นอะไรลาเต้จะเล่นอะไร ก็ชนะไพ่เธอได้อย่างเชี่ยวชาญ
ครึ่งรอบยังเล่นไม่เสร็จ เสื้อผ้าบนร่างส้มเปรี้ยวก็ถอดจนเหลือไม่มากแล้ว เหลือแค่ชุดชั้นในสีขาวเท่านั้น
“ชนะ!” ลาเต้ดันไพ่อีกครั้ง
ในใจส้มเปรี้ยวกัดฟันอย่างเกลียดชัง
เธอมองออก ลาเต้มุ่งเป้ามาที่เธอ แอบแก้แค้นให้มายมิ้นท์!
หลังจากลาเต้เขี่ยขี้เถ้าออกจากบุหรี่ ก็มองส้มเปรี้ยว เร่งเธอ “คุณส้มเปรี้ยวจะอึ้งอยู่ทำไม ถอดสิ!”