ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 310
“ฮาร์วีย์… ทำไมขยะไร้ค่าอย่างแกถึงอยู่ที่นี่?” ไวแอตต์คำรามอย่างเกรี้ยวกราด
ฮาร์วีย์ถูกไทสันชิงพูดซะก่อน “มิสเตอร์ยอร์กเป็นเจ้านายของฉัน ลองไม้ให้เกียรติท่านอีกครั้งสิ และฉันจะทำให้แกเดินไม่ได้อีกต่อไป!”
ไวแอตต์นิ่งค้าง ขยะไร้ค่านั่นจะเป็นเจ้านายของใครบางคนได้งั้นเหรอ? ‘เป็นไปได้ยังไง? นี่เป็นเรื่องตลกสิ้นดี! หรือพวกนี้ถูกฮาร์วีย์จ้างมาเพื่อทำให้พวกเราหวาดกลัวหรือเปล่า?’
ไวแอตต์หุนหันชี้ไปที่ฮาร์วีย์อย่างโกรธเกรี้ยว
“แกเป็นแค่ลูกเขยที่ไม่มีใครต้องการ! กล้าดียังไงให้คนมาข่มขู่พวกเรา?! แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ฉันเป็นประธานบริษัท ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์! พรุ่งนี้ตระกูลซิมเมอร์จะล้มละลายเพราะแก! แกจะชดใช้ยังไง!”
เซซิเลียลุกขึ้นและมองไปที่ฮาร์วีย์ “ฉันจะบอกแมนดี้เรื่องนี้ และนายก็จะถูกไล่ออกจากตระกูลแน่นอน นายจะไม่มีแม้แต่ที่ ๆ จะให้นายขออาหารเขากินอีกต่อไป”
หลังจากที่เห็นฮาร์วีย์ ไวแอตต์และเซซิเลียก็ทำตัวเย่อหยิ่งมากกว่าเดิมถึงสิบเท่า
ในสายตาของพวกเขา ฮาร์วีย์ก็เป็นแค่ลูกเขยที่เกาะเขากิน ใคร ๆ ก็สามารถเหยียบย่ำดูถูกเขาได้ ใครบ้างที่จะรู้สึกเกรงกลัวลูกเขยอย่างเขา?
ฮาร์วีย์มองไปที่ไวแอตต์อย่างไม่สบอารมณ์ “ถ้าตระกูลยอร์กส่งขยะชิ้นนี้มาเพื่อทดสอบฉัน พวกเขาประเมินฉันต่ำไปจริง ๆ ”
“ทดสอบ? แกคิดว่าตระกูลยอร์กจะทดสอบคนไร้ประโยชน์อย่างแกงั้นเหรอ? ฉันอยากจะฆ่าแกให้ตายจริง ๆ ! แกกล้าทำให้ฉันหวาดกลัวแบบนั้นได้ยังไง!”
ไวแอตต์เดินไปหาฮาร์วีย์อย่างโกรธเกรี้ยว และเหวี่ยงหมัดใส่เขา
ฮาร์วีย์ไม่แม้แต่จะหลบ พร้อมเตะใส่ไวแอตต์สวนกลับไป
โครม!
ร่างของไวแอตต์กระแทกเข้ากับกำแพง และล้มลงกับพื้นส่งเสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด “ฮาร์วีย์! แกกล้าเตะฉันได้ยังไง?! ลูกเขยอย่างแกกล้าทำร้ายฉันเหรอ!”
“แกคิดว่าการมีเอกสารพวกนั้นจะทำให้แกได้เป็นประธานบริษัท ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ งั้นเหรอ? แกกำลังฝันอยู่หรือเปล่า?” ฮาร์วีย์หัวเราะอย่างเย็นชา
ไวแอตต์ยิ้มเยาะเมื่อเขาจำได้ว่าเขามีคุณป้ายอร์กคอยหนุนหลังเขา ‘ใครในเมืองนิอัมมี่จะกล้าแตะต้องฉันทั้งที่ตอนนี้ฉันมีเธอคอยหนุนหลังอยู่? มันกล้าทำร้ายฉันได้ยังไง? ฉันจะทำให้ชีวิตของมันตกนรกทั้งเป็น!’
“รอก่อนเถอถฮาร์วีย์ แกไม่รู้หรอกว่าใครคอยหนุนหลังฉัน! การที่แกกล้าทำให้ฉันขุ่นเคือง นั่นเท่ากับแกทำให้เขาขุ่นเคืองด้วยเช่นกัน… ” ไวแอตต์ส่งยิ้มอย่างอำมหิต
“ใคร? เธอก็แค่ผู้หญิงธรรมดาอายุสักห้าสิบปีใช่ไหม? ดูเหมือนว่าแกก็คงเป็นเด็กในการดูแลของเธอ” ฮาร์วีย์พูดอย่างเย้ยหยัน
หลังจากได้ยินแบบนั้น เซซิเลียก็ตัวแข็งทื่อ ‘ไวแอตต์ จอห์นสันเป็นผู้ชายที่มีผู้หญิงคอยเลี้ยงดูงั้นเหรอ?’
“แกรู้เรื่องนี้ด้วยงั้นเหรอ? ไม่เป็นไรฉันคงไม่ต้องเก็บซ่อนให้มันเป็นความลัลอีกต่อไป! คุณป้ายอร์กมาจากตระกูลยอร์กจากเมืองเซาท์ไลท์ ฉันเป็นคนรักของเธอ – ถ้าแกกล้าแตะต้องฉัน เธอจะเอาเรื่องแกจนตายแน่นอน!”
ไวแอตต์เงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ ไม่มีทางที่ฮาร์วีย์จะกล้าแตะต้องเขาหลังจากนี้ แม้แต่พวกซิมเมอร์ก็ต้องปฏิบัติตามในสิ่งที่ป้ายอร์กต้องการ ฮาร์วีย์ไม่ได้ค่าอะไรสำหรับ
“ลองดูสิ! แตะต้องฉันอีกครั้งสิ!” ไวแอตต์พยายามยั่วยุฮาร์วีย์อีกครั้งอย่างหยิ่งผยอง
ในขณะเดียวกันไทสันก็พูดไม่ออก ‘ชายคนนี้ถูกเลี้ยงดูอย่างลับ ๆ นานเกินไปหรือเปล่า? เขาเป็นบ้าไปแล้วเหรอ?’
‘ยั่วโมโหฮาร์วีย์ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เขาไม่กลัวความตายงั้นหรือ?’
“ถ้าแกต้องการ” ฮาร์วีย์พูดจบ เขาก็เตะไวแอตต์อีกครั้งจนกระดูกเกือบหัก
ไวแอตต์ลมกลิ้งบนพื้นอีกครั้ง และร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวด กรีดร้องตะโกนออกมาว่าธีอาจะแก้แค้นเขาแน่นอน ช่างเป็นนิสัยเด็ก ๆ เหลือเกิน
เซซิเลียตกใจ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายที่สัญญาจะให้ความมั่งคั่ง ร่ำรวย และมีชื่อเสียงกับเธอนั้นเป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่งที่มีค่าน้อยกว่าขยะเสียอีก ‘ฉันเกือบจะมอบร่างกายนี้ให้เขาได้เชยชมแล้วด้วยซ้ำ น่าขยะแขยงที่สุด …’
ฮาร์วีย์ก็พูดไม่ออกเหมือนกัน แม้จะไม่มีประโยชน์อะไรแต่ไวแอตต์ก็ยังคงทำตัวเคร่งขรึม อีวอนน์และคนอื่น ๆ ต้องตกใจกลัวแค่ไหนที่ไวแอตต์ข่มขู่พวกเขา
“พามันกลับไปที่โรงแรมแพลตตินั่ม” ฮาร์วีย์พูดอย่างใจเย็น
ไทสันออกคำสั่ง และมีคนเดินมุ่งตรงไปหาไวแอตต์ แล้วพาออกจากอพาร์ตเมนต์ “มิสเตอร์ยอร์ก หลังจากนี้…”
“โชว์ของจริงยังไม่เริ่มด้วยซ้ำ นี่แค่เพียงเริ่มต้น” ฮาร์วีย์พูดอย่างคลุมเครือ
“ท่านครับ!” ไทสันไม่ได้ถามอะไรต่อ เนื่องจากโชว์เด็ดยังไม่เริ่ม เขาก็ต้องดูต่อไป
“แล้วผู้หญิงคนนั้น…” ไทสันเห็นเซซิเลียนั่งอยู่ที่พื้นอย่างตกตะลึง
‘ผู้หญิงคนนี้รู้เยอะเกินไป ฉันควรจะฆ่าเธอซะ และหยุดปัญหาที่จะตามมา’
“ฉันจะจัดการเอง” ฮาร์วีย์ตอบ ‘เซซิเลียเป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทที่สุดของแมนดี้ ฉันฆ่าเธอไม่ได้หรอก’