SC:
“เจ้าตัวน้อยนี่มันก็อยู่ไกลจากเขตกวนโจว แล้วนายมีแผนที่จะทำยังไงต่อ?”
เทียนซือปีนขึ้นไปบนตักของหลินเฉิง อย่างเชื่องช้าในขณะที่ หลินเฉิง หัวเราะและลูบขนของมัน
“โอ้ว”
เมื่อได้ยินคำถามของหลินเฉิง เทียนซือยืดแขนออกมาและเกาะต้นขาของเขาโดยตรง เมื่อเห็นปฏิกิริยาของมัน หลินเฉิง หัวเราะและเข้าใจความหมายของเจ้าแพนด้าตัวนี้ ทันใดนั้นเขาก็เริ่มคิดว่าจะรับมือกับตัวน้อยนี้ได้อย่างไร
ในความเป็นจริงภายในจิตใจของหลินเฉิง ไม่ได้ปฏิเสธสัตว์กลายพันธุ์ที่สามารถต่อสู้ได้ อีกทั้งมันเป็นเรื่องยากที่จะมีโอกาสแบบนี้ จิตใจของสัตว์นั้นเรียบง่ายมากตราบใดที่ได้รับอาหารพวกมันจะไม่หักหลังเจ้านายตัวเอง
และก่อนหน้านั้นหวังจิว ได้บอกว่า คนหรือสัตว์ที่มีรูปแบบพิเศษนั้นเป็นสิ่งที่หายากมาก แต่ในตอนนี้หลินเฉิงกลับมีพวกมันถึง 2 ตัวโดยไม่ต้องใช้ความพยายามใดๆ ถ้าเขาทอดทิ้งมันไปคงเป็นการสูญเสียอย่างแน่นอน
แต่ปัญหาก็คือหมีแพนด้าตัวนี้ลึกลับเกินกว่าจะอธิบายได้ เขาไม่ได้รู้สึกคุ้นเคยกับมัน เขาจึงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในจิตใจของเขา
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้หลินเฉิง อุ้มหมีแพนด้าขนดกขึ้นมาและมองเข้าไปในดวงตาของมันจากนั้นถามว่า
“เจ้าตัวน้อยถ้านายต้องการที่จะติดตามฉันนายต้องพูดความจริง! ทำไมนายถึงตามพวกเรามา?นายคิดว่าพวกเรามีอาหารให้กินหรือต้องการรอโอกาสที่จะแก้แค้น หรือนายเพียงแค่ต้องการอิสระเพื่อนหลบหนีออกมาจากสวนสัตว์
ได้ยินดังนั้นมันยิ้มพร้อมกับลงจากอ้อมแขนของหลินเฉิง และตรงไปหา หยูซาน ซึ่งกำลังเตรียมสารเหลวเสริมความแข็งแกร่งมอบให้กับโคล่า แล้วถือกลับมา
เทียนซือรีบวิ่งมาตรงหน้าหลินเฉิง และพยายามชี้เข้าไปที่ปากของตัวเอง
เมื่อเห็นการกระทำของเทียนซือหลินเฉิง ก็เข้าใจความหมายทันทีเขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
“ดูเหมือนว่านายจะฉลาดจริงๆ!ใช่แล้วฉันมีสิ่งนี้มากมายเป็นเพราะ หวังจิวตายไปแล้วและนายเองก็ไม่สามารถเรียกร้องได้จากทหารเขตเซียนหยาง ได้เลยติดตามฉันเพราะว่าสิ่งนี้ใช่ไหม?”
เทียนซือส่ายหัวและถอนหายใจจากนั้นยกขวดสารเหลวเสริมความแข็งแกร่งที่หลินเฉิง มอบให้กับโคล่า เทเข้าไปในปากของมันเอง
หลังจากดื่มสารเหลวเสริมความแข็งแกร่งแล้วเทียนซือเลียปากของมัน2 ครั้งจากนั้นหันไปหาโคล่า!
โคล่าที่ถูกขโมยสารเหลวเสริมความแข็งแกร่งไปนั้นทำให้มันอารมณ์เสียอีกครั้งวายร้ายตัวนี้ยังกล้ายั่วยุมันทำให้มันโกรธทันที มันแยกเขี้ยวและพุ่งเข้าหาเทียนซือเช่นกัน!
เพิ่งที่จะหยุดไม่ให้พวกมันก่อกวนหยูซานแต่ตอนนี้กลายเป็นว่าพวกมันเริ่มต่อสู้กันเองในห้องนั่งเล่นแคบๆผ่านมาสักครู่หนึ่งพวกมันก็หมดแรง โคล่าและเทียนซือนอนกลิ้งไปมาอยู่บนพื้น
แต่โคล่า ไม่ต้องการที่จะปล่อยเรื่องนี้ไป มันพยายามที่จะโจมตีเทียนซืออีกครั้ง แต่ หลินเฉิง หยุดมันด้วยการเอามือไปขวางเอาไว้
หลังจากหยุดโคล่าหลินเฉิง ก็หันไปมองเทียนซือจากนั้นพูดกับมันอย่างใจเย็นว่า
“ฉันรู้ว่านายหมายถึงอะไรนายต้องการจะบอกฉันว่า หากนายติดตามฉัน นายจะได้ดื่มสารเหลวเมื่อไหร่ก็ได้อีกทั้งยังสามารถหาคู่ซ้อมเพื่อปรับปรุงตัวเองอย่างต่อเนื่องใช่ไหม?”
ในที่สุดหลินเฉิง ก็เข้าใจความหมายที่เทียนซือกำลังแสดงออก มันจึงลุกขึ้นนั่งและกอดขาของ หลินเฉิง ด้วยความตื่นเต้น.ไอลีนโนเวล.
เมื่อมองเห็นเทียนซือกอดขาของเขาเอาไว้หลินเฉิง ส่ายหัวพร้อมกับหัวเราะ จากนั้นเขาหันไปหาโคล่าและพูดขึ้นว่า
“นายดูตัวอย่างเอาไว้แม้จะใช้ชีวิตอย่างสุขสบายมาก่อนแต่ก็ต้องยอมเลียแข้งเลียขาเพื่อความอยู่รอด ทุกวันนี้ทุกคนต้องทำงานหนักเพื่อพัฒนาตัวเอง นายละอายใจบ้างไหมที่กินกับนอนทั้งวัน”
เมื่อได้ยินคำตำหนิของหลินเฉิง โคล่าเงยหน้าขึ้นแล้วเห่า 2 ครั้ง จากนั้นมองเทียนซือด้วยความเกลียดชังก่อนจะกลิ้งตัวไปยังข้างกำแพง
หลินเฉิง ขี้เกียจเกินไปที่จะใส่ใจโคล่า เขาหันหน้ามามองเทียนซือและพูดว่า
“ฉันต้องบอกว่าสติปัญญาของนายนี้สูงจริงๆอย่างไรก็ตามแม้ว่าสติปัญญาของนายจะสูงมาก แต่ฉันก็ไม่ได้ชอบเลยแม้ว่านายจะสามารถปลุกรูปแบบพิเศษได้”
เมื่อเห็นว่าสติปัญญาของมันกลายเป็นอุปสรรคที่จะติดตามหลินเฉิง เทียนซือยังคงรีบเกาะขาของเขาและร้องออกมาเพื่อยืนยันความจงรักภักดีต่อ หลินเฉิง
“เอาล่ะ ก็ได้..”
เมื่อมองไปที่เทียนซือที่กำลังแสดงออกอย่างกระวนกระวายใจหลินเฉิง โบกมือและหันไปมอง หยูซาน ที่ต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง เขายิ้มและพูดว่า
“มีอะไรอย่างนั้นหรอเธอต้องการพูดอะไร..”
“ฉัน…..”
หยูซาน ต้องการพูดอะไรบางอย่างแต่เธอก็เอามือปิดปากเอาไว้ เมื่อเห็นลักษณะแบบนี้ หลินเฉิง ทิ้งก้นบุหรี่แล้วพูดกับเธอโดยตรงว่า
“ผมรู้ว่าเธออยากพูดอะไรเจ้าแพนด้าตัวนี้ช่วยเราได้มากจากเมืองกวนโจว อีกทั้งมันยังน่ารักและมีความสามารถใช่ไหม..ดังนั้นผมควรที่จะให้โอกาสมัน…”
เมื่อได้ยินสิ่งที่หลินเฉิง พูดเทียนซือหยุดนิ่งและตั้งใจฟังการสนทนาระหว่างมนุษย์ 2 คน
“เอาล่ะตัดสินใจแล้ว นายจะต้องพิสูจน์ตัวเองหลังจากนี้ต่อไปเข้าใจไหม?”
“โอ้ว”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเฉิง เทียนซือพยักหน้าและรู้สึกตื่นเต้นมาก
หลังจากแก้ปัญหาเรื่องเล็กๆน้อยๆเสร็จเขาเตรียมเก็บอุปกรณ์เพื่อจะออกเดินทางแต่ทันใดนั้น โคล่า ที่อยู่มุมห้องก็เห่าขึ้น
เมื่อหันกลับไปพบว่าโคล่าลุกขึ้นยืนใบหน้าของมันมืดมนและแสดงออกถึงความเป็นเจ้าของ เมื่อมีสัตว์ตัวอื่นเข้ามาในขอบเขตของมัน
“โอ้..โคล่าตอนนี้นายมีความรู้สึกสนใจในเขตแดนของตัวเองแล้วหรอ?”
หลินเฉิง มองดู โคล่า ที่โง่เขลาอย่างมีความสุข
“โฮ่ง!”
เมื่อได้ยินคำพูดล้อเล่นของหลินเฉิง โคล่าหันกลับไปและรู้สึกไม่สบายใจมันเห่าออกมา 2 ครั้งดูเหมือนว่าไม่พอใจเป็นอย่างมากจากการตัดสินใจของเจ้านายของมัน
หลินเฉิง ปรบมือและเปิดประตูออกไป จากนั้นหันไปพูดกับโคล่าและเทียนซือว่า
“เอาอย่างนี้พวกนาย2 คนต่อสู้กันอีกครั้งฉันจะใช้สถานการณ์นั้นตัดสินใจ คิดว่าดีไหม?”
“นั่นไม่ใช่เรื่องดีเลยพี่หลิน!”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเฉิง หยูซาน รู้สึกวิตกกังวล
“โคล่ายังเป็นเพียงแค่เด็กพี่ควรจะใช้วิธีเกลี้ยกล่อมมันแทนที่จะให้ต่อสู้กัน?”
หลินเฉิงโบกมือและพูดกับ หยูซาน ว่า
“เธอไม่เข้าใจนี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการแก้ไขปัญหาความขัดแย้งของพวกมันทั้ง2 ตัว!”
สุดท้ายแล้วหลินเฉิง ก็สั่งให้ โคล่า และเทียนซือออกไปด้านนอก!
——————————————-