เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 353
ลู่ฝานก็คำนับให้กับอาจารย์ฮั่วซานเบาๆ แล้วก็รีบเดินไปยังสะพานผ่านทัณฑ์
พอก้าวออกไปก้าวแรก ลู่ฝานก็รู้สึกว่าสายฟ้าเหมือนกับงูตัวน้อยๆ แทรกเข้าไปในร่างกายตนเอง ทำให้เข้ารู้สึกชา
ด้วยสายฟ้าพวกนี้ เกรงว่านักบู๊แดนปราณในจะผ่านไปไม่ได้
“มีวิธีการอะไรอยู่จริงๆ ด้วย”
ลู่ฝานยิ้มเบาๆ แล้วก็เดินไปด้านหน้า
ตอนที่ออกมาจากห้อง ยาแก้สายฟ้าเม็ดหนึ่งก็ถูกเขากลืนลงท้องไปแล้ว แค่สายฟ้าพวกนี้ ทำอะไรเขาไม่ได้หรอก
ฝีเท้าของลู่ฝานนั้นเร็วมาก สายฟ้ารอบๆ ก็โจมตีเขาไม่หยุด ยิ่งเดินเข้าไปลึกขึ้น สายฟ้าก็ยิ่งเยอะ แต่สายฟ้าที่เล็กเหมือนเส้นด้ายพวกนี้ ไม่ได้มีผลกระทบอะไรต่อเขาเลย
อาจารย์ฮั่วซานเห็นดังนั้น ก็ยิ้มพูดเบาๆ “น่าสนใจ น่าสนใจ ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าเป็นศิษย์ที่พวกของอี้ชิงสั่งสอนมา ผมก็นึกว่าเป็นลูกศิษย์ของคณะฟ้าร้องเราเสียแล้ว สายฟ้าของสะพานผ่านทัณฑ์ถึงได้ทำอะไรเขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย เป็นต้นกล้าที่จะฝึกทักษะวิชาบู๊ด้านสายฟ้าจริงๆ”
เหล่านักเรียนของคณะฟ้าร้องทั้งหลาย ก็ยืนอยู่ด้านนอกของสะพานผ่านทัณฑ์ มองดูลู่ฝานเดินไปยังผาเหลยถิงทีละก้าวอย่างเงียบๆ
สายลมจากสี่ทิศก็เริ่มรุนแรงขึ้น ฟ้าดินโดยรอบก็มืดลงไปไม่น้อย
สายฟ้าสีดำที่ไม่ไกลออกไป เป็นเหมือนกับรอยแผลที่พาดผ่านท้องฟ้า น่ากลัวชวนขนลุก
เดินไปเป็นเวลาธูปหนึ่งดอกพอดี ในที่สุดลู่ฝานก็เดินผ่านสะพานผ่านทัณฑ์ไปได้ ตอนนี้บนตัวของเขามีแสงของสายฟ้าระยิบระยับทั้งตัว จากพลังตัวช่วยของยาแก้สายฟ้า ตันเถียนในร่างกายของเขาเต็มเปี่ยมเหลือประมาณ
บนผาเหลยถิง มีหินประหลาดวางไปทั่ว
โดยเฉพาะหินก้อนใหญ่ตรงกลางนั้น มีรูปร่างคล้ายๆ กับค้อนอันใหญ่
แต่ตรงส่วนด้ามจับของค้อนนั้น ก็มีหลัวตานนั่งนิ่งๆ อยู่ตรงนั้น
สายฟ้าสีดำร่วงลงมาข้างตัวเขาไม่หยุด เขาหันหลังให้กับลู่ฝาน แล้วพูดเบาๆ ว่า “ลู่ฝาน รู้ไหม? ที่นัดนายมาประลองฝีมือกันที่นี่ ฉันลังเลอยู่นานมากเลยนะ”
ลู่ฝานยิ้มพูดว่า “สุดท้ายนายก็เลือกที่นี่ไม่ใช่หรือไง? จะพูดเรื่องพวกนี้ทำไมกัน”
สายฟ้าสายหนึ่งแตกออก แฝงไปด้วยแรงระเบิดออกมาด้วย พัดมาทำให้เสื้อของทั้งสองคนปลิว
หลัวตานหันหน้ามา บนหน้าตักของเขามีกระบี่สีม่วงเล่มหนึ่งวางอยู่ ยาวประมาณ1เมตร ใบกระบี่กว้าง2นิ้ว ทุกครั้งที่มีสายฟ้าร่วงลงมา ก็มีแสงสายฟ้าขึ้นมา
สีหน้าที่เคยขาวซีดของหลัวตานนั้น วันนี้ดูเหมือนว่าจะดีขึ้นไม่น้อย
“นายพูดถูก พูดเรื่องพวกนี้ก็ไร้ประโยชน์ แต่ว่าในเมื่อเจ้ามาแล้ว ฉันก็จะบอกนายเสียหน่อย ที่นายกับฉันประลองกันที่นี่ นายไม่มีโอกาสชนะเลยแม้แต่ส่วนเดียว”
ลู่ฝานก็ยิ้มพูดว่า “จะมีหรือไม่มี สู้กันก่อนเดี๋ยวก็รู้ หลัวตาน นายนัดฉันมา คงจะไม่ได้มาพูดเรื่องไร้สาระพวกนี้หรอกนะ”
หลัวตานยิ้มพูดเบาๆ ว่า “นายมีความมั่นใจมาก มั่นใจเหมือนกับฉัน ฉันชอบคู่ต่อสู้แบบนาย แต่ว่าก่อนที่จะสู้กัน ฉันต้องพูดอะไรสองเรื่องก่อน เรื่องที่หนึ่ง นายไล่จางเยว่หานออกไป คนที่ฝึกทักษะวิชาชั่วร้าย แถมยังลักลอบทำร้ายผู้หญิงของฉันอีก ฉันดีใจมาก เรื่องที่สอง เมื่อวานนายก็ยังสู้กับพวกของจินเฟยหยู่อีกแล้ว ฉันได้ยินมาหมดแล้ว รอเราประลองกันเสร็จ เดี๋ยวฉันจะไปสั่งสอนพวกนั้นเสียหน่อย ไปทิ้งร่องรอยอะไรสักอย่างให้พวกนั้นไม่มีวันลืมไปทั้งชีวิต”
ลู่ฝานขมวดคิ้วพูดว่า “นายจะพูดอะไรกันแน่?”
หลัวตานหัวเราะขึ้นมา แล้วค่อยๆ พูดว่า “ที่ฉันจะพูด ก็มีสองเรื่องนี้ พอตอนที่เราประลองกัน ฉันจะต่อให้นายสองกระบวนท่า บวกกับ ตอนที่นายประลองกันกับฉันที่ผาเหลยถิง ฉันได้เปรียบเรื่องสถานที่ ก็จะต่อให้นายอีกกระบวนท่า ดังนั้น ฉันจะต่อให้นายทั้งหมดสามกระบวนท่า”