มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 313
“เจอรัลด์ นายยุ่งไหมหลังจากนี้?” นาโอมิถาม เมื่อเจอรัลด์รับสายของเธอ
“ฉันเหรอ? ไม่หนิ ฉันไม่ได้ยุ่งอะไร!” เขากำลังไปส่งเควต้ากลับไปที่วิทยาเขต เมื่อเธออยู่ในชั้นเรียนแล้ว เขาก็จะว่างอย่างแน่ชัด
“โอ้ ฉันพบรายได้เสริมให้นายแล้ว หนึ่งพันดอลลาร์สำหรับงานหนึ่งวัน มันเป็นงานง่าย ๆ: ฟาซิลิตี้ต้องการคนขับรถ ฉันรู้ว่าทุกวันนี้นายก็ไม่ได้เจ็บปวดรวดร้าวสำหรับเรื่องเงิน แต่งานเสริมเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ไม่ได้เจ็บช้ำอะไร ใช่ไหม? นายคิดว่าไง?” นาโอมินำเสนอข้อเสนออย่างละเอียดอ่อน
เธอรู้ว่าเขานั้นเกือบจะใช้จ่ายลาภลอยของเขาไปจนหมดแล้ว แต่เธอพูดอย่างมีชั้นเชิงไม่ว่าจะอย่างไรก็ดีเนื่องจากว่าเธอก็ตระหนักเช่นกันว่าเจอรัลด์ได้กลายมาเป็นคนที่ใส่ใจภาพลักษณ์ เขายังได้พัฒนาในเรื่องรสนิยมสำหรับเสื้อผ้าที่ดีอีกด้วย!
แต่สำหรับทั้งหมดนั้น เขาก็ยังคงเป็นพี่น้องคนหนึ่งและจะไม่มีอะไรมาเปลี่ยนแปลงระหว่างพวกเขา
เอาตามตรง เมื่อชื่อของฟาซิลิตี้ยกขึ้นมาพูดถึง เจอรัลด์จึงต้องการจะปฏิเสธไป อย่างน้อยที่สุดก็เพราะเขารู้ว่าอีวอนน์และแคสแซนดร้าก็อาจจะเกี่ยวข้องด้วยเช่นกัน มันคงจะเป็นโรงพยาบาลบ้าแห่งหนึ่ง ที่จะถูกจับไปอยู่ระหว่างแม่ไก่ที่พดูเหลวไหลกันเหล่านั้น
แต่กระนั้น เขาก็ไม่สามารถบังคับให้ตัวเองปฏิเสธความปรารถนาดีของนาโอมิได้
หลังจากหยุดไปเล็กน้อย เจอรัลด์ก็พยักหน้าของเขาและตอบตกลงในท้ายที่สุด ทั้งหมดนี้ก็เพื่อนาโอมิ
“เอาล่ะ! อย่างแรก ฉันจะต้องการให้นายกลับมาที่นี่ พวกเราจะซื้อของบางอย่างให้นาย และแต่งตัวให้นาย!” นาโอมิหัวเราะอย่างมีความสุขผ่านโทรศัพท์
เจอรัลด์ถอนหายใจด้วยความกระฟัดกระเฟียดและกลับรถ
ในฐานะเชลยของสาว ๆ เขาได้รับสูทราคาแพงและรองเท้าหนังคู่หนึ่ง ทั้งหมดที่เขาต้องทำก็คือสวมใส่มันทันที
ต้องบอกฟาซิลิตี้ว่า ทั้ง ๆ ที่ความห่างเหินของเธอมีให้กับเขาอยู่ตลอดเวลา แต่ก็ต้องยอมรับว่าเธอกำลังถูกใจเล็กน้อยเมื่อเธอได้เห็นเจอรัลด์ในเสื้อผ้าที่หล่อเหลาเหล่านั้น เธอเกือบจะชมเขาไปแล้ว แม้ว่า…
แต่จากนั้นเธอเห็นเขาพับเสื้อผ้าชุดเก่าของเขาอย่างระมัดระวัง ราวกับว่าตั้งใจที่จะนำพวกมันติดตัวไปกับเขา
โอ้ ที่รัก…ก็ยังคงเป็นแค่คนที่ไม่ได้เรื่องสินะ ในท้ายที่สุดแล้ว
“นี่เป็นเสื้อผ้าเนื้อดี อย่าสวมพวกมันด้วยความรีบร้อน เจอรัลด์! ระหว่างราคาของชุดนี้ และค่าใช้จ่ายบางส่วนสำหรับนายในฐานะคนขับรถของเรา นายจะได้รับเงินมากกว่าหนึ่งพันดอลลาร์จากสิ่งนี้!” แคสแซนดร้ากล่าวพร้อมกับกอดอกเอาไว้
“ครับ เข้าใจแล้ว” เจอรัลด์ทำได้เพียงแค่ยิ้ม และพยักหน้าเท่านั้น
“โอ้? เจอรัลด์ นั่นโทรศัพท์เครื่องใหม่ของนายใช่ไหม?” นาโอมิเพิ่งจะสังเกตเห็นสิ่งที่เขาถือไว้อยู่ในมือ
เขาพยักหน้าตอบ “ใช่แล้ว! เพิ่งซื้อมันได้ไม่กี่วันก่อน!”
“ว้า นั่นดูค่อนข้างดีเลย! ส่งมันมานี่!” อีวอนน์แอบมองไปที่อุปกรณ์ ความสนใจของเธอกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา โดยไม่ได้รอคำอนุญาต เธอเอื้อมมือมาและฉกมันไปดู
แค่มองมันแวบเดียว เธอก็ร้องเสียงแหลมขึ้นมา “พระเจ้า…ฟาซิลิตี้ แคสแซนดร้า ดูนี่สิ! นี่คือรุ่นล่าสุด ออกมาใหม่ในตลอด…มันราคามากกว่าสี่พันดอลลาร์เลยนะ! เจอรัลด์ นี่ของนายใช่ไหม?
อันที่จริง โทรศัพท์มือถือรุ่นที่แพงที่สุดที่เธอเคยเป็นเจ้าของ เธอจะจ่ายมันโดยการผ่อนชำระจ่ายเป็นงวด ๆ รวมทั้งหมดเป็นหนึ่งพันดอลลาร์
เจอรัลด์ คนที่ยากจนของชั้นเรียนพวกเขา ใช้โทรศัพท์ที่มีมูลค่าถึงสี่เท่ามากอย่างงั้นเลยเหรอ?
“ไม่ได้ล้อเล่นนะ!” ฟาซิลิตี้อ้าปากค้างเมื่อเธอเห็นมัน ทั้ง ๆ ที่ตัวเธอเอง
“เจอรัลด์ ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่นายได้กลายมาเป็นคนที่โอ้อวดเช่นนี้ แต่สำหรับผู้ชายอย่างนายที่จะซื้อโทรศัพท์แบบนี้แล้ว นายกำลังคิดอะไรอยู่? ฟาซิลิตี้นั้นอยู่ในอันดับต้น ๆ ในการแข่งขันของเธอณ ตอนนี้และโทรศัพท์ของเธอก็มีราคาแค่ครึ่งหนึ่งเท่านั้น! นายเป็นเพียงแค่นักเรียนที่ยังไม่มีรายได้ที่มั่นคง ดังนั้นนายใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายแบบนี้ได้ยังไงกัน? ฉันต้องบอกนายกี่ครั้งกันห๊ะ?” คำพูดนี้มาจากแคสแซนดร้า ที่เป็นที่ปรึกษา
ราวกับว่ามีใครบางคนได้เหยียบหางของเธอไว้
เพียงชั่วครู่ที่ผ่านมา เธอได้สั่งสอนเจอรัลด์เกี่ยวกับชุดเสื้อผ้าที่มีมูลค่าสองสามร้อยดอลลาร์…และจากนั้นเขาก็ควักโทรศัพท์สี่พันดอลลาร์เครื่องนี้ออกมา! นั่นทิ้งเธอไปไว้ที่ไหนแล้วล่ะ?
“จริงด้วย! ทำไมนายถึงซื้อบางอย่างที่แพงขนาดนี้ล่ะ? นายกำลังพยายามจะทำให้เด็กที่ร่ำรวยบางคนประทับใจหรือเปล่า? อ่า…คนบางคนก็แค่ไม่มีชนชั้น นายไม่รู้เหรอ เจอรัลด์? มีเพียงคนยากจนเท่านั้นที่ซื้อของบางอย่างแบบนี้ คนที่มีเงินเขาจะซื้อแค่รุ่นที่ถูกกว่านี้กัน!” เมื่อได้ประสบกับการดูหมิ่นบางอย่างจากสิ่งนี้ อีวอนน์จึงร่วมในการก่อกวนนี้อย่างกระตือรือร้น