จางต้าพ่าวไม่กล้าปิดบังอะไร รีบกล่าวว่า: “เถ้าแก่หม่าคนนี้ชื่อหม่าเถิง ตอนนี้เขาอยู่ในบริษัทอสังหาริมทรัพย์หม่าซื่อในอำเภอเมือง……”
“ไป พาฉันไปหามัน!”
พูดคำนี้จบ หยางเฟิงยกจางต้าพ่าวทั้งคนขึ้นมา
จางต้าพ่าวพูดด้วยสีหน้าตะลึงงัน： “เอ่อ แกจะไปหาเถ้าแก่หม่า?”
หยางเฟิงกล่าวด้วยใบหน้าเย็นชา: “ถูกต้อง!นายจะพาฉันไปหาเขา ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่านาย!”
จางต้าพ่าวเปิดปากอยากจะพูด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
หยางเฟิงดุร้ายเช่นนี้ คนเดียวสามารถล้มลูกน้องของตัวเองสิบกว่าคนได้
ขณะนี้ในใจของเขา ทำได้เพียงสวดภาวนาเพื่อหม่าเถิงอย่างเงียบๆแล้ว
ใครให้เขากล้าหาเรื่องคนโหดร้ายอย่างนี้
ดูเหมือนว่าครั้งนี้ร้ายมากกว่าดีแล้ว!
เมื่อเห็นว่าหยางเฟิงกำลังจะไปหาหม่าเถิงจริงๆ เย่เมิ่งเหยียนถามว่า “หยางเฟิง คุณจะไปหาหม่าเถิงเพื่อคิดบัญชีจริงๆเหรอ?”
เย่ไห่ก็ยังเกลี้ยกล่อม: “หยางเฟิงฉันว่าเรื่องนี้ ฉันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เรื่องน้อยดีกว่าเรื่องเยอะ!”
“ใช่ๆ!ในเมื่อเราก็ยังไม่ได้เสียหายอะไร เรื่องนี้ก็ปล่อยอย่างนี้ไปเถอะ”
“หม่าเถิงนี้มีอำนาจมากในอำเภอเมืองของเรา เรียกได้ว่าเป็นเผด็จการ ฉันว่าอย่าทำให้เขาขุ่นเคืองจะดีกว่า!”
“พวกเราได้รับความไม่เป็นธรรมนิดหน่อยไม่เป็นไร แต่ถ้าคุณเกิดเรื่องอะไรขึ้น ในใจของเราก็จะไม่สบาย”
เมื่อเห็นเช่นนี้ ชาวบ้านรอบๆ ก็เริ่มพูดโน้มน้าว
พวกเขาทั้งหมดเป็นชาวบ้านเรียบง่ายและใจดี ไม่อยากเห็นหยางเฟิงมีส่วนเกี่ยวข้องเพราะเรื่องของตัวเอง
ในเมื่อเรื่องนี้ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหยางเฟิงตั้งแต่แรก เขาไม่จำเป็นต้องทนรับภัยที่ไม่ได้ก่อนี้
หยางเฟิงมองดูชาวบ้านทั้งหมดและกล่าวว่า “ในเมื่อ เรื่องนี้ผมได้พบแล้ว ผมจะจัดการเรื่องนี้ให้ถึงที่สุด!พวกคุณไม่ต้องกังวล ผมจะหาความยุติธรรมให้พวกคุณอย่างแน่นอน!”
ได้ยินเช่นนี้
ชาวบ้านของหมู่บ้านตระกูลเย่รู้สึกตื้นตันมาก
เพื่อบังคับให้พวกเขาย้ายออกไป หม่าเถิงคือทำทุกอย่างที่ทำได้
นอกจากจะปล่อยให้จางต้าพ่าวข่มขู่พวกเขาแล้ว ยังตัดไฟตัดน้ำ ไม่อยากให้ทุกคนอยู่ต่อไปได้จริงๆ!
ถ้าไม่ใช่เพราะหยางเฟิงออกมือในครั้งนี้ เกรงว่าจางต้าพ่าวจะพาคนไป ใช้รถไถถล่มบ้านของทุกคนแน่นอน
เย่หลงเดินขึ้นไป จับมือหยางเฟิงและกล่าวว่า “เด็กดี ฉันในนามของชาวบ้านทั้งหมดในหมู่บ้านตระกูลเย่ ขอแสดงความขอบคุณต่อเธอ”
หยางเฟิงยิ้มและกล่าวว่า “ปู่น้อย ผมก็เป็นคนของหมู่บ้านตระกูลเย่ เรื่องนี้ผมก็มีส่วนด้วย!”
เย่หลงไม่รู้จะพูดอะไรดีแล้ว
แม้ว่า หยางเฟิงจะเป็นลูกเขยของเย่ไห่ แต่ความสัมพันธ์ของเขากับหมู่บ้านตระกูลเย่ก็ห่างออกไป
ในเมื่อเขาจะจัดการเรื่องนี้ แสดงให้เห็นว่าหยางเฟิงเป็นคนที่เกลียดชังคนราวกับเป็นศัตรู
หยางเฟิงไม่พูดไร้สาระใดๆ พาจางต้าพ่าวไปยังอำเภอเมืองโดยตรง ไปคิดบัญชีกับหม่าเถิง!
……
อำเภอเมืองที่ห่างจากหมู่บ้านตระกูลเย่ประมาณยี่สิบไมล์
บริษัทอสังหาริมทรัพย์หม่าซื่อ เรียกได้ว่าที่อำเภอเมืองไม่มีใครไม่รู้จัก
โดยเฉพาะหม่าเถิง เป็นเผด็จการในอำเภอเมือง!
แค่เพียงสถานที่ที่เข้าตาเขา งั้นไม่ว่าใช้วิธีการไหนก็โดนรื้อถอน
ดังนั้นในเวลาเพียงไม่กี่ปี
หม่าเถิงใช้วิธีที่แข็งกร้าวนี้ กลายเป็นอภิมหาเศรษฐีของอำเภอเมือง
เพราะหม่าเถิงเลี้ยงมืออันธพาลไว้นับร้อยคน เพราะงั้นคนในท้องถิ่นโกรธไม่กล้าพูด
ใครก็ตามที่ทำคนของหม่าเถิงขุ่นเคือง ไม่ตายก็บาดเจ็บ
ขณะนี้
บริษัทอสังหาริมทรัพย์หม่าซื่อ ในสำนักงานของประธาน กำลังส่งเสียงให้คนหน้าดำหน้าแดงออกมา
พนักงานที่ผ่านไปมาล้วนเร่งความเร็ว ไม่กล้าก้าวเข้าไปง่ายๆ
หลังจากนั้น เสียงคำรามดังสูง ที่ให้คนหน้าดำหน้าแดงก็หยุดลงในที่สุด
หม่าเถิง ปีนี้เพิ่งอายุประมาณสามสี่สิบปี
แต่ว่าหน้าตาอ้วนเห็นตัว ทั้งตัวเต็มไปด้วยไขมัน
เขาคลานลุกขึ้น สวมเสื้อให้เรียบร้อย นั่งบนโซฟาแล้วจุดบุหรี่ สีหน้าท่าทางดูพึงพอใจ