ในช่วงนี่จางต้าพ่าวกำลังลากหม่าเถิงไปที่หน้าประตู หยางเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ“อย่าลืมล่ะ
คุณต้องไปมอบตัวเอง คุณจะต้องเขียนอธิบายด้วยล่ะ เกี่ยวกับเรื่องที่คุณทำผิดกฎหมาย ”
เมื่อได้ยิน ร่างกายของจางต้าพ่าวก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา
ราวกับว่าอาบน้ำกับน้ำแข็ง！
แต่ทว่าเขาไม่กล้าที่จะขัดขืน ก่อนจะรีบเอ่ย“รับทราบ”
หลังจากนั้น จางต้าพ่าวก็เดินลากหม่าเถิงออกไปด้วยฝีเท้าหนัก
รอจนกระทั่งพวกเขาถูกกฎหมายลงโทษ！
หลังจากจางต้าพ่าวกับหม่าเถิงจากไป หม่าตงก็ยังคุกเข่ากลับพื้นไม่กล้าที่จะลุกขึ้น
สีหน้าของเขาขาวซีด และบนหน้าผากมีเหงื่อไหลรินไม่หยุดหย่อน
หยางเฟิงค่อยๆจิบชา และไม่พูดคำใดออกมา
หลังจากนั้นสิบนาที
ขาของหม่าตงเกิดตะคริว ทั้งร่างกายเกิดอาการสั่น เหมือนกับจะยืนหยัดต่อไปไม่ไหว
เมื่อมองเห็นหม่าตงดังนั้น ทางด้านเย่เมิ่งเหยียนก็อดไม่ได้จึงพูดขึ้น “ที่รัก！”
เมื่องได้ยินคำพูดของเย่เมิ่งเหยียน หยางเฟิงจึงวางชาลง ก่อนมองไปที่หม่าตงและเอ่ยว่า“หม่าตง คุณไม่ยอมสั่งสอนพวกเขา ฉันจะไม่ปล่อยคุณไปง่ายๆแน่ คุณจะต้องรับโทษ！ ”
“ขอบคุณท่านหยาง！”
เมื่อได้ยินคำดังนั้น หม่าตงได้ถอนให้ใจเล็กน้อย และใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มแห่งความตื่นเต้น
หยางเฟิงพูดต่อขึ้นว่า “ให้เข้าไปตรวจสอบสินทรัพย์บริษัทอสังหาริมทรัพย์หม่าซื่อ ให้เอาสินทรัพย์ทั้งหมด ไปชดเชยให้กับคนที่ถูกหม่าเถิงทำร้าย ถ้าหากยังมีส่วนเหลือก็ให้บริจาคให้กับหมู่บ้านตระกูลเย่ เพื่อปรับปรุงสภาพแวดล้อมของหมู่บ้านตระกูลเย่ให้ดีขึ้น”
หม่าตงรีบพยักหน้า
“แล้วก็…เอากิจการอุตสาหกรรมทั้งหมดของคุณไปรวมกับบริษัทเฟิง เมิ่ง กรุ๊ปก็แล้วกัน！”
หยางเฟิงมองไปที่หม่าตง ก่อนจะพูดด้วยสีหน้าเย็นชา
เมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าของหม่าตงนั้นมัวหมองไปทันที
ถ้าหากเอากิจการอุตสาหกรรมไปรวมกับบริษัทเฟิง เมิ่ง กรุ๊ป ล่ะก็ ถ้าอย่างงั้นก็ทำว่าเขาไม่มีอะไรเลยน่ะสิ?
แต่ทว่าหม่าตงกลับไม่กล้าขัดขืนแต่ประการใด
ไม่มีอะไรเลย ดีกว่าการไม่มีชีวิตอยู่?
ถ้าหากแม้ชีวิตยังไม่มี ถ้าอย่างงั้นมีเงินมากมายมันจะไปมีความหมายอะไร?
หม่าตงพูดอย่างจิตใจห่อเหี่ยว “รับทราบ！”
ในชั่วขณะหนึ่ง เขารู้สึกแก่ไปเกือบสิบปี
เย่เมิ่งเหยียนอดที่จะพูดไม่ได้ว่า “ที่รัก แบบนี้คงจะไม่ดีมั้ง..”
ในเมื่อพวกธุรกิจนี้มันเป็นของหม่าตง จะเอามารวมกับของบริษัท เฟิง เมิ่ง กรุ๊ป รู้สึกว่าคงจะไม่ดีหรอก
ถึงแม้หม่าเถิงจะทำผิด แต่ว่าไม่ได้เกี่ยวข้องกันหม่าตงนะ！
หม่าเถิงเป็นแค่หลานชายของหม่าตง
แต่ก็ไม่สามารถที่จะเป็นเพราะว่าหม่าเถิงทำผิด แล้วจะมารวมหม่าตงไปด้วยนะ？
หยางเฟิงมองไปที่เย่เมิ่งเหยียน ในใจอดคิดไม่ได้ว่า ภรรยาของเขานั้นจะจิตใจดีเกินไปแล้ว
ถ้าหากหม่าเถิงไม่ใช้อำนาจของหม่าตง? งั้นในระยะเวลาสั้นๆเขาจะสามารถเป็นเศรษฐีแห่งอำเภอเมืองได้ยังไง?
ถ้าหากหม่าเถิงไม่ใช้อิทธิพลของหม่าตง งั้นเขาจะทะนงตนทำตัวไม่เกรงกลัวและใช้ความรุนแรงตามอำเภอใจแบบนี้หรอ?
ทั้งหมดมันไม่เกี่ยวกับหม่าตง แต่ว่าสาเหตุมันมาจากหม่าตงนะ!
หม่าตงก็พอจะรู้ถึงเหตุผลนี้ เขาจึงยิ้มก่อนจะเอ่ย “คุณเย่ คุณไม่ต้องมาขอร้องเพื่อช่วยผมหรอก ทั้งหมดนี้มันก็มีสาเหตุมาจากผม คุณหยางไม่เอาผมถึงตายรอบนี้ ก็นับว่าเขานั้นเมตตาผมมากแล้ว”
“นี่…”
ในตอนนั้น เย่เมิ่งเหยียนไม่รู้จะพูดอย่างไรดี
หยางเฟิงได้ยึดทรัพย์สินทุกอย่างของหม่าตง แต่กลับว่าหม่าตงยังต้องขอบคุณหยางเฟิงอีก โลกนี้มันจะบ้ากันไปใหญ่แล้ว?
หม่าตงลุกขึ้นยืนอย่างหม่นหมอง ก่อนเอ่ย “คุณหยาง ผมอยากจะโอนทรัพย์สินธุรกิจของผมไปให้กับ บริษัท เฟิง เมิ่ง กรุ๊ป”
เมื่อพูดจบ หม่าตงเตรียมตัวที่จะจากไป
เมื่อเขาเดินจนถึงหน้าประตูออฟฟิศ หยางเฟิงกับเรียกเขาให้หยุด
“รอสักครู่!”
หม่าตงหันใบหน้ามาอย่างไร้ความหวัง
หรือว่าสุดท้ายตนเองจะหนีความตายไม่พ้น？
หยางเฟิงพูดเรียบๆ “ผมอยากจะได้คนมาดูแลการฟอกเงินของผม ไม่รู้ว่าคุณจะยอมหรือไม่ยอมช่วยผม？”
“อะไรนะ?”