ตอนที่ 1582 : บททดสอบของตระกูลเทลคอส
ฮั่วเยี่ยนกําลังจะเดินออกจากห้องไป แต่โกโก้เหวยกลับพูดขึ้นมาก่อน “ เดี่ยว”
ฮั่วเยี่ยนชะงักไปชั่วขณะ แต่เขาไม่อยากจะฟังคําพูดของเธอ เขากลัวว่าเขาจะทําใจแข็งไม่ไหวและกลัวว่าเขาจะอ่อนไหวไปตาม
เขารู้ว่ามันโหดร้ายสําหรับเธอแต่เขาไม่มีทางเลือกอื่น
ผลลัพธ์นี้มันอาจจะโหดร้ายแต่มันถือว่าดีที่สุดสําหรับคนทั้งสองแล้ว
เขายังเดินหน้าต่อแต่ก็พบกว่าเขาไม่อาจจะเดินผ่านประตูนั้นออกไปได้ เขาได้แต่ยืนนิ่งโดยที่ไม่รู้ว่าจะต้องทํายังไงต่อ หากโกโก้เหวยไม่ปล่อยเขาออกจากที่นี่นั้นเขาก็ต้องอยู่ในโลกเสมือนจริงแห่งนี้
“ ฮั่วเยี่ยน นายอยากให้ฉันลืมนายจริงๆเหรอ ?” สีหน้าของโกโก้เหวยดูน่าสงสารเป็นอย่างมาก
ฮั่วเยี่ยนตัวสั่น จิตใจที่เยือกเย็นมาตลอดกลับร้อนลนขึ้นมา ความเจ็บปวดจากใจแทบจะกลืนความคิดของเขาไป
โกโก้เหวยมองไปที่ฮั่วเยี่ยนอย่างใจเย็นพร้อมน้ําตาที่ไหลอาบแก้ม “ ฉันเข้าใจว่านายกดดันแค่ไหน แต่การที่ให้ฉันต้องลืมนาย… ฉันคงทําไม่ได้”
“ ถ้ามันลืมคนที่เรารักได้ง่ายๆ งั้นโลกนี้จะมีปัญหามากมายได้ยังไง ?”
“ พอเถอะ โกโก้เหวย เราคงอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก “
เขากําหมัดแน่นจนเล็บจิกเข้าไปที่เนื้อ ความเจ็บในใจนั้นทําให้เขาแทบจะหายใจไม่ได้แต่เขาก็ยังทําท่าใจเย็น ไม่แสดงด้านอ่อนไหวของตัวเองออกมา
ด้านหนึ่งคือผู้คนที่เขาต้องแบกรับ อีกด้านคือคนที่เขารัก เขาจะเลือกอะไรได้ ?
เขาสามารถสละชีวิตของตัวเองเพื่อไล่ตามอิสระภาพและความรักได้ แต่ไม่อาจสละชีวิตของเพื่อนร่วมอารยธรรมทั้งหมดได้!
ตอนนั้นโกโก้เหวยกลับยิ้มออกมา รอยยิ้มนี่ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องปวดใจ
“ ฉันถามนายว่านายชอบฉันจริงๆรึเปล่า ?” โกโก้เหวยถามขึ้นมา
ฮั่วเยี่ยนลังเล ก่อนหน้านี้เขาตอบคําถามนี้ได้ แต่ตอนนี้เขากลับกลัวที่จะตอบมัน
หลังจากเงียบไปสักพัก ฮั่วเยี่ยนก็หันไปมองโกโก้เหวยและพูดขึ้นมา “ ฉันชอบเธอ เพื่อเธอแล้วฉันยอมสละชีวิตของตัวเองได้ แต่ฉันยังมีคนอีกหลายล้านคนที่ต้องดูแล มันสําคัญกว่าการที่ฉันชอบเธอเธอจะบอกว่าฉันสนใจชีวิตของคนอื่นมากกว่าเธอก็ได้”
นี่คือคําตอบที่แท้จริงในใจเขา
หากเขาต้องเลือกระหว่างโกโก้เหวยกับคนของอารยธรรมโลกมนุษย์ เขาขอเลือกคนในอารยธรรมโลกมนุษย์ของเขาดีกว่า
เมื่อได้ยินแบบนั้นโกโก้เหวยก็ไม่ได้ผิดหวัง แต่กลับชอบฮั่วเยี่ยนมากกว่าเดิม
นี่คือความจริงใจและตรงไปตรงมาที่เธอชอบและตอนนี้มันก็เพิ่มพูนมากขึ้นเรื่อยๆ เธอรับรู้ได้ ถึงความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่ของฮั่วเยี่ยน
* ขอบคุณที่นายตอบตามความจริง ฉันรู้ว่าภายใต้สถานการณ์ปกติแล้ว เราคงยากจะอยู่ด้วยกันได้ ถึงจะได้อยู่ด้วยกัน แต่ก็คงพบผลลัพธ์ที่ไม่ดีนัก ” โกโก้เหวยพูดขึ้น “ ฉันรู้ว่านายต้องกดดันแค่ไหนกับการฟื้นฟูอารยธรรมโลกของนาย นายแบกรับความหวังของทุกคนเอาไว้นายไม่อาจจะล้มเหลวได้ ฉันเคารพในการตัดสินใจของนาย”
ฮั่วเยี่ยนมองไปที่โกโก้เหวยด้วยใจที่สั่นไหว “ ขอบคุณ”
โกโก้เหวยส่ายหน้า “ ฉันแค่พูดตามตรง เราไม่อาจจะอยู่ด้วยกันได้ก็จริง แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่มันจะเป็นไปไม่ได้”
ฮั่วเยี่ยนสับสน โกโก้เหวยต้องการจะบอกอะไร ?
“ นายอาจจะไม่รู้ว่าในเผ่าของฉันมีทําเนียมในการจัดการกับสถานการณ์แบบนี้” โกโก้เหวยเผยรอยยิ้มออกมา รอยยิ้มนี้ไม่ใช่รอยยิ้มขี้เล่นและเป็นกันเองดังเดิม มันทําให้เธอดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมา “ หากผ่านการทดสอบนั้น เราก็สามารถเลือกได้ว่าจะอยู่กับคนที่ตัวเองรักรึไม่และถึงกับสามารถแต่งงานกับคนที่เรารักได้”
เธอมองไปที่ฮั่วเยี่ยนและพูดขึ้นมาด้วยท่าที่เยือกเย็น “ ฉันตัดสินใจว่าเมื่อฉันกลับไป ฉันจะยื่นขอทดสอบ ตราบใดที่ฉันผ่านการทดสอบ เราก็จะได้อยู่ด้วยกันและจะไม่มีใครมาขวางทางเราแม้แต่พ่อของฉันก็ตาม”
“ การทดสอบนั้นเหรอ ? มันอันตรายรึเปล่า ?”
โกโก้เหวยส่ายหน้า “มันไม่อันตรายแต่ความยากมันสูง การจะผ่านการทดสอบนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ตั้งแต่อดีตจนถึงตอนนี้ มีคนขอเข้ารับการทดสอบหลายคนแต่มีไม่กี่คนที่ผ่านการทดสอบมาได้…แต่ฉันเป็นใคร ? ลูกของโดอัน ลูกสาวของคนที่มากพรสวรรค์ที่สุดในตระกูลฉันมั่นใจว่าฉัน จะผ่านการทดสอบนี้ไปได้ !” คําพูดสุดท้ายนั้นเหมือนจะให้กําลังใจตัวเองมากกว่า
ฮั่วเยี่ยนลังเลขึ้นมาแต่ก็รู้สึกผิดไปด้วย ในฐานะลูกผู้ชายแล้วเขาไม่อาจจะช่วยอะไรได้เลยเขาต้องให้ผู้หญิงทุ่มเทเพื่ออนาคตของพวกเขาแทน
การที่เธอทําแบบนี้ยิ่งทําให้เขารู้สึกผิดขึ้นไปอีก
“ ที่ฉันบอกนายเรื่องนี้ก็เพราะว่าฉันไม่อยากให้นายยอมแพ้เร็วนัก” โกโก้เหวยยิ้มกว้างออกมา “ถึงแม้ว่านายอยากจะยอมแพ้ แต่อย่างน้อยก็รอให้ฉันตกการทดสอบไปก่อนบางทีฉัน อาจจะผ่านการทดสอบก็ได้ไม่ใช่เหรอ? ”
“ ฉัน…” ฮั่วเยี่ยนอยากจะพูดบางอย่างแต่มันกลับติดอยู่ที่ลําคอไม่อาจจะพูดออกมาได้
เขาซึ้งใจเกินกว่าจะพูดอะไรออกมาได้
โกโก้เหวยเดินเข้ามาหาและใช้นิ้วจ่อปากเขาเอาไว้ ก่อนจะพูดขึ้น “ ชู ไม่จําเป็นต้องพูดอะไรแล้ว ถ้านายไม่พอใจก็รีบบ่มเพาะซะ หากเราได้อยู่ด้วยกันในอนาคต แล้วนายยังอ่อนแอ ฉันคงอายคนอื่นเขา !”
หลังจากนั้นเธอก็ดึงมือกลับมา
ฮั่วเยี่ยนพยักหน้าและกําหมัดแน่น “ ฉันจะพยายาม !”
ตอนนั้นเองฮั่วเยี่ยนก็มองไปที่โกโก้เหวยด้วยสายตารักใคร่และพูดขึ้นมาอย่างช้าๆ “ขอบคุณโกโก้เหวย”
“ ถ้านายจะซึ้งใจก็เอาไว้ทีหลังแล้วกัน” โกโก้เหวยโบกมือ “ จําที่นายรับปากเอาไว้และต้องทําให้ได้”
เมื่อพูดจบโกโก้เหวยก็เดินออกจากประตูไป เธอเดินผ่านฮาร์วี่และคนคุ้มกันทั้งสองก่อนจะพูดขึ้น “ ไปกันเถอะ”
ฮาร์วี่มองไปที่ฮั่วเยี่ยนและโกโก้เหวย เขารู้สึกสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
จากนั้นเขาก็รีบเดินตามโกโก้เหวยออกจากตึกไป ตอนที่เพิ่งเดินออกมาจากตึก ฮาร์วี่ก็หยุดเดินและพูดขึ้น “ ต้องขออภัยด้วย คุณหนูเหวย ฉันมีบางอย่างต้องไปจัดการ ฉันคงไปกับเธอด้วยไม่ได้ ธอไปก่อนเลย เมื่อเสร็จธุระแล้วฉันจะรีบตามไป”
โกโก้เหวยมองไปที่ฮาร์วี่และเตือนขึ้นมา “ ฉันเตือนนายก่อน ฮั่วเยี่ยนคือเพื่อนของฉัน ถ้านายกล้าทําอะไรเขา ฉันรับปากว่าอนาคตของนายคงไม่ดีไปกว่าเขาแน่”
“ เธอเข้าใจผิดแล้วฉันมีเรื่องต้องไปจัดการจริงๆ “ ฮาร์วี่ยิ้มออกมาและพูดขึ้น “ ฉันอาจ จะไม่ใช่คนดีอะไรแต่ก็ไม่คิดจะไปกลั่นแกล้งคนจนหรอก” แม้ว่าเขาจะอิจฉาฮั่วเยี่ยน แม้ว่าเขาจะคิดอะไรเกินเลยกับโกโก้เหวยแต่เขาก็เข้าใจดีว่าเขาไม่คู่ควรกับโกโก้เหวยเพราะเขารู้ตําแหน่งของตัวเองดี เขาจึงไม่กล้าเสแสร้งเป็นคนดีต่อหน้าโกโก้เหวย
หากเทียบกับคนเลวแล้ว โกโก้เหวยรังเกียจเกลียดคนหน้าชื่อใจคดมากกว่า
โกโก้เหวยไม่พูดอะไรต่อก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับคนคุ้มกันของเธอ
ฮาร์วี่มองดูอยู่สักพัก ก่อนจะกลับไปหาฮั่วเยี่ยนที่กําลังเดินลงมาที่ชั้นล่าง
“ ไอ้ยาจก นายคุยอะไรกับเธอ ?” ฮาร์วีไม่ปกปิดเป้าหมายของตัวเองและถามออกมา 4 นายควรบอกมาตามตรง ไม่อย่างงั้นฉันก็ไม่รังเกียจที่จะรายงานเรื่องนี้กับคุณโดอัน “
แน่นอนว่าด้วยความสามารถของเขาแล้ว ไม่มีทางที่เขาจะติดต่อโดอันได้โดยตรง นี่ก็แค่คําขู่ที่ใช้ยกระดับตัวเองขึ้นมาก็เท่านั้น
* นายรายงานได้ตามใจเลย” ฮั่วเยี่ยนไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย เขาไม่ได้โง่ คําขู่ของฮาร์วีนั้นเขาไม่ได้ใส่ใจเลย
ฮาร์วี่สีหน้าบิดเบี้ยวไป แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องบังคับให้ฮั่วเยี่ยนบอกความจริง
รีจะยกอารยธรรมมนุษย์โลกมาขู่ ?
วิธีนี้ใช้ได้ผลแต่หลังจากนี้ฮั่วเยี่ยนคงไม่ปล่อยเขาไปแน่
“ นายอยากรู้จริงๆเหรอ ?” ฮั่วเยี่ยนถามขึ้นมา
“ นายจะบอกงั้นเหรอ ?”
“ ฉันบอกก็ได้ แต่นายต้องตอบคําถามฉันก่อน” ฮั่วเยี่ยนตอบกลับ
“ มีปัญหาอะไร ?” ฮาร์วี่มองไปที่ฮั่วเยี่ยนด้วยความสงสัย
“ นายรู้เรื่องเผ่าเทลคอสรึเปล่า ? การทดสอบของเผ่าน่ะ ?” ฮั่วเยี่ยนมองไปที่ฮาร์วี่
ฮาร์วี่ชะงักไปทันที เขามองไปที่ฮั่วเยี่ยนด้วยความแปลกใจ “ นายหมายถึงโกโก้เหวย เธอ…” เขาแทบไม่เชื่อหูของตัวเอง
“ นายรู้แล้วนิ !” ฮั่วเยี่ยนพอใจอย่างมากแต่ในใจเขาก็กังวลอยู่นิดๆ ท่าทีของฮาร์วีนั้นเพียงพอที่จะพิสูจน์ได้ว่าการทดสอบนี้ไม่ธรรมดา โกโก้เหวยอาจจะไม่ได้พูดความจริง “ บอกฉันมาว่าการทดสอบคืออะไร ?”
ฮาร์วี่มองไปที่ฮั่วเยี่ยนด้วยสีหน้าซับซ้อน ในดวงตาของเขาแฝงไปด้วยความอิจฉา, ตะลึงและเหลือเชื่อ ลูกสาวของโดอัน ยอมเสี่ยงเพื่อหนุ่มน้อยจากอารยธรรมชั้นล่าง?
นี่คือสิ่งที่ฮาร์วี่คิดไม่ถึง
ฮาร์วี่สูดหายใจเข้าลึกๆและพูดขึ้น “ สิ่งที่เรียกว่าการทดสอบนั้นไม่ได้มีแค่ในเผ่าเทลคอสเท่านั้น พวกอารยธรรมสูงๆหรือแม้แต่อารยธรรมขั้นกลางก็มีมัน การทดสอบนั้นเรียบง่ายมาก ภายใต้การจัดแจงของเผ่า พวกเขาต้องไปทําภารกิจที่แทบจะเป็นไปไม่ได้ให้สําเร็จ โดยห้ามให้ใครเข้ามายุ่งเกี่ยวกับการทําภารกิจ ผลลัพธ์ของการทดสอบนี้มีแค่สองอย่างคือผ่านกับตายเท่านั้น !”
“ ผ่านกับตายงั้นเหรอ !” ฮั่วเยี่ยนหรี่ตาลงทันที คําพูดนี้ดังก้องอยู่ในหัวของเขา
เขาอึ้งอยู่สักพักราวกับว่าวิญญาณหลุดออกจากร่าง
“ โอกาสสําเร็จของการทดสอบนี้สูงรึเปล่า ?” ฮั่วเยี่ยนถามออกมาช้าๆ
“ โอกาสที่จะผ่านการทดสอบของเผ่าเทลคอสนั้นสูงรึเปล่าฉันไม่รู้เท่าที่ฉันรู้คือโอกาสผ่านการทดสอบเผ่ามองคอร์ของฉันน่ะในหนึ่งหมื่นคน เคยมีคนผ่านแค่สามคนเท่านั้น”
คําพูดของฮาร์วี่ราวกับค้อนฟาดลงกลางใจของฮั่วเยี่ยน “ มีแค่ 3 ในหมื่นคนที่ผ่านการทดสอบคนที่เหลืออีก 9,997 คนต่างก็ตายหมด”
น้ําตาของฮั่วเยี่ยนไหลพรากทันที
วินาทีนั้นเขาราวกับล้มทั้งยืน