“เธอจะตื่นเต้นอะไร？”เรียวจิพูดอย่างเอ้อระเหยลอยชาย“ถึงแม้พวกเธอจะหย่ากันแล้ว แต่ในเมื่อวันนี้เขามาที่นี่ ก็หมายความว่าพวกเธอยังไม่ชัดเจน”
“ฉันว่านะหลินจือ เธอคงไม่ได้จะทิ้งฉันกับพ่อ แล้วแกล้งทำเป็นหย่ากับเทาเท่ใช่ไหม？”
หลินจือโกรธคำพูดนี้ของเรียวจิจนสั่นไปทั้งตัว เธออ้าปากอยากพูดอะไรอยู่หลายครั้ง แต่เพราะว่าโกรธมากไปเลยพูดไม่ออก
หนึ่งวินาทีก่อนหน้านี้เธอยังคิดว่าไม่อยากให้คนนอกรู้เรื่องนี้ แต่วินาทีถัดมาเรียวจิก็ทำลายเธอ
ดูตอนนี้สิ พวกตำรวจในที่นี้ต่างรู้หมดแล้ว
เทาเท่เดินเข้ามาจากด้านหลังเธอ ยกมือขึ้นมาแล้วดึงเธอไปด้านหลัง：“ไม่ทะเลาะกับเขาที่มีความรู้ต่ำกว่า”
ที่จริงเทาเท่อยากดึงหลินจือให้ห่างจากเรียวจิหน่อยเท่านั้น แต่พอสัมผัสถึงแขนของหลินจือ เขาก็รู้สึกถึงอาการสั่นทั่วร่างของเธออย่างรุนแรงทันที
เขาเม้มริมฝีปาก นิ้วที่เรียวยาวใช้โอกาสเลื่อนลงมา จับมือที่เย็นและสั่นของเธอไว้ในฝ่ามือ
เรียวจิมองเห็นการกระทำของเขา ก็ยิ้มอย่างพอใจทันที
เขามองไปทางซ้ายและขวาที่ตำรวจสองคนนั้น และพูดอย่างเย่อหยิ่ง：“เห็นยัง？ประธานเทาเท่เป็นน้องเขยผม พวกคุณรีบปล่อยผม ปล่อยผมซะ”
“เรียวจิ！”หลินจือโกรธจนตะคอกออกไปอีกครั้ง
เธอรู้ว่าพี่ชายเธอคนนี้หน้าด้านไร้ยางอาย แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะหน้าด้านถึงจุดนี้ได้
ก่อเรื่องจนเป็นแบบนี้ นึกไม่ถึงว่าเขาจะใช้ชื่อเสียงของเทาเท่มาข่มขู่อีก
เรียวจิใช้สายตาสื่อไปว่าเธอถูกเทาเท่กุมมืออยู่ พูดไปอย่างคลุมเครือ：“จูงมือกันสนิทชิดเชื้อแบบนี้ ยังไม่ยอมรับว่าพวกคุณแกล้งแต่งงานกันอีก？”
หลินจือรีบก้มหน้า จึงเห็นว่ามือตัวเองถูกเทาเท่กุมไว้จริง
เธอสะบัดออกมาด้วยหน้าขาวซีด เมื่อกี๊เธอโกรธเรียวจิจนเกือบหมดสติไป ดังนั้นไม่ทันสังเกตว่าเทาเท่กุมมือเธอไว้
ตำรวจทั้งสองกลับไม่ประนีประนอม จับเรียวจิไว้อย่างแน่น พูดอย่างแยกงานออกจากเรื่องส่วนตัวไปว่า：“คุณผู้ชายท่านนี้ คุณถูกสงสัยว่าสร้างปัญหา คุณต้องกลับมาที่สถานีตำรวจกับเรา”
เรียวจิยังอยากพูดอะไรอีก เทาเท่จึงพูดกับตำรวจไปตรงๆ：“งั้นก็รบกวนพวกคุณด้วย”
ความหมายก็คือ รีบพาเรียวจิออกไป
เรียวจิโกรธจนพูดออกมาว่า：“หลินจือ แกทำแบบนี้กับพี่ชายแกเหรอ？”
“ไม่มีจิตสำนึกเหรอ？”
“น้องเขย น้องเขย รีบช่วยผมสิ！”
ตอนที่ตำรวจทั้งสี่พาเรียวจิที่โห่ร้องออกไป เทาเท่มองควีนที่อยู่ด้านข้างแวบหนึ่ง ควีนเข้าใจสิ่งที่เขาหมายถึง เลยตามหลังตำรวจลงไปด้วยกัน
เทาเท่กำลังชี้แนะเธอ ให้เธอลงไปกับพวกตำรวจเพื่อกำชับเล็กน้อย เรื่องเหล่านี้ในวันนี้ อย่าให้คนอื่นรู้
อยู่กับเทาเท่มาหลายปี ควีนมีความเข้าใจเหล่านี้
ประตูรักษาความปลอดภัยถูกปิด เสียงร้องของเรียวจิหายไปจากในหัว ร่างหลินจืออ่อนไปทั้งตัว ล้มลงไปกองกับพื้นด้วยเสียงดังตุ้บ
เทาเท่ที่ปิดประตูรักษาความปลอดภัยลง พอหันไปก็เห็นสภาพเธอแบบนี้ เวลานั้นก็ทั้งโกรธและตลก
เขาเดินเข้ามามองเธอจากมุมสูง ส่งเสียงอย่างเยือกเย็น：“ขี้ขลาด？หรือว่ากลัว？”
หลินจือกัดปากตัวเองแน่น หัวซุกไปเกือบจะชิดเข่าตัวเองแล้ว
ที่เรียกว่าเงยหน้าไปตรงหน้าคนไม่ได้ ก็เป็นสภาพเธอในตอนนี้
เธอรู้ว่าเขาจะเยาะเย้ย รู้ว่าเขาจะตลกเธอ
ข้างหูก็มีเสียงของชายหนุ่มเข้ามา：“ลุกขึ้นไปนั่งที่โซฟา”
หลินจือไม่ขยับ
เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นอีก：“จะให้ผมอุ้มคุณขึ้นมา？”
หลินจือกัดริมฝีปากก็ยังก้มไม่ส่งเสียงพูด แล้วลุกขึ้นมา
แต่เธอยังไม่ถึงโซฟา ตรงหน้าก็หมุนไป แล้วจากนั้นหมดสติอย่างควบคุมไม่อยู่
ตอนที่ใกล้จะหลับตา เธอได้ยินเทาเท่ที่อยู่ข้างๆร้องอย่างร้อนรน：“หลินจือ！”
เธอยกมุมปากขึ้นอย่างเยาะเย้ยตัวเอง ทำไมเธอดูเหมือนฟังความตื่นตระหนกและกังวลจากน้ำเสียงเขาออก？
แน่นอนว่านี่เป็นเพียงภาพลวงที่เกิดขึ้นเมื่อหมดสติ เทาเท่จะใส่ใจเธอได้อย่างไร
เมื่อคืนหลินจืออดนอนเขียนบท ตอนเช้าในขณะที่ยังสู้เขียนบทอยู่นั้น ก็ตกใจอย่างมากกับเสียงเคาะประตูดังๆ
“หลินจือ แกออกมาเดี๋ยวนี้！”ตอนที่เสียงของเรียวจิดังขึ้นด้านนอกประตู ลึกลงในใจของหลินจือมีแต่ความตกใจกลัว
เธอรู้จักคุณธรรมของเรียวจิดี วันนี้ถ้าเธอเปิดประตู เรียวจิได้เอาของมีค่าในนี้ไปหมดแน่
ดังนั้นนี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำไมเธอกลับประเทศแล้วไม่ติดต่อเรียวจิกับชาร์ลี กลัวพวกเขาจะหาเธอเจอ
กลัวว่าพวกเขาจะมาเอาเงินกับเธอไม่รู้จบ หรือเอาเธอไปแลกกับเงิน
เคยถูกทำร้ายไปครั้งหนึ่ง เธอมีปมในใจแล้ว
ดังนั้น เธอเผชิญหน้ากับคำด่าของเรียวจิ ก็ยังไม่พูด และไม่เปิดประตู
เรียวจิเห็นเธอไม่ตอบ ก็เริ่มใช้คุณธรรมมาโจมตีเธอ：“หลินจือ อย่าคิดว่าแกล้งตายแล้วจะจบ แกไม่เลี้ยงผู้มีพระคุณ เชื่อไหมว่าฉันเอาแกเข้าศาลได้！”
“พ่อเลี้ยงแกโตมาขนาดนี้ ตอนนี้แกมาทำตัวเหมือนหายไป？”
“กลับประเทศมาก็ไม่รู้จักไปดูที่บ้าน ไม่มีจิตสำนึกเลยเหรอ？”
หลินจืออดนอนทั้งคืน จิตใจร่างกายเหนื่อยล้า เรียวจิตะโกนและกรีดร้องอย่างไม่รู้จบ ทันใดนั้นเธอก็เริ่มปวดหัว
เรียวจิบอกว่าเธอไม่มีจิตสำนึก แต่ไม่ใช่พวกเขาเหรอที่ไม่มีจิตสำนึก？
เธอแต่งงานกับเทาเท่สามปี ไม่รู้ว่าพวกเขาสองพ่อลูกเอาเงินมาจากเทาเท่มามากมายแค่ไหน
แต่จากปกติที่พวกเขาใช้ชีวิตแล้ว เงินเหล่านั้นมากพอที่พวกเขาจะใช้ได้ตลอดชีวิตโดยไม่ต้องกังวลอะไร และเพียงพอสำหรับพวกเขาที่จะช่วยบริษัทที่กำลังจะล้มลงได้
และเงินที่เธอให้พวกเขาเมื่อปีที่แล้ว ก็หลายแสนได้
นั่นล้วนเป็นเงินที่มาจากหยาดเหงื่อแรงกายของเธอที่ทำพาร์ทไทม์เขียนบท ซึ่งเธอเองยังไม่กล้าจะใช้
แต่เรียวจิยังกล่าวหาว่าเธอไม่เลี้ยงพ่อแม่ ยังจะให้เธอเลี้ยงอย่างไรล่ะ？
หลินจือหดตัวลงไปในเก้าอี้คอม น้อยใจจนตาแดง
แต่ต่อมาเรียวจิก็ยังโห่ร้องต่อไป จนเสียงดังถึงข้างบ้าน หลินจือจึงแจ้งความอย่างไม่เกรงใจอีก
พอตำรวจมาเธอก็ต้องเปิดประตู แต่ใครจะไปรู้ว่าเรียวจิจะพุ่งเข้ามาถีบเธอแรงๆอย่างไม่สนคำห้ามของตำรวจ
ขานั้นเตะไปที่เอวเธอ เจ็บจนหน้าปากเธอเหงื่อออก
ที่เธอเพิ่งทรุดตัวลงกับพื้น สาเหตุส่วนใหญ่มาจากความแข็งแกร่งทางร่างกายของเธอถึงขีดจำกัด ไม่สามารถรับได้อีกต่อไป
เทาเท่ยังบังคับให้เธอลุกขึ้นไปที่โซฟาอีก เธอไม่หมดสติสิแปลก
ด้านล่าง ควีนขอให้ตำรวจเก็บเรื่องวันนี้เป็นความลับ และยังไปส่งพวกเขาอย่างมีมารยาท
กำลังจะหันกลับขึ้นไป สุดท้ายเงยไปก็เห็นเทาเท่อุ้มหลินจือออกมา
“รีบไปขับรถ พาไปโรงพยาบาลทันที”เทาเท่สั่งเธออย่างรีบร้อน
ควีนเห็นหลินจือที่อยู่ในอ้อมแขนเทาเท่มีสีหน้าซีดขาว ก็ไม่สนอะไรอีก รีบไปที่รถที่อยู่ด้านข้าง ขับรถพาหลินจือไปที่โรงพยาบาล
ที่นั่งด้านหลังของรถ เทาเท่หลับตาลงและจ้องไปที่ใบหน้าที่ไร้เลือดของหลินจือ
สักพักเขาก็สั่งควีนด้วยน้ำเสียงหม่นลง：“ให้จอนห์ไปสืบที ใครเอาเรื่องที่หลินจือกลับประเทศมาไปบอกเรียวจิ”
หลินจือกลับประเทศมาช่วงหนึ่งแล้ว แต่เรียวจิกับชาร์ลีไม่รู้เลย
ทำไมจู่ๆเรียวจิ ก็รู้เรื่องนี้ในตอนนี้ด้วยล่ะ？