บทที่ 151 เปลวไฟอันเร้าร้อนท่ามกลางความมืดล่ะ!

ในเวลานี้ ประตูทางเข้าโรงได้ปิดลงเรียบร้อยแล้ว บางทีอาจเป็นเพราะต้องการให้
ทั้งโรงมืดลงจะได้เห็นหนังชัด ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไร แต่ความมืดนี้ก็ช่วยเป็น
เกราะกำบังพวกเขาที่กำลังยุ่งกันอยู่…….
แต่ถึงแบบนั้น มิโคโตะก็ยังคงตึงเครียดอยู่ เธอกลัวว่าใครบางคนจะสังเกตุเห็นวู่
หยานกำลังทำเรื่องลามกกับเธออยู่ ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงคนไหน ก็ต้องหวาดกลัว
เหมือนเธอทุกคน แน่นอนว่ายกเว้นพวกมีความชอบพิเศษ….
หนังได้ดำเนินไปจนถึงจุดไคลแม็กซ์ ยิ่งทำให้บรรยากาศคลุมเครือ(ร้อนแรง)มาก
ขึ้น วู่หยานยอมรับว่านาทีนี่ตัวเขาได้กลายร่างไปเป็นสัตว์ป่าแล้ว……
การพาพี่สาวเรลกันมาดูหนังxแล้วเอาเปรียบเธอในโรงหนังอะไรตัวเขาเมื่อก่อนไม่
เคยแม้แต่จะคิด…..
ทว่าตอนนี้ เขากลับทำมันไปซะแล้ว…….
ขณะที่วู่หยานกำลังรู้สึกเหลือเชื่อกับตัวเอง เขารู้สึกว่าบางอย่างมันกำลังพองตัว
ขึ้นอย่างควบคุมไม่อยู่ ในเมื่อมีโอกาศหายากแบบนี้ทั้งที แน่นอนว่าเขาย่อมไม่
ปล่อยให้มันจบง่ายๆแน่……..
เร่งความเร็วเคลื่อนไหวมือขึ้นอย่างเงียบๆ ทำหน้ามิโคโตะบิดเบี้ยวหอบหายใจ
แรงขึ้น ผลก็คือเธอครางออกเสียงดังทำมิโคโตะหน้าถอดสีด้วยความกลัว รีบหัน
ซ้ายหันขวามองว่ามีใครได้ยินไหม
“แฮ่ก….แฮ่ก….หยาน….หยุดก่อน…พอแล้ว…ขอร้องล่ะ….” เดิมทีมิโคโตะก็เป็น
คนหน้าบางแบบสุดๆอยู่แล้ว แล้วตอนนี้มาทำเรื่องแบบนี้ในที่สาธารณะอีก ถ้าไม่
เป็นเพราะความรู้สึกดีๆที่ราวกับไฟฟ้าช๊อตนี่ช่วยลดความเขินอายให้ ป่านนี้เธอคง
วิ่งหนีออกไปตั้งนานแล้ว
ทว่าในสถานการณ์นี้ ดูเหมือนมิโคโตะจะหลงลืมไปแล้วว่าตัวเองมีพลังเหนือกว่าวู่
หยาน………
เห็นเธอพูดขอร้องอย่างน่าสงสาร วู่หยานรู้สึกพึงพอใจแปลกๆ ในเวลาปกติมิโค
โตะจะกล้าหาญและอารมณ์ร้อน การจะให้เธอพูดขอร้องแบบนี้เรียกได้ว่าแทบ
เป็นไปไม่ได้
ดังนั้นจึงมีแค่เวลาแบบนี้ ที่วู่หยานจะได้เป็นใหญ่บ้าง และมีแค่เวทีบนเตียงที่เขา
จะสามารถเห็นมิโคโตะครางและหอบหายใจอย่างเซ็กซี่ได้
ทว่าสงครามทุกครั้งจะจบด้วยชัยชนะของเขาอยู่ร่ำไป ครั้งนี้เองก็ไม่ต่างกัน การที่
เธอเริ่มเอ่ยปากขอร้องมันแสดงให้เห็นว่าเรี่ยวแรงเธอในตอนนี้มันได้ติดลบแล้ว…..
เขาเพิ่มความเร็วนิ้วมือขึ้นอีก ทำมิโคโตะที่กำลังจะอ้าปากขอร้องหยุดไปแทนที่
ด้วยความรู้สึกดีอย่างรุนแรง เธอรีบยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาปิดปากมืออีกข้างก็กด
ประโปรงแน่น ความชื่นในแววตาเข้มข้นขึ้น
สังเกตเห็นแบบนี้ วู่หยานก็เคลื่อนมืออีกข้างที่กำลังรอรับคำสั่ง ได้เคลื่อนที่ไปที่
หน้าอกเธอจากนั้นเริ่มนวดพวกมันผ่านเสื้อเธอ
“อือ…อือ…” การเคลื่อนไหวของวู่หยานยิ่งรุนแรงมากขึ้นมากขึ้น ความเขินอาย
ของมิโคโตะก็ได้มาถึงจุดสูงสุด ร่างกายสั่นไหวอย่างรุนแรง จากนั้นภายใต้สายตา
อึ้งๆของวู่หยาน ฝ่ามือเขาก็เปียกแฉะ!
มิโคโตะชิงเสร็จไปก่อนแล้ว!
“แฮ่ก…แฮ่ก…” ถึงจุดนี้ ในที่สุดมิโคโตะก็เวลาหายใจหายคอ เธอเอามือที่ปิดปาก
ตัวเองออกเผยให้เห็นถึงริมฝีปากอันหวานฉ่ำน่าดึงดูด เธอดูเหมือนคนที่เกือบจะ
จมน้ำ หน้าอกเธอกระเพื่อมขึ้นลง
วู่หยานส่ายหน้าแล้วหัวเราะอย่างอดไม่อยู่ ไม่คิดเลยว่าทำในที่สาธารณะจะ
กระตุ้นเธอได้ดีขนาดนี้ หนังยังฉายไปไม่ถึงครึ่งเลย เวลายังมีเหลือเฟือ……
ถอนมือออกมาจากในกระโปรงมิโคโตะ เขาสามารถเห็นของเหลวในมือที่สะท้อน
แสงท่ามกลางความมืดได้ ดูราวกับเพิ่งเอามือไปจุ่มน้ำผุร้อนมา มันยังอุ่นๆมืออยู่
เลย…..
วู่หยานฉีกยิ้มหัวเราะอย่างชั่วร้าย แล้วยกมือขึ้นจากนั้นโบกไปมา “มิโคโตะ ยัย
เด็กดื้อ ใครใช้ให้เธอออกก่อนแบบนี้กันห๊ะ……”
ได้ยินเสียงเค้า มิโคโตะค่อยๆหันไปมองมือวู่หยานอย่างยากลำบาก เมื่อเธอเห็น
มันหน้าเธอก็ไม่อาจแดงไปมากกว่านี้ได้อีกแล้ว มิโคโตะจ้องวู่หยานเพราะเธอไม่รู้
ว่าควรจะตอบสนองกับสถานการณ์แบบนี้ยังไง จึงทำได้แค่จ้องมองเงียบๆ
ในเวลานี้มิโคโตโตะโกรธมาก เธอไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะพาเธอมาทำอะไรแบบนี้
พามาดูหนังโป๊แล้วลวนลามเธอในที่สาธารณะ ทำเธออายอย่างถึงที่สุด
ทว่า ไม่ว่าใครก็ตามที่เห็นเธอในตอนนี้จะไม่รู้สึกกลัวเลยกลับกันเย้ายวนมากกว่า
ด้วยแก้มที่แดงเปร่งปรั่ง ดวงตาที่มีหยาดน้ำเล็กน้อยที่หางตา ทั้งหมดนี่ทำให้เธอดู
มีเสน่ย์มาก วู่หยานเองก็โดนล่อลวงเช่นเดียวกัน
ดวงตากลายเป็นร้อนแรง หัวใจพุ่งพล่านไปด้วยเปลวไฟ ภายใต้สายตาตกใจของมิ
โคโตะ เขาก็กอดเธอ!
โดยไม่รอให้เธอตอบสนอง วู่หยานหมุนตัวเธอไปด้านหน้าแล้วเอื้อมแขนสอดผ่าน
ใต้รักแร้เธอไปที่หน้าอก จากนั้นเริ่มนวดมัน……
“อึก!อือ!” หัวใจเริ่มเต้นแรงอีกครั้ง ภายใต้การลูบๆบีบๆของวู่หยาน เรี่ยวแรงที่
ฟื้นคืนขึ้นมาอย่างยากลำบากก็หายไปทันที มิโคโตะกลายเป็นอ่อนปวกเปียกใน้
อ้อมกอดเขา จากนั้นเสียงครางก็ได้ดังขึ้นอีกครั้ง…..
“หยุดเถอะนะ ฉันขอร้องล่ะ….”
ถึงแม้เธอจะรู้ว่าพูดไปก็เปล่าประโยชน์ แต่เธอก็ไม่อาจเงียบไปทั้งแบบนี้ได้ ตัวเธอ
ดิ้นไปมาพยายามปลีกตัวออกจากอ้อมกอดของวู่หยาน แต่ร่างกายกลับไม่ยอมทำ
ตามคำสั่งเธอทำให้มิโคโตะรู้สึกโกรธตัวเอง
ขณะที่ยังคงบีบๆนวดๆไป เขาก็ถูใบหน้าตัวเองไปกับเส้นผมอันหอมหวานของเธอ
จากนั้นหัวเราคิกคักแล้วไปกระซิบที่ที่ข้างหูมิโคโตะ
“ทำไมต้องหยุดล่ะ เธอเองก็ชอบไม่ใช่เหรอ? นี่ยังไม่ถึงจานหลักเลยนะ…..”
มิโคโตะอ้าปากค้างมองเขาด้วยความช็อค จากนั้นพูดเสียงสั่นเครือว่า “ยะ…อย่า
บอกนะว่านายคิดจะทะ….ทำแบบนั้นที่นี่……”
วู่หยานแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเอง
“จะไปกลัวอะไรล่ะ ที่นี่ออกจะมืด ไม่มีใครเห็นหรอกนะ!”
ผู้คนที่มาที่นี่ส่วนใหญ่ล้วนมีเป้าหมายคือดูหนัง คนหน้าด้านไร้ยางอายอย่างวู่
หยานที่พาสาวมาทำเรื่องอย่างว่าไม่ใช่ไม่มีเลยแต่เป็นส่วนน้อยมาก ผู้คนยุ่งอยู่กับ
การดูจอหนังตั้งแต่เริ่มจนถึงตอนนี้
แถมเวลานี้ยังกลางวันแสกๆ จึงมีคนมาดูหนังไม่มากนัก และยังนั่งห่างกันมาก
ด้วย ที่ที่ทั้งสองคนนั่งนั้นไม่เด่นและรอบๆยังไม่มีคนนั่งด้วย บวกกับบรรยากาศที่
มืดเสียยิ่งกว่าเวลาฉายหนังปกตินี่ก็เพื่อทำให้เข้ากับบรรยากาศของหนังเรื่องนี้
ดังนั้นถ้าไม่เข้ามาใกล้ก็ไม่มีใครเห็นว่าเขากับมิโคโตะทำอะไรกันอยู่แน่
ทว่าด้วยนิสัยของมิโคโตะแล้ว ย่อมไม่มีทางตอบรับคำขออันมากเกินไปแบบนี้แน่
……
“ไม่! มีแค่เรื่องนี้เท่านั้นที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่ได้!!” หัวใจเต้นโครมคราม แววตามิโคโตะ
แสดงให้เห็นถึงความกลัว เธอเค้นแรงเฮือกสุดท้ายออกมาเพื่อดันตัวออกจากวู่
หยาน
มือทั้งสอง ‘บีบ’ แน่น ทำแรงมิโคโตะหายเกลี้ยงทันที วู่หยานพูดโน้มน้าวเธอ
เสียงอ่อนว่า “น่านะ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเองมิโคโตะ”
“ม่ายย!! อืมม~~~!” คำปฏิเสธของเธอถูกแทนที่ด้วยเสียงครางทันที วู่หยานสอด
มือเข้าไปในเสื้อเธอแล้วเริ่มนวดเค้นแบบถึงเนื้อ
“ขอร้องล่ะปล่อยฉันไปเถอะนะ หยาน……” สีผิวเธอได้เปลี่ยนไปเป็นสีชมพู
เรียบร้อยแล้ว เธอเขินอายจนสามารถตายได้เลย แค่คิดไปถึงสิ่งที่เขาจะทำกับเธอ
มิโคโตะก็รู้สึกอยากกัดเจ้าบ้านี้ให้ตาย
“ไม่เอาน่า ทำเพื่อฉันหน่อยนะ…มิโคโตะ ขอร้องล่ะ……”
ด้วยท่าทางตื่นเต้น วู่หยานทำบางสิ่งที่ทำให้มิโคโตะตัวสั่นเทา เขาใช้มือหนึ่งสอด
เข้าไปในกระโปรงแล้วถอดกางเกงในเธอออก
“ไม่…..” เธอกดกระโปรงแน่น ทว่าก็ไร้ประโยชน์ ท่ามกลางเสียงร้องอย่างตื่น
ตระหนกของมิโคโตะ เครื่องป้องกันทั้งสองชิ้นของเธอก็ถูกวู่หานถอดออกไป แล้ว
โยนพวกมันเข้าแหวนมิติไปแล้ว!
จากนั้นวู่หยานก็ยกตัวมิโคโตะดุจตุ๊กตาขึ้นมาคร่อมเขาโดยให้หันหน้ามาทางเขา
เวลานี้น้องชายวู่หยานมันไม่อาจอดกลั้นความหิวกระหายได้อีกต่อไปแล้ว…….
เธอส่ายหน้าสุดชีวิต หวังว่าเขาจะเก็บเจ้านั้นไป ทว่าน่าสงสาร วู่หยานได้ติดสินใจ
ไปเรียบร้อยแล้ว เขาทะลวงเข้าไปข้างในตัวเธอ!
“!! อือ~~~” มิโคโตะราวกับโดนฟ้าผ่า เธอยกคออันขาวเนียนขึ้นแล้วฟังเข้าไปที่
ไหล่ของวู่หยาน เธอไม่อาจเงยหน้าขึ้นมามองผู้คนได้อีกแล้ว
ถอยหายใจเบาๆ วู่หยานรู้สึกราวกับอยู่บนสรวงสวรรค์ ขณะที่มือยังคงจับตัวเธอ
ไว้ เขาก็เริ่มขยับสะโพก
เสียงครวญครางดังกึกก้องที่ข้างหูวู่หยานราวกับเสียงเพลง……