บทที่ 149

บทที่ 149 เดท! ร้านเสื้อผ้า! เสื้อผ้าล่ะ!
เสื้อเชิ้ต กางเกงสีดำ เสื้อฮู้ดสีดำ วู่หยานมองตัวเองในกระจก มือตบเสื้อแล้วยก
ยิ้มอย่างพอใจ
ถึงแม้เขาจะไม่หล่อ แต่อย่างน้อยก็ไม่ได้น่าเกลียดถึงขนาดไประคายเคืองสายตา
คนอื่น ต้องรู้ก่อนว่านี้เป็นหนึ่งในความฝันของเขาเลยที่ได้ไปเดทกับพี่สาวเรลกัน
…..
“มาสเตอร์!”
แอสเทรียเรียก เธอกำลังนั่งหน้าโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารนานาชนิด แต่เธอไม่ได้
มองพวกมันเลย นัยน์ตาสีแดงของเธอคลอไปด้วยน้ำสีใสมองวู่หยาน
ยิ้มแล้วยกมือลูบหัวเธอ สีหน้าเศร้าๆของแอสเทรียเปลี่ยนไปเป็นยิ้มแย้มทันที เธอ
เอาหัวถูไถกับมือวู่หยาน ถ้าเธอเป็นแมวตอนนี้หางคนส่ายไปมาแน่นอน
“อยู่บ้านทำตัวดีๆนะ อย่าออกไปวิ่งเล่นข้างนอกล่ะ อาหารพวกนี้มากพอให้เธอ
กินได้ทั้งวัน เดี๋ยวฉันก็กลับมาแล้ว เข้าใจไหม?” วู่หยานบอกเธอด้วยน้ำเสียงและ
สีหน้าจริงจัง พูดตามตรงเขากลัวแอสเทรียแอบออกไปจากบ้าน ดูจากนิสัยเธอ คง
มีปัญหาตามมาเป็นกองแหงๆ
ได้ยินแบบนี้ แอสเทรียเปลี่ยนกลับไปเป็นหน้าตาหมาหงอย แต่เธอก็รู้ว่าวู่หยานมี
เรื่อง ‘ที่สำคัญมาก’ ต้องไปทำ ดังนั้นเธอจึงพยักหน้า “ฮือฮือ แอสเทรียรู้แล้ว
…..”
มองสีหน้าราวกับหมาที่ถูกทิ้งของแอสเทรีย วู่หยานส่ายหน้าก่อนจะลูบหัวเธอ
“ทำตัวดีๆเชื่อฟังคำพูดฉัน แล้วเดียวฉันจะซื้อของฝากมาให้”
แอสเทรียยิ้มมีความสุขมองวู่หยาน พยักหน้าหงึกๆ ทำวู่หยานหัวเราะ
…………
หอพักโทคิวะได
มองซ้ายขวามยืนยันว่ายัยสิ่งมีชีวิตขาวดำไปแล้ว มิโคโตะถอนหายใจโล่งอก ด้วย
นิสัคุโรโกะ เธอเดาได้ไม่ยากเลยว่าจะเกิดอะไรข้าถ้าเธอบอกว่าวันนี้จะไปเดทกับวู่
หยาน
เทียบกับมิโคโตะแล้ว วู่หยานดีกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย แม้ว่าเขากับเธอจะมีคนที่
ต้องจัดการเหมือนกัน แต่ของเขาแค่เอาของกินมาให้กับพูดดีก็เรียบร้อยแล้ว ต่าง
จากมิโคโตะที่ต้องระวังตัวแจ
มือลูบผมเมื่อนึกว่าไม่อีกไม่นานก็ต้องไปเดทกับวู่หยาน มิโคโตะก็อดเขินอายไม่ได้
นิสัยเธอออกจะอารมณ์ร้อนง่ายเล็กน้อยก็จริง แต่กับเดทแล้ว จะมีผู้หญิงคนไหน
ที่ไม่คาดหวังบ้างล่ะ? เธอเองก็เช่นกัน ถึงจะไม่พูดออกมา แต่ลึกๆข้างในเธอรู้สึก
เขินอายในเวลาเดียวก็รู้สึกตื่นเต้นกับเดทด้วย ถึงแม้ฉากหน้าเธอจะทำตรงกันข้าม
ก็เถอะ……
แน่นอนว่าจากนิสัยมิโตะย่อมไม่มีทางไปยืนรอผู้ชายอยู่หน้าประตูหอแน่ ไม่งั้น
พรุ่งนี้คงมีข่าวกระจายไปทั่วเมืองการศึกษาแน่
นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมมิโคโตะถึงเดินไปรอจุดที่ผู้คนไม่ค่อยผ่านซึ่งห่างจากหน้า
ประตูหอ
“มิโคโตะ เธอทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?” ตบไหล่เธอ วู่หยานถามด้วยความสงสัย
จู่ๆก็ถูกตีไหล่ มิโคโตะสะดุ้งโหยง ทว่าเมื่อได้ยินเสียงเขาเธอจึงใจเย็นลง หันหลับ
ไปขณะที่เอามือวางบนหน้าอกมองวู่หยาน
“อยู่ดีๆทำอะไรของนาย!”
“ทำไมเธอต้องเสียงดังด้วย?” วู่หยานมองเธอแปลกๆ พบแววตาไม่ปกติของเธอ
ไม่นานนักวู่หยานก็เข้าใจ เขาหัวเราะออกไม่อย่างอดไม่อยู่ทันที
“ฮ่าๆ ถ้าเป็นมิโคโตะ ฉันก็พอจะเข้าใจอยู่นะ……”
“อย่าพูดแปลกๆนะ!” มิโคโตะหัวหน้าหนีแล้วฝืนพูด ขณะที่ก้มหน้าลงอย่างเขิน
อาย ไม่รู้ว่าควรพูดตอบว่าอะไรดี
วู่หยานส่ายหน้าอย่างขบขัน แล้วพูดยิ้มๆว่า “เวลามีค่า เราไปกันเถอะ!”
จากนั้นเขาก็จับมือเธอทันที ทำมิโคโตะตกใจ เธอดิ้นเล็กน้อย ก่อนจะยอมแพ้
แล้วถูกวู่หยานจูงมือไปด้วยสีหน้าแดงๆ
แต่น่าสงสาร ถึงมิโคโตะจะพยายามหลบเลี่ยงแค่ไหน ก็ยังมีเด็กสาวโทคิวะไดเห็น
อยู่ดี เธอค่อนข้างประหลาดใจเมื่อเห็นเขาจับมือกัน เมื่อเธอรู้สึกตัวก็รีบหันหลังวิ่ง
ทันที
วู่หยานกับมิโคโตะที่ดื่มด่ำไปกับโลกที่มีแค่สองเรา ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเพราะเด็กสาว
คนนี้ ในอนาคตพวกเขาจึงเจอปัญหามากมาย……
…………
พึงความทรงจำที่ระบบให้ วู่หยานจึงสามารถเดินตามถนนของเมืองนี้ได้อย่าง
สบายใจ ทำให้เขาค้นพบประโยชน์อีกอย่างหนึ่งของการ์ดคาแรคเตอร์ มัน
สามารถทำให้ผู้ใช้คุ้นชิบกับสภาพแวดล้อมได้
จะมั่วคิดเรื่องพวกนี้กระไรอยู่ เวลานี้สิ่งสำคัญที่สุดคือเดท…….
เขาจับมือมิโคโตะเดินไปตามถนน ขณะที่เดิน ผู้คนรอบๆก็มักหันกลับมามองพวก
เขา ด้วยสายตาหลากหลายอารมณ์ มีทั้งชื่นชม เยาะเย้ยและอิจฉา สายตาเร่า
ร้อนเหล่านี้ทำมิโคโตะก้มหน้าลงตามจิตใต้สำนึก ก้มต่ำขนาดที่ว่าเธอสามารถแตะ
หน้าอกได้เลย
ท่าทางอายๆของเธอทำวู่หยานเบิกตากว้าง มาตอนนี้ในที่สุดเขาก็เข้าถึงความใส
ซื่อบริสุทธิ์ของเธอ ในโลกเก่าเขา การเดินจับมือในที่สาธารณะถือเป็นเรื่องปกติ
ด้วยซ้ำ
คนเดินผ่านไปมาบางคนจำสถานะของมิโคโตะได้ เป็นเรลกัน มีคนเพียงน้อยนิด
ในเมืองแห่งการศึกษาที่ไม่รู้จักเธอ เขาไม่รู้ว่าคนพวกนี้จะมีท่าทียังไงแต่มีสิ่งหนึ่งที่
เขารู้ ความหวังของมิโคโตะที่อยู่อย่างเงียบๆไม่เดินดูท่าจะเป็นไปไม่ได้แล้ว
ดูจากนิสัยเธอ สถานที่ที่ดีที่สุดที่จะทำให้ค่าความชอบเพิ่มคงต้องเป็นตู้เกมหยอด
เหรียญ ร้านหนังสือการ์ตูน ไม่ก็ร้านที่มีสินค้าเกโคตะขาย แต่มันก็ไม่ได้จำเป็นถึง
ขนาดนั้นเพราะตอนนี้ค่าความชอบของมิโคโตะที่มีต่อเขามันก็แทบเต็มแม็คแล้ว
….
เพราะงั้นเวลานี้วู่หยานจึงตัดสินใจไม่พาเธอไปร้านพวกนั้น แต่จะพาไปร้านที่
สาวๆปกติธรรมดาไปกัน ร้านเสื้อผ้า
“ยินดีต้อนรับ!”
ภายใต้เสียงต้อนรับของพนักงาน ทั้งสองคนเดินเข้าร้านเสื้อผ้าขนาดใหญ่ บางที
อาจะเป็นเพราะที่นี่มีคนน้อยลงมิโคโตะจึงยอมเงยหน้าขึ้นในที่สุด
“หือ~~ ไอ้ฉันก็คิดว่าเธอจะก้มหน้าอยู่แบบนี้จนกระทั้งเที่ยวจบซะอีกนะ” วู่
หยานหยอกล้อเธอ จริงอยู่ที่ว่ามันเป็นการเดท แต่วู่หยานก็ยังเป็นวู่หยานอยู่ดี ขี้
เล่นตามเคย
มิโคโตะยังคงหน้าแดงตั้งแต่ตอนเช้าจนถึงตอนนี้ ในที่สุดก็หายไปเล็กน้อย ดูท่า
โดนวู่หยานหยอกล้อจะทำให้เธอหายเขินได้
“..หนวกหูน่า….” ทำเสียงขึ้นจมูก ‘ฮึม’ ย่างไม่พอใจ จากนั้นกวาดตามองไป
รอบๆอย่างรวดเร็ว
เขาดึงเธอไปที่โซนผู้หญิง จากนั้นจับเสื้อผ้าขึ้นมาทาบตัวเธอ ในอนิเมะมิโคโตะมัก
ใส่แต่ชุดนักเรียนโทคิวะได เป็นเรื่องยากที่จะเห็นแต่ใส่ชุดอื่น อย่างชุดลำลอง
ถึงแม้ว่าตอนที่อยู่ที่โลกซิลวาเลีย มิโคโตะจะใส่ชุดลำลองก็เถอะ แต่ไม่รู้ทำไม วู่
หยานจึงมีความรู้สึกอยากช่วยมิโคโตะเลือกเสื้อผ้าอย่างแรงกล้า
บางทีอาจเป็นเพราะ มันรู้สึกแตกต่างเมื่อผู้หญิงที่เรารักใส่ชุดที่เราเลือกให้ก็ได้
มิโคโตะเองก็ชอบเสื้อผ้าสวยๆก็เธอเป็นผู้หญิงนี่นะ แต่รสนิยมของเธอจะเทไป
ทางด้านเสื้อผ้าเด็กซะมากกว่า ถึงมันจะน่ารักดีก็เถอะ แต่ถ้าใส่ชุดน่ารักๆมันจะดู
ดีกว่าในสายตาเขา
ไม่นานนัก ทั้งสองคนก็จมไปกับความสุขในการเลือกเสื้อผ้า ส่วนใหญ่จะเป็นวู่หยา
นเลือกให้ และมิโคโตะก็จะเอาไปเปลี่ยนในห้องลองชุดแล้วเดินออกมาด้วยสีหน้า
แดงๆ ดูแฟชั่นโชว์ของพี่สาวเรลกันที่แสดงต่อหน้าตนไม่หยุด วู่หยานแฮปปี้มาก
นี่เป็นแฟชั่นโชว์ของพี่สาวเรลกันคนนั้นเลยนะ!
วู่หยานเริ่มคิดว่าหลังจากนี้จะพาฮินางิคุไปออกเดทเหมือนกัน จากนั้นก็ตามด้วยอิ
คารอส และแอสเทรีย……
รสนิยมด้านเสื้อผ้าของวู่หยานตรงกับมิโคโตะพอดี ดังนั้นพวกเขาจึงเลือกชุดสอง
ชุดที่ความเห็นตรงกันได้อย่างรวดเร็ว ในเวลานี้ในที่สุดพวกเขาก็เหมือนคู่รัก
ตามปกติทั่วไปสักที
ขณะที่วู่หยานเตรียมตัวไปจ่ายเงิน ชุดๆหนึ่งก็แวบเข้าไปมาสายตาเขา มันทำให้ใจ
เข้ากู่ร้อง ใจเต้นไม่หยุด
ชุดเมดล่ะ!
นัยน์ตาเป็นประกายเจิดจ้า และวินาทีที่เขาก้มหน้าลงหัวใจเขาก็เต้นโครมครามมี
อีกครั้ง
ผ้ากันเปื้อน!
ในตอนนี้เอง บางอย่างในใจส่วนลึกของเขาก็ได้หลุดออกมา……
ภายใต้สายตาช็อคๆของพนักงาน วู่หยานปล่อยออร่าเกรงขามออกมา โดยไม่
สนใจคนข้างๆที่หน้าแดงเป็นไฟ บนหัวปล่อยควันลอยออกมา วู่หยานพูดด้วย
เสียงสั่นๆว่า
“คุณพนักงาน เอาสองตัวนั้นให้ฉันหน่อยแล้วห่อใส่ถุงเลย!!”