ตอนที่ 143
ดื้อดึง
“อา…ความรู้สึกนี้”เสียงของอสูรตะขาบดังขึ้นพลางเลื้อยร่างไปตามร่างของไป๋จูเหวินช้าๆ ทั่วร่างของอสูรตะขายโอบรัดร่างของไป๋จูเหวินจนมิดราวกับมันอยากจะโอบกอดร่างของไป๋จูเหวินเอาไว้ทั้งหมด
กึดดด….ไป๋จูเหวินออกแรงดันจากภายในวงล้อมของอสูรตะขาบ ทำให้อสูรตะขาบคลายร่างของมันออก
“อะไรกัน เจ้าไม่ชอบแบบนี้เหรอ”อสูรตะขาบว่าพลางกลายร่างเป็นร่างมนุษย์อย่างรวดเร็ว แม้ร่างตะขาบจะดูน่าเกลียดน่ากลัว แต่ยามนี้นางในร่างมนุษย์กลับงดงามราวกับดอกไม้มีพิษ
“ถ้าแบบนี้เจ้าชอบหรือไม่”อสูรตะขาบถามพลางเดินเข้ามาใกล้ไป๋จูเหวินที่ยืนอยู่ตรงหน้านาง เมื่อครู่นางปล่อยพิษใส่ไป๋จูเหวินไปแล้วมันคงเคลื่อนไหวไม่ได้อีกนานเลยทีเดียว ทำให้อสูรตะขาบใช้ร่างเปลือยเปล่าของนางเข้าไปโอบกอดร่างของไป๋จูเหวินเอาไว้ด้วยท่าทีหลงไหล เรือนร่างของนางลูบไล้ไปทั่วร่างของไป๋จูเหวินอย่างยั่วยวนก่อนที่มันจะค่อยๆถอดเสื้อของไป๋จูเหวินออก
“กลิ่นอายนี้…”อสูรตะขาบชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อถอดเสื้อของไป๋จูเหวินออก ที่อกของมมันปรากฏสร้อยคอที่มีลูกแก้ว 5 ลูกประดับเอาไว้ ทันทีที่เปิดออกมากลิ่นอายของเหล่าอสูรแห่งเขตอสูรผาไร้ก้นก็ทำเอาอสูรตะขาบต้องถอยกรูดออกไปทันที
“เจ้าใช้พิษนี่เอง”ไป๋จูเหวินว่าพลางมองไปรอบๆรังของอสูรตะขาบ พิษของอสูรตะขาบหาได้มีผลอะไรกับมันไม่ แต่ที่ไป๋จูเหวินยอมให้อสูรตะขาบพาลงมาที่รังของมันเป็นเพราะอสูรผีเสื้อได้บอกมันเอาไว้แต่แรกแล้วว่าคนของกลุ่มนักล่าอสูรถูกอสูรตะขาบเอามากินในรังหมดแล้ว ทำให้ไป๋จูเหวินสามารถมองเห็นกระดูกจำนวนมากที่กองอยู่ในรังได้อย่างชัดเจน แม้เสื้อผ้าจะขาดเป็นชิ้นๆจนไม่ทราบว่าเป็นเครื่องแบบของกลุ่มนักล่าอสูรหรือไม่ แต่ภายใต้กองกระดูกเหล่านั้นไป๋จูเหวินก็เห็นสร้อยคอที่เหล่านักล่าอสูรมักจะใส่กัน นั่นหมายความว่าภายในกองกระดูกเหล่านี้ต้องมีร่างของกลุ่มนักล่าอสูรอยู่นั่นเอง
พริบตานั้นดวงตาของไป๋จูเหวินกลายเป็นสีม่วงในทันที มันมองผ่านเหล่าโครงกระดูกจนกระทั่งพบเจอโครงกระดูกบางชุดที่หลงเหลือพลังเซียนเอาไว้ นั่นหมายความว่าเจ้าของร่างของโครงกระดูกดังกล่าวเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณที่แข็งแกร่งอย่างมากถึงจะเหลือพลังตกค้างเอาไว้ได้
“……..”ไป๋จูเหวินเดินไปที่กองกระดูกอย่างเชื่องช้า พลางมองโครงกระดูกตรงหน้าด้วยท่าทีจริงจัง มันไม่ทราบว่ากะโหลกตรงหน้าคือกะโหลกของใคร เพราะในกองกระดูกจำนวนมากแห่งนี้มีอยู่หลายสิบโครงกระดูกเลยที่มีพลังตกค้างอยู่เช่นนี้
ไป๋จูเหวินยื่นมือไปที่กะโหลกตรงหน้าช้าๆ คราวก่อนมันถูกเฒ่าประทับสวรรค์โจมตี ทำให้ได้เห็นวิชาๆหนึ่งเข้า ด้วยเพราะพลังอสูรของมันมีพลังธาตุเป็นธาตุรัตติกาล ทำให้มันสามารถใช้เวทมิติได้ดีกว่าคนธรรมดาทั่วไป เพียงมองเฒ่าประทับสวรรค์ใช้การแทรกแซงมิติของมันไป๋จูเหวินก็เข้าใจการทำงานของวิชาดังกล่าวในทันที
วูบ… มือของไป๋จูเหวินหายเข้าไปในมิติของกะโหลกตรงหน้า แต่เดิมมิติของคนๆนั้นจะหายไปหลังจากมันตาย และของในมิติก็จะอยู่ในมิติไร้ทางออกเช่นนั้นตลอดไป ยกเว้นของบางอย่างที่มีคุณสมบัติพิเศษ แต่กระดูกของเหล่าผู้ฝึกฝนพลังวิญญาณระดับเทีบนเซียนขั้น 10 นั้นมีพลังตกค้างอยู่ หรือก็คือประตูสู่มิติของคนๆนั้นยังเหลืออยู่นั่นเอง
แกร๊ก….ไป๋จูเหวินนำม้วนตำราออกมาพลางเก็บลงในมิติของมันเอง น่าเสียดายที่โครงกระดูกแรกที่ไป๋จูเหวินเลือกมาไม่ใช่หัวหน้ารุ่นก่อนของกลุ่มนักล่าอสูร แต่ถึงอย่างนั้นตำราที่ผู้ฝึกฝนพลังวิญญาณระดับเทียนเซียนขั้น 10 เหลือทิ้งเอาไว้ย่อมไม่ธรรมดา
“นี่มัน”ไป๋จูเหวินชะงักไปครู่หนึ่งหลังจากลองสำรวจภายในมิติของกะโหลกอันที่ 2 ไม่น่าเชื่อเลยว่าไป๋จูเหวินจะพบหัวหน้ารุ่นก่อนได้ง่ายดายเช่นนี้ ในมือของมันปรากฏตำราวิชาทวนมังกรแลกระบี่ดาวตกของกลุ่มนักล่าอสูรอย่างครบถ้วน ทำให้ไป๋จูเหวินยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ หากนำตำราเหล่านี้กลับไป อย่างน้อยก็ต้องช่วยฟื้นฟูกลุ่มนักล่าอสูรได้ไม่มากก็น้อย
เวลาผ่านไปหลายสิบนาที ไป๋จูเหวินก็สามารถรวบรวมของในมิติของโครงกระดูกในรังของอสูรตะขาบได้จนหมด โดยไม่ได้สนใจเลยว่าเจ้าบ้านจะมองมันเช่นไร
“….”อสูรตะขาบกลับมาอยู่ในร่างของตะขาบนานแล้ว นางไม่กล้าเข้าใกล้ไป๋จูเหวินนักเพราะกลิ่นอายที่อยู่บนสร้อยของไป๋จูเหวิน หากมันนำเรื่องไปบอกเจ้าของกลิ่นอายนั่นนางได้ตายศพไม่สวยอย่างแน่นอน
“แต่ถ้ามันไม่ได้ออกไปก็ไปบอกเจ้าของกลิ่นอายนั่นไม่ได้”อสูรตะขาบว่าพลางเลื้อยมาปิดทางออกเอาไว้ ขณะมันมองไป๋จูเหวินกำลังเก็บรวบรวมกระดูกร่างของมันก็โอบล้อมภายในรังเอาไว้จนหมดแล้ว
“ขอบคุณที่พาข้ามา”ไป๋จูเหวินว่าพลางหันไปมองอสูรตะขาบที่กำลังจ้องมาทางมันพอดี
“ช่วยพาข้ากลับขึ้นไปด้านบนได้หรือไม่”ไป๋จูเหวินถามพลางยิ้มบางๆ ทำเอาอสูรตะขาบตัวสั่นสะท้าน คำขอร้องของคนเช่นไป๋จูเหวินนั้นเป็นเรื่องน่ากลัวสำหรับเหล่าอสูร นางแทบจะพาร่างของมันกลับขึ้นไปในทันทีตามที่ไป๋จูเหวินขอ แต่นางก็ส่ายหัวแรงๆในทันที
หากพามันไปส่งด้านบนมันต้องกลับไปในที่ที่มันมาอย่างแน่นอน หากเป็นเช่นนั้นนางก็ไม่สามารถพบกับไป๋จูเหวินได้อีก
ไม่ ข้าจะอยู่กับเจ้าที่นี่”อสูรตะขาบว่าพลางพ่นควันสีม่วงออกมาจากปาก พริบตานั้นทั่วทั้งถ้ำก็ปกคลุมไปด้วยควันพิษที่แม้แต่ผู้ฝึกฝนพลังวิญญาณระดับเทียนเซียนยังรับมือได้ยากลำบากอย่างมาก แต่น่าเสียดายที่พิษไม่มีผลอะไรกับไป๋จูเหวินเลย มันเพียงยืนเฉยๆเมื่อควันพิษเข้ามาหา แต่จนกระทั่งควันพาหายไปมันก็ไม่ได้รับผลใดๆของควันพิษเลย
“เจ้าอย่าทำเช่นนี้เลย ให้ข้าออกไปเถอะ”ไป๋จูเหวินว่าพลางเดินมายืนตรงหน้าอสูรตะขาบ ปกติแล้วเหล่าอสูรจะไม่ขัดคำสั่งไป๋จูเหวินเท่าไหร่ แต่เหล่าอสูรระดับสูงๆจะพอมีความต้านทานความสามารถของไป๋จูเหวินอยู่บ้างโดยพวกมันจะไม่ได้ปฏิบัติตามที่ไป๋จูเหวินสั่งทั้งหมด แต่จะทำตามที่ตนคิดมากกว่า เพียงแต่ไม่เคยมีอสูรตัวไหนคิดจะทำร้ายไป๋จูเหวินเลย แม้แต่อสูรตะขาบก็ไม่คิดจะทำร้ายอะไร
โครม อสูรตะขาบกดร่างไป๋จูเหวินลงกับพื้น มันพยายามรั้งไป๋จูเหวินเอาไว้ไม่ให้ออกไปไหน มันต้องการให้ไป๋จูเหวินอยู่ที่นี่กับมันเพียงลำพังเท่านั้น
ตูม! ฝ่ามือเพิลงพิโรธของไป๋จูเหวินสำแดงกำลังออกมาอย่างน่าหวาดหวั่น แม้อสูรตะขาบจะตัวใหญ่มากและมีพลังสูงกว่าไป๋จูเหวินอยู่หลายขั้น แต่ฝ่ามือของไป๋จูเหวินก็ทำเอาหัวของมันเอียงไปมาได้
ตูมๆ … ไป๋จูเหวินฟาดฝ่ามือออกไปอีก 2 ครั้ง ทำให้หัวของอสูรตะขาบล้มลงกับพื้น แต่นางก็ไม่ได้รับความเสียหายอะไรมากมาย เพียงพริบตาเดียวนางก็โงหัวขึ้นมาได้อีกครั้ง
“ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าไปไหนทั้งนั้น”อสูรตะขาบว่าพลางบังคับดินรอบๆให้ปิดตัวลงจนไม่มีทางออกจากรังของนาง แม้ไป๋จูเหวินจะใช้พลังอสุรควบคุมดินได้ แต่ก็ต้องใช้เวลานานไม่น้อยเพื่อขึ้นไปด้านบน
ตูมๆๆๆ ไป๋จูเหวินใช้ฝ่ามือบังคับหกปักษาส่งพลังของตนขึ้นไปเหนือร่างของอสูรตะขาบ ฝ่ามือบังคับหกปักษามีกำลังทำลายน้อยกว่าฝ่ามือเพลิงพิโรธ ไป๋จูเหวินจึงไม่คิดจะใช้มันทำร้ายอสูรตะขาบแต่อย่างไร เพียงแต่ไป๋จูเหวินเล็งที่จะทำลายเพดานของรังต่างหาก
คลืนนนน เพดานบางส่วนที่โดนฝ่ามือบังคับหกปักษาเข้าไปพักลงมาอย่างรวดเร็ว พริบตานั้นดวงตาของไป๋จูเหวินก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเพื่อใช้ลบเลี่ยงเศษหินที่ตกลงมา
“กรีดดด”อสูรตะขาบกรีดร้องเพราะโดนก้อนหินจากเพดานตกมาทับร่างของนางเอาไว้
“อย่า อย่าไป”อสูรตะขาบพยายามตามไป๋จูเหวินมา แต่เพราะหินที่ตกลงมาหนักไม่ใช่น้อยนางเลยต้องหันไปผลักก้อนหินออกก่อน
“พี่ไป๋”ราวกับนัดหมายกันเอาไว้ก่อน หลินหลินที่ตามลงมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้เข้ามาถึงรังของอสูรตะขาพอดี ทางที่ไม่ควรมีให้หนีก็ปรากฏขึ้นเบื้อหน้าไป๋จูเหวินในทันที
“เรารีบออกไปกันเถอะ”ไป๋จูเหวินขึ้นไปบนหลังของหลินหลินทันที ก่อนจะบอกให้ทั้งหลินหลินและหงเยว่รีบกลับขึ้นไปบนพื้นก่อนที่อสูรตะขาบจะหลุดออกมาจากก้อนหิน
ตูมมม… ทันทีที่ร่างของหลินหลินขึ้นมาจากดิน ที่ด้านหลังของนางก็ปรากฏร่างของอสูรตะขาบที่พึ่งหลุดออกมาจากก้อนหินในทันที
“หยุดนะ”อสูรตะขาบว่าพลางพ่นพิษออกมาจนดอกเบญจมาศด้านบนถึงกับเหี่ยวเฉาในทันที แน่นอนว่าไอพิษไม่มีผลกับไป๋จูเหวินเพียงแต่…
“พี่ไป๋ ข้าไม่มีแรง”หลินหลินพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง ไม่นานนางก็หมดแรงเดินแล้วล้มลงกับพื้น
“หลินหลิน”ไป๋จูเหวินและหงเยว่ต่างตกใจเป็นอย่างมาก โชคดีที่อสูรตะขาบไม่อยากฆ่าไป๋จูเหวินนางเลยใช้แต่พิษที่ทำให้ร่างกายชาเท่านั้น
“หลินหลิน เจ้าเข้าไปในมิติของข้าก่อน”หงเยว่ว่าพลางพาร่างของหลินหลินหายเข้าไปในมิติของนาง ดูเหมือนว่าพิษของตะขาบก็ไม่มีผลกับหงเยว่เช่นกัน
ตูม!!! พอออกมานอกรัง แทนที่จะหนีง่ายยขึ้น ตะขาบยักษ์กลับสามารถเคลื่อนไหวได้ดีกว่าเดิม นางฟาดหางลงบนร่างของหงเยว่ที่กำลังนำร่างของหลินหลินเข้าไปในมิติ ทำให้หงเยว่ไม่สามารถหลบการโจมตีครั้งนี้ของอสูรตะขาบได้
“กรีดดด”ร่างของหยงเยว่กระเด็นออกไปไกลทีเดียว แม้อสูรจะไม่ทำร้ายไป๋จูเหวิน แต่ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่โจมตีอสูรของมัน
“หงเยว่”ไป๋จูเหวินวิ่งเข้ามาดูอาการของหงเยว่ที่ถูกกระแทกจนปลิวไปนอนอยู่อีกมุมหนึ่งของสวนเบญจมาศที่เหลือแต่ซาก
“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าให้หลินหลินเข้ามาในมิติของข้าแล้ว”หงเยว่ว่าพลางหายใจอย่างรวนริน นางเป็นอสูรระดับหยกขาวที่พึ่งเลื่อนระดับไม่นาน ไม่สามารถรับการโจมตีของอสูรตะขาบได้มากนัก ไม่นานดวงตาของนางก็ค่อยๆหลับลงช้าๆ
“…..”ไป๋จูเหวินนิ่งไปพักหนึ่งกับการเห็นอสุรเลี้ยงของตนล้มลงต่อหน้า พริบตานั้นความรู้สึกโกรธที่มันไม่ค่อยได้สัมผัสก็พลันพรุ่งพรูออกมา พริบตานั้นดวงตาสีแดงของไป๋จูเหวินก็หันไปมองอสูรตะขาบ หากมันไม่หยุดนางเอาไว้หงเยว่คงโดนเล่นงานอีกแน่