คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 436
แดร์ริลควรจะตายตั้งแต่ได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนั้น เขาไม่เป็นอะไรได้ยังไง?
เซอร์ซีกล่าวต่อ “เอเวอลิน ฉันจะไปกับเธอเพื่อไปหาแดร์ริล มาลองดูกันว่าเราจะสามารถโน้มน้าวให้เขา ปล่อยตัวคุณปู่ของเธอไปได้ไหม…”
มีแสงแวววาวในดวงตาของเอเวลินขณะเธอกล่าวเบา ๆ “เซอร์ซี ขอบใจมากสำหรับข่าวนี้ ฉัน… ฉันจะไปหาเขาด้วยตัวเอง”
เอเวอลินวางสายก่อนที่เซอร์ซีจะกล่าวตอบ
ก่อนหน้านี้ เอเวอลินได้ทำให้แดร์ริลคุกเข่าขอโทษเธอและแม้กระทั่งให้เขาล้างเท้าให้เธอ เขาคงจะรังเกียจเธออย่างแน่นอน
แดร์ริลคงจะทำให้เอเวอลินยากลำบากอย่างแน่นอนถ้าหากเธอไปขอความช่วยเหลือจากเขา
มันจะน่าอับอายเกินไปถ้าหากแดร์ริลปฏิเสธคำขอร้องของเธอต่อหน้าเซอร์ซี
…
ในเช้าตรู่วันต่อมา ลิลี่ป้อนข้าวต้มให้กับแดร์ริล ก่อนจะเร่งรีบออกไปโรงเรียน
เธอลาเรียนมาแล้วสองวันเพื่อดูแลแดร์ริล และไม่สามารถจะล่าช้ากับการเรียนของเธอได้อีก
แดร์ริลรู้สึกอนาถใจกับการอยู่บ้านคนเดียวในวันนี้ เขาไม่มีแม้กำลังเพื่อจะไปปลดทุกข์ในห้องน้ำด้วยตัวเอง
ตามคำอธิบายในคัมภัร์โอสถแห่งอนันต์ แดร์ริลจะอ่อนแอมากในช่วงสามวันแรกหลังจากทานยาฟื้นสภาพเก้าโอสถ ขณะที่เม็ดยาค่อย ๆ ซ่อมแซมสนามพลังของเขาอย่างช้า ๆ อย่างไรก็ตามเขาจะหายดีเป็นปกติในวันที่สี่
วันนี้เป็นวันที่สามแล้ว แดร์ริลเพียงแค่ต้องอดทนรออีกหนึ่งวันก่อนที่เขาจะฟื้นสภาพกลับไปเป็นปกติ
เป็นเวลาเที่ยงวันและกระเพาะปัสสาวะของแดร์ริลก็มาถึงขีดจำกัด ในเวลานั้นก็มีเสียงประตูห้องนอนเปิดเข้ามา
แกร็ก
แดร์ริลนึกว่าลิลี่ได้กลับมาแล้ว แต่เมื่อเขามองไปเขาก็ตกตะลึงในทันที
หญิงสาวทรวดทรงเย้ายวนเดินเข้ามาข้างในชวนให้สะดุดตามากกว่าเดิมกับผมสีแดง
นั่นคือเอเวอลิน
แดร์ริลรวบรวมสติและมองไปที่เอเวลินในความแปลกใจ “เธอ? เธอมาทำอะไรที่นี่?”
เอเวอลินไม่ได้กล่าวอะไรด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ของเธอ เธอเดินเข้าไปหาแดร์ริลและเริ่มจั๊กจี้ไปทั่วร่างกายของเขา
เซอร์ซีได้บอกกับเธอว่าผู้อำนวยการใหญ่สถาบันหกวิถีได้มอบกุญแจห้องลับให้กับเขา ซึ่งเป็นกุญแจของห้องลับที่คุมขังตัวคุณปู่ของเอเวอลิน เมื่อเอเวอลินพบที่อยู่ของแดร์ริล เธออยากจะมาเอากุญแจและจากไปโดยไม่ต้องสนทนาอะไรกับเขา
แ-่ง!
แดร์ริลกระสับกระส่ายเมื่อรู้สึกถึงมืออันบอบบางของเอเวลินคลำไปทั่วร่างกายของเขา กลิ่นหอมรัญจวนของเอเวอลินทำให้จิตใจของแดร์ริลตกตะลึง
ในที่สุดเอเวอลินก็ล้มเลิกหลังจากล้มเหลวที่จะหาอะไรเจอบนตัวของแดร์ริล เธอถอยหลังไปสองสามก้าวและจ้องมองไปที่เขาอย่างเย็นชา “กุญแจอยู่ไหน?”
‘นี่มันน่าหงุดหงิดมาก ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าไอ้สารเลวนี่ไม่มีกุญแจอยู่ที่ตัวเขา!’ เอเวอลินคิด
เอเวอลินหน้าแดงเมื่อคิดว่ามือของเธอกำลังลูบไล้ผิวของแดร์ริลขณะที่เธอกำลังค้นร่างกายเขา
‘ฮ่าฮ่า เธอมาที่นี่ก็เพื่อกุญแจ’
แดร์ริลห้ามใจตัวเองไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา และมองไปที่เอเวลินด้วยรอยยิ้ม “ฉันเอากุญแจไปซ่อนแล้ว ไม่มีใครรู้นอกจากฉัน ไม่แม้กระทั่งภรรยาของฉัน หรือว่าแม่ยายของฉันจะหาเจอได้”
แดร์ริลเกือบเอาชีวิตไม่รอดจากเวทีการประลองเพื่อกุญแจดอกนี้ เขาจะเก็บมันไว้กับตัวเหมือนปกติได้อย่างไร? เขาได้เอามันไปซ่อนไว้ก่อนหน้านี้แล้ว!
แดร์ริลสะใจมากกับการหยอกล้อเอเวลินและกล่าว “เฮ้อ สิ่งที่เธอทำอยู่ในห้องนี้มันใช้ไม่ได้ มิสเอเวลิน เธอพรวดพราดเข้ามาในห้องฉันและจั๊กจี้ตัวฉัน หรือว่าเธอจะแอบปลื้มอะไรในตัวฉัน? โชคดีที่ภรรยาของฉันไม่ได้อยู่ที่บ้าน ไม่อย่างงั้นมันคงแย่มากถ้าเธอเข้ามาเห็น”
“แก…”
เอเวอลินเลือดขึ้นหน้าขณะเธอรู้สึกร้อนใจนิดหน่อย “แกซ่อนกุญแจไว้ที่ไหน?”
‘ไอ้สารเลวนี่มันยียวนฉันมากเกินไปแล้ว!’ เอเวลินคิด
แดร์ริลหัวเราะและกล่าว “โลกกลับตาลปัตรไปหมดแล้วจริง ๆ ใครเขาจะกล้ามาทำแบบนั้นเพื่อมาขอของคนอื่น?”
‘ไอ้ห่า เธอทำให้ฉันต้องล้างเท้าเธอในคาเฟ่ ถ่ายวีดีโอและยังอัพโหลดลงอินเทอร์เน็ตว่อนไปทั่วบ้านทั่วเมืองเมื่อคราวก่อน ตอนนี้เธอยังมีหน้ามาขอกุญแจด้วยมารยาททราม ๆ อีก นี่มันสมเหตุผลไหม?’