ตอนที่ 138
อ่อนเชิง
แม้ไม่ทราบว่าหยุนฟางคือใคร แต่เมื่อครู่นางฟันผ่านเกราะของหยงเวยมาได้นางต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน แถมนางยังใช้ดาบเป็นอาวุธอีกต่างหาก บางทีอาจจะเป็นคนของสำนักไผ่เขียวกระมัง
“ขอโทษที แต่เหมือนว่าจะมีเรื่องเข้าใจผิดกัน”หยงเวยว่าพลางมองบาดแผลที่ไหล่ของตน เลือดของมันไหลออกมานิดหน่อยก่อนที่ปากแปลจะกลายเป็นแผ่นมรกตไป ตอนที่หยงเวยฝึกกับอสูรกวางตัวมันโดนโจมตีจนบาดเจ็บไม่น้อย แต่ทันทีที่โดนโจมตีจนบาดเจ็บไม่นานร่างของมันก็จะโดนห่อหุ้มไปด้วยแผ่นมรกต และหลังจากนั้นไม่นานแผลของมันก็จะหายสนิทราวกับมรกตช่วยรักษาร่างของมันก็ไม่ปาน
“เจ้าฟันมือของศิษย์น้องข้าขาด เป็นเรื่องเข้าใจผิดแบบไหนกัน”คนของหมู่บ้านไผ่เขียวว่าพลางชี้ดาบมาทางหยงเวย
“เรื่องนั้น…มันบอกให้ข้าลองฟันดู”หยงเวยว่าพลางกลืนน้ำลายลงคอ มันควรจะอธิบายว่าอย่างไรดีกับเหล่าคนที่กำลังโมโหเช่นนี้
“เจ้าฟันมือของศิษย์น้องมันงั้นเหรอ”หยุนฟางที่อยู่ข้างหน้าไม่รู้เรื่องราวก่อนหน้านี้ นางแค่เห็นคนโดนไล่จับมาเลยหยุดเอาไว้เพราะคิดว่าเป็นคนร้ายเท่านั้น
“ก็ใช่…แค่…”หยงเวยอ้ำอึ้งไปครู่หนึ่ง แต่ก่อนมันเป็นคนโผงผางไม่ค่อยสนใจเหตุผล ยามนี้มันใจเย็นลงเพราะการฝึกฝนแต่มันก็ไม่เคยใช่สมองถกประเด็นกับใครมาก่อน ทำให้ยามนี้การอธิบายความเข้าใจผิดสำหรับมันเป็นเรื่องยากเย็นอย่างมาก
“เช่นนั้นเจ้าก็ต้องรับโทษ”หยุนฟางว่าพลางปล่อยคลื่นดาบออกมาหมายจะซัดดาบมรกตให้หลุดออกจากมือของหยงเวย แม้จะสัมผัสพลังวิญญาณไม่ได้แต่อีกฝ่ายแรงเยอะกว่าแถมระดับของอาวุธก็ไม่ธรรมดาเลย
เคร๊ง! หยงเวยฟาดดาบจากบนลงล่าง เพียงครั้งเดียวก็ตัดผ่านคลื่นดาบของหยุนฟางได้อย่างง่ายดาย ทำเอาหยุนฟางยังแดประหลาดใจไม่ได้ หรือว่ามันมีพลังอสูรแบบไป๋จูเหวินกัน?
เคร๊งๆๆ ! ! หยุนฟางที่กำลังประหลาดใจเข้าไปทดสอบโจมตีหยงเวยอีกครั้ง ทุกครั้งที่ดาบของทั้งสองปะทะกัน ดาบของหยุนฟางจะเป็นรองเรื่องกำลังเสมอ แต่ด้วยเทคนิคการฟันทำให้นางยังคงความรุนแรงเอาไว้จนข่มหยงเวยเสียอยู่หมัด
ชิ้ง….!! นางฟันลงไปที่ไหล่ของหยงเวยอีกครั้ง แต่คราวนี้ดาบของนางฟันไม่ถึงผิวหนังของหยงเวยเสียแล้วเพราะเกราะมรกตของหยงเวยหนาขึ้นจนยามนี้หยงเวยราวกับสวมเสื้อเกราะสีเขียวเข้มก็ไม่ปาน
เคร๊ง เคร๊ง… หยุนฟางฟันลงไปบนร่างของหยงเวยอีกสองสามครั้ง แต่กลับพบว่าดาบของนางเจาะผ่านชั้นมรกตได้ไม่มากเท่าที่นางคิด แถมคนปกติที่ไม่มีพลังวิญญาณจะสามารถสร้างเกราะแบบนี้ได้งั้นหรือ พริบตานั้นหยุนฟางก็คิดเอาเองว่าหยงเวยอาจจะเป็นอสูรจำแลงร่างมนุษย์มาก็เป็นได้
“หนาจริงๆ”หยุนฟางว่าพลางฟันใส่ร่างของหยงเวยต่อ ยามแรกนางคิดว่าจะฟันเพียงสร้างบาดแผลตื้นๆเท่านั้น แต่กลายเป็นว่านางฟันมันไม่เข้า แถมพอนางเพิ่มแรงมากขึ้นก็ยังไม่สามารถสร้างบาดแผลให้หยงเวยได้อีก ทำให้หยุนฟางที่ไม่อาจสัมผัสพลังอสูรได้คาดเดาเอาว่าหยงเวยคงเป็นอสูรที่ระดับสูงทีเดียว
วูบ..เมื่อคิดได้ว่าอีกฝ่ายคงเป็นอสูรหรือตัวตนที่อาจจะสร้างอันตรายให้กับเมือง หยุนฟางก็พลัยปลดปล่อยพลังเซียนออกมา หลังจากนี้นางจะไม่โจมตีเพื่อหยุดเพียงอย่างเดียวเท่านั้นแล้ว
เคร๊งๆ ฉีบ…! หยุนฟางฟันใส่ร่างของหยงเวย 3 ครั้งติด แถมนางยังฟันตรงจุมเดิมอย่างเต็มแรงอีกต่างๆหาก ด้วยความคมและแกร่งของดาบราชันศาสตราเพียงฟันลงไป 3 ครั้งก็ทะลุเข้าผิวหนังของหยงเวยอย่างจัง
“ฆ่านาง”เสียงมารในใจของหยงเวยร่ำร้องออกมาทันทีเมื่อร่างกายได้รับบาดเจ็บ แต่หยงเวยไม่ได้อ่อนแอขนาดเสียขวัยกับอาการบาดเจ็บเพียงเท่านี้
เคร๊ง! หยงเวยรวบรวมพลังมารฟันออกไปเพื่อขวางการโจมตีซ้ำของหยุนฟาง ผลทีได้คือดาบของหยุนฟางกระเด็นไปด้านหลังจนแทบจะหลุดมือ แต่โชคดีที่หยุนฟางยังคงกุมด้ามดาบเอาไว้เพราะเคยสู้กับอู๋หมิงที่ชอบตีมือนางเพื่อให้ดาบหลุดมือมาแล้ว
เปรี้ยง!! ยังไม่ทันที่หยุนฟางจะได้ตั้งตัว ร่างๆหนึ่งก็พุ่งวาบเข้ามาราวสายฟ้า ยามนั้นกระบี่ทัณฑ์สวรรค์ก็กระแทกดาบมรกตจนทั้งคนทั้งดาบถอยไปหลายก้าว
“…….”หยงเวยและหยุนฟางต่างอึ้งไปครุ่หนึ่งกับภาพที่เกิดขึ้น ทางด้านหยุนฟางนั้นตกใจที่อู๋หมิงเข้ามาโจมตีอย่างฉับพลันโดยไม่ถามอะไรเลย แถมมันยังใช้กระบี่ทัณฑ์สวรรค์ราวกับจะเอาอีกฝ่ายให้ตายคากระบี่เลยให้ได้
“ในที่สุดก็พบเสียที..”อู๋หมิงว่าพลางมองหยงเวยด้วยท่าทีดุดัน เรื่องของหยงเวยเป็ยเรื่องหนึ่งที่ยังค้างอยู่ในหัวของอู๋หมิง คราวก่อนมันแพ้หยงเวยยับเยินทั้งๆที่ช่วยกันกับไป๋จูเหวินรุมโจมตี แต่คราวนี้ไม่เหมือนกับคราวก่อนอย่างแน่นอน
เปรี้ยง! อู๋หมิงแทงใส่ร่างของหยงเวยอย่างจัง พริบตานั้นกระบี่ทัณฑ์สวรรค์แทงทะลุเกราะของหยงเวยเข้าไปจนถึงผิวหนัง
“อัก..”หยงเวยเบิกตากว้าง ไม่นึกเลยว่าอู๋หมิงที่มันเคยสู้ด้วยจะเก่งกาจขึ้นถึงเพียงนี้ เพียงไม่เจอมันไม่กี่เดือนมันก็สามารถแทงกระบี่ทะลุเกราะมรกตของมันมาได้แล้วทั้งๆที่เกราะมรกตของมันแข็งแกร่งขึ้นมากแท้ๆ
ตูม! หยงเวยเห็นท่าไม่ดีจึงยกดาบขึ้นฟันใส่อู๋หมิงเต็มแรง แม้จะไม่มีวิชาแต่ก็สร้างความรุนแรงดุเดือดอย่างมาก เพียงฟาดดาบลงพื้นก็ทำเอาแผ่นดินสะเทือน เพียงแต่อู๋หมิงไม่พลาดกับการโจมตีทื่อๆเช่นนี้แน่นอน
เปรี้ยงๆๆ อู๋หมิงแทงกระบี่ใส่ร่างของหยงเวยอย่างปลอดโปร่ง แม้แต่หยุนฟางยังไม่อาจทำอะไรอู๋หมิงได้ไม่ต้องพูดถึงกระบวนท่าดาดดื่นของหยงเวยเลย
“อัก…”หยงเวยกระอักเลือดออกมาพร้อมร่างที่ถอยไปด้านหลัง แม้กระบี่จะแทงเข้าไม่ลึก แต่แร่งกระแทกก็ทำเอามันเจ็บไปทั้งร่าง
ตูมๆ หยงเวยฟาดดาบออกมาหมายจะหยุดการโจมตีของอู๋หมิง แต่น่าเสียดายที่การโจมตีของมันอ่อนด้อยเกินไปราวฟ้ากับเหวเพียงหลบไม่กี่ทีอู๋หมิงก็สามารถโจมตีหยงเวยได้อีกครั้ง
ครืดดด… อู๋หมิงปาดกระบี่เข้าที่ข้อมือของหยงเวย แต่กลับพบว่ามือของหยงเวยหาใช่มือธรรมดาไม่ มือที่มันใช้ถือดาบกลับเป็นมรกตทั้งก้อน แถมความแรงของการปาดหรือฟันไม่สามารถทำร้ายหยงเวยได้เลย หากจะโจมตีให้ทะลุเกราะของหยงเวยต้องใช้การแทงเท่านั้น
เคร๊งๆ เปรี้ยง เคร๊งๆ เปรี้ยง!! ราวกับภาพถูกเล่นวนซ้ำก็ไม่ปาน หยงเวยพยายามฟันดาบ แต่อู๋หมิงก็ชิงฟันกระบี่ใส่ดาบของหยงเวยก่อนที่จะโจมตีเสียอีก ทำให้ภาพยามนี้อู๋หมิงราวกับกำลังเล่นตีดาบไม่มีผิด หยงเวยฟันออกมา 2 ดาบ อู๋หมิงก็ตีทิ้งจนหยงเวยเสียกระบวน เมื่อเสียกระบวนอู๋หมิงก็แทงใส่หยงเวยทันที ทำให้ยามนี้ภายในเกราะของหยงเวยเกิดบาดแผลอยู่เต็มไปหมด
เคร๊ง! กำลังใจของหยงเวยราวับถูกทำลายจนสิ้น ดาบในมือของมันแทบจะไม่ฟาดลงมาอีกแล้ว เหมือนว่าหยงเวยเริ่มสำนึกแล้วว่าวิชาของมันใช้ออกมาก็ไร้ความหมาย
เคร๊งๆ ฉึก….. อยู่ๆร่างของหยงเวยก็สัมผัสถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรง คราวนี้อู๋หมิงเล็งแทงตรงจุดที่มันแทงไปก่อนหน้านี้ทำให้เกราะมรกตยังไม่ฟื้นตัวดี การกระทำเช่นนั้นส่งผลให้กระบี่ทัณฑ์สวรรค์แทงทะลุเข้าไปที่ท้องของหยงเวยจนปลายกระบี่ทะลุเข้าไปอีกด้าน
“อัก…”หยงเวยเข่าทรุกลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส ไม่นึกเลยว่ามันจะเจอแทงจนทะลุได้ แม้ปากแผลจะเริ่มมีมรกตเข้ามาสมานแล้ว แต่อาการบาดเจ็บเช่นนี้ไม่ใช่จะหายได้อย่างรวดเร็ว
วูบ..อยู่ๆหยงเวยก็จมลงไปในดินราวกับพื้นที่เท้าของมันเปลี่ยนเป็นทรายดูดเสียอย่างนั้น ทำให้อู๋หมิงที่อยู่ตรงหน้าเบิกตากว้าง มันกำลังดำดินหนี….
เปรี้ยง!!! อู๋หมิงเล็งแทงตรงจุดที่ยังสร้างเกราะใหม่ไม่เสร็จอีกครั้ง แต่เพราะแบบนั้นหยงเวยเลยเดาทางถูกยกดาบขึ้นมาป้องกันเอาไว้ได้อย่างฉิวเฉียดทำให้หยงเวยรอดชีวิตมาได้อย่างหวุดหวิด
เปรี้ยง! อู๋หมิงฟาดกระบี่ลงพื้นทันทีที่ตั้งหลักได้ ทำเอาสายฟ้าจากกระบี่ทัณฑ์สวรรค์แลบขึ้นมาจากผืนดิน แต่น่าเสียดายที่หยงเวยหนีไปแล้ว
“แฮก…แฮก….”หยงเวยคลานขึ้นมาจากดินหลังจากหนีไปได้ระยะหนึ่งแล้ว ตัวมันไม่ได้หนีออกไปนอกเมืองเพราะพวกอู๋หมิงคงออกไปดักเป็นที่เรียบร้อยแล้ว มันเลยเข้ามาหลบในมุมหนึ่งของเมืองเสียดีกว่าเพราะถึงอย่างไรก็ไม่มีใครสามารถสัมผัสพลังมารของมันได้เลย หากไม่มีไป๋จูเหวินหรือผู้สามารถสัมผัสพลังมารอย่างอาวุโสเทียนหมิงผ่านมา มันก็สามารถซ่อนตัวในตรอกแถมนี้ได้เป็นแน่
“เจ็บชะงัด ถ้าข้ามีวิชาดาบที่ดีกว่านี้คงไม่บาดเจ็บหนักถึงเพียงนี้”หยงเวยบ่นพลางกุมท้องของตนเอง เคล็ดวิชาร่างมารมรกตนับว่าเป็นวิชาที่มีประโยชน์อย่างมาก แม้จะโดนแทงเสียทะลุร่างหยงเวยก็ยังรอดชีวิตมาได้
“หา….เจ้าอยากได้วิชาเหรอ”อยู่ๆด้านหลังของหยงเวยก็ปรากฏเสียงประหลาดดังขึ้นมา เสียงนั้นเหมือนเสียงชองชายแก่ แต่ก็พูดจาราวกับคนเสียสติ
“เจ้าอยากได้วิชาอะไร บอกข้าๆ”เมื่อหันหลังไปชายแก่คนนั้นก็เข้ามาประชิดตัวหยงเวยอย่างรวดเร็ว มันแต่งตัวด้วยชุดหรูรา แต่กลับมอมแมมจนไม่เหลือสภาพชุดชั้นดีเลยแม้แต่น้อย ผมเผ้ารกรุงรังราวกับมันเอาดินมาละเลงผมตัวเองเล่นก็ไม่ปาน ทำเอาหยงเวยถึงถอยออกมาเพราะชายชราตรงหน้าเข้ามาใกล้ตนเองอย่างปุบปับ
“เอาไปๆ”ชายชราหัวเราะราวกับเจอเรื่องขำขัน ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในมิติของมันเอง พริบตานั้นตำราและสมุนไพรหายากจำนวนหนึ่งก็ถูกล้วงออกมาตรงหน้าหยงเวยในทันที
“ท่านให้ข้างั้นเหรอ”หยงเวยถามด้วยความประหลาดใจ ของเหล่านี้ล้ำค่าไม่ใช่น้อย แม้แต่ยาหายากก็ยังมี
“เอาไปเลยๆ อย่าเกรงใจฮ้าๆ”ชายชราหัวเราะราวกับคนบ้าพลางยัดของใส่มือหยงเวย
“เอ่อ…”หยงเวยนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะมองยาและสมุนไพรในมือ บังเอิญว่าในกองของเหล่านั้นมียารักษาบาดแผลอยู่หยงเวยเลยกินเพื่อรักษาบาดแผลตนเองก่อน แต่พอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีชายชราก็หายไปแล้ว
“อาจารย์”อยู่ๆร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งก็ทะยานเข้ามาในตรอกที่หยงเวยเข้ามาหลบ
“เจ้า..เห็นคนแก่ท่าทางเพี้ยนๆผ่านมาหรือเปล่า”ชายหนุ่มถามด้วยสีหน้ากังวล
“หะ เห็น…แต่ท่านไปทางไหนข้าก็ไม่ทราบเหมือนกัน”หยงเวยตอบไปตามตรง
“โถ่…”เฟยหลงถอนหายใจออกมาพลางมองของในมือของหยงเวย ท่าทางอาจารย์ของมันจะแจกจ่ายสมบัติทิ้งอีกแล้ว ตั้งแต่ธาตุไฟเข้าแทรกในวันนั้นเฒ่าประทับสวรรค์ก็กลายเป็นคนบ้า แต่เดิมมันหวงสมบัติตนเองราวกับไข่ในหิน แต่ยามนี้มันเที่ยวเดินแจกจ่ายสมบัติคนเองไปทั่ว ทำเอาเฟยหลงได้แต่ตามอาจารย์กลับมาเพื่อรักษาตัวไม่ขาด แต่น่าเสียดายที่วิชายุทธของอาจารย์ไม่ได้หายไป ทำให้การตามตัวกลับมาทำได้ยากยิ่ง ยามนี้เฒ่าประทับสวรรค์เดินทางไปแล้ว 4 เมือง แจกจ่ายสมบัติตนเองราวกับโปรยทาน ทำให้อาวุธวิเศษ ตำราวิชาหายาก สมุนไพรในตำนานหรือยาเทวดาที่เฒ่าประทับสวรรค์เก็บเอาไว้ถูกกระจายออกไปทั่วแผ่นดิน
“ถ้างั้นข้าขอตัว”เฟยหลงไม่ได้สนใจของที่เฒ่าประทับสวรรค์มอบให้หยงเวย มันเพียงต้องการพาอาจารย์กลับไปรักษาเท่านั้น ทำให้มันทำเพียงบอกลาแล้วกระโดดหายไปเท่านั้น