<คุณได้เรียนรู้ใบมีดแห่งสายลม>
<ใบมีดแห่งสายลม>
<อันดับ: มนุษย์>
<ระดับความเชี่ยวชาญ: 1>
<คำอธิบาย: เรียกใบมีดแห่งสายลมที่สามารถโจมตีศัตรูจากระยะไกล ต้องใช้อย่างน้อย 500 ฉี เพื่อเปิดใช้งาน>
“เย้! ในที่สุดข้าก็เรียนรู้มันได้ซะที!” หยูรู่ร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นหลังจากเห็นการแจ้งเตือน เธอรู้สึกโล่งใจที่เธอไม่ต้องเสียเวลากับมันอีกต่อไป
“ข้าเหลือเวลาอีกเท่าไหร่ในห้องนี้” หยูรู่หันไปมองนาฬิกาจับเวลาข้างประตู
“เหลืออีก 10 นาที?!” ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจหลังจากเห็นว่าเธอต้องใช้เวลาเกือบ 10 ชั่วโมงในการเรียนรู้เทคนิคระดับมนุษย์เพียงทักษะเดียว
“ข้าเทียบไม่ได้กับพี่เทียนที่สามารถเรียนรู้เทคนิคต่างๆได้ง่ายเหมือนการหายใจ” เธอถอนหายใจเสียงดัง
หลังจากเก็บเทคนิคใบมีดแห่งสายลมไว้ในกระเป๋าเก็บของเธอแล้ว หยูรู่ก็ออกไปเคาะประตูห้องหยวน แต่ที่น่าแปลกใจคือเขาออกไปรอเธออยู่ข้างนอกแล้ว
“พี่…พี่ออกมาเมื่อไหร่ หนูไม่ได้ทำให้พี่รอนานใช่มั้ย?” เธอถามเขา
“ไม่พี่เพิ่งออกมา” เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม
“แล้วเป็นยังไงบ้าง เธฮสามารถเรียนรู้เทคนิคนั่นได้มั้ย?”
“อุ๊บ!” หยูรู่พยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่สดใส
“หนูเกือบจะไม่สามารถเรียนรู้มันได้ใน 10 ชั่วโมงนั้น!”
“ยินดีด้วยนะหยูรู่” หยวนกล่าว
“หนูไม่มีอะไรเทียบได้กับพี่ชายเลย” หยูรู่ส่ายหัวของเธอ
“นั่นไม่เป็นความจริงเลย” เขากล่าว
“พี่ไม่จำเป็นต้องพยายามปลอบหนูเลยพี่ชาย หนูรู้ดีถึงความแตกต่างระหว่างพรสวรรค์ของเรามาหลายปีแล้ว นี่ไม่ใช่เรื่องใหม่สักหน่อย” หยูรู่กล่าวและเธอก็พูดต่อ
“ยังไงก็ตามตอนนี้หนูได้เรียนรู้เทคนิคใหม่แล้วหนูต้องการจะลองใช้มัน เราไปล่ามอนสเตอร์กันเถอะ!”
หยวนพยักหน้า
“โอเคเลย แล้วอยากไปไหน”
“ทุกที่ที่มีมอนสเตอร์ระดับต่ำ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระดับผู้ฝึกวิญญาณระดับแรกถึงระดับสอง” เธอกล่าว
“มีมอนสเตอร์มากมายที่อยู่ต่ำกว่าผู้ฝึกหัดวิญญาณระดับ3 ซึ่งอยู่ห่างจากเมืองนี้ไปไม่กี่ไมล์” เสี่ยวฮัวกล่าว
“เยี่ยม! งั้นไปกันเลย!” หยูรู่กล่าว
พวกเขาเดินลงไปชั้นล่าง และคืนกุญแจให้กับพนักงานต้อนรับก่อนออกจากอาคาร
เมื่อพวกเขาออกไปข้างนอกหยวนก็ดึงดาบบินของเขาออกมา และกระโดดขึ้นไปบนมันโดยมี หยูรู่อยู่ในอ้อมแขนของเขา
ไม่กี่นาทีต่อมาพวกเขาก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า และบินต่อไปอีกสองสามนาทีจนกระทั่งพวกเขาอยู่ห่างจากเมืองแห่งธรรมชาติ ไปสองสามไมล์
“มีมอนสเตอร์ฝึกหัดวิญญาณระดับแรก 2-3 ตัวอยู่ด้านล่างพวกเรา” เสี่ยวฮัวพูดกับพวกเขา
“โอ้! ข้าต้องการที่จะต่อสู้กับพวกมัน!” หยูรู่กล่าว
เสี่ยวฮัวพยักหน้าและพวกเขาก็ลงไปที่พื้นในเวลาต่อมา
“มันอยู่ที่ไหน?” หยูรู่ถามหลังจากที่พวกเขาลงจอด
“200 เมตรทางนั้น” เสี่ยวฮัวชี้ไปทางทิศใต้
“โอเคเลย!”
หยูรู่เดินไปในทิศทางนั้นด้วยความตื่นเต้น เห็นได้ชัดว่าเธออยากที่จะลองใช้ทักษะใหม่ของเธอ
“ช้าลงหน่อยก็ได้หยูรู่ มอนสเตอร์ไม่หนีไปไหนหรอก” หยวนพูดกับเธอด้วยรอยยิ้มหลังจากที่เห็นเธอตื่นเต้น
ไม่กี่อึดใจต่อมา หยูรู่ก็สามารถมองเห็นมอนสเตอร์ในที่สุด มันเป็นสุนัขจิ้งจอกตัวใหญ่เล็กที่มีขนสีส้มและดวงตาสีแดง
“นั่นคือจิ้งจอกตาแดงพวกมันว่องไว แต่อ่อนแอ ถ้าเจ้าไม่โจมตีมันด้วยการโจมตีครั้งแรก เจ้าจะไม่มีโอกาสที่สองเพราะมันจะหนีไปได้” เสี่ยวฮัวพูดด้วยเสียงต่ำ
หยูรู่พยักหน้าและเรียกพัดทอวิญญาณของเธอ
หลังจากหายใจเข้าลึก ๆ เธอก็รวบรวมพลังทางจิตวิญญาณของเธอก่อนที่จะโบกมือให้พัดของเธอในเวลาต่อมา
“ใบมีดแห่งสายลม!”
ทันใดนั้นส่วนโค้งของลมที่คล้ายกับการโจมตีด้วยดาบระยะไกลก็บินออกมาจากพัดทอวิญญาณ
เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกของหยูรู่ที่ใช้ทักษะนี้และพัดทอวิญญาณ เป้าหมายของเธอจึงหลุดจากทักษะของเธอทำให้จิ้งจอกตาแดงหายไป
ปัง!
ใบมีดแห่งสายลมหมุนไปในอากาศอย่างประหลาดก่อนที่จะบินเข้าไปในต้นไม้ และทำลายมันได้อย่างง่ายดาย
เมื่อสุนัขจิ้งจอกตาแดงเห็นสิ่งนี้มันก็หันหลังกลับ และวิ่งหนีไปทันที
“ว้าว…ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมทักษะนี้ถึงมีราคาสูงมากทั้งๆที่เป็นเทคนิคระดับมนุษย์!” ดวงตาของหยูรู่กระพริบด้วยความตื่นเต้นหลังจากเห็นพลังทำลายล้างของทักษะ
“ความแข็งแกร่งของมันเทียบได้กับเทคนิคระดับโลก” เสี่ยวฮัวพูดกับเธอ
และเธอพูดต่อว่า
“แต่ถ้ามันไม่เข้าเป้ามันก็ไม่สำคัญ แม้ว่าเทคนิคนั้นจะแข็งแกร่งที่สุดในโลกก็ตาม”
“ข้ารู้ แต่จริงๆแล้วมันยากมากที่จะควบคุมทักษะนี้” หยูรู่ถอนหายใจ
“เว้นแต่เจ้าจะเป็นพี่หยวนที่จะสามารถใช้ทักษะอย่างชำนาญแม้ใช้เวลาไม่นาน แต่ตามปกติแล้วต้องมีการฝึกฝนหลายชั่วโมงก่อนที่จะสามารถใช้เทคนิคที่เพิ่งเรียนรู้ได้อย่างเหมาะสม”
“แม้ว่าข้าจะต้องฝึกฝนเป็นเวลาหลายร้อยชั่วโมง แต่ข้าก็จะทำให้ทักษะนี้สมบูรณ์แบบให้สมกับที่พี่ชายของข้าซื้อมาให้ข้า!” หยูรู่กล่าวด้วยการแสดงออกที่เด็ดเดี่ยวบนใบหน้าของเธอ
ในเวลาต่อมาพวกเขายังคงล่ามอนสเตอร์ระดับต่ำโดยมีเสี่ยวฮัวคอยบอกทาง และหยูรู่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อโจมตีเป้าหมายของเธอ
หนึ่งชั่วโมงและหลังจากนั้นต่อมาในที่สุดหยูรู่ก็สามารถโจมตีเป้าหมายของเธอได้ด้วยใบมีดแห่งสายลม และตัดมอนสเตอร์ออกครึ่งหนึ่งอย่างไร้ความปราณีเหมือนที่เคยทำกับต้นไม้มาก่อน
“เยี่ยม!…เทคนิคแบบนี้มัน…ไม่แรงไปหน่อยเหรอ?” หยูรู่ตระหนักถึงสิ่งนี้หลังจากที่เธอได้เห็นว่ามอนสเตอร์เกือบจะระเบิดจนเป็นเลือด
“มันเป็นสิ่งที่ดีไม่ใช่เหรอที่เทคนิคมันมีประสิทธิภาพ” หยวนเอียงศีรษะไม่เข้าใจความกังวลของเธอ
“หนูหมายถึงว่ามันก็โหดร้ายเกินไปสำหรับหนู” หยูรู่ถอนหายใจ หญิงสาวที่สง่างามอย่างเธอจะใช้เทคนิคอำมหิตเช่นนี้ได้อย่างไร? มันจะทำลายภาพลักษณ์ที่สง่างามของเธออย่างแน่นอน!
“ถ้าอย่างนั้นเธอต้องการเทคนิคใหม่มั้ยล่ะ?” หยวนถามเธอ
“ไม่เป็นไร มันอาจจะเป็นเทคนิคที่โหดร้าย ถึงหนูจะไม่ชอบมัน แต่หนูแค่ต้องคุ้นเคยกับฉากที่ฝ่ายตรงข้ามของหนูฉีกเป็นชิ้นๆ” หยูรู่กล่าว
“เรามาล่ามอนสเตอร์ต่อไปกันเถอะ มันเป็นวิธีเดียวที่หนูจะเก่งขึ้นด้วยทักษะนี้ คือการใช้มันซ้ำแล้วซ้ำเล่า!” หยูรู่ชี้ไปในทิศทางที่สุ่มกับพัดทอวิญญาณของเธอพร้อมกับการแสดงออกที่ลึกซึ้งบนใบหน้าของเธอ
“โอเค…” เสี่ยวฮัวพยักหน้า
และในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าจนกว่าจะถึงเวลาอาหารเย็น หยูรู่จะล่ามอนสเตอร์อย่างต่อเนื่องโดยใช้ใบมีดแห่งสายลมของเธอในขณะที่ เสี่ยวฮัวพาเธอไปรอบๆป่า
สำหรับหยวนเขาเพียงเดินตามพวกเขาอย่างเงียบๆ อย่างไรก็ตามมันไม่ได้เหมือนกับว่าเขารู้สึกผ่อนคลายอย่างสมบูรณ์ เพราะเขายังคงต้องแน่ใจว่าจะไม่มีอันตรายใดๆมาหาหยูรู่ได้ ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาเข้าใกล้มอนสเตอร์ เขาจะเตรียมตัวเตรียมใจในกรณีที่จำเป็นต้องเข้าไปปกป้องหยูรู่
“พี่ชายหนูล่ามอนสเตอร์มามากมาย แต่ไม่มีสักตัวที่ทิ้งแกนมอนสเตอร์ ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นละ” หยูรู่ถามเขาในตอนท้าย
“นั่นเป็นเพราะมีเพียงมอนสเตอร์ที่สูงกว่าวิญญาณฝึกหัดระดับเจ็ดเท่านั้นที่จะมี” เขาตอบ
“พี่เข้าใจถูกหรือเปล่าเสี่ยวฮัว” เขาถามเสี่ยวฮัว
“ถูกต้อง” เธอพยักหน้า
“วิญญาณฝึกหัดระดับเจ็ดเหรอ งั้นคงอีกนานเลย…” หยูรู่ถอนหายใจ
“งั้นตอนนี้หนูจะออกจากระบบก่อน เพื่อทำอาหารเย็นให้พี่ชาย พี่สามารถเล่นได้นานกว่านี้อีกหน่อย จนกว่าอาหารเย็นจะพร้อมถ้าพี่ต้องการจะเล่นต่อก่อน”
“ไม่เป็นไรไม่มีอะไรที่พี่สามารถทำได้ในพื้นที่นี้และในช่วงเวลาสั้นๆแบบนี้ด้วย”
“แล้วเจอกันค่ะพี่” หยูรู่พูดกับเขาก่อนจะออกจากระบบ
“พรุ่งนี้เจอกันนะเสี่ยวฮัว”
“ลาก่อนพี่หยวน” เสี่ยวฮัวพูดกับเขาก่อนจะหายเข้าไปในสร้อยคอ
หยวนก็ออกจากระบบในเวลาต่อมา
เมื่อเขาอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง และหยูรู่ออกไปเตรียมอาหารเย็น หยวนเริ่มพยายามฝึกฝนอีกครั้งโดยหวังว่าเขาจะได้ผลลัพธ์ที่ดีขึ้นหลังจากที่เขาเข้าใจเทคนิคการฝึกฝนได้ดีขึ้น
“…”
“…”
“…”
“…อู้ย!”
หยวนพยายามฝึกพลังหลายๆครั้ง แต่มันก็ไม่มีความคืบหน้าใด ๆ จนกระทั่งหยูรู่กลับมาพร้อมกับอาหาร
“พี่สบายดีไหมพี่ชาย หนูได้ยินเสียงพี่ตะโกนร้องโอ้ยอยู่ในห้อง…” หยูรู่พูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง
“หืม? โอ้มันไม่มีอะไร”
หยวนยังไม่ได้เตรียมที่จะบอกเธอเกี่ยวกับการพยายามฝึกพลังในโลกแห่งความจริง อย่างน้อยก็ต้องไม่จนกว่าเขาจะยืนยันว่ามันใช้งานได้จริง และเขาก็ไม่ได้บ้าไปแล้ว
“ถ้าร่างกายของพี่รู้สึกเจ็บปวดหรือมีอะไรผิดปกติไป อย่าลังเลที่จะบอกให้หนูรู้นะ โอเคมั้ย?” หยูรู่พูดกับเขาในภายหลัง
“ไม่ต้องกังวลหรอกหยูรู่ พี่ไม่เป็นอะไร” หยวนกล่าว
“ดีเลย ยังไงก็ตามหนูมีข่าวจากหมอหวังจะมาบอก และเขาบอกว่าเขามีผลบางอย่างเกี่ยวกับก้อนสีดำที่หลุดออกจากร่างกายของพี่ด้วย”
“โอเค” หยวนพูด
“งั้นกินอาหารก่อนที่เขาจะมาถึงกันเถอะ” หยูรู่กล่าวขณะที่เธอเริ่มป้อนซุปไก่ให้เขา
หลังจากนั้นไม่นานหมอหวังก็มาถึงบ้านของพวกเขา และหยูรู่ก็ทักทายเขาพร้อมกับหยวนบนรถเข็น
“หมอได้ผลลัพธ์แล้วหรอ นั่นเร็วกว่าที่หนูคิดไว้อีกนะ” หยูรู่พูดกับเขา
“ฉันทำงานโดยไม่หยุดเกือบทั้งวันเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่เร็วที่สุด และคุณหนูจะไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพบจากการตรวจเลย” หมอหวังกล่าว
“มันเป็นอะไร มันเป็นสิ่งที่เราควรจะเป็นห่วงไหม” หยูรู่ถามเขาด้วยสีหน้าประหม่า
“อันที่จริงมันตรงกันข้าม! จากผลที่ออกมาก้อนสีดำนั้นมีสิ่งเจือปนอยู่จริงๆ! แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่ดูเหมือนว่านายน้อยจะจัดการกับสิ่งสกปรกภายในร่างกายของเขาได้”
“สิ่งสกปรก…?” หยูรู่เลิกคิ้ว นั่นหมายความว่าอย่างไร?
“นั่งลงก่อน นี่จะต้องใช้เวลาพอสมควรในการอธิบาย” หมอหวังกล่าวกับเธอ
หยูรู่พยักหน้า และเธอก็ไปคว้าเก้าอี้ก่อนจะนั่งลง และรอให้หมอหวังพูดต่อ