ตอนที่ 1756 การตายของไป๋ซู่ (1)
อวิ๋นลั่วเฟิงมองไป๋ซู่เงียบๆ นางไม่ได้พูดอะไรแต่นางก็เข้าใจการตัดสินใจของเขา
“ข้ารู้ว่าเจ้าแข็งแกร่งพอจะปกป้องคนพวกนี้ดังนั้นพาพวกเขาไปที่ปลอดภัยเถอะ”
พูดจบไป๋ซู่ก็เดินไปหาศพของจิ่นอวี้ช้าๆ เขาคุกเข่าลงและดึงนางเข้าสู่อ้อมกอด ใบหน้าของเขาฉายแววเสียใจ
“จิ่นอวี้ ถึงแม้ว่าเจ้าจะเป็นแค่ข้ารับใช้ของข้าแต่เจ้าก็อยู่เคียงข้างข้ามาตลอดหลายปี”
นี่เป็นเหตุผลที่เขาไม่สังหารนางแม้ว่านางจะทำผิดก็ตาม ตอนนั้นในแผ่นดินหลงเซี่ยว เขาจะยอมแพ้เรื่องตระกูลไป๋ไปก็ได้เพราะตระกูลไป๋ก็แค่หาประโยชน์จากเขา ในโลกนี้มีแค่จิ่นอวี้คนเดียวที่ปฏิบัติกับเขาอย่างจริงใจ
“นี่เป็นเหตุผลที่ข้าย่อมต้องแก้แค้นให้เจ้าแน่นอน ข้าจะชดใช้ให้เจ้าในสิ่งที่ข้าติดหนี้เจ้าทั้งในชาตินี้และในชาติหน้า”
เส้นผมของจิ่นอวี้ร่วงลงกับพื้น ใบหน้างดงามของนางไร้สีเลือดแลดูไร้ชีวิตแน่นิ่งอยู่ในอ้อมกอดของเขา
อวิ๋นลั่วเฟิงมองเงาของไป๋ซู่ “ถ้านี่เป็นการตัดสินใจของเจ้า ข้าก็จะทิ้งให้เจ้าจัดการคนพวกนี้”
“เสี่ยวอวิ๋น?” ผู้เฒ่าจวินและคนอื่นงุนงงเป็นอย่างมากและมองอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างไม่เข้าใจ
ยังไม่ต้องพูดถึงว่าอวิ๋นลั่วเฟิงจะย้ายพวกเขาไปที่ปลอดภัยได้อย่างไร แค่เรื่องที่ว่าไป๋ซู่จะสู้กับกระทิงโลหิตและฉินลั่วในเวลาเดียวกันได้อย่างไร
กระทิงโลหิตไม่ได้อยู่บนแผ่นนี้ มันแข็งแกร่งมากแล้วไป่ซู่จะเอาชนะมันได้อย่างไร
อวิ๋นเซียวไม่ได้พูดอะไรและโจมตีกระทิงโลหิตกลับไป เขาเดินไปยืนข้างอวิ๋นลั่วเฟิงและปกป้องนางเหมือนเทพแห่งสงคราม เขาเห็นการโจมตีของฉินลั่วที่มีเป้าหมายเป็นอวิ๋นลั่วเฟิงแต่เขาก็ไม่ได้ลงมือเพราะเขาเชื่อใจอวิ๋นลั่วเฟิง เขาเชื่อว่าฉินลั่วทำอะไรอวิ๋นลั่วเฟิงไม่ได้
“พวกเราไปกันเถอะ” อวิ๋นลั่วเฟิงมองไป๋ซู่เป็นครั้งสุดท้ายและโบกมือ
สายของทุกคนพร่ามัวไปชั่วขณะและจากนั้นพวกเขาก็พบว่าพวกเขาอยู่ในดินแดนลับที่สงบสุขและเจริญรุ่งเรือง
ผู้เฒ่าจวินมึนงงเพราะภาพตรงหน้าเขา “เสี่ยวอวิ๋น ที่นี่คือที่ไหน”
“ที่นี่คือมิติลับ” อวิ๋นลั่วเฟิงเม้มริมฝีปาก
มิตินี้แตกหักเพราะโม่เชียนเฉิงออกไป นางพึ่งฟื้นฟูมิติกลับมาเมื่อวานตามวิธีที่เจวี๋ยเชียนทิ้งไว้ให้และอวิ๋นอี้ก็คือแกนกลางของมิติเพื่อรักษาสมดุลของมิติเอาไว้
ตูม!
ทันใดนั้นทุกคนก็ได้ยินเสียงระเบิด อวิ๋นลั่วเฟิงสัมผัสได้ถึงคลื่นในอากาศจากภายในมิติ
“ระเบิดตัวเองงั้นหรือ” อวิ๋นลั่วเฟิงเปลี่ยนสีหน้า นางไม่คิดว่าไป๋ซู่จะจะใช้วิธีทำลายล้างแบบนี้
อวิ๋นลั่วเฟิงเหม่อไปพักหนึ่งขณะที่นางนึกถึงอดีตที่นางเจอไป๋ซู่ครั้งแรก…
ทันใดนั้นก็มีมือเอื้อมมาจับมือของอวิ๋นลั่วเฟิงทำให้นางต้องหันไปมองบุรุษที่อยู่ข้างตัว
“มีอะไรหรือเปล่า”
“ท่าน…รู้สึกเสียใจงั้นหรือ” อวิ๋นเซียวรู้สึกกังวล เจ้าจะเรียกเขาว่าคนเห็นแก่ตัวก็ได้แต่เขาก็ไม่ต้องการให้อวิ๋นลั่วเฟิงจดจำไป๋ซู่ได้แม้แต่นิดเดียว
“ใช่แล้ว ข้ารู้สึกเสียใจ” อวิ๋นลั่วเฟิงถอนหายใจ “เขาใช้วิธีระเบิดตัวเองก็หมายความว่าจวนตระกูลจวินถูกเขาทำลายไปหมดแล้ว การตกแต่งห้องหอที่ทรมานของพวกเราก็ถูกทำลายไปหมดแล้วเหมือนกัน”
ผู้เฒ่าจวินและคนอื่นๆ ใช้เวลานานขนาดที่คนอื่นคาดไม่ถึงเพื่อให้นางได้แต่งงานอย่างยิ่งใหญ่และสมเกียรติมากที่สุด ตอนนี้ทุกอย่างก็ถูกทำลายไปหมดแล้ว ดังนั้นนางจะไม่รู้สึกเสียใจได้อย่างไร
…………………………
ตอนที่ 1757 การตายของไป๋ซู่ (2)
“อวิ๋นเซียว” จู่ๆ อวิ๋นลั่วเฟิงก็เงยหน้าขึ้นแล้วจ้องหน้าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า “ครั้งนี้ไป๋ซู่ช่วยพวกเราไว้ ถ้าเขาไม่ระเบิดตัวเอง ข้าเกรงว่าก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการกับกระทิงโลหิต”
“อีกอย่าง เขาเองก็ไม่ได้พยายามจะสังหารข้าในช่วงหลายปีมานี้หรือใช้ครอบครัวของข้าเพื่อข่มขู่ แต่ว่า…” อวิ๋นลั่วเฟิงหยุด “ข้าไม่มีทางลืมว่าเขาเป็นคนที่ทำให้ท่านต้องผ่าหัวใจตัวเองเพื่อดึงแก่นเลือดออกมา ถึงแม้ว่าสุดท้ายเขาจะใช้ชีวิตของตัวเองเพื่อชดใช้ความผิดที่เขาทำแต่ข้าก็ไม่สามารถให้อภัยเขาได้!”
ตลอดมานางก็เป็นคนเห็นแก่ตัว คนที่อยู่รอบตัวนางมีแค่คนที่นางให้ความสำคัญเท่านั้น ดังนั้นต่อให้ไป๋ซู่บอกให้พวกเขาไปซ่อนแล้วอย่างไร ถ้าไม่ใช่เพราะเขา อวิ๋นเซียวก็คงไปต้องเผชิญกับอันตรายเฉียดตายแบบนั้น…
แม้แต่ตอนนี้เมื่อใดก็ตามที่นางนึกถึงฉากที่อวิ๋นเซียวเปิดหัวใจของตัวเองและดึงแก่นเลือดออกมา หัวใจของนางก็บีบรัดแน่นและความเจ็บปวดก็ลามไปทั่วทั้งร่าง
“อวิ๋นเซียว ความจริงแล้วนี่ไม่ใช่จุดจบที่ดีที่สุด” อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้มและยื่นมือออกมากอดอวิ๋นเซียว “ข้าต้องการแค่ท่านมาใช้ชีวิตด้วยกันกับข้าไปตลอดชีวิต”
อวิ๋นเซียวมองอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างเงียบๆ อยู่พักหนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจบอกนางในท้ายที่สุด “เจ้ายังจำเด็กผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเจ้าเคยเจอที่ชื่อว่าอู๋ได้หรือไม่”
อวิ๋นลั่วเฟิงสะดุ้งและเงยหน้ามองเขาอย่างงุนงง “เจ้ารู้จักเขาหรือ”
อวิ๋นเซียวพยักหน้า “หลังจากที่ไป๋ซู่บาดเจ็บ เขาก็หดร่างไปเป็นเด็ก ถ้าข้าเดาถูก เด็กผู้ชายคนนั้นคือไป๋ซู่”
ความจริงแล้วเรื่องนี้เสี่ยวโม่เป็นคนบอกเขาเมื่อสองสามวันก่อน เขาก็เดาตัวตนของเด็กผู้ชายคนนั้นได้ทันที โชคดีที่อวิ๋นลั่วเฟิงหวาดระแวงในตัวอู๋มากและไม่ยอมให้เขามีโอกาสได้เข้าใกล้นาง ไม่อย่างนั้นใครจะรู้ว่าไป๋ซู่จะทำอะไรลงไป…
มุมปากของอวิ๋นลั่วเฟิงยกขึ้น “ข้าเดาไว้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว”
นอกจากไป๋ซู่แล้ว ใครจะเข้าหานางด้วยเจตนาซ่อนเร้นกัน
อวิ๋นเซียวยิ้ม ภรรยาของเขาฉลาดมาก ไม่ว่าไป๋ซู่จะทำอะไร เขาก็ไม่สามารถหนีรอดจากสายตาของนางไปได้
“ข้าโชคดีจริงๆ ที่ได้เจอท่าน…” อวิ๋นเซียวยกมือขึ้นลูบศีรษะของอวิ๋นลั่วเฟิง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและมุมปากของเขาก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเสน่ห์ …
ภูผาสุสานเทพ
ภายในพระราชวังมีสตรีผู้หนึ่งกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น จู่ๆ ดวงตาก็นางก็ลืมขึ้นและนางก็กระอักเลือดออกมาด้วยใบหน้าซีดเผือด
“ไอ้ชั่วไป๋ซู่ เจ้ากล้าทำกับข้าแบบนี้โดยไม่คำนึงถึงความสัมพันธ์ของพวกเราเลยหรือ”
ร่างแปลงของนางถูกทำลายและผลก็คือนางได้รับบาดเจ็บสาหัส ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น กระทิงโลหิตเองก็พิการจากแรงระเบิด นางทรยศตระกูลจวินเพราะกระทิงโลหิตเช่นนั้นนางจึงถูกขังอยู่ในที่ห่างไกล ตอนนี้…ทุกอย่างก็พังทลายหมดแล้ว
“อวิ๋นลั่วเฟิง อวิ๋นเซียว ข้าไม่มีทางไว้ชีวิตพวกเจ้าแน่!” นางกรีดร้องอย่างเคียดแค้นและใช้หมัดทุบเข้าที่พื้นอย่างแรง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย
“ข้าเกรงว่าเจ้าจะไม่มีโอกาส…”
จู่ๆ ก็มีเสียงหยิ่งยโสดังขึ้นจากด้านนอกพระราชวัง
ใบหน้าของฉินลั่วแสดงความตะลึงและนางก็รีบเงยหน้าขึ้น บุรุษในชุดสีน้ำเงินเดินเอามือไพล่หลังเข้ามาด้านในพระราชวัง เขามองฉินลั่วที่นั่งอยูที่พื้นอย่างเหยียดหยาม
“เจ้าเป็นใคร” ฉินลั่วถามลอดไรฟันด้วยใบหน้าซีดเผือด
ชายหนุ่มในชุดน้ำเงินยิ้มเยาะ “เจ้าต้องการจะสังหารนายท่านและนายหญิงของข้าแต่เจ้าได้ถามความเห็นของเผ่ามังกรหรือยัง นายท่านสั่งให้ข้ามาสังหารเจ้า!”
“เผ่ามังกร? เจ้าเป็นบรรพบุรุษของเผ่ามังกรงั้นหรือ” ดวงตาของฉินลั่วเบิกกว้างด้วยความตะลึงแต่นางก็รีบส่ายหน้าทันที “ไม่สิ เจ้าเป็นแค่มังกรธรรมดาไม่ใช่บรรพบุรุษมังกร กลับกันแล้วมังกรที่เหมือนแมลงตัวเล็กๆ ที่อวิ๋นเซียวพามาด้วยครั้งที่แล้วมีสายเลือดของบรรพบุรุษมังกร”