กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 509
เมื่อมีคำพูดกล่าวตักเตือนของกู้ชูหน่วน ใจที่อ่อนโยนก็หยุดลงทันที
ท่านผู้เฒ่าฮวาได้เดินมาตรงหน้าของกู้ชูหน่วน แววตาของเขาดูเป็นมิตรและเมตตาอย่างมาก “แม่สาวน้อย ข้าถูกชะตากับเจ้าเหลือเกิน เป็นอย่างไรบ้าง เจ้าคิดอยากผูกมิตรตาหลานกับข้าหรือไม่?”
กู้ชูหน่วนหัวเราะและปฏิเสธออกไปโดยไม่ลังเล “ไม่สนใจ”
“หรือคิดว่าเพราะข้าไม่มีของขวัญมอบให้กับเจ้าในตอนเจอหน้ากันครั้งแรก?”
ท่านผู้เฒ่าฮวาค้นคว้าของบนเรือนร่างอยู่นานและหยิบกล่องเล็กขึ้นมาหนึ่งกล่อง
กล่องแกะสลักด้วยลวดลายภูเขาและแม่น้ำที่สวยงามและมีความมืดสลัว มีความเก่าแก่ คาดว่าน่าจะมีอายุหลายปีมากแล้ว
กู้ชูหน่วนไม่สนใจของขวัญอะไรทั้งสิ้น ดวงตาของนางคอยสอดส่องหาหนทางที่จะออกไปจากที่นี่
ท่านผู้เฒ่าฮวาเปิดกล่องขึ้นมาและหยิบดาบไม้ขึ้นมาหนึ่งเล่ม จากนั้นลูบสัมผัสด้วยความรักและความทะนุถนอม “ดาบเล่มนี้ ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงดาบไม้ แต่กลับเป็นสมบัติตกทอดของตระกูลฮวาของข้า บรรพบุรุษของข้าได้กำชับหนักหนาว่าห้ามทำดาบไม้หายเด็ดขาด มันถูกสืบทอดมาหลายสิบชั่วอายุคนในตระกูลฮวาและมีความหมายอย่างมาก”
“เดิมทีข้าต้องการมอบมันให้กับลูกชายของข้า น่าเสียดายที่ข้ามีลูกสาวเพียงคนเดียว แต่ลูกสาวของข้าก็จากไปจากการแท้งลูก หลานสาวของข้าก็เสียชีวิตด้วยอาการป่วยตั้งแต่อายุยังน้อย ส่วน……เฮ้อ……หากเจ้าเป็นลูกสาวของข้า เช่นนั้นข้าก็จะมอบดาบไม้นี้ให้กับเจ้า”
กู้ชูหน่วนแทบไม่หันไปมองเลยด้วยซ้ำและพูดออกมาด้วยความรู้สึกรำคาญเล็กน้อย “ข้าไม่ใช่เด็กอายุสามขวบเสียหน่อย ดาบไม้นี่เจ้าเก็บเอาไว้ให้เหลนของตัวเองจะดีเสียกว่า”
“ข้าไม่มีลูกสาวไม่มีลูกชายและไม่มีหลาน เช่นนั้นแล้วข้าจะมีเหลนได้อย่างไร? เจ้าพูดเช่นนี้ เป็นเพราะเจ้าไม่ชอบดาบไม้เล่มนี้หรือว่าเจ้าไม่ชอบข้ากันแน่หรือ?”
กู้ชูหน่วนกำลังจะตอบว่านางไม่ชอบทั้งสองอย่าง
ทันใดนั้น สายตาของกู้ชูหน่วนก็ถูกดึงดูดโดยดาบไม้นั่นทันที
เหตุใดดาบไม้นี้ถึงคุ้นตานักนะ?
ใช่ เป็นสัญลักษณ์ภูเขาดาบบนเข็มทิศนั่นเอง รูปร่างของดาบเล่มนี้เหมือนกับภูเขารูปดาบทุกประการ ปลายดาบหงายขึ้น ฝักเปิดออกครึ่งหนึ่ง ตั้งอยู่ท่ามกลางขุนเขาและป่ารกทึบ ตัวดาบเต็มไปด้วยรัศมีการสังหาร
นอกจากนี้ยังมีลวดลายบนดาบซึ่งแทบจะแกะสลักจากแม่พิมพ์เดียวกันกับลวดลายภูเขารูปดาบบนเข็มทิศ
กู้ชูหน่วนก้าวไปข้างหน้าและขึ้นเสียงของนางเล็กน้อย “ข้าขอดูดาบไม้ของเจ้าหน่อย”
“นี่ถือเป็นสิ่งที่บรรพบุรุษของข้าหลงเหลือเอาไว้ นอกจากคนของตระกูลฮวาแล้ว ข้าไม่ให้ใครดูทั้งนั้น นอกเสียจาก เจ้าจะเรียกข้าว่าท่านปู่”
ท่านผู้เฒ่าฮวาภูมิใจที่ได้ครอบครองดาบมรดกประจำตระกูล
แต่ดูจากท่าทีของกู้ชูหน่วนเมื่อสักครู่ เขาไม่แน่ใจเลยว่านางอยากเป็นหลานสาวของเขาหรือไม่
แม้ว่านางต้องการ แต่ต้องทำให้นางเปลี่ยนคำเรียก เช่นนั้นก็เกรงจะเป็นเรื่องยาก
แต่สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงเลยก็คือ กู้ชูหน่วนกลับเรียกเขาด้วยเสียงหวานฉ่ำและสนิทสนมที่สุด
“ท่านปู่ ท่านปู่ ท่านปู่……ต่อไปท่านก็คือท่านปู่แท้ๆ ของข้า”
ทุกคนต่างพากันสับสนและตกตะลึง
พระชายาหานเรียกเช่นนี้เร็วไปหรือไม่
ช่างปากหวานเสียเหลือเกิน
ท่านผู้เฒ่าฮวาตาแดงก่ำและหัวใจเต้นแรงขึ้น “เมื่อสักครู่เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ”
“ท่านปู่ไง ตั้งแต่ครั้งแรกที่ข้าเห็นท่าน ข้าก็รู้สึกเป็นมิตรและอบอุ่นอย่างมาก ต่อไปนี้ข้าเป็นหลานสาวของท่านดีหรือไม่ ข้าจะดูแลท่านเปรียบเสมือนเป็นท่านปู่แท้ๆ ของข้าเลย”
กู้ชูหน่วนยิ้มออกมาอย่างไร้เดียงสา แต่ดวงตาของนางนั้นจับจ้องไปที่ดาบไม้ในมือของเขาอย่างไม่ละสายตา
“ดีดีดี หลานสาวของข้า ข้าก็รู้สึกว่าครั้งแรกที่ข้าได้เห็นเจ้าก็เกิดความรู้สึกใกล้ชิดสนิทสนมเหลือเกิน นี่คงเป็นวาสนากระมัง เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ต่อไปนี้ปู่ก็จะรักและดูแลเจ้าเหมือนเป็นหลานสาวแท้ๆ ของปู่เช่นกัน ปู่จะพยายามทุกวิถีทางเพื่อปกป้องดูแลเจ้า เพียงแค่ปู่ยังมีลมหายใจ เช่นนั้นปู่จะไม่มีวันยอมให้ใครมารังแกเจ้าอย่างแน่นอน”
“ความรู้สึกของการมีท่านปู่ช่างดีเหลือเกินเจ้าค่ะ”
“ความรู้สึกของการมีหลานสาวดีกว่าเสียอีก หากหลายสาวแท้ๆ ของข้ายังไม่จากไปละก็ ตอนนี้นางก็คงโตเท่ากับเจ้าแล้วล่ะ”
ท่านผู้เฒ่าฮวาทั้งยิ้มและร้องไห้ รอยยิ้มของเขาเบิกกว้าง และในไม่ช้าเขาก็ตื่นขึ้นทันที
“เดี๋ยว เมื่อสักครู่เจ้าบอกว่า ให้ข้ามอบดาบไม้นี่ให้กับเหลนของข้า? ที่เจ้าพูดเมื่อสักครู่หมายความว่าอย่างไร?”
กู้ชูหน่วนอดไม่ได้และอยากจะสบถออกมา
เรื่องดีๆ ไม่จำ แต่กลับจำเรื่องเหล่านั้นที่ไม่ดี
“ให้ท่านนำดาบไม้นี่ไปมอบให้กับเหลนของท่านก็ไม่มีอะไรผิดนี่นา นี่ถือเป็นสมบัติตกทอดของตระกูลของท่าน ข้าจะรับมาโดยพลการได้อย่างไรกัน แต่ข้ารู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างท่านปู่และท่านอ๋องนั้นดีต่อกันอย่างมาก ไม่เช่นนั้น ท่านและท่านผู้อาวุโสทั้งหลายก็คงไม่ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยข้า ฉะนั้น หลานสาวคนนี้จึงอยากบอกว่า หากท่านไม่เชื่อใจหลานสาว เช่นนั้นท่านก็มอบดาบไม้เล่มนี้ให้กับเหลนของท่าน”
ขณะที่กู้ชูหน่วนพูดนั้นนางชี้ไปที่เด็กในท้องของนาง
เมื่อคำนี้พูดออกมา ทุกคนก็มองไปที่กู้ชูหน่วนด้วยความชื่นชม
ว่ากันว่าพระชายาหานเป็นคนเย่อหยิ่งและไร้เหตุผล โลภมากและเห็นแก่ตัว แต่วันนี้ข่าวลือทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องเท็จ
พระชายาหานมีความรู้ความสามารถ มีความสุภาพเรียบร้อยและอ่อนโยน นับเป็นหญิงสาวที่ดีและเพียบพร้อม
ท่านผู้เฒ่าฮวาได้ยินเข้าก็แทบละลายและยิ่งรู้สึกรักใคร่และเอ็นดูกู้ชูหน่วน
“เด็กดี เป็นเด็กดีเสียเหลือเกิน ในใจของปู่นั้นเจ้ามีความสำคัญเหมือนกับเหลนของข้า ดาบเล่มนี้ข้าจะมอบให้กับเจ้า เพื่อเป็นของขวัญในการพบกันครั้งแรก ต่อจากนี้ไปเจ้าจะมอบให้กับเหลนและสืบทอดต่อไปเรื่อยๆ ดาบไม้ยังอยู่และคนก็ยังคงอยู่ หากดาบไม้ไม่อยู่แล้ว เจ้าจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้ และตามหาดาบไม้กลับคืนมาอีกครั้ง”
“ทำเช่นนี้ได้อย่างไรกันเจ้าคะ”
กู้ชูหน่วนพูดคำพูดที่เขินอายและเกรงใจ แต่มือของนางกลับคว้ารับดาบนั้นกลับมา
นางสังเกตดาบไม้ตั้งแต่ต้นจรดปลายและมั่นใจว่าเหมือนกับภูเขารูปดาบบนเข็มทิศทุกประการ
แต่หลังจากค้นคว้าเป็นเวลานาน นางกลับไม่พบกลไกหรือความลึกลับใดๆ บนดาบไม้เลย
ดูเหมือนว่าจะเป็นดาบไม้ธรรมดาปกติเล่มหนึ่ง หากจะบอกว่ามีสิ่งไหนพิเศษ เช่นนั้นก็คงเป็นเพราะดาบไม้นี้มีอายุมาแล้วประมาณหนึ่ง
“หลานสาวข้า ดาบไม้นี่มีอะไรผิดปกติหรือ เหตุใดเจ้าถึง……จับจ้องสังเกตอยู่ตลอดเวลาเช่นนี้”
“ท่านปู่พูดเองไม่ใช่หรือ ดาบไม้เล่มนี้เป็นสมบัติที่ตกทอดมาจากรุ่นสู่รุ่นของตระกูล เช่นนั้นแล้วข้าก็ต้องสังเกตอย่างละเอียดถี่ถ้วนและประทับมันไว้ในใจของข้า อีกอย่างตอนที่สัมผัสดาบไม้ ข้ายังสามารถรับรู้ได้อีกด้วยว่าบรรพบุรุษทั้งหลายมีความหวงแหนดาบไม้นี้แค่ไหน”
เมื่อนางพูดคำว่าบรรพบุรุษออกมา ท่านผู้เฒ่าฮวาก็เกิดอาการร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง
เขารู้ว่าหลานสาวคนนี้เป็นเด็กที่กตัญญูอย่างมากคนหนึ่ง
เพิ่งจะยอมรับเขาเป็นปู่ไม่นาน นางก็ยอมรับบรรพบุรุษของเขาแล้วด้วยเช่นกัน
“ท่านปู่ ท่านบอกว่าดาบไม้เล่มนี้เป็นสมบัติที่บรรพบุรุษสืบทอดต่อกันมา เช่นนั้นแล้วรอยแกะสลักบนดาบไม้นี่ เป็นฝีมือการแกะสลักของบรรพบุรุษเองหรือเจ้าคะ?”
“เรื่องนี้……บรรพบุรุษไม่ได้บอกเอาไว้ ข้าก็ไม่รู้อะไรมากนัก”
“บรรพบุรุษทุกคนหวงแหนดาบไม้เล่มนี้มาก มันต้องมีเรื่องราวใช่หรือไม่เจ้าคะ?”
“เรื่องนี้……บรรพบุรุษก็ไม่ได้บอกเอาไว้และข้าก็ไม่รู้อะไรมากนัก”
กู้ชูหน่วนกระตุกมุมปากและถามขึ้นอีกครั้ง
“ดาบเล่มนี้ดูไปแล้วเหมือนภูเขาลูกหนึ่ง หรือมันถูกแกะสลักขึ้นมาตามลักษณะของภูเขาลูกไหนหรือเจ้าคะ”
“เรื่องนี้……บรรพบุรุษก็ไม่ได้เคยพูดเอาไว้และข้าก็ไม่รู้อะไรมากนัก”
ปัดโธ่……
ถามอะไรไปก็ไม่รู้ทั้งหมด
ตาแก่คนนี้จงใจแกล้งนางหรือเปล่านะ?
“ท่านปู่เจ้าคะ บรรพบุรุษของท่าน นอกจากจะหลงเหลือดาบไม้เล่มนี้เอาไว้แล้ว ยังหลงเหลืออะไรอีกบ้างหรือเจ้าคะ? หรือคำบอกเล่าตำนานอะไรที่เกี่ยวข้องกับดาบไม้เล่มนี้”
ท่านผู้เฒ่าฮวาถอนหายใจและพูดขึ้นมาด้วยความเศร้าโศกเล็กน้อย “ปู่ของข้าจากไปเร็ว พ่อของข้าก็จากไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน ก่อนที่จะหมดลมหายใจไปนั้น นอกจากหลงเหลือดาบไม้เล่มนี้ไว้ และสั่งให้ข้าใช้ทั้งชีวิตเพื่อปกป้องดูแลดาบไม้เพื่อเป็นสมบัติสืบทอดต่อไปจากรุ่นสู่รุ่น ก็ไม่มีอะไรหลงเหลืออีกเลย”
กู้ชูหน่วนแทบอดไม่ได้ที่จะขุดท่านพ่อและท่านปู่ของเขาออกมามาจากโลงศพ
เรื่องสำคัญมากเช่นนี้ เหตุใดถึงไม่พูดให้จบแล้วค่อยหมดลมหายใจไปนะ
ตอนที่ 508
บทที่ 510