ตอนที่ 118 ตัดร่าง
“ตราบใดที่พวกแกสองคนสามารถรับหนึ่งดาบของฉันได้โดยมีอาการบาดเจ็บเล็กน้อยหรือไร้ซึ่งบาดแผลหากเป็นเช่นนั้น ฉันก็จะยืนอยู่ตรงนี้และปล่อยให้พวกแกทุบตีฉันจนบาดเจ็บสาหัส!”หลิงเซียวกล่าวอย่างใจเย็น
ค่าพูดนี้ของหลิงเซียวราวกับระเบิด ทําให้ทุกคนตกตะลึง
นักรบจิตวิญญาณระดับเจ็ดกล่าวกับผู้ฝึกยุทธระดับแปดสองคน นี่ไม่เท่ากับรนหาที่ตายหรอกหรือ?
ทุกคนในที่นี้ต่างมองไปที่หลิงเซียวด้วยความประหลาดใจ ไม่มีใครคาดคิดว่าหลิงเซียวจะกล่าวเช่นนี้ออก
แม้แต่ ตง หลิ่วชวน และ หัวหน้าหน่วยหลินก็ยังมองไปที่หลิงเซียวด้วยความประหลาดใจ
มีเพียงซูเหยาและสมาชิกที่มอีกสองคนเท่านั้นที่สงบนิ่งเหมือนกับหลิงเชียว แม้แต่แววตาของพวกเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนไป
ในใจของพวกเขา ตราบเท่าที่หลิงเซียวกล้าพูด เช่นนั้นพวกเขาก็มั่นใจ
ฉากนี้ถูกถ่ายทอดสดผ่านแว่นตาของซูเหยาและสมาชิกที่มอีกสองคน
เมื่อเหล่าคนดูในห้องถ่ายทอดสดได้ยินดังนั้นก็ร้อนใจขึ้นมาทันที
“เทพเจ้าหลิง ไม่จําเป็นต้องทําแบบนั้น อย่าไปสนใจหมาแก่สองตัวนี้เลย!”
“ใช่แล้ว เจ้าหมาแก่สองตัวนี้ เป็นถึงนักรบจิตวิญญาณระดับแปด! มันช่างน่ารังเกียจจริงๆ!”
“หลิงเซียวจะเอาชนะพวกเขาได้หรือไม่?”
“หนึ่งดาบ… ฉันรู้สึกว่ามันค่อนข้างหน้าสงสัยอยู่นะ”
“อุ้ย! สามีของฉันจะชนะได้อย่างแน่นอน!”
“หลิงเซียว ต้องชนะ!”
ชายแซ่ฉิวและชายแซ่หยางไม่รู้ว่าคอมเม้นต์ในห้องถ่ายทอดสดเรียกพวกเขาว่าสุนัขแก่
มิฉะนั้น พวกเขาคงจะอักเลือดออกมาอย่างน้อยสามลิตร
ตอนนี้พวกเขาเต็มไปด้วยความปิติยินดีพวกเขามีความกล้าที่จะพูดเรื่องนี้ต่อหน้า ตง หลิ่วชวน แต่พวกเขาไม่คิดเลยว่าหลิงเซียวจะตอบตกลง
ตอนนี้หลิงเซียวไม่เพียงแต่ตอบตกลง เท่านั้น แต่ยังเสนอข้อเสนอที่ดูโง่เง่าอย่างหาที่เปรียบมิได้อีกด้วย
“เอาล่ะ ถึงแม้ว่าคําพูดนี้มันยากที่จะทําตาม! แต่อาจารย์ใหญ่ตงคงจะเห็นด้วยใช่หรือไม่?” เมื่อชายแซ่ฉิวได้ยินเช่นนั้น เขาก็เปิดปากพูดทันที เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการ การตัดสินใจขั้นสุดท้ายของตงหลิ่วชวน
ตง หลิ่วชวน คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า เวลานี้เขาไม่อยากพูดอะไรมาก
เขาคิดว่าแม้ว่าหลิงเซียวจะบาดเจ็บสาหัส เขาก็มีวิธีรักษาหลิงเซียวให้หายดีอย่างรวดเร็วด้วยวิธีนี้หลิงเซียวจะเป็นหนี้บุญคุณเขา
ส่วนหลิงเซียวจะชนะหรือไม่ ตง หลิวชวน รู้สึกว่าโอกาสนั้นไม่มากนัก
เมื่อชายแซ่หยางเห็นดังนั้น ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นดุร้ายทันที “เจ้าเศษสวะ สวรรค์มีทางกลับไม่ไปนรกไร้ทางกลับบุกเข้ามา!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า! โง่เหมือนพ่อแม่เจ้าจริงๆ ทั้งๆ ที่รู้ว่าทําไม่ได้ แต่กลับรนหาที่ตายอีก! วันนี้เราทั้งคู่จะทุบตีเจ้าจนบาดเจ็บสาหัส!” ชายแซ่ฉิวหัวเราะเสียงดัง
ราวกับว่าในสายตาของพวกเขา หลิงเซียวได้กลายเป็นเนื้อปลาบนเขียงที่ปล่อยให้พวกเขาฆ่าได้ตามใจ
หลิงเซียวหรี่ตาลง ในหัวใจของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยจิตสังหาร
ดูถูกพ่อแม่ของเขา คนแบบนี้สมควรถูกฆ่า!
“รับดาบของฉันให้ได้ก่อนเถอะ แล้วค่อยมาโม้!” หลิงเซียวกล่าวอย่างเย็นชา
ชายแซ่ฉิวและชายแซ่หยางได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเสียงดัง “มาเถอะ ข้ารอไม่ไหวแล้ว!”
แววตาของหลิงเซียวเต็มไปด้วยความเย็นชา เขามองไปที่ชายแซ่ฉิวและชายแซ่หยาง ราวกับกําาลังมองคนตาย
หลิงเซียวถึงดาบถังออกมาจากฝักดาบที่เอว จิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์แห่งกําเนิดบนศีรษะปรากฏออกมาแรงกดดันที่ทําให้ผู้คนหวาดกลัวอย่างหาที่เปรียบมิได้ ประหนึ่งภูเขาไท่ซานกดทับหัวใจของผู้คน
“ตัดร่าง!” หลิงเซียวตะโกนอย่างเย็นชา ดาบถึงในมือของเขาฟาดฟันออกไปทันที!
ปราณดาบได้ฟาดฟันออกไปด้วยความเร็วสูงสุด ในชั่วพริบตามันก็ปรากฏอยู่เบื้องหน้าของทั้งสองคน
รูม่านตาของทั้งสองหดเล็กลงทันที เมื่อแสงดาบปรากฏขึ้นในสายตาของทั้งสอง นี่มันปรานดาบอะไรกัน!เห็นได้ชัดว่านี่มันคําเชื้อเชิญของนรกชัดๆ!
ในขณะที่ทั้งสองพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อที่จะหลบ แต่ปรานดาบก็พลันหายวับไป
แม้ว่าทั้งสองคนจะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มันก็ไม่ได้ขัดขวางพวกเขาจากการหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
“ระดับอย่างเจ้า ยังคิดที่จะทําร้ายพวกเรา? มันเป็นเพียงความฝันที่โง่เขลา!” หนึ่งคนหัวเราะเสียงดัง
หลิงเซียวทําเพียงหัวเราะเบาๆ และค่อยๆเก็บดาบถึงกลับเข้าไปในฝัก