SC:
SC:บทที่190 มีเมฆมาก
“อา..”
เมื่อเห็นว่าหลินเฉิง ต้องการถามตัวเอง ท่านจิว ยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า
“แม้แต่เต่ายักษ์ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนายฉันควรที่จะพูดว่าอะไรดี..”
ท่านจิว เลิกคิ้วขึ้น
“เต่าแก่ตัวนี้อยู่ที่ก้นทะเลสาบมานานแต่คุณเป็นคนเรียกมันขึ้นมาเพื่อช่วยชีวิตคุณ แล้วจะมาโทษผมอย่างนั้นหรอ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเฉิง ท่านจิว พยักหน้าและพูดเบาๆว่า
“ใช่แล้วเป็นเพราะฉันเอง!ไม่เพียงแค่นั้นฉันยังฆ่าลูกน้องทั้งหมดของฉันอีกด้วย ดูเหมือนว่ามันจะเป็นฝันร้าย..”
“ยิ่งไปกว่านั้นคุณพูดเอาไว้ซะใหญ่โตดังนั้นนี่คือค่าใช้จ่ายในการคุยโม้มากกว่าคนอื่นๆ!”
เมื่อเห็นว่าท่านจิว ตกอยู่ในห้วงความคิด หลินเฉิง ถอนหายใจและหยิบเอาบุหรี่ออกมามอบให้กับเขา หลังจากนั้นก็จุดไฟให้
“เอาล่ะอย่าได้เศร้าใจไปเลยตอบตำถามของผมสัก2-3 ข้อแล้วผมจะให้คุณตายอย่างสบาย”
หลังจากสูบบุหรี่ท่านจิว รู้ดีว่าเขาคงต้องตายในวันนี้ เขานั่งอยู่ในท่าสบายและพูดว่า
“ตกลงคนชนะย่อมเป็นราชา ผมรู้ว่าคุณต้องการจะถามอะไร ทรัพยากรในบ้านของผมเพียงแค่คุณขึ้นไปที่ชั้น 2 และเลี้ยวไปตามมุมคุณจะเห็นประตู ซึ่งห้องนั้นเป็นห้องเก็บทรัพยากรและเสบียงต่างๆ”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ท่านจิวสูบบุหรี่อีกครั้ง แล้วพูดว่า
“สำหรับสิ่งอื่นๆผมได้บอกคุณไปมากมายแล้วและคุณไม่สามารถที่จะถามคำถามเพิ่มเติมได้อีก..”
หลินเฉิง พยักหน้า เขามาหา ท่านจิว ก็เพื่อระบายความหงุดหงิดและได้รับค่าพลังงานบวกกับได้เสบียงไปเป็นของแถม เมื่อบรรลุเป้าหมายแล้วก็ถือว่าเขาทำงานใกล้เสร็จสิ้น
ในขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั้นหลินเฉิง ก็พูดขึ้นมาว่า
“ดูเหมือนว่าทักษะในการหลบหลีกและต่อสู้ของคุณไม่เลวเลยแต่ทำไมคุณไม่ต่อต้านเลยล่ะ?”
“อืม….”
เมื่อได้ยินคำถามของหลินเฉิง ท่านจิว ส่ายหัว
“ต่อต้านงั้นหรอฉันจะสามารถเอาชนะนายและสุนัขได้หรือเปล่า ผลลัพธ์ที่ได้มันแน่นอนอยู่แล้วมีเพียงความตายและ..”.novel-lucky.
เมื่อพูดถึงตรงนี้ท่านจิว มองนาฬิกาบนข้อมือของตัวเองและพูดขึ้นว่า
“ตอนนี้มันเกือบ6:00 นเช้าแล้ว และฉันได้ส่งข้อความสื่อสารไปยังเขตทหารเซียนหยาง เขาเองก็ควรจะได้รับข้อความของฉันและจะมาที่นี่ในเร็วๆนี้ เยี่ยมไปเลยใช่ไหม! ..ถึงแม้ว่าฉันจะตายแต่นายเองก็หนีไม่รอด!”
“ฮึ!”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้หลินเฉิง ยกดาบขึ้นพาดลงบนคอของ ท่านจิว
“คุณมันเป็นจิ้งจอกเฒ่าไม่ลืมที่จะหาเรื่องวุ่นวายให้ผมก่อนตาย!”
เมื่อมองไปที่ท่านจิว ที่ใช้มือปิดแผลบนลำคออยากเจ็บปวดและล้มลงกับพื้น หลินเฉิง ไม่ได้หยุดดูผลงานเขาวิ่งไปที่หอคอยว่านฮวาพร้อมกับโคล่าและ หยูซาน
ปัง!
เมื่อเตะประตูบนชั้น 2 เขาก็เห็นเสบียงมากมายสูงเทียบเท่าภูเขาอยู่ภายในบ้านใบหน้าของ หลินเฉิง รู้สึกยินดี แม้ว่า ท่านจิว จะหาเรื่องให้เขาก่อนตาย แต่โชคดีที่ ท่านจิว ไม่ได้โกหกนี้เรื่องเสบียง หลังจากนั้นเขาดึงแคปซูลจัดเก็บออก มอบให้กับ หยูซาน เพื่อบรรจุของทั้งหลายลงไปในแคปซูลส่วนตัวเขาเองเดินไปที่หน้าต่างและจ้องมองระยะทางจากข้างนอกอย่างระมัดระวัง
เนื่องจากท่านจิว ได้กล่าวไว้ว่าคนจากเขตทหารเซียนหยางกำลังจะมาถึง ก็แสดงว่า ท่านจิว ไม่ได้หลอกลวงเขาอย่างแน่นอน หลังจากสังเกตอยู่นอกหน้าต่างอย่างระมัดระวังครู่หนึ่ง หลินเฉิง ก็กลับไปที่ห้องเก็บของ อย่างแรกเขาปล่อยให้โคล่าวิ่งไปที่ประตูสวนสัตว์เพื่อดูลาดเลาในขณะที่เขาช่วย หยูซาน จัดเก็บของลงแคปซูล
เนื่องจากมันอยู่ในฤดูใบไม้ผลิและช่วงฤดูหนาวแม้ว่าเวลาจะ06:30 น.ท้องฟ้ายังคงเป็นสีขมุกขมัว
หลังจากจัดเก็บเสบียงทุกอย่างลงไปแบบแคปซูลจัดเก็บเกือบ1 ชั่วโมง หลินเฉิง และ หยูซาน พยายามที่จะเก็บทุกอย่างในห้องนี้ทั้งหมด หลังจากถอนหายใจด้วยความเหนื่อยพวกเขาก็เดินออกไปจากห้อง
“โฮ่งโฮ่ง”
หลินเฉิง เพิ่งเดินออกมาจากหอคอยว่านฮวา ก็พบกับโคล่าที่วิ่งมาหา จากนั้นมันพยายามส่งสัญญาณบางอย่าง
ในตอนแรกหลินเฉิง ได้บอกกับโคล่าเอาไว้ถ้าไม่มีสถานการณ์พิเศษให้มันรออยู่ที่ประตู แต่ตอนนี้โคล่าได้วิ่งกลับมาแสดงให้เห็นว่าผู้คนจากเขตทหารเซียนหยางมาถึงแล้ว!
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ใบหน้าของหลินเฉิง ดูน่าเกลียดหลังจากสู้รบอย่างดุเดือดมาตลอดทั้งคืนทุกคนต่างรู้สึกอ่อนเพลีย
หากมีความขัดแย้งกับทหารอีกครั้งแม้ว่าเขากลับโคล่าจะสามารถทนต่อความเหน็ดเหนื่อยได้แต่หยูซาน ไม่น่าที่จะทนได้
แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเมื่อมีการขัดแย้งเกิดขึ้นผลลัพธ์ที่ออกมายอมไม่ค่อยดีนักไม่ว่าจะเป็นฝั่งของหลินเฉิง หรือฝั่งของทหารก็ตาม
เมื่อคิดได้ดังนั้นหลินเฉิง หันไปหา หยูซาน ที่เหนื่อยล้าและพูดว่า
“ผู้คนจากเขตทหารเซียนหยางมาถึงแล้วและเราไม่ควรปะทะกับพวกเขาในตอนนี้ ดังนั้น..”
เมื่อพูดถึงตรงนี้หลินเฉิง มองไปรอบๆแล้วพูดว่า
“เราไม่สามารถออกไปทางด้านหน้าประตูได้อีกต่อไปเราต้องหาที่ซ่อนก่อนจากนั้นเมื่อพวกเขาเผลอเราค่อยปีนกำแพงหลบหนี จากที่นี่”
“ฉันเข้าใจแล้ว…”
เมื่อได้ยินแผนของหลินเฉิง หยูซาน พยักหน้า
“แล้วเราจะซ่อนตัวที่ไหน?มีบ้านไม่กี่หลังที่อยู่แถวนี้แล้วยังเป็นที่สะดุดตาอีกด้วย..”
หลินเฉิง ยิ้มแล้วพูดว่า
“เรื่องนี้ง่ายมากเราจะไปห้องรับรองพนักงาน!”
“หา?!”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้หยูซาน อ้าปากค้าง และแสดงออกถึงความประหลาดใจมากๆ
“พวกเราเพิ่งฆ่าคนที่นั่นทำไมเราถึงควรกลับไป ในที่แห่งนั้นจะต้องมีคนเข้ามาตรวจสอบอย่างแน่นอน…”
หลินเฉิง โบกมือและเดินไปยังห้องรับรองพนักงานพร้อมกับอธิบายให้เธอฟังขณะเดินไปด้วย
“เธอพูดถูกจะมีใครบางคนมาตรวจสอบอย่างแน่นอนแต่พวกเขาไม่สามารถส่งทุกคนไปที่นั่นเพื่อตรวจสอบได้ เธอเข้าใจไหมตราบใดที่เราไม่พบกองกำลังขนาดใหญ่เราสามารถแก้ไขปัญหาเล็กๆนี้ได้ด้วยวิธีการของเรา?”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้หลินเฉิง หยุดฟังการเคลื่อนไหวโดยรอบเมื่อไม่พบใครเขาจึงเดินต่อไป
“ยิ่งไปกว่านั้นผมยังมีคำถามบางคำถามที่ยังไม่ได้รับคำตอบจากท่านจิว เมื่อคนพวกนั้นมาถึงผมต้องการหาโอกาสคุยกับคนเหล่านั้นสักเล็กน้อย”
“ค่ะ”