ตอนที่ 231

Black Tech Internet Cafe System

ร้านขายยาร้านนี้เป็นร้ายขายน้ำอมฤตร้านใหญ่ ลูกค้าจากต่างที่แม้แต่ลูกค้าจากแม่น้ำหยวนยังเดินทางมา พวกเขาเห็นฉากหนองเลือดอันน่าสยดสยองเลือดของพวกมันเกือบกระเด็นไปโดนรองเท้าของพวกเขา ส่งผลให้พวกเขาถอยหลังโดยไม่ทันตั้งตัว

 

แม้แต่ผู้ขายหรือผู้เพิ่งเดินเข้ามาในร้านเองก็ถอยหลังด้วยความตกใจ

 

พลังงานของเทคนิคการควบคุมดาบนับไม่ถ้วนระเหยกลายเป็นสะสารทางจิตวิญญาณทันทีหลังจากที่ทำภารกิจสำเร็จลุล่วง

 

“ใคร! ใครทำอย่างนั้น!?” ฉินฮงหลินชายชราหลังค่อมสวมเสื้อคลุมสีขาวบริสุทธิ์ในมือของเขาถือไม้เท้าที่มีหัวงูอยู่บนยอดไม้

 

แน่นอนท่าทางเขาดูบอบบางและใจดี .. เขาเองที่เพิ่งเดินออกมาจากข้างหลังร้านตกตะลึงเมื่อเห็นเหตุการณ์ที่ปรากฏด้านหน้า ใบหน้าของเขาเปล่งประกาย

 

เป็นเวลาเกือบร้อยปีแล้วที่เขาสร้างร้านยาแห่งนี้ในเมืองครึ่งเมือง แม้จะมีเหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ เกิดขึ้นในร้านบ้างบางครั้ง แต่ไม่มีใครเลยที่กล้าสังหารคนในร้านเขา!

 

พวกเขาถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตาเขา!

 

ผู้ปลูกฝังหัวล้านที่มีท่าทางดุดันและหญิงสาวหุ่นเซ็กซี่เดินตามเขาออกมาจากด้านหลัง “เกิดอะไรขึ้นหรือท่านหัวหน้า!?”

 

จากนั้นพวกเขามองออกไปพบศพคนสองคนถูกชำแหละอยู่กลางร้านพวกเขาตะลึงงัน!

 

“ใคร!? ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีใครกล้ามาหยามเราถึงที่นี่ด้วยวิธีนี้!” ใบหน้าของเขาเกรี้ยวกาดทันที

 

“ซือเหนียน! ซือเปา!”

 

ผู้ปลูกฝังทั้งสองที่สวมชุดแดงก้มหน้าด้วยความเคารพ

 

“ไปตรวจสอบปัญหานี้!”

 

หญิงสาวหุ่นเซ็กซี่จับแขนของฉินฮงหลินและกล่าวว่า “ท่านหัวหน้าดูเหมือนว่าท่านต้องการส่วนผสมหลักในการสร้างน้ำอมฤตกระดูกแดง ข้าว่าคงจะมีใครบางคนส่งส่วนผสมนี้มาให้ท่าน!”

 

“ข้าหวังว่าพลังการฝึกฝนของเขาจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง!”

 

 

ซูโมลืมตาขึ้ช้าๆ เขารู้สึกเหมือนว่าอวัยวะภายในของเขาที่ได้รับบาดเจ็บเริ่มบรรเทาลง เขามองไปที่ชายหนุ่มที่ปรากฏตัวต่อหน้าเขา “ฟะ ฟาง?”

 

“นี่ ทางนี้!” เสียงฝีเท้าค่อยๆ ดังขึ้นและดูเหมือนว่าคนกลุ่มนึงกำลังทุ่งหน้ามาทางนี้

 

“เกิดอะไรขึ้น!?”

 

นอกจากซูโมที่หมดสติไปก็ไม่มีใครรับรู้เหตุการณ์ระหว่างการต่อสู้ของฟางฉีกับกลุ่มผู้ปลูกฝัง ซึ่งสำหรับใครที่ไม่สังเกตให้ดีก็คงจะไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น ไร้ผู้คนไร้สักขีพยาน

 

ฟางฉียืนมองกลุ่มผู้ปลูกฝังในชุดยูนิฟอร์มสีดพบนหน้าอกของเขาเต็มไปด้วยเข็มกลัดพร้อมใบหน้าอันโหดเหี้ยม

 

“เราเป็นทีมลาดตระเวนของทางตอนเหนือ!” ชายร่างใหญ่ที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าตะโกนด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เกิดอะไรขึ้น!?”

 

“ข้าไม่รู้” ฟางฉีตอบอย่างไร้เดียงสา “ข้าเดินผ่านมาเห็นร่างเล็กและคนเหล่านี้ล้มลงกับพื้น”

 

“เจ้าไม่รู้อะไรเลยหรือ?” ชายร่างใหญ่มองดูฟางฉีด้วยสายตาเย็นชา

 

“ฮึ! เก็บสิ่งประดิษฐ์ทางจิตวิญญาณ!” ผู้ปลูกฝังรุ่นเยาว์ดูเหมือนจะพบของเล่นใหม่พวกเขาตะโกนขึ้นด้วยความประหลาดใจ

 

“มันอยู่ที่ไหน!?”

 

“พวกเราจะรวยกันแล้ว ตรงนี้มีอีก พวกเขานี่มีความแข็งแกร่งในการเพาะปลูกจริงๆ”

 

“ไหนให้ข้าดูหน่อย มีคริสตัลกี่อัน!?”

 

ขณะเดียวกันพวกเขากำลังแย่งชิงของจากซากศพพลางหันมาจ้องหน้าฟางฉีตาเขม็ง “เจ้ามองอะไร? เจ้าควรออกไปจากที่นี่ตอนนี้!”

 

ฟางฉี “…”

 

หืม .. มีกองกำลังรักษาความปลอดภัยอยู่ที่นี่ด้วยหรือ!? บ้าจริงๆ ฟางฉีไม่ได้อยากจะต่อสู้กับกองกำลังหรือใครก็ตาม เขามาที่นี่เพียงเพราะอยากจะทำธุรกิจของเขา เขาไม่ต้องการมีส่วนร่วมในความขัดแย้งที่ไม่จำเป็น

 

“ฟะ ฟาง ..” ซูโมที่เริ่มรู้สึกดีขึ้นสามารถลุกขึ้นยืนได้ราวกับมีคนช่วยรักษาร่างกายเขาไว้

 

“เกิดอะไรขึ้น!? เจ้าเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นใช่มั้ยฟาง!?” ซูโมกล่าวขอโทษ “พวกเขาทำอะไรกับเจ้าหรือเปล่า?”

 

“ข้าไม่รู้” ฟางฉีตอบ “ข้าเพิ่งเห็นคลื่นใหญ่ของดาบ บางคนถูกฆ่าตายและบางคนก็หนีไป”

 

“เมืองนี้ช่างเป็นอันตรายอย่างแท้จริง!” ซูโมไอมีเสมหะปนเลือดออกมา เห็นได้ชัดว่าร่างกายของเขายังไม่หายดี “เราควรหาวิธีออกไปจากที่นี่!”

 

“เจ้ากลัวอะไร?” ฟางฉีถาม “เจ้าก็เห็นหน่วยรักษาความปลอดภัยนี่ เหตุการณ์เมืองกี้อาจเป็นแค่อุบัติเหตุเฉยๆ ก็ได้”

 

ซูโมเหงื่อออกจากหน้าผากเป็นเม็ดๆ เขาจำได้ว่าเมื่อกี้ทีมลาดตระเวนมัวแต่ยุ่งอยู่กับการปล้นทรัพย์สินของศพ เขาเองสงสัยในใจว่าพวกเขาจะปกป้องเราได้อย่างไร!?

 

“เจ้าจะเปิดร้านที่นี่จริงๆ หรือ?”

 

“ใช่” ฟางฉีเอามือไขว้หลังแล้วพูดด้วยน้ำเสียงพอใจ “ดูในเมือนั้นสิ มีผู้ปลูกฝังและตึกที่สูงชัน ถนนที่ปูด้วยหินต้นไม้ที่ถูกจัดระเบียบดูมีชีวิตชีวา!”

 

“ครึ่งเมืองเป็นตึกรามบ้านช่อง ส่วนอีกครั้งมีทั้งต้นไม้และดอกไม้อยู่เต็มไปหมด” ฟางฉีกล่าวต่อว่า “เจ้าไม่คิดว่าที่นี่ดีกว่าเมืองมังกรดำหรอกหรือ!?”

 

ฟางฉีมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มืดมนพร้อมเสริมว่า “ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบยกเว้นสภาพอาากาศที่เปียกชื้น”

 

ขณะที่ฟางฉีเองกำลังพูดคุยกับซูโมอยู่นั้น ฝูงนอกก็กำลังบินผ่านต้นไม้เพื่อจะกลับรังด้วยความเหนื่อยร้า ทันใดนั้นกิ่งไม้บิดตัวเข้าหากันจนกลายเป็นกรง มันค่อยๆ บิดรัดนกจนตายในที่สุด เลือดของนกนั้นไหลไปตามกิ่งก้านจนรามไปใต้ราก ส่งผลให้สีของดอกไม้ดูสดใส่ยิ่งกว่าเดิม

 

ซูโมที่เพิ่งเดินไปชมดอกไม้ เห็นเช่นนี้แล้วทำให้เขารู้สึกกลัวจนขนหัวลุก ..​ เขารีบถอยหลังห่างทันที!

 

ฟางฉีพูดขึ้นว่า “ข้าคิดว่าที่นี่ไม่เหมาะสำหรับคนธรรมดา!”

 

“ตกลงว่าแต่แผนของเจ้าคืออะไรละซูโม? เจ้าจะใช้เรือจิตวิญญาณเพื่อนำเจ้าไปยังเมืองมังกรดำหรือไม่?”

 

“ข้า ..” ซูโมต้องการออกจากเมืองอย่างสิ้นหวังแต่ .. เขามีคริสตัลไม่เพียงพอ

 

เขาก้มหัวลงแล้วพูดอย่างสลดใจ “ข้าจะอยู่”

 

“ฟางร้านอะไรที่เจ้าจะเปิด?” ซูโมพูดอย่างเหนียมอาย “ข้าจะทำงานหนัก สิ่งที่ข้าต้องการคืออาหารและที่ซุกหัวนอน!”

 

เมื่อเห็นว่าฟางฉียังคงนิ่งเงียบ “ถ้าเจ้าคิดว่าข้าขอมากไปงั้นข้าไม่ขออาหารก็ได้”

 

“ถึงแม้ว่าข้าจะยังไม่มีร้านที่นี่ แต่ไม่ช้าก็เร็วข้าคงต้องจ้างใครสักคน” ฟางฉีถูคางของเขา “ตกลงข้าจะให้อาหารและที่นอน แต่อาจไม่มีเงินเดือนในช่วงแรก”

 

“ขอบคุณนะฟาง ไม่สิ! หัวหน้า!” ซูโมคำนับเขาด้วยความขอบคุณจากใจ “ขอบคุณมาก!”

 

ฟางฉีเอ่ยอย่างใจเย็น “ทีนี้เราไปดูกันว่าที่ไหนจะเหมาะสมสำหรับร้านของข้า!”