ตอนที่ 92 : ใครมันบอกให้หยุด!”
ซูเสี่ยวเพิ่งลุกออกจากตัวของเจียงเฉินก่อนจะออกไปนั่งข้างๆอย่างโดยดีแล้วเริ่มอธบายให้หลันหน่วนหยานฟัง
“หน่วนหน่วน มันเป็นแบบนี้”
ซูเสี่ยวเมิ่งไม่คิดจะปิดบัง เธอบอกหลันหน่วนหยานเกี่ยวกับสิ่งที่เธอพยายามทํา
ตั้งแต่การพยายามครั้งแรกที่ล้มเหลว
ลองใหม่อีกครั้งแล้วก็ล้มเหลวอีกครั้ง
ก่อนจะลองใหม่แล้วก็ล้มเหลวเหมือนเดิม!
จนในที่สุด เธอก็โมโหจนคุมตัวเองไม่อยู่แล้วก็มาสู้กับเจียงเฉิน
จนกระทั่งหลันหน่วนหยานเดินมาเห็น
ซูเสี่ยวเมิ่งพูดออกมาด้วยความน่าสงสาร “หน่วนหน่วน ให้อภัยฉันเถอนะ ฉันทําไปก็เพื่อเธอทั้งนั้น เพื่อมิตรภาพระหว่างพี่น้องของเรา!”
หลันหน่วนหยานที่ได้ยินก็ยิ้มออกมา “เขาก็แค่หลอกเท่านั้น- จริงๆแล้วเจียงเฉินนะเขาเป็นคนดีมาก และเขาก็ยังรวยมากด้วย”
“หะ?”
ซูเสี่ยวเมิ่งตะลึง “ไม่ใช่ว่าเขาบอกว่าตัวเองเป็นคนขับรถหรอ?”
หลันหน่วนหยานยิ้ม “เจียงเฉินก็แค่พูดติดตลกก็เท่านั้น เมิ่งเมิ่ง ไม่ต้องไปคิดมากหรอก”
ซูเสี่ยวเมิ่งรู้สึกหดหู่
ก็มันช่วยไม่ได้นี่ ตอนนั้นฉันควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้ว
ไม่สิ!
ฉันก็อยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขาอยู่แล้วไม่ใช่หรอ?
เพราะฉะนั้นซักวันหนึ่งฉันจะต้องเอาชนะเขาให้ได้!
“โอเค โอเคงั้นฉันไปหาความสุขที่อื่นก่อนละกัน!”
ซูเสี่ยวเมิ่งโบกมือของเธอก่อนจะตัดสินใจไปเดินรอบๆบาร์เพื่อผ่อนคลาย
“เมิ่งเมิง ระวังตัวด้วยล่ะแล้วก็อย่าไปนานนะ”
หลันหน่วนหยานพูดออกไปพร้อมกับคล้องแขนของเจียงเฉินแล้วพากันกลับเข้าไปยังห้องส่วนตัวด้วยกัน
หลันหน่วนหยานกับเจียงเฉินกําลังนั่งมองหน้ากันและกัน โดยที่ตัวของหลันหน่วนหยานนั้นกําลังนั่งบนตักของเจียงเฉินแล้วเธอก็เอาแขนของเธอไปโอบรอบคอของเขาไว้
ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยนเธอพูดออกมาด้วยเสียงนุ่มๆ “เจียงเฉิน ฉันขอจูบหน่อยนะ”
เจียงเฉินกอดเธอแน่นขึ้นกว่าและแน่นขึ้นอีกและริมฝีปากอุ่นๆของทั้งสองก็ค่อยๆสัมผัสกัน
หลันหน่วนหยานในตอนนี้อยู่ภายใต้อ้อมแขนของเจียงเฉินโดยสมบูรณ์ บนใบหน้าของเธอนั้นก็ปรากฏรอยแดงๆ จากความเขินอายขึ้นมาบนแก้มทั้งสองข้าง
ทั้งคู่รู้สึกราวกับว่าพวกเขานั้นกําลังอยู่บนสวรรค์ที่อยู่บนโลกมนุษย์
คาขู่ยาวสวยของเธอถูกเพยออกมาจากกระโปรงของเธอที่กําลังรุ่นขึ้นเรื่อยๆ แน่นอนว่าของของเธอนั้นต้องได้รับการดูแลมาไม่น้อยเลยจึงทําให้พวกมันนั้นทั้งขาวและเรียบเนียนได้ขนาดนี้
มือของเจียงเฉินในตอนนี้ก็กําลังถูไปมาบนต้นขาของเธอ มันให้ความรู้สึกที่นุ่มมากทีเดียว
“อืม ไม่”
หลันหน่วนหยานถอนตัวออกมาจากการจูบ “เจียงเฉิน ญาติของฉันยังอยู่ที่นี่นะ”
มือของเจียงเฉินหยุด
ทั้งสองอ้อยอิ่งอยู่แบบนั้นอยู่ซักพัก เจียงเฉินก็ตระหนักว่าเธอนั้นยังไม่อยากให้เขาเดินหน้าต่อ
นางฟ้าตัวน้อยคนนี้จะร้ายกาจเกินไปแล้ว!
เขากอดเธอก่อนจะหยิบแก้วน้ําเย็นๆขึ้นมาดื่มเพื่อทําให้ตัวเองใจเย็นลง
หลันหน่วนหยานมองท่าทางตลกๆของเจียงเฉินเผยดวงตาของเธอที่โค้งราวกับจันทร์เสี้ยวและรอยยิ้มของเธอที่ราวกับดอกไม้
ในเวลานี้เอง
ซูเสี่ยวเมิ่งก็เดินเล่นอยู่รอบๆบาร์ หลังจากที่เธอได้เจอกับเจียงเฉินก็พบว่าพวกผู้ชายนั้นก็แย่เหมือนๆกันหมด
แถมดูเหมือนว่าจะแย่กว่าเจียงเฉินด้วยซ้ํา!
ด้วยความมีเสน่ห์ของเธอและร่างกายที่เร่าร้อนที่มาพร้อมกับขาคู่เรียวยาว เธอนั้นก็ดึงดูดสายตาของลูกค้าในร้านไว้ไม่น้อยเลย และในตอนนี้เธอนั้นก็กลายเป็นจุดเด่นภายในบาร์ไปในทันที
และในเวลานี้เอง ก็มีผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ในบาร์กําลังแอบจ้องมองเธออยู่
เขาคือหวงซาน ลูกชายของเจ้าของบาร์แห่งนี้ เขานั้นเป็นพวกคนรวยรุ่นที่สอง อายุปรมาณ 30 หน้าตาอยู่ระดับกลางๆมีผมสีเหลือง!
หวงซานถือแก้วไวน์สีแดงและเดินเข้าไปหาซูเสี่ยวเมิ่ง ก่อนจะแสดงความเป็นสุภาพบุรุษออกมาแล้วพูดว่า “คนสวย คุณสวยมากจริงๆ ผมเพิ่งจะแพ้พนันกับเพื่อนไป ผมเลย ต้องมามอบไวน์แก้วนี้ให้คุณดื่ม คุณจะพอช่วยผมหน่อยได้ไหม? คงไม่มากไปใช่ไหมครับ?”
ซูเสี่ยวเมิ่งมองไปที่เขาด้วยความดูถูก “อยากจะจีบฉันหรอ? ช่วยหันกลับไปแล้วไปส่องกระจกก่อนนะ นายหล่อไม่ได้ครึ่งหนึ่งของตาเจียงเฉินด้วยซ้ํา ฉันล่ะอายแทนจริงๆที่คนหน้าเกลียดแบบนายเข้ามาจีบผู้หญิงเขาแบบนี้!”
ได้ยินแบบนี้ ปากของหวงซานก็ถึงกับต้องบิดเบี้ยว
เขานั้นเพิ่งจะโม้ต่อหน้าเพื่อนของเขาไว้ว่าเขานั้นจะต้องได้คุยกับเธอคนนี้ แต่ตอนนี้เขากลับโดนอีกฝ่ายปฏิเสธเอาแบบดื้อๆซะงั้น?
เสียหน้ามาก!
เขาเริ่มโมโหขึ้นมาทันทีก่อนจะชี้ไปที่ซูเสี่ยวเมิ่ง “สาวน้อย เธอกล้าพูดอีกรอบไหม!”
ซูเสี่ยวเมิ่งพูดออกไปพร้อมกับหันหลังกลับ “ฉันบอกว่า นายดูน่าเกลียดไง น่าเกลียด น่าเกลียด น่าเกลียด เข้าใจรึยัง?”
ซูเสี่ยวเมิ่งนั้นเป็นคนประเภทที่ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น และบอดี้การ์ดของเธอนั้นก็รอเธออยู่ข้างนอกดังนั้นแน่นอนว่าเธอนั้นมั่นใจในตัวเองมาก!
เพื่อนสามคนของหวงซานหัวเราะเยาะหวงซานกันอย่างสนุกสนาน
“พี่ซานล้มเหลวแล้ว แม้แต่ผู้หญิงแบบนี้ยังรับมือไม่ได้”
“แค่ 5 ประโยคเองนะ? แถมแต่ละประโยคยังสั้นด้วย!”
หวงซานโกรธใบหน้าของเขาแดง…เขายื่นมืออกไปคว้าซูเสี่ยวเมิงทันที “แกยัย-ระหรี่น่ารังเกียจ เหล้างานเลี้ยงมีไม่กิน อยากกินเหล้าจากนรกนั้นสินะ!”
“กรี๊ด– อย่ามายุ่งกับฉันนะ!”
ซูเสี่ยวหลงตกใจจนหน้าซีด เธอดึงตัวเองออกมา เธอไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะทําอะไรแบบนี้อย่างกระทันหัน!
หวงซานกางแขนออกก่อนจะก้าวออกไปข้างหน้าที่ละก้าว “ไม่ให้ยุ่งงั้นหรอ? ฉันหวงซานอยากจะยุ่งตรงไหนก็ได้ เพราะบาร์นี้มันเป็นของฉัน! ฉันจะไปไหนมาไหนก็ได้!”
ซูเสี่ยวเมิ่งตระหนกก่อนจะวิ่งหนีออกไป
“ปึง–
เธอชนเข้ากับแขนของเจียงเฉิน
มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญเพราะหลันหน่วนหยานและเจียงเฉินนั้นตั้งใจเดินออกมาหาเธอ
“เจียงเฉิน! นายนี่เอง เยี่ยมไปเลย”
ซูเสี่ยวเมิ่งชี้ไปที่หวงซานอย่างรวดเร็ว “ไอ้โรคจิตคนนั้น มันจะลวนลามฉัน!”
“ฉันเห็นแล้ว”
เจียงเฉินพยักหน้าก่อนจะกัดกล้วนในมือของเขา
ซูเสี่ยวเมิงแอบบ่นอยู่ในใจ นี่มันเวลาอะไรกัน เขายังมีอารมณ์กินกล้วเล่นแบบนี้อีกหรอ?
หวงซานเดินเข้าหาเจียงเฉินก่อนจะมาที่เจียงเฉินด้วยความโกรธ “ไอ้ตัวเหม็น! หลบออกไป! อย่ามายุ่ง!”
เจียงเฉินพูดกลับอย่างขําๆ “นายป่วยรียังไง? เรื่องของเพื่อนฉันทําไมจะยุ่งไม่ได้?”
หวงซานพ่นคําหยาบคายออกมา ตาของเขาเบิกโพลนออกมา “แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? แกกล้าหยุดฉันหรอ?!”
เขาเชื่อว่าเมื่อถ้าเขาพูดถึงเบื้องหลังของเขาออกไป อีกฝ่า ยคงต้องกลัวแน่ๆ!
และอาจจะกลัวจนถึงขั้นต้องราดออกมา
แต่….
เจียงเฉินพูดออกมาอย่างใจเย็น “ฉันรู้ เพื่อนของฉันก็แค่บอกว่านายมันพวกโรคจิตเท่านั้นเอง”
“แก!”
หวงซานโดนเจียงเฉินกวนใส่จนสมองแทบจะระเบิด เส้นเลือดบนใบหน้าของเขาเต้นตุบๆด้วยความโกรธ “แก แส่หาเรื่องตายงั้นสินะ!”
หวงซานวิ่งเข้าหาเขาพร้อมกับจ้างหมดออกมา ในเวลานี้เองเจียงเฉินก็ได้นั้นก็ได้คาดการ์เอาไว้แล้วดังนั้นเขาจึงโยนเปลือกกล้วยลงบนพื้นหวงซานที่เห็นก็หยุดไม่ทันเขาเหยีบลงบนเปลือกกล้วยอย่างแม่นยํา!
ก่อนจะลื่นไปในทันที
“ฟิ้ว-ปึง”
หวงซานลงไปนอนกองบนพื้นพร้อมกับใบหน้าที่ราวกับว่าเขาไปกินอึหมามา
“อ้ากะ”
หวงซานเช็ดไปที่คางของเขาที่มีเลือดไหลออกมาเต็มไปหมด!
“แกได้เลยแก!”
หวงซานฝืนความปวดแล้วลุกขึ้นมาก่อนจะตะโกนออกไป “มาที่นี่กันให้หมด! มาจับมันไว้!”
สิ้นเสียง ทั้งบาร์ดอกกุหลาบก็เต็มไปด้วยความวุ่นวาย ทันที!
ทั้งยาม ทั้งพนักงานทั้งคนที่กําลังดูอยู่ต่างวิ่งกันเข้ามา!
ไม่นานเจียงเฉินก็ถูกล้อม!
หวงซานรับผ้ากอซมาจากพนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งเพื่อหยุดเลือดก่อนก่อนจะพูดออกมาด้วยความโหดเหี้ยม “ฟังฉัน จัดการมันเดี๋ยวนี้”
“หยุด!!”
ทันใดนั้นเสียงตะโกนให้หยุดก็ดังขึ้นมา
หวงซานอยากจะสาบแช่งคนที่ตะโกนออกมา “ใครมันบอกให้หยุด!”
ในเวลานี้เอง ก็มีคนๆหนึ่งวิ่งเข้ามาด้วยความหวดกลัว “พี่ซาน พี่เล่นกับคนๆนี้ไม่ได้! เล่นไม่ได้เด็ดขาด!”
หวงซานตกตะลึง “ทําไม? นี่มันที่ของฉัน มันเป็นคนนอก ทําไมฉันจะเล่นงานมันไม่ได้?”
“โอ้ยยยย!”
ชายคนนั้นทั้งหัวเสียทั้งกระวนกระวาย “เขาคือเจ้าของบาร์เทียนฉุ่ แล้วก็เป็นเจ้าของบาร์เทียนเฉิน! มือของเขาคนเดียวก็พอปกคลุมท้องฟ้าแล้ว!”
“อะไรนะ?!”
หวงซานตกตะลึงทันที
กลายเป็นว่าเป็นเขา?
เขาคือบอสผู้ลึกลับที่ทําลายบาร์กาแล็กซี่โดยใช้เวลาแค่ข้ามคืนงั้นหรอ?
ซูด–
เขาลึกลับเกินไป ฉันจะไปสู้กับเขาได้ยังไง?
แล้วเขาก็เพิ่งพูดออกไปว่าจะฆ่าอีกฝ่าย! นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาวิ่งเข้าหาความตัวด้วยตัวเองหรอ?