ตอนที่ 262 งานบอลวันคริสต์มาส (3)
อันซย่าซย่าสังหรณ์ใจว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น เธอกัดริมฝีปาก
บ้าจริง เธอพลาดเพราะความหุนหันพลันแล่นของตัวเองซะได้!
ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่คิดว่าเจี่ยนซินเอ๋อร์จะกล้าขนาดนี้ตอนกลางวันแสกๆ!
“อันซย่าซย่า ชีวิตเธอดีจังเลยเนอะช่วงนี้” เจี่ยนซินเอ๋อร์ดึงผมของเธอ ก่อนตะคอก “เธอกล้าดียังไงถึงเข้าใกล้เซิ่งอี่เจ๋อ! แถมนายน้อยฉียังมาเกี่ยวพันกับเธออีก! สวยแต่ไร้สมอง!”
“นังบ้า!” อันซย่าซย่าดีดดิ้น แต่ทว่าติงอีอีผลักเธอจนเธอล้มลงไปกับพื้น
หลังของเธอไปกระแทกเข้ากับราวสำหรับแขวนเสื้อผ้าที่อยู่ด้านหลัง น้ำตาเกือบนองหน้าของเธอด้วยความเจ็บปวด
“คราวที่แล้วชอบไหมล่ะที่ตัวเปียกในห้องน้ำหญิง คราวนี้เป็นอะไรดี” ติงอีอีฉีกยิ้มกว้างเสียจนไขมันบนใบหน้าของเธอบีบเข้าด้วย เธอขยับเข้าไปใกล้อันซย่าซย่า
อันซย่าซย่ากัดฟัน “พวกเธอเองเหรอที่เป็นคนทำ”
คราวที่แล้วเธอถูกขังไว้ในห้องน้ำ ก่อนที่จะมีถังใส่น้ำเย็นเจี๊ยบเทลงมารดหัวของเธอ น่าอายมากๆ!
“อืม” ติงอีอีพ่นลมหายใจ “ถ้าเป็นพวกเราแล้วจะทำไม พี่ชายเธอทำอะไรพวกเราไมได้หรอก เธอมีหลักฐานไหมล่ะว่าพวกเราทำ เขาจะฟ้องเราข้อหาอะไร”
อันซย่าซย่ากำหมัดอย่างโกรธเกรี้ยว “ทำแบบนี้ทำไม ฉันไปทำอะไรให้”
“เธอเป็นใครถึงมาคบเซิ่งอี่เจ๋อ” เจี่ยนซินเอ๋อร์จับหน้าเธอให้เงยขึ้น “เขาเห็นอะไรดีในตัวเธอ ทำไมเขาปฏิบัติกับเธอแปลกไป ถ้าเขาจะชอบใคร ก็ต้องเป็นฉันนี่!”
อันซย่าซย่ารู้สึกได้ว่ากระเพาะของเธอบิด เมื่อเธอเห็นสีหน้าคับแค้นของเจี่ยนซินเอ๋อร์
แค่ทำหน้าแบบนั้น เซิ่งอี่เจ๋อก็ไม่สนแล้ว โอเคไหม
“แล้วยังนายน้อยฉีอีก! เขาปกป้องเธอ!” ก้อนไขมันทั่วร่างของติงอีอีเคลื่อนไปมา ขณะที่ตัวเธอสั่นด้วยความโกรธ “ฉันชอบเขาและเขาเป็นของฉัน เธอไม่รู้เหรอไง”
อันซย่าซย่าพูดไม่ออก ถ้าให้ตอบตรงๆ เธอก็ไม่รู้จริงๆ!
อย่างไรก็ตาม เธอฉลาดพอที่จะไม่พูดอะไร เธอมีคนเดียว ส่วนพวกมันมีตั้งสี่คน ถ้าเธอทำอะไรบุ่มบ่าม คงไม่ดีเป็นแน่
หลีชั่นซิงเยาะเย้ย “สั่งสอนเธอแล้วออกไปจากที่นี่กันดีกว่า”
หญิงสาวคนอื่นๆ พยักหน้าซ้ำๆ “ใช่ๆ สั่งสอนเธอซะ!”
อันซย่าซย่าเงยหน้าขึ้นมาและเห็นหลิวย่วนย่วน เพื่อนร่วมห้องจอมสอพลอ
เมื่อเห็นสายตาของอันซย่าซย่า หลิวย่วนย่วนผงะ ก่อนที่จะเสนอแผนการชั่วร้าย
“ขังเธอไว้ในนี้แล้วไปกันเถอะ! ตอนบ่ายไม่มีคาบพละแล้ว ไม่มีใครมาเจอเธอหรอก เธอหนีไปไหนไม่ได้แน่!”
“ความคิดดี! ไปกันเถอะ!” ทั้งสี่คนมองหน้ากัน ก่อนจะออกจากห้องไป อันซย่าซย่ารีบลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งตามไป แต่ทว่าติงอีอีผลักเธอ
ประตูถูกล็อกอย่างไร้ความปรานี
“เฮ้! ปล่อยฉันออกไปนะ!” อันซย่าซย่ากระหน่ำทุบประตูด้วยแรงทั้งหมดที่เธอมี แต่เธอได้ยินเพียงแค่เสียงคนคุยกันที่ค่อยๆ ห่างออกไป
“คาบต่อไปเป็นคาบภาษาอังกฤษ เมื่อคืนคุณครูคงทะเลาะกับสามีมาอีกแน่ อันซย่าซย่าจะต้องตายแน่ๆ ที่โดดเรียน!”
“เหอะๆ เธอโดนแน่!”
“เราไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ แบบนี้แน่ ถ้าพี่ชายของเธอไม่เป็นทนาย!”
อันซย่าซย่าค่อยๆ นั่งลงพิงประตูอย่างสิ้นหวัง คุณครูสอนภาษาอังกฤษเป็นคุณครูที่ดุที่สุดในโรงเรียนเลย เธอต้องโดนฆ่าแน่ๆ ถ้าเธอไปเรียนสาย!
โทรศัพท์ของเธอก็แบตหมดและไม่มีใครมาที่ห้องพักแล้วด้วย เธอท้อแท้
เธอพิงประตู โยนทิ้งซึ่งทุกความหวัง แต่ไม่กี่นาทีถัดมา อันซย่าซย่าลองพยายามอีกครั้งหนึ่ง “มีใครอยู่ข้างนอกไหม ใครก็ได้”
เธอไม่ได้คาดหวังมากนัก แต่ทว่ามีเสียงของใครคนหนึ่งดังมาจากอีกฝั่ง เสียงนั้นราวกับเสียงเทพผู้พิทักษ์สำหรับเธอ…
“มีคนอยู่ในห้องพักเหรอ”
ตอนที่ 263 งานบอลวันคริสต์มาส (4)
เสียงนั้นช่างอ่อนโยนราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ มันแทบจะทำให้อันซย่าซย่าน้ำตาเอ่อรื้น
เธอทุบประตู “ฉันอยู่นี่! ช่วยที!”
ประตูเปิดออกและเธอพบกับเหอจยาอวี๋รูปหล่อพร้อมสีหน้าอบอุ่น
เขาประหลาดใจที่พบเธอ “ซย่าซย่า ทำไมเธอถูกขังไว้ในนี่ล่ะ”
อันซย่าซย่าสะอื้น เธอไม่รู้จะอธิบายยังไงดี
โชคดีที่เหอจยาอวี๋ไม่ใช่พวกขี้ตื๊อเท่าไหร่นัก เขาเพียงยิ้มให้เธออย่างสุภาพ “กลับห้องเรียนได้แล้ว จะคาบต่อไปแล้วนี่”
อันซย่าซย่าพยักหน้า ก่อนยิ้มให้เขาอย่างดีใจ แต่บางอย่างทำให้เธอฉุกคิดและถามออกไป “ทำไมนายมาอยู่ที่นี่ล่ะ”
“ฉันกำลังจะเอาอุปกรณ์กีฬาไปคืนให้พวกกรรมการน่ะ แล้วก็ได้ยินเสียงเธอร้องขอความช่วยเหลือ” เหอจยาอวี๋อธิบาย
“ขอบคุณนะ…แล้วก็นายอย่าบอกเซิ่งอี่เจ๋อได้ไหม ขอร้องล่ะ”
“ทำไม” เหอจยาอวี๋แปลกใจ
อันซย่าซย่าบีบมือสองข้างของเธอเข้าด้วยกัน “ฉันพึ่งเขาทุกเรื่องไม่ได้ ฉันต้องจัดการด้วยตัวของฉันเองบ้าง”
ใจของเธอยังคงเต้นระรัวด้วยความกังวลและไม่สบายใจเมื่อนึกถึงเซิ่งอี่เจ๋อ ถึงแม้เธอจะรู้ว่าเขานั้นรักเธออย่างสุดซึ้งเพียงใด ลึกๆ ลงไปในใจของเธอแล้ว เธอก็ไม่อาจกำจัดความรู้สึกต้อยต่ำกว่าได้เลย
ความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่สมดุลตั้งแต่แรกเริ่ม
เธอไม่อยากให้เซิ่งอี่เจ๋อต้องมาเผชิญปัญหาไปมากกว่านี้
เหอจยาอวี๋เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าให้เธอ “ก็ได้ แต่ถ้าเธอแก้ปัญหาเองไม่ไหว มาหาฉันได้ตลอดเลยนะ”
“ขอบคุณนะ”
“ไม่เป็นไร”
ทั้งสองจบบทสนทนาอันแสนสุภาพอ่อนโยนลงไว้ตรงนั้นและกลับไปที่ห้องเรียน คุณครูภาษาอังกฤษกำลังยืนอยู่บนแท่นโพเดียม
ผมของเธอรกรุงรังและเธอกำลังจะดุนักเรียนสองคนที่เพิ่งเข้ามา แต่ทว่าเสียงกริ่งดังขึ้นซะก่อน อันซย่าซย่ารีบกลับไปนั่งที่ของเธอ คุณครูผมรุงรังมองมาที่เธอ ก่อนจะเริ่มสอน
เจี่ยนซินเอ๋อร์ไม่พอใจที่เห็นเธอกลับมาโดยไม่มีรอยขีดข่วน
นังนั่น! ใครเป็นคนช่วยเธอ!
–
ตอนที่เธอถึงบ้าน อันซย่าซย่าเห็นว่าป่าป๊าอันจัดต้นคริสต์มาสที่มีกล่องของขวัญเล็กๆ หลายกล่องห้อยลงมาจากต้น กล่องพวกนั้นสำหรับลูกค้าที่มาใช้บริการ
“โห…ป๊าสุดยอดไปเลย” อันซย่าซย่าทึ่ง
ป่าป๊าอันยิ้มและยกกล่องสีชมพูขึ้นมาจากด้านหลังบาร์ “นี่ของหนู สุขสันต์วันคริสต์มาส”
“อ๊าาา! ขอบคุณค่ะ!”
อ๊ายยย พ่อของเธอเป็นพ่อที่ฉลาด หล่อ แล้วก็อ่อนโยนที่สุดในโลกเลย!
ระหว่างรับประทานอาหารค่ำ ป่าป๊าอันนำของขวัญที่เขาเตรียมไว้สำหรับคนอื่นๆ ออกมา
ทุกคนดีใจมากและของขวัญเหล่านั้นก็นำมาซึ่งรอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขา
อันซย่าซย่ากำลังสวาปามอาหารในชาม ในขณะที่เซิ่งอี่เจ๋อลูบหลังของเธอ เขาเตือนเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ช้าหน่อย เดี๋ยวติดคอนะ”
“โอ้…”
“ฉันซื้อของขวัญมาให้เธอด้วยนะ วางไว้ในห้องเธอแน่ะ” เซิ่งอี่เจ๋อกระซิบ จากนั้นค่อยๆ กลับไปกินอาหารต่อ
อันซย่าซย่ากะพริบตา จากนั้นรีบกินอาหารให้หมดเพื่อที่เธอจะได้กลับไปที่ห้องของเธอ
การได้รับของขวัญเป็นสิ่งที่มีความสุขที่สุดในโลก~
ข้างๆ เตียงของเธอมีกล่องของขวัญสีดำผูกโบสวยงาม
อันซย่าซย่าค่อยๆ เปิดกล่องออกและมองของข้างในด้วยความตะลึง
ข้างในมีชุดเดรสสีฟ้าน้ำทะเลที่สวยงามและมีลวดลายประณีตบรรจง มันช่างงดงามเหลือเกิน
อันซย่าซย่าหยิบชุดขึ้นมาและพลิกไปมาเพื่อชื่นชม เธอตกหลุมรักมันทันที
เธอวิ่งออกไปจากห้องพร้อมชุดเดรสในอ้อมแขนและชนเข้ากับเซิ่งอี่เจ๋ออย่างจัง เขากำลังเอากระเป๋าเรียนมาให้เธอ
“เซิ่งอี่เจ๋อ ซื้อให้ฉันเหรอ” อันซย่าซย่าดีใจ
เซิ่งอี่เจ๋อยิ้มและผายมือเป็นท่าทางเชิญชวน “คุณอันครับ ไปงานบอลกับผมไหมครับ”