บทที่ 161 เทคนิคขมขู่สาวๆยังมีอีกมากนักล่ะ!
วู่หยานไม่ได้รู้สึกผิดแม้แต่น้อยที่ทำให้เด็กสาวอายุ12มีสภาพแบบนี้ กลับกันเขา
รู้สึกภาคภูมิใจมาก ทำไมนะเหรอ? ก็เพราะจากเนื้อเรื่องเดิมมีใครคนไหนมาไกล
ได้เท่าที่เขาทำบ้างไหมล่ะ?……….
ในอกเขา คินุฮาตะกำลังดิ้นรนพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างเต็มที่ ราวกับ
ไปวิ่งวนรอบเมืองแห่งการศึกษามายังไงยังงั้น นี่ทำให้เธอรู้สึกเหลือเชื่อ ต้องรู้ก่อน
ว่าเวลาทำภารกิจเธอมักจะต้องอดอาหารและน้ำหนึ่งวันเต็มๆเสมอ แต่เธอก็ยังไม่
เคยหอบหายใจหนักแบบนี้เลย แล้วทำไมครั้งนี้ถึงได้?
โถ่เด็กน้อย ไอ้สองเรื่องที่ว่ามานี้มันต่างกันอย่างสิ้นเชิงเลยนะ……….
วู่หยานหมุนตัวเธออีกหนึ่งครั้งเพื่อเป็นอาหารตา ก่อนจะนำเธอไปวางไว้ข้างๆ เฟ
รนด้ากับทาคิสึโบะที่นอนอยู่ใกล้ๆ จานนั้นเขาก็ยกยิ้ม
“อะไรกัน ยังดูไม่พออีกหรือไง?”
เฟรนด้ากับทาคิสึโบะสะดุ้งโหยง ทาคิสึโบะรีบก้มหน้าลงอย่างไว ส่วนเฟรนด้า
หัวเราะแหะๆด้วยความขวยเขิน เธอสามารถเห็นได้ว่าวู่หยานไม่มีความคิดทำ
อันตรายอะไรต่อพวกเธอ
แน่นอนว่า ความคิดนี้มันอยู่ได้ไม่นานก็ปลิวสลายหายไปเป็นฝุ่น(PM 2.5)อย่าง
รวดเร็ว……..
วู่หยานมองสลับระหว่าง เฟรนด้ากับทาคิสึโบะ ก่อนจะอุ้มทาคิสึโบะให้มานอน
ตรงหน้าอกเขา
ทาคิสึโบะ ช็อค นัยน์ตาคู่งามมองหน้าวู่หยานด้วยหน้าตาอึนงง ราวกับเธอยัง
ตอบสนองไม่ทันที่จากนอนอยู่กับพื้นเปลี่ยนมาตัววู่หยานแทน
เฟรนด้า เห็น ‘ชะตากรรม’ ของทาคิสึโบะ ทำเธอกลัวขนขี้ขึ้นสมอง
‘หมอนี่….คงไม่ได้คิดจะทำแบบนั้นกับพวกเราด้วยหรอกนะ……..’
วู่หยานมองทาคิสึโบะ ในแววตาเธอยังมีประกายความเหนื่อยล้าอยู่ เขารู้ว่านี้เป็น
ผลข้างเคียงจากการที่เธอใช้ body crystal ไป…….
คิดถึงตรงนี้ วู่หยานก็มองสำรวจตัวทาคิสึโบะขึ้นๆลงๆ เมื่อเห็นหน้าอกอันอุดม
สมบูรณ์ของเธอ ลูกตาเขาก็ไม่อาจขยับไปมองที่อื่นได้อีก
วู่หยานถอนหายใจด้วยความชื่นชม “ใหญ่อะไรขนาดนี้นะ……”
อันเรื่องจริง อายุเธอยังไม่ได้เยอะอะไรแต่กลับมีหน้าอกที่ใหญ่แบบนี้แล้ว เสื้อยิม
ของเธอไม่อาจปกปิดภูเขาทั้งสองได้ พวกมันชูสง่าดันเสื้อออกมาราวกับอยากอวด
ให้โลกรู้
‘ไอ้โรคจิต!’
เฟรนด้าตั้งชื่อเล่นให้วู่หยานทันที แต่ว่าเธอกลับไม่ให้ชื่อเล่นนี้กับวู่หยานเมื่อตอน
เขาจับตัวคินุฮาตะ ถ้าวู่หยานรู้เรื่องนี้ เขาคงตั้งข้อสงสัยว่าพวกเธอสองคนเคยมี
เรื่องบาดหมางอะไรในอดีตกันรึเปล่า……..
ทางทาคิสึโบะก็ได้สติกลับมาหลังจากได้ยินคำพูดชมเชยของวู่หยาน เมื่อเห็น
สายตาเขาจดจ้องอยู่ที่หน้าอกเธอ ทาคิสึโบะก็หดหน้า
วู่หยานเอามือแตะใบหน้าเธอที่กำลังประหลาดใจด้วยรอยยิ้ม “อืม ~ ฉันไม่
สามารถลำเอียงให้ ‘ความรัก’ แค่กับสาวน้อยนั้นได้คนเดียวสินะเนี่ย….”
สิ้นเสียง วู่หยานก็ยื่นฝ่ามือปีศาจทั้งสองออกไปอีกครั้ง ขณะเดียวกันก็พยายาม
กางมือออกให้กว้างที่สุดเท่าที่ทำได้ แล้วตะปบเข้าใส่หน้าหน้าอกทรงโตคู่นั้น!
“อืม~~~” เสียงครางดังออกมาจากปากทาคิสึโบะ เป็นเสียงเล็กๆสั้นๆ นี่ทำให้วู่
หยานถอนหายใจ ทั้งที่โดนใช้กำลังใส่แท้ๆแต่กลับไม่ลืมสงเสียงโมเอะๆออกมาอีก
นะเธอ……
หัวคิดเรื่องนี้ แต่การเคลื่อนไหวของมือก็ไม่ได้ช้าลงเลย เขาแม้กระทั้งเริ่มใช้นิ้วมือ
นวดพวกมัน……
ริ้วรอยสีแดงพาดผ่านแก้มทาคิสึโบะ ทำให้เธอดูมีชีวิตชีวามากขึ้น เธอแม้กระทั้งดู
มีเสน่ห์ยั่วยวนกว่าเดิม ภายใต้ฝ่ามืออันคล่องแคล่วของวู่หยาน ทาคิสึโบะก็ยังดู
เหมือนคิดจะทำเป็นไร้ชีวิตชีวาเหมือนเดิม นอกจากร่างกายเธอที่กระตุกตามการ
เคลื่อนไหวของวู่หยาน เธอก็ไม่ได้มีทีท่าจะทำอะไรอีก
ดวงตาเธอเปียกชื่นเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้หลับตา ทาคิสึโบะมองตรงไปที่หน้าวู่หยาน
ราวกับว่าจะมองผ่านฮู้ดเข้าไปเพื่อจดจำใบหน้าเขา……..
การกระทำของวู่หยาน ได้ทิ้งเงาดำอันพร่ามัวไว้ในจิตใจ ของสาวน้อยที่ปกจะมี
หัวใจอันสงบหนิ่งไม่แยแสสิ่งใดแล้ว………..
หน้าอกใหญ่ๆของทาคิสึโบะทำให้วู่หยานชอบใจจริง ต้องรู้ก่อนว่าขนาดนี้ ข้างตัว
เขาก็ยังมีอิคารอสกับแอสเทรียที่มีใหญ่ไม่แพ้กัน แต่เขาก็ไม่เคยได้สนุกกับพวกมัน
เลยสักครั้ง
สำหรับสองสาวที่เขาได้เชยชมไปแล้ว……เฮ้อ….ถึงแม้อกกระดานจะดีและมีเสน่ห์
ของพวกมันก็เถอะ แต่ก็อย่างว่าล่ะนะ มีอะไรให้จับย่อมดีกว่า…….
กลับจากฝันกลางวัน วู่หยานยิ้ม หลังจากมองเข้าไปในดวงตาทาคิสึโบะเขาก็เห็น
เปลวไฟร้อนแรงในตาคู่นั้นของเธอ จากนั้นมือเขาขยับและถอดเสื้อผ้าเธอออก!
“..มะ..ไม่ได้นะ…” ในที่สุดทาคิสึโบะก็ถอนสายตาจากหน้าวู่หยาน ร่างกายเธอ
เปลือยเปล่าต่อหน้าวู่หยานทำให้เธอรู้สึกไม่สบายตัวบวกกับความรู้สึกอ่อนแอของ
ร่างกาย ทำให้เธอทำได้แค่พูดเสียงเบาด้วยความอาย
วู่หยานเลียริมฝีปาก แล้วพูดยิ้มๆว่า “น่ารักมาก….”
ทาคิสึโบะอึ้งไป มองวู่หยานด้วยความสยสัย นี่ทำให้เขางุนงง อย่าบอกนะว่าไม่
เคยมีใครพูดคำว่า น่ารัก นี่กับเธอเลยน่ะ?
วู่หยานไม่รู้เลยว่าตัวเองเดาได้เกือบถูกแล้ว…….
ลูบไล้ตามตัวขาวเนียนของทาคิสึโบกะ วู่หยานอดไม่ได้ที่จะกล่าวชมอีกครั้ง ไม่
นานนักสายตาเขาก็ย้ายไปอย่ที่ภูเขาไฟสีขาว จากนั้นเขาก็บีบพวกมัน!
ทาคิสึโบะหลับตา เธอครางออกมาด้วยน้ำเสียงน่ารัก ปากเปิดกว้างหอบหายใจ
ตามจังหวะของวู่หยาน
เห็นท่าทางของเธอ วู่หยานก็ยกยิ้มชั่วร้าย แล้วใช้มือข้างสไลด์ตัวไปที่ด้านล่างของ
เธอ……
ทางด้านหนึ่ง อิคารอสยืนดูการแสดงตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบัน เธอมองคินุฮาตะที่
นอนอยู่อีกด้านหลังจากถูกวู่หยานสั่งสอน แล้วองทาคิสึโบะที่หอบหายใจแรงคา
อกวู่หยาน เธอก็เอามือบีบหน้าอกตัวเอง……
“มาสเตอร์….ดูเหมือนจะชอบเจ้านี่มากเลย….”
วู่หานส่งทาคิสึโบะขึ้นสวรรค์เสร็จ ก็เอาเธอไปนอนข้างๆคินุฮาตะ และเดินไปหา
เฟรนด้าที่กำลังมองมาด้วยความไม่เต็มใจและความโกรธ
“สุดท้าย นายก็ไม่ปล่อยฉันไปสินะ…..” แม้ว่าก่อนหน้านี้เธอจะคิดไว้แล้ว่าตัวเอง
มีโอกาสตกสู่เงื้อมมือปีศาจ แต่เมื่อมันเกิดขึ้นจริงๆ เธอก็ยังตกใจกลัวอยู่ดี
วู่หยานไม่พูด ทำแค่ยิ้มกว้างๆส่งให้เธอ จากนั้นเขาก็ทำการปลดผ้าบนตัวเธอออก
ขณะที่เจ้าตัวก็กรีดร้องเสียงแหลม
สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไป แน่นอนว่าต้องเป็นเสียงครางอันอ่อนหวานของเด็กสาวและ
เสียงหอบหายใจ…….
…………
มองดูสาวสาวที่ไปขึ้นสวรรค์กันหมดแล้วด้วยความพึงพอใจ วู่หยานยิ้มรับสายตา
อันซับซ้อนที่พวกเธอมองมา จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงผู้ดีว่า
“อืม ในที่สุดก็พูดรู้เรื่องขึ้นบ้างแล้วสินะ!”
ผลของคำพูดนี้ คือสายตาโกรธๆและขุ่นเคืองของคินุฮาตะและเฟรนด้า แต่วู่หสย
เมินสนิท ก่อนจะหยิบกล้องถ่ายรูปมาจากแหในมิติ
“เฮ้ นี่นายคิดโครตทำอะไรกันคะ!” เห็นเขาเอากล้องออกมา สามสาวไม่เสียเวลา
คิดว่าเขาหยิบกล้องออกมาจากไหน ที่มากกว่านั้น ซิกเซ้นของผู้หญิงกำลังบอก
พวกเธอว่ากำลังมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น
“กล้องมันจะทำอะไรอีกล่ะนอกจากถ่ายรูปน่ะ!”
ใช่จริงด้วย ลางสังหรณ์ของหญิงสาวแทบไม่ผิดพลาด คินุฮาตะแหกปากร้องด้วย
ความคลั่ง “นายไอ้โครตโรคจิต! เล่นกับพวกเราไม่พอ แต่นี่ยังคิดจะโครตถ่ายรูป
อีกเหรอคะ!!!”
“แหม มันช่วยไม่ได้นี่นา….” วู่หยานยักไหล่ด้วยท่าทางจนปัญญา แล้วยกกล้องใน
มือขึ้น “เพื่อไม่ให้พวกเธอพูดอะไรไม่เข้าเรื่องออกไป ถึงต้องทำแบบนี้ไง!”
สายตากวาดมองร่างกายเปลือยเปล่าขาวๆของสาวสาวต่างขนาดด้วยความชื่นชม
วู่หยานหัวเราะขณะที่พวกเธอยังตื่นตกใจ
“เพราะงั้น ยอมรับชะตากรรมซะ!”
“ม่ายยยย!!”
เสียงกรีดร้องดึงกึกก้อง ควบคู่ไปไปกับเสียงถ่ายรูป ‘แชะแชะ’…….
มองดูสามสาวที่ทำหน้าไม่อยากมีชีวิตอีกต่อไปแล้ว วู่หยานก็ยกรูปขึ้นแกว่งไปมา
“คุณหนูทั้งสาม ทีนี้รู้แล้วใช่ไหมว่าต้องพูดยังไงเมื่อกลับไปน่ะ?”
สามสาวกัดฟันกรอด แม้แต่ทาคิสึโบะเองก็ทำเหมือนกัน นี่แสดงให้เห็นว่าวู่หยาน
ในใจพวกเธอมัน ‘ชั่วร้ายเลวทรามบัดซบ’ ขนาดไหน
ทั้งสามคนพยักหน้าด้วยความไม่เต็มใจ วู่หยานเองก็พงกหัวด้วยความพอใจ
จากนั้นเก็บรูปกลับไป แล้วเดินไปทางมุกิโนะที่นอนหมดสติ…..
มองดูหัวหน้าที่กลายเป็นลูกแกะน้อยในมือวู่หยาน ตามด้วยเสียง ‘แชะ แชะ’ ใน
หัวใจของสามสาวก็เกิดความสงบนิ่งขึ้นอย่างน่าประหลาด
แม้แต่มุกิโนะยังไม่รอด แล้วพวกเราจะเหลือเหรอ……
พวกเธอปลอบใจตัวเองแบบนี้แหละ…….