“เอี๊ยด”
เสียงรถออดี้ A8 เหยียบเบรกอย่างกะทันหัน จนรถหยุดลงอย่างรวดเร็ว
เห็นเพียงเงาดำ เงาหนึ่ง ลงจากรถอย่างช้าๆ
“เขาเป็นใคร”
ซูซานเห็นคนนั้นเช่นกัน สีหน้าของเธอดูตึงเครียด
หยางเฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนหน้านี้เฉินอิงจวิ้นให้เขาแข่งรถกับสวีเทา เขาเดาได้เลยว่า การแข่งขันบนถนนที่อยู่บนภูเขาอันเคี้ยวคด เป็นเรื่องที่ไม่ง่ายอย่างแน่นอน
เป็นไปตามที่คาดไว้ ทำไมหยางเฉินจะไม่รู้ล่ะว่า การแข่งขันในคืนนี้ เป็นแผนที่เฉินอิงจวิ้นกับหยวนเซ่าจัดฉากขึ้น
ซูซานก็แค่คนที่โดนหลอกใช้เท่านั้น รวมไปถึงเสือดำที่โดนเขาถีบกระเด็นเมื่อครั้งก่อน ยังมีสวีเทาที่จะแข่งรถกับเขาอีกด้วย คนพวกนี้ก็แค่หมากตัวหนึ่ง
เป้าหมายที่แท้จริงของอีกฝ่าย คือตัวเขา
“หยางเฉิน ในมือของเขามีมีด!”
เงานั่นค่อยๆ คืบคลานมาใกล้พวกเขาขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดซูซานก็เห็นอย่างชัดเจน ในมือของคนนั้น มีมีดยาวเล่มหนึ่ง ส่วนคมของมีด สว่างวาบขึ้นมา
ตอนนี้ คนนั้นกำลังเดินเข้ามาหาพวกเขาทีละก้าว
ขณะเดียวกัน สวีเทาก็ขึ้นไปข้างบนยอดเขา เมื่อเขาเห็นรถของหยางเฉินถูกขวางเอาไว้ เขารู้ทันทีว่าต้องเป็นฝีมือของเฉินอิงจวิ้น
“ฮ่าๆ ไอ้เด็กน้อย กล้าเป็นศัตรูกับคุณชายจวิ้น รนหาที่ตายชัดๆ กลัวว่าแกจะลงจากเขาไปไม่ได้อีกแล้วน่ะสิ!”
สวีเทาหัวเราะเสียงดัง เขาเหยียบคันเร่ง จนรถออดี้ R8 สีดำ หายวับไปราวกับแสงเฟลชสีดำอย่างไรอย่างนั้น
ซูซานกัดริมฝีปากแน่น ตอนนี้พวกเขาโดนขวางทางไว้ ไม่มีทางที่จะชนะสวีเทาได้เลย
“หยางเฉิน นายจะทำอะไรน่ะ”
เมื่อเห็นหยางเฉินลงรถ ซูซานรีบรั้งเขาเอาไว้ จากนั้นจึงถามขึ้น
หยางเฉินพูดเสียงทุ้ม “คุณรอผมอยู่ในรถ!”
เมื่อพูดจบ เขาจึงเดินลงจากรถ
คนชุดดำสวมหน้ากากรูปปีศาจ พร้อมมีดยาวในมือ
หยางเฉินสัมผัสได้ถึงความอาฆาตอย่างรุนแรง ที่โถมเข้ามาจากตัวของชายคนนั้น
คนที่ผ่านการสู้รบมานานอย่างเขา รู้ดีที่สุดว่าคนแข็งแกร่งคือคนแบบไหน
เพียงแค่สัมผัสอำนาจที่แผ่ออกมาจากตัวของคนชุดดำ ก็สามารถเดาได้ถึงพละกำลังของเขาแล้ว น่าจะพอๆ กับเฉียนเปียว
แววตาของหยางเฉินเคร่งขรึมขึ้นเรื่อยๆ เขามองอีกฝ่ายอย่างเย็นชา “แกคือคนที่เฉินอิงจวิ้น ส่งมาฆ่าฉันงั้นหรือ”
“สวบ!”
เขาเพิ่งพูดจบ คนชุดดำก็พุ่งเข้ามาหาเขาทันที มีดยาวในมือ ปะทะกับลม จนเกิดเสียง
ลำแสงเย็นยะเยือกสว่างวาบ พุ่งมายังหยางเฉิน
คนที่อยู่ในรถอย่างซูซาน เห็นภาพนั้น เธอตกใจจนหน้าซีดและอุทานออกมาว่า “ระวัง!”
ในขณะเดียวกัน หยางเฉินขยับเท้าเบาๆ ลำตัวของเขาเคลื่อนไหว ปลายมีดพาดผ่านจมูกของเขา
อีกนิดเดียว มีดของคนชุดดำ เกือบเฉือนจมูกของหยางเฉิน
“พลั่ก!”
ขณะที่หยางเฉินเคลื่อนตัวหลบ เขาใช้เท้าเตะข้อมือของคนชุดดำ
พละกำลังอันมหาศาล ทำให้คนชุดดำรู้สึกชาไปทั้งแขน มีดยาวในมือกระเด็นออกไป
“เคร้ง!”
มีดใหญ่ตกลงบนพื้น
คนชุดดำตกใจจนหน้าซีด ขณะที่เขากำลังจะเข้าไปหยิบมีด หยางเฉินรีบพุ่งเข้าไป ใช้เท้าเหยียบลงบนมีดใหญ่
“ทายาทแห่งมีดทรราชงั้นหรือ”
หยางเฉินถามอย่างประหลาดใจ
คนชุดดำสั่นไปทั้งตัว เขามองหยางเฉินอย่างตกใจและหวาดกลัว “นายเป็นใคร”
สิ่งที่เหนือความคาดหมายของหยางเฉินก็คือ อีกฝ่ายเป็นผู้หญิง
“ทายาทที่แข็งแกร่งแห่งชายแดนเหนือที่ยิ่งใหญ่ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นสุนัขรับใช้ของคนอื่น มีดนี้ไม่เหมาะสมกับคนอย่างเธอ!”
หยางเฉินมีสีหน้าเฉยชา เขาเก็บมีดขึ้นมา
“เอามีดคืนมาให้ฉัน!”
คนชุดดำกัดฟันพูด และพุ่งเข้ามาอีกครั้ง
“ไสหัวไป!”
หยางเฉินแผดเสียงออกมา เขาถีบลงไปที่หน้าอกของคนชุดดำ อย่างไร้ความปรานี เธอกระอักเลือดออกมา และกระเด็นไปกว่าสิบเมตร จากนั้นจึงกระแทกลงกับพื้น
“เห็นแก่ที่เธอเป็นทายาทแห่งมีดทรราช วันนี้ฉันจะไว้ชีวิตเธอ! ถ้าฉันเห็นเธอทำเรื่องที่ทำให้มีดเสื่อมเสียชื่อเสียงอีกครั้ง ฉันไม่ปรานีเธอแน่!”
อำนาจอันแกร่งกล้า แผ่ออกจากตัวของหยางเฉิน
หยางเฉินมองเธอด้วยสายตาเย็นชา และถือมีดออกไป
“ไม่ว่านายเป็นใคร ก็ไม่สามารถเอามีดของฉันไป!”
คนชุดดำยืนขึ้นจากพื้น เธอกัดฟันพูดว่า “มีดอยู่ที่นี่ ฉันก็อยู่ที่นี่!”
พูดจบ เธอใช้แรงที่ฝ่าเท้า และพุ่งเข้าไปหาหยางเฉินอีกครั้ง
“พลั่ก!”
คนชุดดำเพิ่งจะพุ่งเข้ามา หยางเฉินชกไปที่หน้าอกของเธอ
คนชุดดำเหมือนว่าวสายขาด เธอกระเด็นไปไกลกว่าสิบเมตร และกระแทกเข้าตรงหน้ารถแลนด์ครุยเซอร์ อย่างรุนแรง
“มีดอยู่ที่นี่ ฉันก็อยู่ที่นี่!”
เธอตะเกียกตะกายขึ้นมา ถึงแม้จะยืนไม่ค่อยมั่นคง แต่เธอก็ยังเดินเข้าไปหาหยางเฉิน
ความประหลาดใจ ฉายออกมาทางแววตาของหยางเฉิน คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้ จะดื้อด้านขนาดนี้
มีดทรราชคือชื่อของมีดเล่มนั้น และเป็นชื่อของคนนั้นเช่นกัน
ผู้กล้าแกร่งแห่งชายแดนเหนือ ทำสงครามอย่างไม่เกรงกลัวอีกครั้ง!
“เอามีดคืนมาให้ฉัน!”
คนชุดดำเดินเข้ามาหาหยางเฉิน และกัดฟันพูดออกมา
“รอให้เธอเหมาะสมกับมีดทรราชก่อน แล้วไปหาฉันที่เจียงโจว!”
พูดจบ หยางเฉินเอามีดทรราชเดินออกไป
แต่ทว่าคนชุดดำคนนั้น โดนหยางเฉินโจมตีหลายครั้ง แต่เธอไม่กลัวเลยสักนิด เธอยืนมองหยางเฉินเอามีดทรราชออกไป
“หยางเฉิน นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
หยางเฉินเพิ่งขึ้นรถ ซูซานถามขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
หยางเฉินส่ายหน้า แต่ไม่ได้พูดอะไร เขาสตาร์ทรถและขับลงไป
ณ ตอนนี้สวีเทาได้ขับรถลงจากบนเขาได้สองนาทีแล้ว ไม่มีการแข่งขัน สวีเทาฟังเพลงและขับรถออดี้ R8 ลงจากเขาอย่างช้าๆ
ใกล้จะถึงตีนเขาแล้ว ทันใดนั้น สวีเทามองผ่านกระจกมองหลัง เขาเห็นดวงไฟสองดวงที่ส่องมา จนทำให้แสบตา มันกำลังใกล้เข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว
“ให้ตายสิ! มันยังมีชีวิตอยู่งั้นหรอ!”
เมื่อสวีเทาเห็นรถออดี้ A8 ของหยางเฉิน สีหน้าของเขาตกใจเป็นอย่างมาก
“หยางเฉิน เขาขวางอยู่กลางถนน ไม่มีทางผ่านไปได้อย่างแน่นอน! ใกล้ถึงเส้นชัยแล้ว จะทำยังไงดี”
ซูซานเห็นรถของสวีเทาอยู่กลางถนน สีหน้าของเธอเป็นกังวลมาก
“นั่งให้ดี!”
จู่ๆ หยางเฉินก็เอ่ยขึ้น
เมื่อคำพูดจบลง หยางเฉินก็เหยียบคันเร่งจนมิด
“บรื้น!”
เสียงเครื่องยนต์ดังสนั่น รถเคลื่อนที่เข้าไปใกล้รถของสวีเทาอย่างรวดเร็ว
“เข้ามาสิ! ถ้าแกมีปัญญาก็เข้ามาสิ!”
สวีเทาก็เห็นรถของหยางเฉินเช่นกัน เขาตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง
เส้นทางตรงบนภูเขาที่จะลงไป ยังเหลืออีกหนึ่งรอบ แต่ตำแหน่งนี้ สูงจากพื้นดินประมาณสิบกว่าเมตร
ถ้าหยางเฉินกล้าชนจริงๆ รถทั้งสองคันจะต้องตกหน้าผาอย่างแน่นอน
หนึ่งร้อยเมตร!
สามสิบเมตร!
สิบเมตร!
มองด้วยตาเปล่า รถทั้งสองคันยิ่งใกล้กันขึ้นเรื่อยๆ สวีเทายังคงควบคุมรถให้อยู่กลางถนน
ส่วนหยางเฉินก็ยังเร่งความเร็วรถพุ่งไปข้างหน้า
ขณะที่รถทั้งสองคันจะปะทะกัน สวีเทารู้ทันทีว่าหยางเฉินจะชนรถเขาจริงๆ
“อ๊ากก! ไอ้บ้า! แกมันบ้าไปแล้ว!”
ยังไงสวีเทาก็ไม่กล้าเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยง ตอนที่รถทั้งสองคันจะชนกัน เขาหักพวงมาลัยหลบ
“โครม!”
รถซีกซ้ายครูดกับราวเหล็กกั้นถนนบนเขา
ทำให้เกิดเป็นประกายไฟ ท่ามกลางความมืด
ขณะเดียวกัน รถของหยางเฉินเหมือนสายฟ้าสีดำ แนบกับด้านข้างของภูเขา จู่ๆ รถของเขาก็แซงรถสวีเทาได้
สวีเทาเหงื่อแตกพลั่ก ถึงแม้จะโดนหยางเฉินแซง แต่ทว่าตอนนี้เขากลับโล่งอกมาก
เมื่อกี้ตอนที่หยางเฉินอยู่ข้างหลัง ตัวรถแนบกับภูเขาและจะพุ่งเข้ามา ถ้าเขาไม่หักหลบ รถต้องชนกันอย่างแน่นอน
วินาทีนั้น ความกลัวของซูซานพุ่งขึ้นจนถึงจุดสูงสุด
ตอนนี้รถของพวกเขาแซงรถของสวีเทาแล้ว ในที่สุดก็ปลอดภัย ตัวของเธอสั่นไปหมด ไม่รู้ว่ากลัวหรือตื่นเต้น