“หมิงชุนชิว แกฆ่าตัวตายเถอะ”
สายตาของเย่เซิ่งเทียน เย็นชาอย่างยิ่ง
คนในตระกูลหมิงอกสั่นขวัญแขวน ไม่กล้าพูดอะไร ตระกูลรุ่งโรจน์อะไร ผู้ครอบครองเมืองเฉียนถังอะไร ในวินาทีนี้ ก็เป็นกากเดนทั้งนั้น พวกเขาแค่ต้องการเอาตัวรอด
“คุณปู่ ปู่ฆ่าตัวตายเถอะ มีเพียงปู่ตาย เจ้าเทพถึงจะปล่อยตระกูลหมิงของพวกเราไป”
ในบรรดาคนรุ่นหลังของตระกูลหมิง ชายคนหนึ่งชื่อหมิงเฟยหลงกัดฟันพูด
เขาไม่ยอมตายไปแบบนี้ เรื่องราวของปีนั้น เขาไม่ได้มีส่วนร่วมด้วย เขาไม่อยากตาย เขาไม่อยากให้ตระกูลหมิงถูกฝัง
ความผิดพลาดที่พวกคุณทำไว้ ทำไมต้องให้พวกเรามารับผิดชอบด้วย!!
ไม่ใช่เขาคนเดียว ที่คิดอย่างนั้น
ผู้คนมากมาย ก็รู้ว่าตัวเองบริสุทธิ์มาก
“คุณปู่ ปีนั้นปู่และลุงใหญ่ทำร้ายอาหญิงหมิงยู่ตาย นี่เป็นความผิดที่พวกคุณก่อไว้ พวกคุณควรที่จะรับผิดชอบ!”
“ปีนั้น พวกเราแค่เด็กกลุ่มหนึ่ง ไม่รู้อะไรเลย พวกคุณก่อบาปเอาไว้ ไม่ควรปล่อยให้พวกเรามารับผิดชอบ!”
“คุณปู่ ปู่ได้โปรดฆ่าตายตัวเถอะ พวกเราไม่อยากตาย หรือว่าปู่อยากทำให้ตระกูลหมิงไร้ทายาทสืบสกุลเหรอ?”
หมิงลั่วหลานกับหมิงเฟยหลงและคนอื่น พูดอย่างไม่พอใจ
พวกเขารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้รับความเป็นธรรม พวกเขาไม่อยากตายไปแบบนี้
“ฮ่าๆ ฮ่าๆๆๆ”
หมิงชุนชิวร้องขอความเมตตามาโดยตลอด ในวินาทีนี้ก็ลุกขึ้นมาอย่างกะทันหัน เงยหน้าหัวเราะเสียงดัง หัวเราะ จนน้ำตานองเต็มหน้า
เขา ไม่นึกเลยว่าตัวเองจะถูกพวกหลานๆ บีบคั้นให้ไปตาย!
นี่มันโศกเศร้าแค่ไหน!
ตลอดชีวินนี้ ล้มเหลวแค่ไหน!
นายท่านบ้าไปแล้ว!
คนในตระกูลหมิงกัดฟัน จะต้องทำให้นายท่านและหมิงฮุยไปตายให้ได้ แบบนี้พวกเขาถึงจะสามารถรอดชีวิตไปได้
ต่อให้ตระกูลหมิงล้มละลาย ก็ไม่เป็นไร ตราบใดที่มีชีวิตอยู่ก็พอ!
“พ่อ พ่อแก่แล้ว พ่อตายไปก็ไม่เป็นไร พ่อต้องนึกถึงพวกเราด้วย นึกถึงลูกหลานตระกูลหมิงหน่อยนะ พ่อและพี่ใหญ่ไม่อยากมีชีวิตอยู่ พวกเรายังอยากมีชีวิตอยู่”
คนตระกูลหมิง ทยอยเอ่ยปากพูด โน้มน้าวนายท่านให้ไปตาย
“คุณปู่โปรดไปตายด้วย!!”
“คุณปู่โปรดไปตายด้วย!!”
“นายท่านได้โปรดไปตายด้วย!!”
คนในตระกูลหมิงที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น ตะโกนเสียงดัง
หมิงชุนชิวมองดูพวกเขา สีหน้าอ้างว้าง แตกต่างกันกับนายท่านตระกูลหมิงที่น่าเกรงขามก่อนหน้านี้ ราวกับเป็นคนละคน
“ไปตาย ไปตาย”
“ในชีวิตนี้ของฉัน คิดไปคิดมา ขนาดลูกสาวของตัวเองก็ฆ่าตายแล้ว ตอนนี้ถึงได้รู้ว่า น่าตลกมากแค่ไหน ตอนนี้ถึงได้เข้าใจ ผิดพลาดได้น่ากลัวมากแค่ไหน เซิ่งเทียน หลังจากที่แม่ของนายตาย ฉันบอกว่าฉันเสียใจ
เย่เซิ่งเทียนมองดูเขาอย่างราบเรียบ
หมิงชุนชิวหัวเราะเยาะตัวเอง: “ฉันรู้สึกเสียใจจริงๆ เพียงแต่ว่า ฉันไม่ยอมปล่อยให้ฉันเสียใจ เพราะว่า ฉันคือหมิงชุนชิว!! ฉันอยากฆ่านายให้ตาย ไม่ใช่รู้สึกว่านายมีชีวิตอยู่จะเป็นความอับอายขายหน้าสำหรับตระกูลหมิงของฉัน แต่เป็นเพระนายมีชีวิตอยู่ ฉันก็จะคิดถึงแม่ของนาย ก็จะรู้สึกว่าติดค้างพวกนายสองแม่ลูกมากเกินไป ฉันชดใช้ไม่หมด ตระกูลหมิงชดใช้ไม่หมด ดังนั้นฉันต้องฆ่านายตาย มีเพียงนายตาย ฉันถึงไม่ติดค้างพวกนาย!!”
หมิงชุนชิวส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มขมขื่น: “ฉันผิดเกินไปจริงๆ ตลอดชีวิตนี้ของฉัน ล้มเหลวเกินไปจริงๆ ก็ดี ก็ดี งั้นฉันก็ไปยมโลก ขอโทษให้กับหมิงยู่”
“เจ้าใหญ่ แกทิ้งฉันไปซะ”
หมิงชุนชิวหยิบมีดขึ้นมาเล่มหนึ่ง พูดกับหมิงฮุยด้วยรอยยิ้มขมขื่น จากนั้นแทงไปที่ท้องของตัวเองอย่างรุนแรง
ในสายตาของหมิงชุนชิวดิ้นรน และพูดด้วยความยากลำบาก: “เซิ่งเทียน อย่า……อย่าเชื่อตระกูลเย่ คนนั้น……ไม่ใช่คนดี!”
หลังจากพูดจบ หมิงชุนชิวราวกับหลุดพ้น หลับตาลงอย่างปล่อยวาง
หลุดพ้นแล้ว ในที่สุดก็หลุดพ้นแล้ว