บทที่ 1 น้องสาวข้า ใครอย่าแตะ (ต้น)
ที่เมืองเยี่ย ศาลเจ้าบรรพชนตระกูลเยี่ย
“เหล่าบรรพชนที่ล่วงลับไปแล้วกำลังเฝ้ามองดูเราอยู่ เยี่ยฉวนมันเป็นคนไม่มีทั้งความสามารถและไร้คุณธรรม จากนี้เป็นต้นไปเยี่ยฉวนจะถูกปลดออก และเยี่ยหลางจะถูกแต่งตั้งขึ้นเป็นผู้สืบทอดแห่งผู้นำตระกูลเยี่ยคนต่อไปแทน”
ชายชราในชุดคลุมสีดำกล่าวขึ้น
ไม่ไกลกันนัก ด้านหลังชายชราเป็นวัยรุ่นที่ยืนยกยิ้มอย่างพึงพอใจ เขาคนนั้นคือเยี่ยหลาง
ทั้งสองฟากฝั่ง ล้วนแต่เป็นผู้อาวุโสตระกูลเยี่ย
“ทำไมกันเจ้าคะ !?”
จู่ ๆ ก็มีเสียงสั่นเครือดังขึ้นภายในศาลเจ้า เมื่อหันไปมองทางเจ้าของเสียงนั้น ทุกคนก็ได้เห็นเข้ากับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตู เด็กผู้หญิงคนนี้อายุประมาณสิบสองหรือสิบสามเห็นจะได้ มือเล็ก ๆ ของนางทั้งสองข้างจับที่มุมชายกระโปรงแน่น ใบหน้าสีขาวซีดเล็กน้อยอย่างน่าสงสาร เด็กสาวดูเปราะบางและแววตาคู่เล็กก็ถึงแสดงร่องรอยของความกังวลใจออกมา
เด็กสาวผู้นี้มีนามว่าเยี่ยหลิง นางเป็นน้องสาวร่วมสายเลือดเดียวกันกับเยี่ยฉวน หลังจากที่ได้ยินว่าตระกูลเยี่ยคิดจะขับไล่ผู้เป็นพี่ชายของตนออกไป เยี่ยหลิงจึงรีบรุดหน้ามาที่นี่โดยไม่คำนึงถึงความเจ็บป่วยของตัวเองเลยแม้แต่น้อย
ชายชราในชุดคลุมสีดำขมวดคิ้วพลางพูดว่า “เยี่ยหลิง เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่ากำลังทำอะไรอยู่ !”
เด็กสาวนามเยี่ยหลิงค้อมกายแสดงความเคารพเล็กน้อยให้กับทุกคนในศาลเจ้าก่อนจะกล่าวอย่างตะกุกตะกัก “ผู้อาวุโสที่ยิ่งใหญ่ทั้งหลาย ท่านพี่ของข้าเยี่ยฉวน เป็นผู้สืบทอดของตระกูลเรามานานนับปี จู่ ๆ พวกท่านต้องการปลดเขาออกจากตำแหน่งเพราะเหตุใด ?”
ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยเหลียวมองเยี่ยหลิงอย่างเย็นชา “นี่เป็นเรื่องภายในตระกูล เจ้าจะเข้ามาขัดทำไม ? กลับไปเสีย !”
เยี่ยหลิงตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว นางไม่กล้าแม้แต่จะสบสายตากับผู้เฒ่าตระกูลเยี่ย แต่นางก็ไม่ยอมจากไป เด็กสาวรวบรวมความกล้าทั้งหมดและก้าวเข้าไปข้างในศาลเจ้า นางหมอบกายลงทำความเคารพเหล่าผู้อาวุโสทั้งสองด้านอีกครั้งก่อนจะกล่าว
“ท่านผู้อาวุโส บัดนี้ท่านพี่ของข้ากำลังแย่งชิงสิทธิ์ในการขุดเหมืองหนานซานกับตระกูลหลีอย่างเอาเป็นเอาตาย เขาเสี่ยงชีวิตเพื่อตระกูล เพื่อให้ความเป็นอยู่ของพวกเราดีขึ้น หากพวกท่านคิดจะปลดเขาจากตำแหน่งผู้สืบทอดเสียตั้งแต่ตอนนี้ ข้าคิดว่ามันช่างไม่เป็นธรรมเอาเสียเลย”
“เจ้า… เจ้ากล้าดียังไง !”
ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยเริ่มโกรธจัด “พวกข้าจะขับไล่เยี่ยฉวนหรือไม่ ก็ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะมีสิทธิ์ออกความเห็น ใครก็ได้มาลากตัวนางออกไป !”
เมื่อมาถึงจุดนี้ ผู้สืบทอดคนใหม่ของตระกูลเยี่ยพลันยกยิ้มขึ้นก่อนกล่าว “นางควรถูกโบยสามสิบไม้เพื่อไม่ให้ผู้อื่นเอาเป็นเยี่ยงอย่าง !”
ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยที่ได้ยินจึงสั่งการอย่างเย็นชา “โบยนางสามสิบไม้ !”
เพียงครู่เดียว ข้ารับใช้สองคนพลันปราดเข้ามาจับตัวเยี่ยหลิงไว้
เยี่ยหลิงกำมือแน่นและพูดออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว “ไม่ยุติธรรมเลยสักนิด ท่านพี่ของข้าต้องออกไปเผชิญความยากลำบากมากมายเพื่อตระกูลมานานหลายปี กระทั่งตอนนี้ที่พวกท่านเสวยสุขกันอยู่ ท่านพี่ก็ยังต่อสู้เพื่อตระกูลอย่างยากลำบาก แต่พวกท่านกลับ…”
ข้ารับใช้คนหนึ่งมองไปที่ผู้สืบทอดคนใหม่ของตระกูลอย่างเยี่ยหลาง เขารู้ทันทีว่าโอกาสอยู่ที่นี่แล้วจึงยิ้มอย่างเย็นชา
“การขึ้นเป็นผู้สืบทอดของท่านเยี่ยหลางได้รับการยอมรับแล้ว” เมื่อคิดได้ดังนี้ เขาจึงยกมือขึ้นและฟาดลงไปบนหน้าของเด็กสาว
เพี๊ยะ !
เมื่อเสียงตบดังขึ้น แก้มขวาของเยี่ยหลิงกลายเป็นสีแดงบวมทันที เยี่ยหลิงไม่ได้ร้องไห้ เพียงแต่ยกมือขึ้นแนบแก้มข้างที่โดนตบอย่างน่าเวทนาก็เท่านั้น
เยี่ยหลางมองไปที่ข้ารับใช้คนนั้นพลางยิ้มและเอ่ยถาม “เจ้าชื่ออะไร ?”
เขาค้อมกายทำความเคารพอย่างนอบน้อม “ข้าชื่อจางมู่ขอรับ”
เยี่ยหลางพยักหน้า “เจ้าทำดีมาก เอาไว้ข้าได้กลายเป็นผู้สืบทอดตระกูลเยี่ยแล้วเมื่อไหร่ ข้าต้องการบ่าวรับใช้คนสนิทเอาไว้ใช้สอยสักสิบคน ข้าจะให้เจ้าเป็นหนึ่งในนั้น”
เมื่อได้ยินเช่นนี้จางมู่ก็ดีใจมากรีบก้มลงทำความเคารพทันที “ข้าน้อยยินยอมทำทุกอย่างเพื่อนายท่าน ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟก็ไม่หวั่น ขอแค่นายท่านเยี่ยหลางได้โปรดเมตตา !”
เยี่ยหลางพยักหน้าเล็กน้อย “พาตัวออกไป นางคนนี้กล้าแทรกการหารือของเหล่าผู้อาวุโส นับว่าเสียมารยาทนักดังนั้นไม่ต้องยั้งมือ เข้าใจใช่หรือไม่ ?”
จางมู่มองไปที่เยี่ยหลางผู้มีเจตนาสังหารฉายชัดในแววตาก็เข้าใจ ดังนั้นเมื่อคว้าเส้นผมของเยี่ยหลิงได้ เขาก็กระชากตัวนางออกไปอย่างแรงทันที
ทันใดนั้นจางมู่ก็จำต้องหยุดฝีเท้าลงเมื่อเห็นอะไรบางอย่าง
ข้างในศาลบรรพชน คนอื่น ๆ ล้วนหันหน้ามองตามสายตาของจางมู่ออกไปข้างนอก ห่างออกไปไม่ไกลนัก ชายหนุ่มผู้หนึ่งกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ เขาสวมเสื้อคลุมยาวมีรอยขาดเป็นทางเผยให้เห็นเนื้อหนังและบาดแผลที่เต็มไปด้วยเลือดอยู่ทุกหนแห่ง
ผู้มาใหม่นั่นคือเยี่ยฉวนผู้ซึ่งรีบรุดหน้ากลับมาจากหนานซานนั่นเอง !
ทันทีที่เห็นเยี่ยฉวน รอยยิ้มเย็นพลันปรากฏขึ้นที่มุมปากของเยี่ยหลาง ส่วนบรรดาผู้อาวุโสตระกูลเยี่ยต่างขมวดคิ้วมุ่น
ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยหรี่ตาลงเล็กน้อย ใบหน้าทะมึนของเขาดูน่ากลัว ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
พอเข้ามาใกล้ในระยะประชิด เยี่ยฉวนซึ่งเห็นเยี่ยหลิงถูกจางมู่กระชากปอยผมอยู่คามือ สีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนเป็นโกรธจัด “ใครมันอนุญาตให้คนอย่างเจ้าแตะต้องน้องสาวข้า ?”
เมื่อจางมู่เห็นเยี่ยฉวนก็เปลี่ยนสีหน้าในทันที เขามองไปที่เยี่ยหลางอย่างรวดเร็วเพื่อจะขอความเห็น แต่วินาทีนี้เยี่ยฉวนกำลังโกรธจัด เขาจึงทะยานไปยืนอยู่หน้าด้วยความรวดเร็วปานเสือ และก่อนที่จางมู่จะทันได้ตั้งตัว เขาก็ถูกเยี่ยฉวนซัดกำปั้นเข้าให้ที่หน้าเรียบร้อยแล้ว
เปรี้ยง !
จางมู่เริ่มมีอาการวิงเวียนศีรษะ ไม่นานนักร่างที่เซโงนเงนก็ร่วงลงกับพื้น
แต่เยี่ยฉวนยังไม่หยุดเพียงเท่านั้น เขาพุ่งกลับเข้าไปหาจางมู่อีกครั้ง แต่คราวนี้เยี่ยหลางที่ยังยืนอยู่ภายในศาลเจ้าตะโกนออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว “เยี่ยฉวน นั่นมันคนของข้านะ เจ้ากล้าดียังไง…”
เยี่ยฉวนยกเท้าขึ้นเหยียบกระทืบเข้าที่ยอดอกของจางมู่
อั้ก !
เลือดที่มุมปากค่อย ๆ ไหลริน
หลังจากที่ได้เห็นภาพนี้ สีหน้าของเยี่ยหลางก็บิดเบี้ยวน่าเกลียดจนดูไม่ได้ แต่กระนั้นเยี่ยฉวนก็ยังมองตอบอย่างไม่เกรงกลัว “คนของเจ้า ?”
ปลายเท้าของเยี่ยฉวนค่อย ๆ เลื่อนไปที่ใบหน้าของจางมู่แทน จากนั้นก็กระแทกลงไปอย่างโหดเหี้ยม !
หน้าทั้งหน้าของจางมู่เสียโฉม เขาครวญครางออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน “นายท่าน นายท่านได้โปรดช่วยข้าน้อยด้วย…”
เยี่ยฉวนเมินจางมู่ที่กำลังร้องคร่ำครวญพลางก้าวเข้าไปช่วยน้องสาว ทันทีที่เห็นสภาพของเยี่ยหลิง ชายหนุ่มพลันรู้สึกราวกับโดนมีดกรีดแทงหัวใจ เขากำหมัดแน่น ตัวสั่นไปทั่วทั้งร่าง
เมื่อเยี่ยหลิงได้มองเยี่ยฉวน น้ำตาก็พลันไหลพรั่งพรูออกมาทันที “ท่านพี่ ท่านเจ็บไหม… ?”
พอได้ยินเสียงร้องไห้ของน้องสาว เยี่ยฉวนนึกฉุนกึกขึ้นมาอีกหน วิ่งกลับเข้าไปเหยียบศีรษะของจางมู่ซ้ำแล้วซ้ำอีกเป็นการระบายความโกรธแค้น
โครม !
ศีรษะจางมู่กระแทกเข้ากับบันไดหิน เลือดไหลซ่านกระเซ็น ตายคาที่ !
เมื่อได้เห็นฉากนี้ ทุกคนในที่นั้นก็ได้แต่นิ่งอึ้งไป
ทว่าเยี่ยฉวนยังไม่ยอมหยุด เขาหันไปจ้องหน้าเยี่ยหลาง “น้องสาวของข้าไม่ใช่คนที่ใครจะมาแตะต้องได้ง่าย ๆ มารดามันเถอะ เจ้ากล้าดียังไง !”
หลังจากพูดจบ เขาก็พลันสาวเท้าเดินตรงเข้าไปหาเยี่ยหลาง ใบหน้าของผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยพลันเปลี่ยนสี
“เจ้านั้นแหละกล้าดียังไง !”
กล่าวจบผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยก็เคลื่อนตัวเข้าไปพลางซัดฝ่ามือเข้าหาเยี่ยฉวนทันทิ ลมจากฝ่ามือนั้นแข็งแรง รวดเร็ว และดุเดือด
เยี่ยฉวนกระตุกมุมปากอย่างชั่วร้าย
มือขวาของเขากำหมัดแน่น ในเสี้ยววินาทีถัดมาก่อนที่ลำแขนขวาจะถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ กำปั้นของเขาก็ถูกซัดเข้าไปถึงตัวของผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยแล้ว
ตู้ม !!!
สองหมัดปะทะกันจนเกิดเสียงระเบิดดังขึ้น
เยี่ยฉวนถอยกลับไปที่ประตูหลังจากซัดจนผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยล่าถอยไปได้หลายก้าว
ทุกคนตื่นตะลึง
ในเมืองชิงโจว ผู้ฝึกยุทธ์ถูกแบ่งแยกออกเป็นหลายระดับ ขั้นแรกหลอมกายา ขั้นสองเสริมกายา ขั้นสามกายากล้าแกร่ง ขั้นสี่ผสานหยินหยาง ขั้นห้าแสวงหา และสุดท้ายคือขั้นหกผสานลมปราณที่สามารถควบคุมลมปราณได้ ! ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยนั้นได้บรรลุถึงขั้นผสานลมปราณ ส่วนเยี่ยฉวนเป็นเพียงผู้ฝึกยุทธ์ขั้นห้าแสวงหาเท่านั้น จริงอยู่ว่าทั้งคู่ห่างชั้นกันอยู่หนึ่งขั้น แต่ทว่าเยี่ยฉวนกเป็นรองกว่าเพียงแค่เล็กน้อย
ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยรู้สึกประหวั่นพรั่นพรึง เขารู้ดีว่าเยี่ยฉวนเป็นชายหนุ่มที่มีความสามารถและมากด้วยพรสวรรค์ เหมาะสมแล้วที่เป็นผู้สืบทอดของตระกูลเยี่ยคนถัดไป ไม่เพียงเท่านั้นเยี่ยฉวนยังต่อสู้เพื่อตระกูลเยี่ยมาโดยตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่กระนั้นผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยก็ไม่คาดคิดเลยว่าความสามารถในการต่อสู้ของเยี่ยฉวนจะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ !
“แข็งแกร่งมาก !”
เมื่อครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ จิตสังหารกลับยิ่งเข้มข้นขึ้นในแววตา
ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยมองกลับมาที่เยี่ยฉวน “เยี่ยฉวน เจ้ากล้าดีนักนะที่คิดโจมตีผู้ทืบทอดของตระกูลต่อหน้าสุสานบรรพชน !”
เยี่ยฉวนย่นคิ้วเล็กน้อย “ผู้สืบทอดงั้นหรือ ?”
ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยหัวเราะ “เยี่ยฉวน ข้าลืมบอกไป เจ้าถูกปลดจากตำแหน่งผู้สืบทอดแล้ว นับตั้งแต่นี้ต่อไป เยี่ยหลางถือเป็นผู้สืบทอดของตระกูลเยี่ยของพวกเรา !”
เยี่ยฉวนหรี่ตา “ข้าน่ะหรือถูกปลดจากตำแหน่งผู้สืบทอด ?”
ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา “นี่เป็นการตัดสินใจของบรรดาผู้อาวุโสตระกูลเยี่ย”
เยี่ยฉวนคลี่ยิ้มและกล่าวอย่างดุเดือด “ข้าทุ่มเทพละกำลังกายใจทั้งหมดเพื่อต่อสู้อยู่ทางโน้น แต่พวกท่านกลับปลดข้าออกจากตำแหน่งผู้สืบทอดกันเอง ?”
ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยหัวเราะก่อนจะชี้ไปที่เยี่ยหลางซึ่งยืนอยู่ไม่ไกล “เจ้ารู้ไหมว่าเขาคือใคร ?”
ไม่รั้งรอให้เยี่ยฉวนตอบ ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยพลังเร่งกล่าวสำทับ “เยี่ยหลางคือหนึ่งในผู้กลับชาติมาเกิด เป็นผู้ถูกเลือกที่เพิ่งตื่นขึ้น !”
เยี่ยฉวนตกใจ
ผู้ที่ถูกเลือก ?