เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 305 คุณแม่แห่งความหวาดกลัว
เมื่อใกล้ถึงเวลาเลิกงานแจ็คสันได้ส่งข้อความหาทิฟฟานี่ “ผมมีนัดทานข้าวที่ต้องไป เพราะฉะนั้นผมจึงไม่สามารถไปดูแลคุณได้ อย่าลืมนะ ห้ามกินสิ่งต้องห้าม”
ทิฟฟานี่งงงวย ทำไมเขาถึงใจดีจัง? อย่างกับว่าลูกเป็นของเขา เนื่อจากทิฟฟานี่ไม่ได้ตอบข้อความนั้นเธอจึงกลับบ้านด้วยความรู้สึกที่รับรู้ได้ถึงความหงุดหงิดของแจ็คสัน
พอถึงบ้านเธอก็พบกับลิเลียนที่กำลังรับประทายผลไม้บนโซฟา “ทิฟฟ์ แม่ไม่มีเงินเหลือแล้วและน้าเรเน่ก็ชวนแม่ไปเล่นไพ่นกกระจอกคืนนี้ด้วย เอาเงินให้แม่ 300 ดอลลาร์ซิ”
“สามร้อย? แม่เอาหนูไปขายเลยไหม? แม่ยังต้องกินอยู่ไหม? ยังเปิดแอร์ด้วย? แม่แพ้ตลอดแต่ก็ยังจะไปเล่น หนูหมดคำจะพูดกับแม่เลยจริง ๆ” ทิฟฟานี่เปลี่ยนร้องเท้าและเดินเข้าห้องตัวเอง
สีหน้าของลิเลียนเปลี่ยนเมื่อเธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้น “ถ้าอย่างนั้นเธอคิดว่ามาร์คจะให้เงินรางวัลฉันไหมถ้าฉันจะไปบอกเขาเรื่องที่แอเรียนท้อง? ถ้าเธอไม่ให้เงินฉัน ฉันก็ต้องจำเป็นที่จะ ‘หา’ เงินเอง ไม่แน่เขาอาจจะตกลงที่จะให้ฉัน 150,000 ดอลลาร์ ก็ได้นะถ้าแลกเปลี่ยนกับข้อมูลที่มีประโยชน์เล็กน้อย ว่าไง?”
เมื่อทิฟฟานี่ได้ยินเช่นนั้นเธอก็รีบเดินต่อม ๆ ออกมาจากห้องเธอ “แม่กล้าดียังไง! ลิเลียน เลน ฉันเพิ่งจะรู้ว่าเธอทำได้ทุกอย่างเพื่อเงิน! มีศักดิ์ศรีบ้างสิแม่! แม่ไม่มีศีลธรรมเอาสะเลย! ถ้าแม่กล้าทำหนูก็จะตัดความสัมพันธ์กับแม่ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป แม่จะไปไหนก็ไป แม่ยังแข็งแรงดี ไม่ได้ป่วย และแม่สามารถดูแลตัวเองได้ กฏหมายก็ทำอะไรหนูไม่ได้ แม่ยังไม่ได้จนถึงขั้นที่ต้องขอเงินช่วยเหลือจากคนอื่นด้วยซ้ำ!”
ลิเลียนยังคงไม่หยุดยั้ง “ใช่ ฉันยังไม่ได้ถึงขั้นนั้น แต่ถ้าเธอไม่ให้เงินฉัน ฉันจะทำแบบนั้นแน่นอน ความจนมันคือโรคร้าย มันทำให้คน ๆ นึงเป็นบ้าได้ ฉันจะทำอะไรก็ได้ไม่ว่าเธอจะคิดอย่างไร”
ทิฟฟานี่รู้ว่าต่อให้เธอให้เงินลิเลียนวันนี้ ไม่ถึงสองวันลิเลียนก็จะกลับมาขอเพิ่มอีกโดยใช้หลักการเดิม เธอเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนนึง เธอต้องคำนวณค่าใช้จ่ายของเธออย่างระมัดระวังทุกเดือนหลังจากที่เธอได้รับเงินเดือน การมีแม่อย่างลิเลียนทำให้เธอไม่เหลือเงินสักบาททุกครั้ง! เธอไม่เหลือเงินที่จะซื้อของให้ตัวเองเลย แต่อย่างไรก็ตาม เธอรู้จักลิเลียนดี ถ้าเธอไม่ยอมให้เงินลิเลียน ลิเลียนจะต้องไปหามาร์คอย่างที่พูดแน่ ๆ!
“หนุทนไม่ไหวแล้ว เอาไปหนึ่งร้อย ถ้าไม่พอก็ไม่ต้องเอาเลย ถ้าขืนแม่ยังไปหามาร์คแม่จะรุกรานทั้งหนูละแอริ ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้วแอริย้ายออกและตัดความสัมพันธ์กับหนู ต่อให้แม่เอาไปหนึ่งร้อยหรือห้าสิบก็ไม่ต่างอะไรกัน แม่อยู่ได้ไม่ถึงหนึ่งเดือนด้วยซ้ำ! ถ้าแอริและหนูยังเป็นเพื่อนกันหลังจากที่เธอคลอดลูกและกลับไปเป็นนายหญิงเทรมอนต์เธอจะมีทุกอย่างที่เธอต้องการ! สมองแม่มีปัญหาหรอ?” ด้วยความโกรธทิฟฟานี่จึงทำได้เพียงให้เหตุผลลิเลียนโดยการอ้างผลประโยชน์จากแอเรียนแม้ว่าเธอไม่เคยคิดจะทำเช่นนั้นเลยก็ตาม
ลิเลียนยอมถอยหลังจากที่ฟังทิฟฟานี่ “ก็ได้ ถ้าเธอว่างั้นก็ตามนั้นก็ได้ ครอบครัวเรายังต้องพึ่งเธอ หนึ่งร้อยดอลลาร์ เอามา”
หลังจากที่เธอยื่นเงินให้ลิเลียน ทิฟฟานี่ก็กลับไปที่ห้องตนเองและจัดการล็อกประตู ลิเลียนสั่งอาหารสำหรับตนเองเรียบร้อย ถ้าให้เลือกระหว่างอาหารที่ทิฟฟานี่ทำกับอาหารตามสั่งเธอเลือกตามสั่งดีกว่า
แอเรียนกลับบ้านตอนเวลาสองทุ่ม เธอได้กลิ่นแปลก ๆ เมื่อก้าวเข้าประตู มันไม่เหมือนกับอึของข้าวปั้น มันเหมือนอาหารตามสั่งเก่า ๆ มากกว่า…
พอเธอมองไปที่โต๊ะวางของที่ห้องนั่งเล่นเธอก็พบเห็นว่ามันถูกวางเต็มไปด้วยอาหารกล่องที่ลิเลียนสั่งมาภายในวันก่อน ๆ ต่อให้เปิดแอร์ก็ไม่สามารถดับกลิ่นมันได้ในอากาศร้อนแบบนี้
“ป้าเลน ทานเสร็จแล้วก็เอากล่องไปทิ้งหน้าประตูสิคะ ตอนที่พวกหนูออกไปทำงานตอนเช้าจะได้เอาไปทิ้งข้างล่าง ถ้าเอาไว้ในบ้านจะเหม็นเอา” แอเรียนหยุดตัวเองไม่ให้บ่นไม่ได้เพราะว่ากลิ่นนั้นทำให้เธอปวดหัว
ลิเลียนตอบด้วยรอยยิ้ม “ป้าไม่เคยต้องทำแบบนี้มาก่อนและทิฟฟ์ก็ขี้เกียจที่จะทำความสะอาด ป้าเลยทิ้งมันไว้ตรงนี้แหละ เมื่อทิฟฟ์ทนไม่ไหวเธอก็จะเอามันไปทิ้งเอง”