SC:
เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเฟยหยู หลินเฉิง ตกใจ
“นายไม่ได้พูดหรอว่าทะเลนั้นเป็นอันตรายถ้านายไปส่งฉัน นายไม่กลัวตายหรือไง?”
“เอ่อ…”
เฉินเฟยหยู ถอนหายใจแล้วพูดว่า
“ผมจะทำยังไงได้ปัญหาของเรือนี้ต้องได้รับการแก้ไขและผมเองก็ไม่สามารถสอนคุณแก้ไขปัญหานี้ได้เพียงวันเดียว นอกจากนี้คุณได้ช่วยชีวิตผมเอาไว้การที่ผมตอบแทนนั้นก็เป็นเหตุสมควรแล้ว แต่..”
เมื่อพูดถึงตรงนี้เฉินเฟยหยู เกาหัวพร้อมกับจมอยู่ในความทุกข์
“ผมคงต้องทำให้คุณล่าช้าสักหน่อย…ผมต้องการไปช่วยแฟนของผมก่อน ผมไม่ต้องการอยู่สถานที่นี้อีกต่อไปผมไม่อยากกังวลเรื่องซอมบี้และตัวกินคนตลอดเวลา เมื่อคุณตัดสินใจที่จะข้ามทะเลไปผมเองก็ตัดสินใจไปกับคุณเช่นกัน!”
เมื่อฟังเฉินเฟยหยู พูด หลินเฉิง ก็รู้ว่าเพื่อนคนนี้กำลังทำอะไร
อย่างไรก็ตามเขาไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติกับเรือลำนี้ตัวเรือเองสามารถเล่นออกไปได้ แต่ถ้าให้เลือกระหว่างมี ลูกเรือคนเก่าเป็นคนขับเรือให้กับเขาจะต้องเรียนรู้การขับเรือเองนั้น ยอมเป็นเรื่องที่ดีกว่า เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลินเฉิง พยักหน้า
“ตกลง!ยังไงก็ตามสถานการณ์ของแฟนนายเป็นยังไงบ้าง?”
เมื่อได้ยินดังนั้นเฉินเฟยหยู แสดงออกด้วยความอับอายและพูดว่า
“ต้องโทษความสามารถของผมที่แย่เกินกว่าที่จะปกป้องเสี่ยวซวน! เธอถูกลักพาตัวไปโดยคนรุ่นที่ 2 ของเขตเรา ในตอนก่อนที่จะเกิดจุดจบของโลกในเวลานั้นทุกคนยังคงมีสังคมและอารยธรรม อีกทั้งเจ้านายเก่าของผมยังมีความสัมพันธ์กว้างขวางในเมืองดังนั้นเขาจึงไม่กล้าทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อเจ้านายเก่าของผมเสียชีวิตและจุดจบของโลกมาถึง ข้อจำกัดทางกฎหมายได้หายไป ผู้คนต่างไม่มีศีลธรรมอีกต่อไปเขาเริ่มส่งคนปล้นและฉุดคร่าเพื่อนบ้าน ในวันที่เกิดเหตุผมกำลังออกไปหาอาหารด้านนอก และเมื่อผมกลับมาผมก็ได้ยินจากผู้รอดชีวิตที่อยู่ข้างถนน ดังนั้นผมจึงโมโหมากและรีบตรงไปที่พวกเขาอยู่และด้วยเหตุนี้…”
“เป็นผลให้นายถูกพวกเขาไล่ล่าและกลายเป็นเต่าตัวเล็กๆใช่ไหม?”
หลังจากฟังคำพูดของเฉินเฟยหยู หลินเฉิง ก็พูดขึ้น
“ใช่แล้วครับ” novel-lucky
เฉินเฟยหยู พยักหน้าอย่างจริงใจ
“ผมยังไม่ทันได้เห็นหน้าเสี่ยวซวน ผมเกือบจะถูกฆ่าโดยคนที่จะอยู่ด้านนอก!ในที่สุดผมก็เลือกที่จะถอยหนีเพื่อหาโอกาสอีกครั้งถ้าผมตายที่นั่นหรือถูกขังก็จะไม่มีใครช่วยเธอได้!”
“ตกลง”
เมื่อได้ยินอย่างนี้แล้วหลินเฉิงพยักหน้าอย่างชัดเจน
“แต่มีบางอย่างผิดปกติที่ฉันไม่เข้าใจนายมีพลังในการเปลี่ยนแปลงร่างกายแต่ไม่รู้วิธีที่จะพัฒนามัน!อย่างไรก็ตามความอดทนทางจิตใจของนายนั้นแย่จริงๆแม้กระทั่งเห็นเศษซากของซอมบี้นายก็อาเจียนออกมาหมด แม้แต่เด็กผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังนายยังไม่เคยแสดงอาการขนาดนี้!”
เฉินเฟยหยู ถูกแหย่ตรงจุดมันทำให้เขารู้สึกอับอายมากยิ่งขึ้นเขารู้สึกราวกับว่าเขาเป็นคนไร้ประโยชน์มากขึ้นเลยเรื่อยๆ เมื่อเห็นใบหน้าที่สำนึกผิดของ เฉินเฟยหยู หลินเฉิง ถอนหายใจและตบไหล่ของเขาจากนั้นพูดว่า
“เอาล่ะพาผมไปที่นั่นเพื่อดูสถานการณ์ว่าสามารถช่วย เสี่ยวซวน ของนายได้ไหม!”
“อะไรนะ!”
เมื่อเห็นว่าหลินเฉิง ต้องการช่วย เสี่ยวซวน เฉินเฟยหยู รู้สึกประหลาดใจจากนั้นเขารีบโบกมืออย่างรวดเร็วและพูดว่า
“ไม่มีทาง!ไม่ ไม่ คุณไม่รู้หรอกว่ากลุ่มคนพวกนั้นชั่วร้ายขนาดไหนมันเป็นเพียงกลุ่มปีศาจที่สวมผิวหนังมนุษย์ เด็กผู้หญิงในเขตนี้แทบทุกคนถูกพวกเขาทารุณและข่มเหง โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากการอพยพครั้งใหญ่ของประชากรกลุ่มสุดท้าย มีผู้รอดชีวิตน้อยลงในเขตนี้ มันทำให้เมืองเฉินเจียงอยู่ภายใต้การควบคุมของคนคนนี้ หากคุณมีข้อขัดแย้งกับพวกเขายอมไม่ใช่ผลดีอย่างแน่นอน!”
“โอ้?”
หลังจากได้ยินเฉินเฟยหยู ปฏิเสธ หลินเฉิง ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า
“น่ากลัวอย่างนั้นหรอ?ฉันอยากจะเห็นซะแล้ว!”
หลังจากนั้นเขาลุกขึ้นยืนและโบกมือเรียกโคล่ากับเทียนซือพร้อมกับสั่งให้เฉินเฟยหยู เป็นผู้นำทาง เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง ต้องการที่จะยืนยันคำเดิม เฉินเฟยหยู รีบคว้าแขนของ หลินเฉิง และพูดว่า
“ผมไม่ได้โกหกคุณ! คุณคือผู้ช่วยชีวิตของผม ผมไม่สามารถปล่อยให้คุณตายได้!คุณพูดถูกก่อนหน้านี้ ความอดทนของผมแย่มากและและความสามารถของผมก็อยู่ในระดับพัฒนาการต่ำมาก อย่างไรก็ตามผมมีความคิดบางอย่างอยู่แล้วหากใช้วิธีนี้ เสี่ยวซวน จะสามารถถูกช่วยออกมาได้อย่างปลอดภัย!”
หลินเฉิง จึงหยุดลงและนั่งลงบนโซฟาอีกครั้งจากนั้นถามว่า
“บอกแผนการมา”
เฉินเฟยหยู สายหัว
“วิธีการนี้มันอันตรายมากเกินไปผมจะช่วยเสี่ยวซวน ให้ได้ คุณสามารถมั่นใจได้ว่าเปอร์เซ็นต์ในการช่วยเหลือเธอดีมากกว่า 90 เปอร์เซ็นต์ หลังจากที่ผมช่วยเหลือเธอแล้วผมจะกลับมาพาคุณไปยังเซียงโจว!”
หลังจากนั้นเฉินเฟยหยู รีบวิ่งออกไปจากประตูและปิดล็อคประตูจากด้านนอกทันทีเพื่อป้องกันไม่ให้ หลินเฉิง นั้นติดตามเข้าไป เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วนอกบ้านแถว หลินเฉิงส่าย หัวอย่างอดไม่ได้แล้วหันไปมอง หยูซาน ก่อนจะพูดว่า
“เพื่อนคนนี้…น่าสนใจไหม?”
“อืม..”
หยูซาน พยักหน้าอย่างลังเลและรู้สึกกังวลจึงถามว่า
“เราจะนั่งรอตรงนี้จนกว่าเขาจะกลับมาหรอคะแม้ว่าเขาจะพูดอย่างมั่นใจ…แต่ฉันรู้สึกไม่ค่อยดี”
เมื่อได้ยินความกังวลใจของหยูซาน หลินเฉิง ยิ้มอย่างเชื่องช้าและพูดว่า
“ฉันเองก็คิดเหมือนเธอฉันเลยส่งโคล่า แอบติดตามเขาไป หากเขาไม่พบอุบัติเหตุใดๆสักครู่โคล่าก็คงกลับมา”
“โอ้?”
สีหน้าของหยูซาน เปลี่ยนไปเล็กน้อยแต่ไม่สามารถรอดพ้นดวงตาของ หลินเฉิง ได้
“ทำไมล่ะเธออยากให้ฉันเป็นคนดีหรอ?”
“แน่นอน..มันเป็นเพียงแค่…”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเฉิง หยูซาน รู้สึกอึดอัดใจและพูดออกมาว่า
“พี่หลิน ด้วยระดับของพี่แล้วคงไม่เป็นเรื่องยากที่จะช่วยเหลือเขาใช่ไหม?”
——————————————