ตอนที่ 25 – ของขวัญจากนักบวชเลอิชา!
————
ภารกิจ: [สำรวจหุบเขาแห่งความตาย]
เงื่อนไข: เคลียร์ดันเจี้ยน ‘ความยากระดับไนแมร์’ ของหุบเขาแห่งความตาย
รางวัล: ไม่ทราบ
คำอธิบาย: เลอิชา นักบวชแห่งแสงได้มอบหมายให้คุณสำรวจส่วนที่ลึกที่สุดของหุบเขาแห่งความตาย หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจ คุณจะได้รับรางวัลมากมาย
————
ใช่ถูกต้อง มันเป็นดันเจี้ยนความยากระดับไนแมร์…
มันเป็นดันเจี้ยนที่ยากที่สุด!
และก็ยังมีข่าวร้ายอีก
เมื่อเขาทำการตรวจสอบข้อมูลของดันเจี้ยนนี้ ทำให้ลอร์นตกใจมากเพราะทุกคนมีโอกาสเพียงครั้งเดียวเท่านั้นในระดับดันเจี้ยนไนท์แมร์
กล่าวอีกนัยหนึ่ง เขาไม่สามารถล้มเหลวได้เลย มิฉะนั้น เขาจะสูญเสียภารกิจนี้ไป
เขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้นเลย เพราะตั้งแต่เขามีพรสวรรค์การมิกซ์มอนสเตอร์นั้นทำให้เขารู้ว่าไม่ภารกิจใดในโลกนี้ที่เขาทำไม่ได้
ถ้ามันมีจริง มันก็คงเป็นภารกิจที่ผู้เล่นคนอื่นไม่ทางทำสำเร็จเช่นกัน!
นี่คือความมั่นใจของเขา
ิอย่างไรก็ตาม…
ตอนนี้เขายอมรับภารกิจแล้ว แต่ยังรู้สึกกังวัลที่จากไปแบบนี้
มันเป็นโอกาสสำหรับลอร์น
หลังจากที่เขาคิดอะไรสักครู่นึง เขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วพูดขึ้นว่า “ในฐานะนักผจญภัยแล้วมันเป็นหน้าที่ ที่จะต้องสู้กับเหล่าความมืดอยู่แล้ว แต่ฉันยังรู้สึกอ่อนแอเกินไปที่จะทำภารกิจนี้ ฉันขอความช่วยเหลือจากนักบวชหญิงได้หรือไม่?”
ห๊ะ?
เขาต้องการรางวัลก่อนทำภารกิจสำเร็จใช่ไหม
มันเหมาะสมงั้นเหรอ
นักบวชหญิงมองเขาอย่างผิดปกติ แต่ดูเหมือนลอร์นจะไม่ได้สังเกตเห็นมัน
“ด้วยความแข็งแกร่งของฉันในตอนนี้ ฉันสามารถสำรวจหุบเขาแห่งความตายได้อย่างแน่นอน ฉันมั่นใจแต่คำขอของคุณคือการสำรวจส่วนที่ลึกที่สุดของหุบเขา ฉันเกรงว่าความแข็งแกร่งของฉันจะไม่เพียงพอต่อการจะทำอย่างนั้น” ลอร์นแสดงความกังวลออกมาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
นักบวชเลอิชาครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อพิจารณาว่าหุบเขาแห่งความตายนั้นอันตรายเกินไปสำหรับนักผจญภัยในปัจจุบัน ทางที่ดีควรให้ความช่วยเหลือพวกเขาเพื่อที่เขาจะได้ตรวจสอบสถานการณ์ในหุบเขาโดยเร็วที่สุด
“คุณต้องการอะไร?” นักบวชเลอิชาตัดสินใจช่วยเขา
หลังจากได้ยินเรื่องนี้ ลอร์นก็ดีใจมาก “ในฐานะซัมมอนเนอร์ ฉันต้องการพื้นที่สำหรับสัตว์เลี้ยงมากขึ้น”
“อุปกรณ์ที่ใช้ในการเปิดพื้นที่สัตว์เลี้ยงเป็นสิ่งที่ล้ำค่ามาก ฉันไม่ได้มีมันอยู่ในตัวฉันในขณะนี้ แต่ระดับของคุณถึงระดับ 10 แล้ว ฉันสามารถช่วยให้คุณเปิดใช้งานพื้นที่สัตว์เลี้ยงที่คุณจะได้รับหลังจากเปลี่ยนคลาสของคุณได้ล่วงหน้า ต้องการมันหรือป่าว” นักบวชเลอิชาถามอย่างอ่อนโยน
อย่างไรก็ตาม ลอร์นไม่สามารถทำอะไรกับมันได้ เดิมทีเขาคิดว่าเขาจะสามารถหาพื้นที่สัตว์เลี้ยงเพิ่มเติมได้ แต่ใครจะคิดว่าเธอจะช่วยให้เขาเปิดใช้งานพื้นที่สัตว์เลี้ยงเดิมล่วงหน้าเท่านั้น? มันแตกต่างจากไม่มีรางวัลอย่างไร?
“ไม่ๆ ลืมมันไปเถอะ” ลอร์นส่ายหัว “ท่านนักบวช คุณมีอุปกรณ์ที่มีประโยชน์และไม่เป็นที่ต้องการหรือไม่ เช่น แขนขาของมอนสเตอร์ กระบี่ ดาบ หรือไม้เท้าของพวกมัน?”
แขนขาอสูร?
เมื่อได้ยินเช่นนี้ นักบวชเลอิชาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ในท้ายที่สุดแล้ว เธอพยักหน้าและกล่าวว่า “เดิมที สิ่งเหล่านี้ถูกวางแผนไว้ว่าจะให้นำกลับไปยังเมืองหลวงเพื่อส่งมอบเป็นวัสดุสำหรับสมาคมช่างตีเหล็กเพื่อทำการวิจัยมัน แต่ในเมื่อเจ้าชอบสิ่งเหล่านี้ ข้าจะยกให้บางอย่างแก่เจ้า”
ด้วยการโบกมือของเธอ แสงสีทองส่องลงมาที่ลอร์น
เสียงแจ้งเตือนของระบบก็ดังขึ้นทันที
“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีที่ได้รับของขวัญจากนักบวชแห่งแสง: [กระดูกแห่งแสงที่ไม่รู้จัก]!”
“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีที่ได้รับของขวัญจากนักบวชแห่งแสง: [หัวใจอันเดดที่หยุดเต้น]!
“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีที่ได้รับของขวัญจากนักบวชแห่งแสง: [เปลวไฟที่ลุกไหม้อย่างต่อเนื่อง]!
“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีที่ได้รับของขวัญจากนักบวชแห่งแสง: [ดาบเหล็กขึ้นสนิมที่เปื้อนเลือด]!
“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีที่ได้รับของขวัญจากนักบวชแห่งแสง: [เคียวมรณะที่มีรอยแตก]!”
บาทงทีของเหล่านี้ไม่มีได้ค่ามากนักกับนักบวชเลอิซา จึงได้เสนอของพวกนี้มาให้เขาโดยตรง
แต่ดวงตาของลอร์นเป็นประกาย
หลังจากได้ยินชื่อของวัตถุดิบเหล่านี้ เขารู้สึกว่ามันมีประโยชน์อย่างมาก ถ้าเขาใช้กับการมิกซ์มอนสเตอร์ เขาจะสามารถได้รับมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งอย่างแน่นอน
ตัวอย่างเช่น ‘เปลวไฟที่ลุกไหม้อย่างต่อเนื่อง’ มันสามารถเพิ่มพลังธาตุไฟให้แก่มอนสเตอร์ได้ ‘ดาบ’ หรือ ‘เคียว’ มันเป็นอาวุธ แต่ตอนนี้มันมีตัวเลือกที่มากเกินไป
ที่เหลือก็ค่อนข้างดี เขาเชื่อว่าพวกมันจะเป็นประโยชน์ในอนาคต
เขาพอใจเป็นอย่างมาก
ตอนนี้เขาก็สามารถเก็บเลเวลและหามอนสเตอร์ที่เหมาะสมได้ เมื่อมิโนทอร์วันและสัตว์เลี้ยงอีกตัวถึงเลเวล 10 ได้ เขาก็จะสามารถท้าทายดันเจี้ยนได้
เมื่อคิดเช่นนั้น ลอร์นก็รีบออกจากหมู่บ้านพร้อมกับฮัมเพลงไปด้วย
…
ที่ทางเข้าหมู่บ้าน หลังจากที่ลอร์นเดินออกจากหมู่บ้าน..
ทันทีทันใด!
ตรงทุ่งข้าวสาลีหน้าหมู่บ้าน มีผู้เล่นมากมายวิ่งมารวมตัวกันอย่างรวดเร็ว
พวกเขาทั้งหมดจ้องมองลอร์นอย่างดุเดือด เห็นได้ชัดเลยว่านี้ไม่ได้มาเพื่อคุยกับเขาเป็นแน่
ผู้เล่นหลายคนเริ่มโจมตีใส่ลอร์นในทันทีที่ล้อมลอร์นสำเร็จ
สำหรับผู้เล่นซัมมอนเนอร์ นี่มันเป็นเรื่องที่แย่ที่สุดเลยละ
แม้ว่าสัตว์เลี้ยงของซัมมอนเนอร์จะไร้เทียมทาน แต่มันไม่สามารถหลีกเลี่ยงการโจมตีจากการถูกศัตรูล้อมได้ เพราะผู้อัญเชิญสามารถถูกโจมตีได้อย่างทันที ตราบใดที่ศัตรูสังหารผู้อัญเชิญได้ สัตว์เลี้ยงทั้งหมดจะหายไปเอง
ตอนนี้มีบุคคลที่คุ้นเคยเดินออกมาจากฝูงชน
“ไทแรนท์ คุณจะมอบอุปกรณ์ทั้งของคุณด้วยตัวเองหรือจะให้พวกเราฆ่าคุณทิ้งและเอามันไป”
เขามองดูลอร์นอย่างเย่อหยิ่ง ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ไม้เท้าปราชญ์ในมืออย่างตะกละตะกลาม อุปกรณ์ระดับเงินอันวิจิตรนี้เปรียบเสมือนอัญมณีอันเจิดจรัสที่ดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมาย
แต่นั้นไม่ใช่ทั้งหมด
ดูรองเท้าบู๊ทสงครามที่สวยงาม และสนับข้อมือ ทั้งหมดนั้นเป็นของระดับทองแดง
ดูก็รู้แล้วเพราะผู้เล่นส่วนใหญ่ยังสวมใส่ของระดับเหล็กขาวเท่านั้นเอง และบางคนยังใส่อุปกรณ์เริ่มต้นเท่านั้น
ในเวลานี้ ไทแรนท์ แต่งตัวที่มีแต่อุปกรณ์ทองแดงขึ้นไปทั้งนั้น มันหรูหราเกินไป
“ถ้าเราได้อาวุธระดับทองแดง มันสามารถทำให้เราอยู่สบายได้สักสองสามเดือนเลยนะ”
“แถมพวกเราจะได้ 500 ดอลลาร์พันธมิตรทุกครั้งที่เราฆ่าเขาอีกด้วย!”
“พวกนายไม่มีเป้าหมายเลยจริงๆ ฉันตั้งเป้าไปที่อุปกรณ์ระดับเงินของเขา”
“ราคาอุปกรณ์ระดับเงินคือ 100,000 ดอลลาร์พันธมิตร!”
“ทุกคน ถอยออกไป อย่ามายุ่งกับของๆข้า!”
การต่อสู้ยังไม่เริ่มต้น แต่คนเหล่านี้ก็คิดจะเอาอุปกรณ์ไปจากเขาง่ายๆสะแล้ว
แต่ลอร์นก็สงบอยู่
ในฐานะซัมมอนเนอร์ ความตายจะไม่ส่งผลต่อความสามารถในการต่อสู้ของเขาเลย ท้ายที่สุดแล้วสัตว์เลี้ยงก็คือความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขานั้นเอง นอกจากนี้ ภายใต้สถานการณ์นี้ เขาไม่ใช่ผู้เล่นชื่อแดง การตายนั้นจะไม่ทำให้อุปกรณ์ของเขาดรอปมามากเกินไป ถ้าคนเหล่านี้ต้องการเปลื้องผ้าเขา แสดงว่าพวกเขากำลังคิดมากเกินไป
นอกจากนี้เขายังมีริมุรุและมิโนทอร์วันอยู่ข้างๆ ถ้าสู้กันจริง ๆ ก็ยากที่จะบอกว่าใครจะฆ่าใคร!
มุมปากของลอร์นยกขึ้น เขากำลังจะต่อสู้กับคนพวกนั้น หรือแม้แต่จะฆ่าพวกเขาทั้งหมด!
ขณะที่การต่อสู้กำลังจะเริ่มต้นขึ้น…
สายฟ้าก็ระเบิดในฝูงชน สังหารผู้เล่นมากกว่าสิบคนจากกิลด์โดมิเนชั่นในทันที ทุกคนมองดูและตกตะลึงในทันที