ตอนที่ 1595 : รุ่งโรจน์
นักรบมิติโดยรอบต่างก็พากันตกตะลึง
เผ่ามนุษย์โลกคือชาวจีน
และชายหนุ่มลึกลับที่ทําให้ผู้สร้างต้องเคารพก็คือชาวจีน !
นี่คือเรื่องที่น่าตกตะลึง !
อย่างไรก็ตามใครจะไปคิดว่าชายหนุ่มที่สูงส่งเช่นนี้กลับมาจากอารยธรรมที่ตกต่ํา?
“ ท่านคือชาวจีนอย่างงั้นเหรอ ?” ฮั่วเยี่ยนมองไปที่จางหยูด้วยความสับสน สมองของเขาไม่อาจจะคิดอะไรออกได้
“ แน่นอนว่าข้าคือชาวจีน !” จางหยูพูดขึ้น “ ไม่ใช่แค่ข้าเท่านั้น เผ่ามนุษย์โลกทั้งหมดที่นี่ต่างก็ถือว่าเป็นชาวจีน !”
เขามองไปรอบๆและพูดขึ้น “ พวกเจ้าคือสมาชิกของชาวจีนที่ยิ่งใหญ่ !”
เมื่อได้ยินแบบนั้นเหล่ามนุษย์ก็พากันตื่นเต้น บางคนเกือบจะหมดสติไป พวกเขาไม่คิดไม่ฝันเลยว่าตัวตนที่ยิ่งใหญ่แบบนี้จะเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกับพวกเขา !
“ นี่คือความจริงอย่างงั้นเหรอ ?” เหล่าผู้อาวุโสอดไม่ได้ที่จะน้ําตาไหลออกมาพลางตัวสั่นเทิ้ม “ เราชาวจีนมีคนยิ่งใหญ่แบบนี้อยู่ด้วยเหรอ ?”
แม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าจางหยูนั้นแข็งแกร่งแค่ไหน แต่แน่นอนว่าต้องเหนือกว่าพวกนักรบมิติแน่
พวกเขาไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ข้องเกี่ยวกับคนที่แข็งแกร่งที่แม้แต่พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะคิด แต่ตอนนี้อีกฝ่ายกลับบอกว่าพวกเขาเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกัน !
พวกเขาแทบไม่อาจจะทําใจเชื่อได้ !
อยู่ๆความสุขก็มาตอนที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว
จางหยูพูดขึ้นมา “ พวกเจ้ารับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งของข้ารึไม่ มันจําเป็นด้วยรีที่ข้าต้องหลอกพวกเจ้า ?”
ใช่ คนแข็งแกร่งเช่นนี้ หากเขาไม่ใช่คนจีนไม่ใช่เผ่าพันธุ์เดียวกับพวกเขา แล้วจะยอมลดตัวมายอมรับว่าเป็นชาวจีนทําไม ?
อันที่จริงแล้วพวกมนุษย์ไม่คิดสงสัยในคําพูดของจางหยู แต่พวกเขาแค่ไม่อาจจะทําใจเชื่อได้ พวกเขากลัวว่าความยินดีนี้จะกลายเป็นเพียงความเข้าใจผิดไป
ในอีกด้าน หงเองก็กระจ่างขึ้นมา “ที่ผู้อาวุโสจางยอมทุ่มเทเพื่อค้นหาระบบสุริยะ เป้าหมายที่แท้จริงของเขาก็คือตามหาชาวจีน !”
เป้าหมายไม่ใช่เพื่อระบบสุริยะ ไม่ใช่โลกแต่เป็นสายพันธุ์ที่มีสายเลือดชาวจีนอยู่ !
ราเชล, แกลและคนอื่นๆต่างก็พากันคาดเดาว่าชายหนุ่มคนนี้มีความแข็งแกร่งระดับไหนกัน ทําไมผู้สร้างถึงเรียกเขาว่าผู้อาวุโส มันมีระดับเหนือกว่าผู้สร้างอยู่อีกเหรอ ?
“ ครั้งนี้ไม่มีใครหยุดการเติบโตของอารยธรรมเอลของเราได้แล้ว !” เหวินลั่วตื่นเต้นขึ้นมา
คำพูดของชายหนุ่มผู้นี้ตัดสินชะตาของอารยธรรมเอล ในสายตาของอีกฝ่ายแล้วแม้แต่อารยธรรมระดับ 9 ก็ไม่ต่างอะไรจากมด
อารยธรรมเหมันต์ช้าไปแค่ก้าวเดียว
โดอันและหลิงเคอพากันหนักใจและถึงกับสิ้นหวัง !
อารยธรรมเทลคอสนั้นจบสิ้นแล้ว !
อารยธรรมโลกมนุษย์ ไม่สิ ต้องเรียกว่าอารยธรรมจีนไม่ใช่ตัวตนที่พวกเขาจะแตะต้องได้ในทางกลับกันแล้ว ไม่นานมานี้โดอันขู่ว่าจะทําลายอารยธรรมจีนทั้งหมด หากชายหนุ่มรู้ถึงเรื่องนี้ เกรงว่าทั้งอารยธรรมเทลคอสคงต้องเจอกับหายนะ
“ พ่อขอโทษ แทนที่จะแก้แค้นให้กับลูก พ่อกลับอาจจะทําให้ทั้งอารยธรรมของเราต้องหายไปด้วย” โดอันสิ้นหวังและปวดใจ “ พ่อขอโทษ พ่อมันไร้ค่าจริงๆ !”
เขาไม่ได้รู้สึกผิด การที่พ่อแก้แค้นให้กับลูกสาวนั้นมันผิดตรงไหนกัน ?
หากจะบอกว่าเขาทําอะไรผิดไป งั้นเขาคงรู้สึกว่าเขาผิดที่มีความแข็งแกร่งไม่มากพอ
ความอ่อนแอนั้นคือบาป !
ฮั่วเยี่ยนน้ําตาไหลออกมา เขามองไปที่จางหยูและถามขึ้นมาว่า “ ในเมื่อท่านบอกว่าเราคือชาวจีน งั้นท่านช่วยตอบคําถามผมที ตอนที่อารยธรรมของเราต้องพบกับหายนะ ท่านไปอยู่ที่ไหน ! ท่านอยู่ที่ไหนตอนที่เราต้องมาอยู่บนดาวเคราะห์แคระแห่งนี้ ! เราผ่านความลําบากมามากมาย มีกี่ครั้งที่เราอยากจะฟื้นฟูตัวเองแต่ก็ทําไม่ได้ ที่ผ่านมาท่านไปอยู่ที่ไหน !”
คนอื่นๆอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ
“ ฮั่วเยี่ยน หุบปากซะ !”
“ อย่าพูดไร้สาระ !”
พวกเขากลัวว่าจะทําให้จางหยูไม่พอใจ แม้ว่าชายหนุ่มคนนี้จะมีเผ่าพันธุ์เดียวกับพวกเขาแต่พวกเขาก็ไม่กล้ามองว่าอีกฝ่ายอยู่ระดับเดียวกับพวกเขาเป็นพวกเดียวกัน
“ นายท่าน เด็กนี่พูดไปไม่ทันคิด ขอให้ท่านยกโทษให้เขาด้วย “ ทุกคนต่างก็พากันอ้อนวอนออกมาเพราะกลัวว่าฮั่วเยี่ยนจะทําให้จางหยูไม่พอใจ อีกประการหนึ่ง พวกเขากลัวว่าชายหนุ่มจะไม่ยอมรับในตัวตนที่เป็นชาวจีนของพวกเขา
เมื่อได้ยินคําถามของฮั่วเยี่ยน จางหยูกลับเงียบไป
จากสถานการณ์ของชาวจีนตอนนี้แล้วคงมองออกไม่ยาก ล้านล้านปีที่ผ่านมานี้ชาวจีนคงเจอกับหายนะอยู่หลายครั้ง การที่คงอยู่มาได้จนถึงตอนนี้ก็ถือว่าเป็นปาฏิหาริย์แล้ว เขาไม่มีสิทธิ์จะไปถือโทษพวกนี้
ในทางกลับกันแล้วชาวจีนที่ผ่านพ้นหายนะมาได้โดยที่เขาไม่ได้ช่วยอะไรนั้นก็ถือว่าคู่ควรกับการเป็นชาวจีน
“ แม้ว่าคําพูดของเจ้าจะไม่น่าฟังนัก แต่ข้าต้องยอมรับว่าเจ้าพูดถูก” จางหยูถอนหาย ใจออกมา “ ไม่ว่าจะมีเหตุผลอะไรแต่ข้าก็ไม่ได้ช่วยชาวจีนเลย นี่คือความจริงที่ไม่อาจจะโต้เถียงได้ ” เขาเศร้าใจเป็นอย่างมาก เขาไม่คิดจะแก้ตัวเลยแม้แต่น้อย
ตอนที่จีนรุ่งโรจน์เขาก็ไม่ได้มีส่วนร่วมในความรุ่งโรจน์นั้น และไม่ได้ช่วยเหลือในตอนที่จีนตกต่ําลงมา
“ ในอดีตที่ผ่านมา ข้าไม่ได้มีส่วนในความรุ่งโรจน์และตกต่ําของอารยธรรมจีน นี่คือสิ่งที่ข้าติดค้างอายรธรรมจีน ในอนาคตข้าจะรับผิดชอบเรื่องนี้เพื่อแก้ไขข้อผิดพลาดของตน” จางหยูมองไปยังชาวจีนรอบๆ เขาไม่ได้พูดเสียงดังนัก แต่ก็ทําให้ทุกคนรู้สึกได้ถึงความจริงใจของเขา “ อารยธรรมจีนที่ยิ่งใหญ่จะรุ่งโรจน์ขึ้นมาอีกครั้ง นี่คือคําสัญญาของข้า”
รุ่งโรจน์ ?
ชาวจีนต่างก็พากันใจสั่น
เท่าที่พวกเขาจําได้นั้นตอนที่อารยธรรมของพวกเขารุ่งโรจน์คือตอนที่พวกเขามีนักรบหลุมดํา 2 คน
ในช่วงเวลาที่ผ่านมา ความสําเร็จระดับนั้นถือว่ารุ่งโรจน์ที่สุดแล้ว แต่หากมองทั้งจักรวาลหยวนชูแล้ว อารยธรรมที่ไม่มีนักรบคอสมิคจะถือว่ารุ่งโรจน์ได้ยังไง ?
นี่ไม่ต้องพูดถึงแค่จักรวาลหยวนชูเลย มันยังมีจักรวาลย่อยอื่นๆอยู่อีกและยังมีนักรบมิติอยู่ด้วย!
ที่สําคัญที่สุดคืออารยธรรมที่รุ่งโรจน์นั้นไม่ได้พึ่งพาแค่ความแข็งแกร่งของคนเพียงคนเดียว ความแข็งแกร่งโดยรวมก็ใช่ว่าจะมองข้ามได้ !
ยอดฝีมือคนหนึ่งสามารถเพิ่มขีดจํากัดบนของอารยธรรมระดับสูงได้ แต่การจะเพิ่มขีดจํากัดล่างนั้นเป็นเรื่องที่ยากมาก มีแค่อารยธรรมทั้งหมดถูกยกระดับขึ้นมา ถึงจะรับประกันได้ว่าจะสามารถรักษาขีดจํากัดล่างเอาไว้ได้
“ ผู้อาวุโสพูดตลกไปแล้ว เรามนุษย์ไม่สิ ชาวจีนเคยรุ่งโรจน์ด้วยเหรอ ?” ชายชราคนหนึ่งยิ้มออกมาอย่างขมขื่น
ต่อหน้านักรบคอสมิค, นักรบมิติหรือแม้แต่ผู้สร้าง การบอกว่าอารยธรรมจีนนั้นจะรุ่งโรจน์ ไม่ใช่ว่ามันเป็นเรื่องตลกรึไง?
ความรุ่งโรจน์ของอารยธรรมจีนนั้นยังด้อยนัก ตอนที่รุ่งเรืองที่สุดก็คือตอนที่เป็นอารยธรรมระดับ 7 แต่ต่อหน้าอารยธรรมระดับ 8 และ 9 แล้วพวกเขาก็ไม่ต่างอะไรจากมด
อันที่จริงนักรบมิติโดยรอบถึงไม่พูดอะไรออกมา แต่พวกเขาก็คิดแบบนั้น แต่ทว่าต่อหน้าจางหยูแล้ว พวกเขาไม่มีความกล้าพอจะพูดมันออกไป
ชายชราอีกคนได้พูดขึ้นมา “รุ่งโรจน์งั้นเหรอ ? อารยธรรมจีนของพวกเราไม่คู่ควรหรอก”
“ ไม่ว่าพวกเจ้าจะคู่ควรรีไม่ มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับพวกเจ้า” จางหยูคิ้วขมวด เขารับรู้ได้ว่าคน เหล่านี้เหมือนจะไม่มีความภาคภูมิใจเหลืออยู่ ความเชื่อและความศรัทธาในตัวเองก็ยังไม่มีเหลือ แม้จะมีบางคนที่ยังมุ่งมั่นแต่ก็ยังห่างไกลกับคําว่าภาคภูมิใจ และจะถูกมองว่าเป็นเรื่องตลก คนส่วนมากยอมก้มหัวให้กับชะตากรรม
นี่ไม่ใช่เรื่องดีเลย !
จางหยูไม่ชอบพวกที่มีความคิดเช่นนี้ นี่ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาควรจะเป็น !
ความภาคภูมิใจที่ฝังลึกไปในกระดูกของชาวจีนไปอยู่ที่ไหนกัน ?
แต่ก็ดูมีเหตุผลที่เป็นแบบนี้
“ ดูเหมือนว่าข้าต้องงัดทักษะเก่าออกมาซะแล้ว” จางหยูรู้สึกหมดหนทาง แม้ว่าวิธีนี้จะไม่ค่อยถูกต้องนัก แต่เขาก็ต้องทําทักษะของจางหยูคืออะไร?
แน่นอนว่ามันคือการแสดง
“ ใครกันที่บอกว่าอารยธรรมจีนไม่เคยรุ่งโรจน์ ?” จางหยูมองไปรอบๆด้วยสีหน้าโศกเศร้า “ ข้าคิดว่าถึงอารยธรรมจีนจะตกต่ํา แต่ก็ไม่น่าจะถึงกับลืมความรุ่งโรจน์ของเราไป ! พวกเจ้าจําเอาไว้ เราเผ่าจีนไม่เคยตกต่ํา ในที่ที่พวกเจ้าไม่รู้จักนั้นมีเผ่าจีนเหมือนกับเจ้าอยู่นับไม่ถ้วน ความสําเร็จของพวกเขานั้นเกินกว่าที่พวกเจ้าจะนึกถึง !”
เขาถอนหายใจออกมาและพูดต่อ “อารยธรรมจีนมีอยู่ทั่วทุกโลกแต่มีแค่พวกเจ้าเท่านั้นที่ตกต่ําถึงเพียงนี้ ”
เจ้าสํานักได้งัดทักษะก้นหีบออกมาแล้ว!