มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 318
“ฮึ่ม! มัดพวกเธอทุกคนไว้ ขณะที่พวกเรารอคำสั่งถัดไปของบอส!” ผู้ชายคนหนึ่งตะโกนออกมา
จากนั้นแคสแซนดร้าและคนอื่น ๆ ก็ถูกลากเข้าไปในอาคารก่อนที่จะถูกมัดไว้กับเก้าอี้บางตัว
“พวกเธอทั้งหมดสวยมากขนาดนี้! ถ้าบอสได้สนุกกับตัวเองในวันนี้ บางทีพวกเราก็อาจจะได้สนุกกับพวกเธอด้วยเหมือนกันนะ!” บอดี้การ์ดคนหนึ่งหัวเราะพร้อมกับการเหยียดยิ้มโหดเหี้ยมบนใบหน้าของเขา
“นั่นสามารถรอได้ มาทำให้มั่นใจว่าบอสจะได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นกันก่อนเถอะ! นายสามคนยังคงต้องอยู่ชั้นบนเพื่อคุ้มกันพวกเธอ จนกระทั่งบอสมาถึง ระงับอารมณ์ของพวกนายไว้ซะ ถ้าเขารู้เกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วละก็ นายจะถูกตอนอย่างแน่นอน!”
ลูกน้องสามคนที่ถูกเลือกพยักหน้ารับอย่างเคารพในขณะที่พวกผู้ชายที่เหลือลงบันไดไป
ผู้หญิงพวกนี้สวยกันมากจริง ๆ และ หวาดกลัวว่าพวกเขาอาจจะจูบพวกเธอก็ได้ถ้าพวกเธอมองไปที่พวกเขานานเกินไป ชายสามคนนั้นตัดสินใจแล้วว่ามันคงจะดีที่สุดที่ไม่ต้องมองไปที่พวกเธอเลย พวกเขานั่งยอง ๆ กันข้างประตูและเริ่มเล่นเกมส์ในโทรศัพท์ของพวกเขา
“เฮ้…เฮ้ นาโอมิ ก่อนหน้านี้เธอจัดการโทรได้สำเร็จไหม? แล้วเธอล่ะฟาซิลิตี้?” แคสแซนดร้ากระซิบ ใบหน้าของเธอขาวซีดเหมือนกับแผ่นกระดาษ
ฟาซิลิตี้ร้องไห้เงียบ ๆ ขณะที่เธอส่ายหัวของเธอ “ไม่ทันจัดการที่จะ…โทรศัพท์ของฉันถูกฉวยเอาไปก่อนที่ฉันจะได้มีโอกาสกดปุ่มโทรออกด้วยซ้ำ…พวกเราควรทำยังไงดี ที่ปรึกษา? ฉันเป็นคนดังทางอินเตอร์เน็ตนะ! นี่ไม่มีทางที่พวกเขาจะปฏิบัติต่อบุคคลเช่นนี้!” ฟาซิลิตี้ร้องไห้ขณะที่เธอน้ำตาแตกออกมาทันที
มุมปากของอีวอนน์ยังคงมีเลือดไหลจากการตบก่อนหน้านี้ เธอตกใจกลัวมากและก็เริ่มร้องไห้เช่นกัน
ไม่ว่าเธอจะเป็นหญิงสาวที่เงียบสงบและเย็นชาแค่ไหน เป็นใครก็จะหวาดกลัวจนแทบตายได้ถ้าพวกเขาได้เผชิญกับสถานการณ์ที่คล้ายกันนี้
“ที่ปรึกษา…ฉันไม่มั่นใจว่าฉันจัดการโทรออกสำเร็จไหม…แต่ดูเหมือนว่ามันจะได้นะ อย่างไรก็ตาม ฉันก็จัดการตะโกนไปได้ครู่หนึ่งสั้น ๆ เท่านั้นเอง…” เมื่อเทียบกับคนอื่น ๆ นาโอมิยังคงค่อนข้างสงบอารมณ์แม้ว่าเธอจะหนักหน่วงก็ตาม
“ใครเหรอ? เธอโทรหาใคร?” ในสถานการณ์เป็นตายเช่นนี้ ผู้รับสายนั้นอาจจะเป็นปาฏิหาริย์ที่พวกเธอต้องการจะหลบหนีไปโดยไม่ได้รับอันตรายใด ๆ
แม้ว่าพวกเธอยังคงเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย แต่จิตใจของพวกเธอก็ยังเอาแน่เอานอนไม่ได้และมีความรอบรู้ที่มากพอ
ก่อนหน้านี้ในรถ พวกเธอส่วนใหญ่จับได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติอย่างมาก ในช่วงที่บอดี้การ์ดตบหน้าอีวอนน์และขณะที่เขาส่งสายตาพิฆาตไปทางแคสแซนดร้า นาโอมิ และฟาซิลิตี้ก็พยายามกันอย่างหนัก พยายามที่จะโทรออกอย่างระมัดระวังโดยไม่ให้ถูกจับได้
ในหมู่สาว ๆ นาโอมิเป็นคนแรกที่ลงมือทำก่อน นานแล้วก่อนที่รถจะขับออกจากทางลาดชัน นาโอมิรู้ทราบมากพอแล้วเกี่ยวกับสถานการณ์ของพวกเธอจึงพยายามที่จะโทรออกฉุกเฉิน
แน่นอนว่า ความช่วยเหลือที่ใหญ่ที่สุดในตอนนี้ คงจะเป็นจากฟลินท์ในสถานการณ์เช่นนี้ แม้ว่าแคสแซนดร้าได้พยายามโทรหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่สำเร็จ
“ฉัน…โทรหาเจอรัลด์…” ย้อนกลับไป เบอร์แรกที่เธอเห็นก็คือเบอร์ของเจอรัลด์ และมันเป็นช่วงเวลาที่วิกฤติเช่นนี้ที่หัวนิ้วมือของเธอนั้นเร็วกว่าความคิดของเธอซะอีก
“เธอโทรหา…เจอรัลด์งั้นเหรอ?” แคสแซนดร้ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวัง
“เธอโทรหาคนไร้ประโยชน์แบบนั้นเหรอ? เขาจะคิดวิธีอะไรเพื่อช่วยเราได้ กับการเป็นคนโง่ที่เขาเป็นอยู่…”
ความกลัวของฟาซิลิตี้พุ่งขึ้นสูง และเธอรู้สึกได้ถึงเหงื่อที่หยดลงจากหน้าผากของเธอ
“จบกับตอนนี้…ฉัน…ฉันไม่อยากตายนะ!” อีวอนน์ร้องไห้
“หุบปากซะ นังนี่! แม่ง เธอเสียงดังมาก! ลีโอ ไปเอาเทปมาปิดปากเธอซะ! เธอสามารถกรีดร้องเท่าที่เธอต้องการได้เลยในภายหลัง!” หนึ่งในคนพวกนั้นหัวเราะเบา ฟ
บอดี้การ์ดที่ปฏิบัติตามที่ลีโอสั่งยิ้มอย่างหื่นกระหายขณะที่เขาเข้าถึงพวกเธอ
ขณะที่เรื่องทั้งหมดนี้กำลังเกิดขึ้น เจอรัลด์ยังคงมองไปที่โทรศัพท์ของเขา รู้สึกงุนงงและสับสน
เขาอยู่ที่หอพักของผู้ชายเมื่อเรื่องนี้เกิดขึ้น
ประมาณสามนาทีก่อน นาโอมิได้โทรหาเขา เขากำลังอาบน้ำในตอนนั้น และโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมาระยะเวลาหนึ่งแล้ว
ทันทีที่เขารับสาย เขาก็ได้ยินนาโอมิตะโกนออกมา
คำพูดของเธอนั้นส่วนใหญ่คลุมเครือ แต่เขาได้ยินบางอย่างเกี่ยวกับว่าพวกเธอกำลังถูกลักพาตัวก่อนที่สายจะถูกตัดไปจากสายของเธอ
เกิดอะไรขึ้นว่ะเนี่ย?
เขาพยายามที่จะโทรกลับหาเธอแต่ก็ไม่เป็นผล เขายังพยายามที่จะโทรหาแคสแซนดร้า และคนอื่น ๆ อีกด้วยแต่แม้แต่โทรศัพท์ของพวกเธอก็ยังส่งตรงไปที่ข้อความเสียงอีกด้วย
‘…ฉันหวังว่ามันคงเป็นเพราะพวกเธอสนุกกันมากเกินไปนะ…’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง
แต่อย่างไรก็ตาม การโทรที่คลุมเครือนี้ก็ยังคงน่ากังวลอยู่ดี เมื่อรู้ว่าพวกเธอทั้งหมดอยู่ที่บาร์จักรพรรดิคาราโอเกะกัน เขาจึงตัดสินใจโทรหาฟลินท์
การโทรของเขาส่งตรงไปยังข้อความเสียง
เขาเกาหัวด้านหลังของเขา จากเขาเจอรัลด์จึงลองโทรหาเบอร์ส่วนตัวของฟลินท์ ขอบคุณ เขาสามารถติดต่อเขาได้ไม่นานหลังจากนั้น
“ยังไม่พักสำหรับวันนี้อีกหรือครับ คุณคลอฟอร์ด?”
“ยังเลย ไม่สิ ทำไมเบอร์ติดต่อธุรกิจของคุณเอาแต่ส่งตรงไปยังข้อความเสียงล่ะ? คุณยังอยู่ที่บาร์จักรพรรดิคาราโอเกะอยู่หรือเปล่า?” เจอรัลด์ถาม
“อย่าแม้แต่จะเริ่มเลย คุณคลอฟอร์ด ผมก็กำลังตรวจสอบมันเช่นกัน เมื่อสี่สิบนาทีก่อน โทรศัพท์ของผมถูกตกเป็นเหยื่อ ผมได้รับสายเรียกเข้าทุก ๆ สองวินาทีและใช่ครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่บาร์จักรพรรดิ ผมยังคงพยายามหามันสมองที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้อยู่!”
“เข้าใจแล้ว เอาล่ะ แคสแซนดร้า ฟาซิลิตี้และคนอื่น ๆ สองสามคนกำลังสนุกกันอยู่ในบาร์จักรพรรดิเหมือนกัน คุณช่วยไปดูหน่อยได้ไหมว่าพวกเธอยังคงอยู่ที่นั่นกันอยู่หรือไม่?”
“ได้ครับ”
โดยไม่ได้วางสาย เจอรัลด์ยังคงรอต่อไปอีกสามนาที “คุณคลอฟอร์ด มีใครบางคนมารับพวกเธอไปเมื่อประมาณยี่สิบนาทีก่อนอย่างเห็นได้ชัด พวกเธอออกไปกันแล้วครับ” ฟลินท์กล่าวเมื่อในที่สุดเขาได้พูดขึ้นอีกครั้ง
“…ห๊ะ? คุณได้โปรดช่วยดูที่ภาพกล้องวงจรปิดหน่อยได้ไหม? ใครจะบ้าไปรับพวกเธอได้?”
เจอรัลด์รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติอย่างมาก
ฟลินท์ก็รู้สึกเช่นเดียวกัน
ขณะที่เขาเริ่มต้นด้วยภาพกล้องวงจรปิดของบาร์จักรพรรดิเอง ไม่นานหลังจากนั้นฟลินท์ก็ได้ตรวจสอบภาพของกล้องวงจรปิดที่กระจัดกระจายไปทั่วทั้งย่านการค้าเมย์เบอร์รี่ด้วยตัวเอง
น้ำเสียงของฟลินท์เริ่มสั่นไหวอย่างกังวลใจ “คุณคลอฟอร์ดครับ…ดูเหมือนว่าพวกเธอจะถูกรับตัวไปด้วยรถโรลส์ รอยซ์คันหนึ่ง รถเคลื่อนตัวไปด้วยอัตราการเร่งความเร็ว และภาพสุดท้ายที่พวกเรามีแสดงให้เห็นว่ามันขับไปทางทิศตะวันตกของเมือง”
“…โอ้ ไม่นะ เป็นไปได้ไหมว่านี่เป็นการพยายามลักพาตัว?” เจอรัลด์รู้สึกว่าความกังวลใจของเขาเริ่มมากขึ้นในวินาที
“เร็วเข้า โทรหาแซคและไมเคิล บอกพวกเขาให้มาเจอกันที่บาร์จักรพรรดิคาราโอเกะด่วน ผมจะไปพบคุณที่นั่นเหมือนกัน!”