47 ไปเดทกันไหม?
ร้านอาหารในโรงเรียนเขต7 วู่หยาน แอสเทรีย และ คุโรโกะ กำลังนั่งโต๊ะที่อยู่มุม
ทั้งๆที่บริเวณนี้มันควรไม่เป็นจุดเด่น แต่ตอนนี้ทุกคนในร้านอาหารกลับจ้องมาที่
โต๊ะพวกเขาด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ
นอกจากพวกเขาสามคนแล้ว ยังมีเหล่าพนักงานเสริฟง ที่กำลังทำหน้าที่เสริฟจาน
อาหารไม่หยุดด้วยสีหน้าแปลกๆ เมื่อพวกเขาวางจานอาหารลงต่างก็หยุดนิ่งไป
โดยลืมกลับไปทำหน้าที่ของตัวเสียสนิท
จากแต่เดิมวู่หยานกับคุโรโกะที่เปรียบดั่งน้ำและไฟ ในยามนี้ทั้งสองคนกลับนั่งโต๊ะ
เดียวกัน แถมยังที่สีหน้าท่าทางเหมือนกันอีกด้วย คือเบิกตากว้างอ้าปากหวอ ราว
กับได้เห็นอะไรที่น่าเหลือเชื่อสุดๆ
ทั้งร้านอาหารเรียกได้ว่าเงียบสนิท มีเพียงแค่เสียงคนกำลังกินราวกับจะไม่มีวัน
พรุ่งนี้ จานเปล่าวางทับซ้อนกันเป็นภูเขาเล็กๆ และมันยังเพิ่มขนาดขึ้นเร็วมาก
ขนาดใช้ตาเปล่ามองยังรู้สึกได้
บางทีอาจเป็นเพราะไม่บ่อยนักที่จะได้เห็น คนกินจุขนาดนี้ ผู้คนรอบๆจึงถากันยก
โทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป ขณะเดียวกันวู่หยานกับคุโรโกะก็กำลังก้มหัวหลบสุดชีวิต
ถ้าเกิดหน้าพวกเขาติดในรูปล่ะก็ชาตินี้ทั้งชาติพวกเขาคงไม่มีหน้าออกไปเจอคน
อื่นแน่ไอรีนโนเวล
วู่หยานชำเลืองมองแอสเทรียที่กำลังมีความสุขกับอาหาร เขารู้สึกสมองว่างเปล่า
มันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาไม่ขนทองคำจากโลกซิลวาเรียมมามากพอ? บางมีเขา
อาจจะร้องตะโกนทั้งน้ำตาเหมือนไอ้หัวเม่นนั่นก็ได้……
แน่นอนว่า ถึงอีกฝ่ายจะดวงซวยกว่าเขา แต่มันก็ไม่ได้มีเงินทองเหมือนวู่หยาน ถึง
ยังงั้นกลับต้องเลี้ยงปากท้องของยัยแม่ชีตะกระที่มีกระเพราะเป็นหลุมไร้ก้น เมื่อ
ก่อนวู่หยานเคยนึกอิจฉามันที่มีสาวน้อยตามติด แต่ตอนนี้เขาคิดว่าตัวเองโชคดี
แล้ว
แอสเทรียน่าจะเป็นเพื่อนซี้กับอินเด็กซ์ได้นะ……
ความคิดชั่วๆใจใจวู่หยานก่อตัวขึ้น เขาคิดจะส่งแอสเทรียไปอยู่บ้าน อิมเมจิ้น
เบรกเกอร์ ให้เจ้าหมอนั่นทรมานจนต้องร้องไห้เป็นเลือด…….
คุโรโกะได้สติกลับมาซะทีหลังจากมองแอสเทรียสวาปามอาหารอยู่นาน เธอเงย
หน้าไปมองวู่หยานด้วยสายตารังเกียจ
“คุณนี่มันขยะของขยะจริงๆนะคะ ถึงขนาดทำให้ทาสสนองราคะกลายเป็นแบบนี้
คุณสมควรโดนจับไปชำแหละจริงคะ!”
ได้ยินแบบนี้ วู่หยานก็ใจเย็นไม่ออกแล้ว มุมปากกระตุก “ลืมไอ้ ทาสสนองราคะ
แล้วอีกหลายๆฉายาที่เธอตั้งให้ อย่างแรกเลยเธอควรเลิกเรียกฉันว่า ขยะ ได้แล้ว
ฉันมีชื่อของตัวเองนะ วู่หยาน ไง!”
คุโรกะแสยะยิ้มเยาะเย้ย “อย่างแรกลืมที่ว่าคุณเป็นขยะไป ฉันคิดว่าลิงโฮโมมันไม่
จำเป็นต้องมีของฟุมเฟือยอย่างชื่อหรอกนะคะ…..”
“ฮา ฮา” วู่หยานหัวเราะแห้งๆ เขาเข้าใจแล้ว่ามันเปล่าประโยชน์ที่จะคุยกับคุโร
โกะถ้าเรื่องนั่นมีมิโคโตะเข้ามาเกี่ยวข้อง ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ไร้ประโยชน์ทั้งนั้น วู่
หยานอดไม่ได้ที่จะกำหมัด
“อยากต่อยคนจังแฮะ….”
ประตูร้านอาหารถูกเปิด จากนั้นก็ร่างหนึ่งวิ่งพรวดเข้ามา บางทีอาจเป็นเพราะใน
ร้านมีอุณหภูมิเย็นไปหน่อย เธอคนนี้ตัวสั่นเทาปากหอบหายใจ ดูเหมือนจะวิ่งมา
ตลอดทาง
หลังจากหายใจเข้าออกไปสองสามครั้ง เธอก็กวาดตามอง จากนั้นโต๊ะที่เด่นส่งาไป
กองภูเขาจานก็เข้ามาในสายตามิโคโตะทันที ทำให้เธอใบหน้าแข็งทื่อ
“คุณพี่ค่า!” คุโรโกะแหกปากร้อง แล้วกระโจนตัวพุ่งเข้าหามิโคโตะด้วยระยะทาง
เกือบ10เมตร มือเท้าทั้งสองกอดไว้ดุจโคอาล่าแล้วเอาหน้าไซร้ไปที่หน้าอกมิโค
โตะ
“อิย้า หนึ่งวันที่ไม่ได้เจอคุณพี่ คุโรโกะไม่อาจทนได้เลยคะ! หนูเหงามากเลย คุณพี่
ขา!”
“โอ้/ว้าว ~ ~” มองดูเด็กสาวมัธยมกอดกันเกลียว ผู้คนในร้านต่างส่งเสียงกัน
จอแจ ทว่าไม่นานพวกเขาก็มองสองสาวด้วยสายตาคลุมเครือ และเสียใจ
น่าเสียดายใจจริงๆ เป็นเด็กสาวน่ารักทั้งสองคนเลยแท้……
มิโคโตะจะไม่รู้ความคิดพวกเขาได้ยังไง ทั้งสีหน้าแววตาแล้วยังไอ้โอ้ๆนั่นอีก
อุณหภูมิบนใบหน้าเธอพุ่งปรี๊ดทันทีกลายเป็นแดงก่ำอย่างน่ารัก มิโคโตะเขินอาย
แทบตายเมื่อหางตาเธอเหลือบไปเห็นวู่หยานกำลังหัวเราะเยาะ
“คะ…คุโรโกะ! ทำอะไรของเธอเนี่ย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!” มือทั้งสองจับคอเสื้อคุ
โรโกะแล้วออกแรงดึงออก มิโคโตะใช้แรงที่สามารถพังหุ่นยนต์ได้ แต่ถึงแบบนั้น
แทนที่จะหลุดคุโรโกะกลับเกาะหนึบกว่าเดิม
“อ้า! กลิ่นของคุณพี่! อืออ ร่างกายของคุณพี่ อ้า สุดยอดดด!” คุโรโกะไม่ปล่อยไม่
ว่ายังไง เธอเป็นคนไม่แคร์สายตาคนอื่นอยู่แล้ว แถมตอนนี้ยังมีไอ้ขยะนี่ดูอยู่ เธอ
ต้องแสดงฐานะของเธอกับคุณพี่ด้วยการแสดงความรัก!
“คุโรโกะ! ปล่อยฉัน!”
ขณะที่ทุกคนกำลังเพลิดเพลินกับการแสดง หน้ามิโคโตะยิ่งแดงมากขึ้น
“คุณพี่ไม่จำเป็นต้องอายไปคะ คุโรโกะรู้ดีว่าคุณพี่เองก็ชอบคุโรโกะ…..”
คุโรโกะพูดขึ้นขณะที่สายตาเปร่งประกายราวกับหมาป่าหิวโซ ใช่แล้วหมาป่า
เพราะตอนนี้มือของเธอกำลังเอื้อมไปที่หน้าอกซึ่งห่างแค่หนึ่งเซนติเมตรเท่านั้น
มิโคโตะตกใจสุดขีด ถึงแม้ในอดีตจะเคยเจอแบบนี้มาแล้ว แต่ตอนนี้มันต่างกันคน
ละเรื่อง วู่หยานกำลังมองเธออยู่ ถึงแม้เธอปากเธอจะพูดปฏิเสธ แต่จริงๆในใจมิ
โคโตะได้ยอมรับความสัมพันธ์ของเธอกับวู่หยานแล้ว ถ้าเกิดนี่เป็นเหตุทำให้เขา
คิดว่าเธอมีความชอบแปลกๆเข้าล่ะก็….แล้วอนาคตเธอจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง…..
ก็อย่างที่ทุกคนรู้ วู่หยานรู้จักคุโรโกะมาแต่แรกแล้ว ไอ้ฉากตรงหน้านี่เขาก็เคยมา
นับครั้งไม่ถ้วน ดัวนั้นไม่เพียงแค่เขาไม่พูดอะไร แต่ยังมองอย่างขำขัน น่าเสียดาย
ที่มิโคโตะไม่รู้เรื่องนี้
คุโรโกะที่พยามปลุกปล้ำมิโคโตะ แล้วมิโคโตะที่ขัดขืนเรียกได้ว่าภาพที่เห็นทุกวัน
ในเมืองแห่งการศึกษา
เพื่อโชว์ว่าเธอยังชอบแบบคนปกติอยู่ ก่อนที่คุโรโกะจะได้จับ มิโคโตะก็ระเบิดลง
“คุโรโกะ!!!”
“เปรี๊ยะๆ” พริยตาต่อมา แสงสีฟ้าก็สว่างจ้าออกมา กระแสไฟฟ้าไหลตามตัวมิโค
โตะ แน่นอนว่าคุโรโกะที่เกาะติดย่อมไม่รอด เธออ้าปากปล่อยควันดำออกมาแล้ว
ร่วงลงไปนอนที่พื้น
“แฮะๆ แส้แห่งความรักของคุณพี่ล่ะคะ ~ ~” คุโรโกะได้กลายเป็นสีดำสมชื่อ(คุ
โระ+โกะ= black girl) เธอนอนแผ่กับพื้นยิ้มอย่างมีความสุขมีน้ำลายไหลออกมา
จากปาก
“ยัยบ้า!” มิโคโตะชี้นิ้วตะโกนด่าใส่คุโรโกะที่พื้นด้วยใบหน้าโกรธๆ มองดูฉากพวก
นี้ทำวู่หยานขำก๊ากไอรีนโนเวล
“นะ…นายหัวเราะอะไร….” มิโคโตะมองวู่หยานด้วยความโกรธ แน่นอนว่าด้วย
ใบหน้าแดงๆนั่นมันไม่ได้ดูน่ารักมากกว่ากลัว ทำวู่หยานหัวเราะไม่หยุด
มิโคโตะทำเสียงขึ้นจมูกดัง ‘เฮอะ’ อย่าไม่พอใจ แล้วยับยั้งความอาย จากนั้นเดิน
ไปหาแอสเทรีย มองดูภูเขาอย่างอึ้งๆ
“แอสเทรียจัง ฉันพยายามตามหาเธออย่างหนักเลยนะ…..”
ตบหลังเธอแปะๆ เพื่อช่วยเธอกลืนอาหารง่านขึ้น แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม แอสเทรียที่
ซุ่มซ่ามเงอะงะอย่างน่ารัก ทำให้เธอและฮินางิชอบมาก แม้แต่มองแอสเทรียเป็น
น้องสาวด้วย แน่นอนว่าฉากหน้าคนนอกย่อมสงสัยว่าใครเป็นพี่เป็นน้องกันแน่
……
“อือ อือ อือ….” เห็นมิโคโตะ แอสเทรียมีความสุขในใจอยากจะพูดอะไรบางอย่าง
แต่ด้วยอาหารเต็มปากจึงออกมาเป็นแบบนี้แทน บอกได้คำเดียวว่าโมเอะสุดๆ
“กินให้อิ่มก่อนค่อยพูดก็ได้นะ…..” มิโคโตะส่ายหัวอย่างเหนื่อยๆ
“ฉันว่าถ้าจะรอให้ยัยนี้กินอิ่ม เธอคงต้องรอนานมากเลยล่ะ…..” วู่หยานเกาแก้ม
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีสาว2Dกินจุในเรื่องนัก ยกตัวอย่างเช่นยัยแอสเทรีย แล้ว
ยูยุโกะจากเรื่องโทวโฮ เซเบอร์จากเฟต และอินเด็กซ์…….
“แอสเทรีย เธอรู้ไหมว่าตอนนี้อิคารอสกับฮินางิคุไปอยู่ไหน?” มิโคโตะคิดว่าถาม
ตอนนี้แทนที่จะมันดูเป็นตัวเลือกที่ฉลาดกว่า
แอสเทรียหยุดมือ แล้วส่ายหัว จากนั้นเริ่มกินต่อ ทำวู่หยานกับมิโคโตะใบหน้า
กระตุก
“ดูเหมือนว่าต้องใช้เวลาอีกสักพักถึงหาเจอสินะ…..” วู่หยานครุ่นคิดสักพักแล้ว
ถอนหายใจ
เห็นมิโคโตะพยักหน้าเห็นด้วย วู่หยานก็หลับตาใช้ความคิด จากนั้นมองมิโคโตะ
แล้วพูดว่า
“มิโคโตะ เธออยากไปเดทไหม?”