ตอนที่ 1760 การตายของไป๋ซู่ (5)
ดวงตาของอวิ๋นลั่วเฟิงสว่างวาบ ของจากเผ่ามังกรจะไม่ใช่ของดีได้อย่างไร ก็เหมือนกับเลือดมังกรที่ปี้เซียวให้นางก่อนหน้านี้ ผลประโยชน์ของมันมากมายมหาศาล ไม่ใช่แค่เพิ่มความแข็งแกร่งทางกายภาพของนางแต่ยังสามารถเรียกใช้เกราะเกล็ดมังกรเพื่อป้องกันได้
น่าเสียดายที่นางเคยใช้เกราะเพียงครั้งเดียวที่สำนักเสวียนชิงและไม่มีโอกาสได้ใช้อีกเลยหลังจากนั้น
ที่ภูผาสุสานเทพ ก็ไม่ใช่ว่านางไม่อยากใช้เกราะเกล็ดมังกรแต่ความแตกต่างของพลังมีมากเกินไปดังนั้นการใช้เกราะก็ไร้ประโยชน์
ตอนที่ฉินลั่วแอบโจมตีนางที่จวนตระกูลจวิน เหตุผลเดียวที่นางยังคงใจเย็นก็เพราะเกราะเกล็ดมังกรนี่แหละ
แต่ว่าสิ่งที่อวิ๋นลั่วเฟิงไม่เข้าใจก็คือเหตุใดนางถึงไม่รู้สึกอะไรตอนที่เสี่ยวฉงให้แก่นเลือดกับนาง แม้แต่ตอนที่นางกินเลือดมังกร นางก็ต้องทนรับความเจ็บปวดมหาศาล
“เมื่อต้นเขฬะมังกรโตขึ้นจะเกิดอะไรขึ้น” เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อวิ๋นลั่วเฟิงสนใจมากที่สุด
ปี้เซียวส่ายหน้า “ข้าก็ไม่รู้ว่าท่านได้เมล็ดพันธุ์ต้นเขฬะมังกรมาได้อย่างไรแต่เพราะว่าไม่เคยมีใครปลูกมันสำเร็จเลย ข้าจึงไม่รู้ผลลัพธ์ ข้ารู้แค่ว่าถ้าท่านกินผลเขฬะมังกรเข้าไป ก็จะช่วยเพิ่มประสิทธิภาพในการฝึกพลังฌานมากขึ้นอย่างแน่นอน”
“ข้าเข้าใจ” อวิ๋นลั่วเฟิงกำมือกุมเมล็ดพันธุ์แล้วหันไปหาอวิ๋นเซียว “พวกเรามาปลูกเมล็ดพันธุ์นี้กันก่อนและดูว่าพวกเราจะทำให้มันโตได้หรือไม่”
“เข้าใจแล้ว” อวิ่นเซียวมองอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างอ่อนโยน “เอามาให้ข้าเถอะ ข้าจะทำให้เอง”
เขาจะทนมองนางทำงานแบบนี้ได้อย่างไร
อวิ๋นลั่วเฟิงก็ไม่คัดค้านและยื่นเมล็ดต้นเขฬะมังกรให้อวิ๋นเซียว แต่ว่าหลังจากที่อวิ๋นเซียวฝังเมล็ดแล้วก็ไม่มีอะไรพิเศษเกิดขึ้น
“ไม่แน่ต้นนี้อาจจะเหมือนเสี่ยวซู่ก็ได้ ถ้าพวกเราอยากปลูกต้นเขฬะมังกร พวกเราก็จำเป็นต้องรอโอกาส”
ก่อนหน้านี้ นางก็บังเอิญเป็นแผลที่นิ้วแล้วเลือดก็หยดลงบนเสี่ยวซู่ทำให้เสี่ยวซู่งอกขึ้นมา
“ท่านแม่”
พูดถึงเสี่ยวซู่ เขาก็วิ่งมาจากที่ไหนไม่ทราบแล้วพยายามจะเข้ามากอดอวิ๋นลั่วเฟิงแต่ก็ถูกอวิ๋นเซียวยกเขาขึ้นมาแล้วโยนไปที่สวนสมุนไพร
“ท่านพ่อขี้เหนียว!” เสี่ยวซู่ทำปากยื่นอย่างไม่พอใจ
ก่อนหน้านี้เสี่ยวซู่เป็นแค่เด็กอายุห้าปีดังนั้นอวิ๋นเซียวจึงมองข้ามพฤติกรรมของเขาแต่เขาโตเป็นวัยรุ่นแล้วหลังจากที่ได้รับสืบทอดความทรงจำ
แล้วอวิ๋นเซียวจะยอมให้เขาเข้ามาใกล้อวิ่นลั่วเฟิงแบบนั้นได้อย่างไร
เมื่อเห็นว่าใบหน้านี้ถอดแบบมาจากอวิ๋นเซียวแค่เด็กกว่ามาก อวิ๋นลั่วเฟิงก็หัวเราะเบาๆ “เสี่ยวซู่ เจ้ารู้วิธีปลูกต้นเขฬะมังกรหรือไม่”
ดวงตาของเสี่ยวซู่เป็นประกายพึงพอใจ “แน่นอนว่าข้ารู้ เรื่องนี้ง่ายมาก นอกจากต้องให้พลังฌานจำนวนมากแล้ว ปัสสาวะของเสี่ยวฉงที่ทำสัญญากับท่านพ่อก็ใช้ได้”
ปัสสาวะของเสี่ยวฉงงั้นหรือ
ใบหน้าของอวิ๋นลั่วเฟิงมืดครึ้ม การปลูกต้นเขฬะมังกรง่ายขนาดนั้นเลยหรือ แค่ปัสสาวะของเผ่ามังกรก็เพียงพอแล้วหรือ ไม่แปลกใจเลยที่ไม่มีใครปลูกต้นนี้ได้ เผ่ามังกรเคารพต้นเขฬะมังกรมากดังนั้นพวกเขาจจะทนปัสสาวะลงบนต้นไม้ได้อย่างไร
“เสี่ยวฉงยังจำศีลอยู่ คนของเผ่ามังกรใช้ได้หรือไม่”
“ไม่ได้ ไม่มีทาง” เสี่ยวฉงส่ายหน้าอย่างแรง “พวกเขาต่างจากเสี่ยวฉง พวกเขาเป็นแค่มังกรธรรมดา เสี่ยวฉงเป็นมังกรบรรพบุรุษมีแค่ปัสสาวะของมังบรรพบุรุษเท่านั้นที่ใช้การได้”
มังกรบรรพบุรุษ?
อวิ๋นลั่วเฟิงนึกย้อนกลับไป นางรู้แค่ว่าเผ่ามังกรเรียกเสี่ยวฉงว่า ‘บรรพบุรุษที่เคารพ’ หรือว่าเผ่ามังกรจะแยกชนชั้นระหว่างมังกรบรรพบุรุษกับมังกรธรรมดาด้วย
นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้ยินเรื่องแบบนี้…
…………………………
ตอนที่ 1761 ศัตรูที่น่าเกรงขามที่สุด (1)
“มีใครบางคนมาที่นี่” อวิ๋นลั่วเฟิงเปลี่ยนสีหน้าและกุมมือของอวิ๋นเซียว “พวกเราออกจากที่นี่กันก่อนเถอะ”
พวกเขากลับมาที่ห้องด้วยความคิด ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
“นายท่าน ข้าพาสตรีผู้นั้นมาที่นี่แล้วขอรับ”
“เข้ามา” เสียงที่ทั้งต่ำและแหบของอวิ๋นเซียวก็ดังขึ้นช้าๆ ในคืนที่เงียบสงัด
ประตูห้องถูกเปิดออกและหลงซีก็เดินเข้ามาพร้อมสตรีผู้หนึ่งในมือ ชุดคลุมสีน้ำเงินของเขาปลิวไปตามสายลมยามค่ำคืน เขาสะบัดมือและสตรีผู้นั้นก็ถูกเหวี่ยงลงบนพื้น
ฉินลั่วไอแห้งๆ และกระอักเลือดออกมา ร่างกายของนางอ่อนแรงราวกับว่านางสูญเสียพลังทั้งหมดแล้ว ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความมุ่งร้ายขณะที่มองอวิ๋นลั่วเฟิง
“ข้าคิดว่านางไม่สามารถออกจากภูผาสุสานเทพได้เสียอีก เจ้าพานางมาที่นี่ได้อย่างไร” อวิ๋นลั่วเฟิงถามขณะเลิกคิ้ว
หลงซีเหลือบมองฉินลั่วอย่างรังเกียจ “ง่ายมากขอรับ ข้าแค่ทำลายพลังฌานของสตรีผู้นี้ เช่นนี้นางจึงออกมาได้”
ฉินลั่วถูกขังอยู่ในภูผาสุสานเทพ ดังนั้นปกติแล้วนางจึงไม่สามารถออกจากหุบเขาได้ ไม่อย่างนั้นนางก็คงไม่ใช้ร่างแปลงเพื่อตามหาไป๋ซู่ แต่ว่าก็ยังมีหนทางที่จะออกมาอยู่ก็คือนางต้องกลายเป็นขยะ!
ร่างของฉินลั่วถูกสาปเอาไว้ดังนั้นางจึงถูกขังอยูที่นั่นแต่ว่าคำสาปนี้ก็มีผลแค่เฉพาะผู้ฝึกพลังฌาน ในเมื่อนางกลายเป็นขยะแล้ว คำสาปจึงถูกทำลาย
“ข้าสั่งให้เจ้าสังหารนาง” อวิ๋นเซียวมองหลงซีด้วยสายตาเย็นเยียบ “เหตุใดถึงพานางกลับมาที่นี่”
หลงซีตัวสั่นอย่างห้ามไม่ได้เพราะสายตาของอวิ๋นเซียวและรีบอธิบายทันที “นายท่าน นายหญิง สตรีผู้นี้พูดว่ายังมีมิติลึกลับอยู่ในแคว้นเจ็ดเมือง ดังนั้นข้าจึงพานางกลับมาแล้วรอการตัดสินใจของนายท่านและนายหญิง”
มิติลึกลับงั้นหรือ อวิ๋นลั่วเฟิงลูบคางและก้มมองฉินลั่วนอนเหยียดแขนขาอยู่บนพื้นแล้วยิ้มบาง
“เจ้าควรจะรู้ว่าข้าอยากรู้อะไร”
ฉินลั่วกัดฟัน “ข้าไม่มีทางบอกเจ้า”
“อย่างนั้นหรือ” อวิ๋นลั่วเฟิงเลิกคิ้วแล้วยิ้มอย่างขบขัน “ถ้าอย่างนั้นข้าก็มั่นใจว่าเจ้ายอมตายดีกว่าสารภาพ”
“ฮึ่ม” ฉินลั่วส่งเสียงขึ้นจมูกและหันหน้าหนีไม่ยอมมองไปที่อวิ๋นลั่วเฟิง นางยอมตายดีกว่ายอมทำตามที่คนพวกนี้ต้องการ
“ไหน่ฉา” อวิ๋นลั่วเฟิงไม่ใส่ใจฉินลั่วและสั่งอย่างเย็นชาว่า “ข้าคิดว่าเจ้าคงหิว ข้าจะยกคนคนนี้ให้เจ้า”
หวืด!
หลังจากที่อวิ๋นลั่วเฟิงพูด หนูหาทองจำนวนนับไม่ถ้วนก็ปรากฏขึ้นภายในห้อง สายตาของหนูหาทองเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ถึงแม้ว่าพวกมันจะหิว พวกเขาก็ไม่กินมนุษย์แต่ว่าสายตาไม่พอใจก็เปลี่ยนเป็นสายตากระหายในสายตาของฉินลั่ว
ความตื่นตระหนกปรากฏขึ้นในดวงตาของนาง “เจ้าต้องการอะไร”
“ข้าต้องการอะไร เจ้าไม่รู้หรอกหรือ” อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้มและพูดว่า “ข้าไม่เคยชอบการเสียเวลา ในเมื่อหลงซีพาเจ้ามาจากภูผาสุสานเทพอย่างนั้นก็ต้องเป็นเรื่องที่เสียเวลามาก ดังนั้นข้าจะปล่อยให้เจ้าทำตัวไร้ประโยชน์ได้อย่างไร หนูหาทองของข้าบังเอิญไม่ได้กินอะไรมานานดังนั้นข้าจะใช้เจ้าเป็นรางวัลให้พวกเขา”
สายตาไม่พอใจของหนูหาทองเข้มขึ้น พวกเขาพึ่งกินสมุนไพรพลังฌานภายในโลกคัมภีร์เซียนโอสถอย่างมีความสุขเมื่อไม่นานมานี้ดังนั้นนายหญิงจะพูดว่าพวกเขาไม่ได้กินอะไรมานานได้อย่างไร
อีกอย่างพวกเขาก็ไม่ได้ชอบกินอย่างอื่นนอกจากสมุนไพรพลังฌาน…