อะไรนะ…สมบัติเทพระดับกลางที่เห็นตรงหน้าเป็นแค่ฉากลวง แต่ยังอะไรอื่นอีกอยู่ในธนูเงินนี้รึ?
ซือหยูถามโดยไม่ลังเล
“ท่านตู่ ท่านจะตัดสินคนที่ได้ของอย่างไรถ้าหากมีคนเสนอสมุนไพรเทพอีก? หรือว่าเจ้าของธนูจะอยู่ที่นี่?”
ตู่หมิงฮั่วชักสีหน้าแต่ก็ผ่อนคลายลงอย่างรวดเร็ว
“แน่นอนว่าพวกเราจะดูจากมูลค่าของสินค้า ถ้าใครเสนอดีกว่าก็จะได้ของไป ตามธรรมเนียมของการประมูล”
เขาย่อมไม่ลืมเรื่องสำคัญอยู่แล้ว
“ถ้าเช่นนั้น ข้าก็มีสมุนไพรเทพธาตุไฟมาเสนอเหมือนกัน”
พรึ่บ–
เขาโยนกล่องหยกออกไป ด้านในนั้นมีสมุนไพรที่ร้อนระอุไปด้วยเพลิงเข้มข้น
นั่นคือสมุนไพรเพลิงเยือกแข็ง
ซือหยูเก็บสมุนไพรเยือกแข็งเอาไว้ ส่วนสมุนไพรเพลิงนั้นใช้ในการแลกเปลี่ยน
เหล่าผู้คนสีหน้าเปลี่ยนไป
“สมุนไพรเทพธาตุไฟอีกแล้วรึ! นี่มันวันอะไรกัน!”
“ดูนั่นสิ ความสมบูรณ์ ความสด และพลังที่มี สมุนไพรอันที่สองเหนือกว่าอันแรกเยอะเลย!”
ตู่หมิงฮั่วใบหน้าบิดเบี้ยว เขาไม่รู้ว่าจะทำอะไร
แต่เขาก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขายิ้มและโยนสมุนไพรของฮั่นเจียงหลินกลับคืน
“หึหึ ผู้ที่เสนอได้สูงที่สุดคือผู้ชนะ ยินดีด้วย ธนูมังกรฟ้าดินเป็นของเจ้าแล้ว! ธนูนี้หนักมาก โปรดมารับไปที่หลังเวที”
เขาพูดโดยไม่ทิ้งช่องว่างให้ซือหยูได้พูดแทรกก่อนจะเก็บธนูไปที่หลังเวที
ซือหยูกับอีกสามคนออกจากห้องพิเศษไปยังหลังเวที
ที่ที่เรียกว่าหลังเวทีนั้นเป็นเพียงทางเดินแคบๆ
มันมีม่านบังจากเวทีประมูลแค่เท่านั้น
ในตอนนี้เอง ตู่หมิงฮั่วยืนรอซือหยูด้วยรอยยิ้ม
“ธนูอยู่ที่ไหน?”
ซือหยูถามทันที ที่เขาเห็นคือเหล่าอำมฤตที่แบกธนูลึกเข้าไปในทางเดินโดยไม่คิดจะส่งให้กับซือหยู
“นี่มันหมายความว่ายังไงกัน?”
ซือหยูสายตาเย็นชา!
ตู่หมิงฮั่วยิ้มอย่างเป็นมิตร
“หึหึ เจ้าตำหนักหยินหยูอย่าโกรธไปเลย ฟังข้าก่อน”
“ตระกูลตู่ได้หมายตาธนูมังกรฟ้าดินคันนี้ และมันจะต้องเป็นของพวกเรา มีเหตุเช่นนี้เกิดขึ้นในการประมูลเสมอ ตระกูลตู่มีสิทธิ์ในการได้รับของไปก่อน”
ตู่หมิงฮั่วอธิบาย
ซือหยูตัวแข็งทื่อ แววตาของเขาเย็นยะเยือก
“เจ้าจะบอกว่าการประมูลเป็นโมฆะงั้นรึ?”
ตู่หมิงฮั่วพยักหน้า
“ท่านจะพูดเช่นนั้นก็ย่อมได้ ขออภัยที่ข้าไม่ได้บอกท่านเจ้าตำหนักหยินหยูล่วงหน้า พวกเราจะให้ของชดเชยที่เหมาะสมในภายหลัง”
ซือหยูโกรธแค้นแต่ก็ไม่โต้ตอบการตัดสินใจนี้
การประมูลของตระกูลตู่อยู่ในดินแดนตระกูลตู่ กฎต่างๆต้องถูกตั้งไว้โดยพวกเขาอยู่แล้ว
ส่วนเหล่าคนนอก ถ้าไม่อยากจะเจอปัญหา…พวกเขาก็ต้องอดทนกับกฎเหล่านี้
แต่…
“ถ้าเป็นเช่นนั้น คืนสมุนไพรเทพของข้ามา”
ตู่หมิงฮั่วหัวเราะเบาๆ
“เจ้าตำหนักหยินหยู เป็นเช่นนี้ ข้าให้สมุนไพรกับลูกค้าที่ประมูลไปแล้ว เขาเดินทางออกไปแล้ว ข้าว่ายากนักที่จะตามเขาทัน”
“อะไรนะ?”
ฉีหยุนเซี่ยงตกใจ
“ถ้าเจ้าไม่คิดจะให้ของประมูลกับหยินหยู แล้วเจ้าจะเอาของของเขาไปให้คนอื่นทำไมกัน?”
ตู่หมิงฮั่วหัวเราะ
“ด้วยเรื่องนี้ พวกเราทำได้แค่พยายามชดเชยอย่างสูงสุด”
ฟึ่บ–
ตู่หมิงฮั่วหยิบขวดหยกออกมา ในขสดนั้นมีหยดหมื่นพลอยู่หนึ่งหยด
“มูลค่าของหยดหมื่นพลนี้ไม่ด้อยไปกว่าสมบัติเทพระดับกลางชิ้นนั้นเลย หากพวกเราเป็นฝ่ายผิด พวกเราก็จะให้สิ่งนี้กับเจ้าตำหนักหยินหยูเป็นการชดเชย”
ตู่หมิงฮั่วพูดและยัดขวดหยดใส่มือซือหยู
เขาประสานหมัดและหันไปกับกลุ่มที่กำลังขนธนูสีเงิน
ซือหยูหัวเราะเสียงดัง
“ท่านตู่ เจ้ากำลังเล่นตลกกับข้าเรอะ?”
“เจ้าเอาของของข้าไปให้คนอื่น แล้วก็โยนของที่ไม่มีใครต้องการมาให้ข้างั้นรึ? เจ้าคิดว่าข้าจะเล่นกับเจ้ารึ?”
ถ้าตู่หมิงฮั่วไม่คิดจะให้ธนูกับซือหยูและคืนสมุนไพรเทพ ซือหยูก็คงไม่คับข้องใจเช่นนี้ ไม่ว่าเขาจะไม่พอใจเท่าใด
แต่ตู่หมิงฮั่วกลับส่งสมุนไพรเทพให้กับเจ้าของธนูที่นำมาประมูล นั่นหมายความว่าซือหยูกับเจ้าของธนูแลกเปลี่ยนสำเร็จแล้ว
สมุนไพรเทพเป็นของผู้นำของมาประมูล
ธนูเงินก็ต้องเป็นของซือหยู!
แต่ตระกูลตู่กับเข้ามายุ่งและเอาธนูเงินของซือหยูไปแล้วโยนหยดหมื่นพลที่เจือจางมาแล้วสิบเท่า!
หยดหมื่นพลนี้เป็นที่หัวร่อในการประมูลเมื่อครู่
แม้จะเป็นหยดที่ไม่เจือจาง มูลค่าของมันก็ยังเทียบไม่ได้กับสมบัติเทพระดับกลาง
และตระกูลตู่ก็ทำอย่างลับๆ พวกเขาเจือจางกว่าสิบรอบเพื่อโกหกเหล่าผู้คน!
นี่มันเกินไปแล้ว!
ตู่หมิงฮั่วที่ได้ยินหันกลับมามองอย่างไม่พอใจ
“เจ้าตำหนักหยินหยู ท่านจะก่อเรื่องรึ? ข้าให้ของล้ำค่าเป็นสิ่งชดเชยไปแล้ว พวกเราสูญเสียไปมหาศาลนะ!”
ซือหยูหัวเราะอย่างโกรธเกรี้ยว
“เจ้าอยากจะปลอบใจข้าด้วยหยดอะไรไม่รู้ที่ไม่มีใครอยากได้เรอะ? ถ้าเจ้าคิดว่าเจ้าเสียหาย ข้าก็จะคืนมันให้เจ้า เอาธนูของข้ามา!”
ตู่หมิงฮั่วใบหน้าเย็นชาลง
“เจ้าตำหนักหยินหยู ข้านับถือท่านในฐานะเจ้าตำหนัก อย่ามาทำตัวไร้เหตุผลในดินแดนของข้าจะดีกว่า! นี่ไม่ใช่ตำหนักรองของอาณาจักรทมิฬนะ!”
ตู่หมิงฮั่วเผยธาตุแท้ออกมา
ซือหยูหัวเราะ
“ไร้เหตุผลเรอะ!”
“ใช้ขยะที่เจือจางมาแลกกับสมบัติเทพระดับกลางของข้า! แล้วยังบอกว่าข้าได้กำไรน่ะเรอะ!”
ซือหยูหัวเราะอย่างโกรธแค้น
“ตู่หมิงฮั่ว อย่าบังคับให้ข้าต้องลงมือ!”
“ข้าจะนับถึงสาม ออกไปเดี๋ยวนี้ มิเช่นนั้นก็อย่าโทษข้าที่ใช้กำลัง!”
เขาใช้ขยะมาแลกกับสมบัติของซือหยู แล้วเขาก็ยังมีหน้ามาไล่ซือหยูออกไป!
ซือหยูยิ้มอย่างเยือกเย็น
“เจ้าไม่จำเป็นต้องนับ ข้าดีกับตระกูลตู่เกินไปแล้ว! อย่าโทษข้าก็แล้วกัน เจ้าเป็นคนทำให้ข้าต้องลงมือ!”